Ούτε με κραγιόλα, ούτε με λαδοπαστέλ μη σου πω.
9.5.2017 | 15:09
Κλασσικα εικονογραφημενα.
6 χρονια σχεσης. Συμβιωσης, εξωτερικο και εσωτερικο. Τα τελευταια 3 βαλτωμενα φουλ, οδηγηθηκε σε χωρισμο περισυ τετοιο καιρο. Προτεινομενος χωρισμος απο την πλευρα της. Να κατσει να σκεφτει, να βρει τον εαυτο της μπλα μπλα μπλα, γνωστα κλισε. Το πηρα σχετικα ψυχρα, καθως τρια χρονια μου το εδειχνε, χωρις να θελω να το πιστεψω και εγω, αλλιως θα ειχε γινει πιο πριν.Εφυγα χιλιομετρα μακρια απο αυτη, περασα καλα, ξεσπασα σε ολους τους τομεις καθως δεν ηθελα να την κλαψω απο τα νευρα μου προς αυτη. Στο χρονο πανω με προσεγγιζει ξανα, μου ζηταει συγγνωμες κλπ, μου μαμαει την ηρεμια, ενδιδω και τη βλεπω. Τη βαζω κατω και της λεω ολα οσα ειχα φανταστει οτι εκανε οχι μονο τον προηγουμενο χρονο που ειμασταν χωρια, αλλα και οταν ημασταν μαζι. Συμπερασμα? Να καθεται σαν παγοκολωνα και να μην μπορει να με κοιταξει στα ματια. Αφου λοιπον με τις αδειες εβγαλα γεματες ...κερατα. Πες μου εγω τι να κανω? Γιατι ναι μεν τον αγαπας τον αλλον, αλλα ... η ζωη ειναι μικρη για να χαραμιστει με μια κραγιολα...?
1
