ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είμαι καλά. Νομίζω είμαι κλινική περίπτωση. Σήμερα μάζεψα όλο το θάρρος που δεν έβρισκα για χρόνια για να πάρω τηλέφωνο σε ειδικό, ουσιαστικά με παρέπεμψε αλλού. Νιώθω να μη με αγγίζουν οι άνθρωποι πλέον όπως παλιά, ούτε εγώ να τους αγγίζω.Πονάω. Ψυχικά. Δεν είναι ευχάριστο, Μια κατάσταση παραίτησης με μικρά διαλείμματα με έχει κυριεύσει τα τελευταία χρόνια και η αίσθηση ότι έχω χάσει οριστικά τον εαυτό μου. Αναρωτιέμαι γιατί υπάρχω. Νιώθω τόσο να περισσεύω. Θέλω να πάρω τη ζωή μου στα χέρια αν ξέρω προς τα που να πάω, αλλά δεν έχω ιδέα. Πνίγομαι. Υπάρχουν μέρες που βγαίνω όσο λιγότερο μπορώ απ' το δωμάτιό μου γιατί δεν αντέχω να μιλήσω σε άνθρωπο κι ας είναι οι δικοί μου. Τους αγαπάω και με αγαπάνε κι όλοι μου είναι τόσο ξένοι. Νιώθω ότι με κοιτάνε και δεν με βλέπουν. Κουράστηκα. Ξέρω ότι είναι δική μου μάχη. Δεν αντέχω όμως μισή κακή κουβέντα. Δεν αντέχω τίποτα. Νιώθω θρυμματισμένη απόψε. Διώχνω τις μέρες. Περνάω τα νιάτα μου στα όρια της τρέλας και της κατάθλιψης. Δεν μπορώ να γευτώ τίποτα πια. Ποια, εγώ! Δεν ήμουν έτσι. Γιατί δεν μπορώ να γίνω όπως παλιά; συναισθηματικά ανεξάρτητη, χαρούμενη κι αστεία κοπέλα. Κάποτε είχα και χιούμορ τώρα απομόνωση. Απομόνωση. Νιώθω ότι κανείς δεν με θέλει στη ζωή του πλέον απ' όσους αγαπώ κι είχα μάθει τη ζωή μου να την χρωματίζω με αγάπη... Δεν καταλαβαίνω σχεδόν τίποτα πλέον.