ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας. Η ιστορία που θα διηγηθώ μπορεί να σας φανεί κοινότοπη, αλλά εμένα με έχει προσωπικά στοιχειώσει. Εδώ και 5 μήνες έχω μπλέξει με μια κοπέλα στο Πανεπιστήμιο, η οποία έχει ήδη σχέση εδώ και 4 χρόνια με έναν. Να σημειώσω ότι ήξερα εξ αρχής, ότι ήταν σε σχέση, όταν άρχισα να φλερτάρω. Αυτή ανταποκρίθηκε. Δεν έχει σημασία να μπω σε λεπτομέρειες για το τι πέρασα όλο αυτό το χρονικό διάστημα.Στην αρχή μου έλεγε ότι είναι ερωτευμένη μαζί μου, αλλά τον συγκεκριμένο τον αγαπάει σαν έναν άνθρωπο που έχει ζήσει πολλά χρόνια μαζί της. Αργότερα, μου εξομολογήθηκε, ότι είχαν συμφωνήσει με τον συγκεκριμένο να παντρευτούν μετά από λίγα χρόνια και ότι δεν μπορούσε να τον αφήσει. Μου έλεγε ότι θα θυσιάσει τα πραγματικά της αισθήματα και ότι είναι αργά πια( μιας και έχουν δρομολογηθεί όλα αυτά και τον έχει γνωρίσει όλος ο περίγυρός του) να κάνει πίσω, παρόλο που δεν είναι ερωτευμένη μαζί του.Βέβαια, εμείς προχωρήσαμε όλο αυτό το διάστημα. Έρωτα δεν κάναμε, αλλά όλα τα υπόλοιπα τα δοκιμάσαμε. Και φτάνουμε προχθές το βράδυ να συζητάμε και να μου λέει ότι επειδή αυτός είναι στο στρατό, της είχε πει ότι αν τον χωρίσει θα αυτοκτονήσει. Έφτασε να μου πει, πως φοβάται ότι τα πράγματα δεν διορθώνονται. Την επόμενη μέρα, πήγα στο σπίτι της και μου ανακοίνωσε ότι αυτό το σαββατοκύριακο θα τον χωρίσει, αλλά για να είμαστε μαζί θέλει να περάσει ένα χρονικό διάστημα 5 μηνών(1) (μιας και 3 μήνες θα λείπει από τον τόπο των σπουδών της) για να σκεφτεί και να βρει τον εαυτό της. Και μετά, να έρθει και να είμαστε μαζί. Φυσικά, όλα αυτά μόνο παράλογα μπορούν να χαρακτηριστούν, αλλά και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω; Πείτε μου κάτι, δεν αντέχω άλλο....πονάω με όλο αυτό. Τι συμβαίνει;