ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παρκαρω σε ενα σημειο χθες(νομιμα φυσικα), για να παω να παρω κατι. Εκανα περιπου μιση ωρα να γυρισω και, οταν γυρισα, βλεπω ενα αμαξι διπλοπαρκαρισμενο ακριβως μπροστα μου, με τετοιο τροπο, που ηταν αδυνατο να βγω απ τη θεση. Τα παιρνω στο κρανιο, λεω δεν γινεται ενας ανθρωπος να ειναι τοσο μαλακας, να γραφει τοσο πολυ τους αλλους, για να βολεψει τον κωλο του κ σκεφτομαι τι μπορω να κανω. Σκεφτηκα να καλεσω την αστυνομια, αλλα επειδη σε εκεινο το σημειο διπλοπαρκαρουν συνεχεια κ η αστυνομια δεν γραφει κανεναν, ημουν σιγουρη οτι κ να επαιρνα, δεν θα ασχολουνταν(as always). Αρχιζω να κορναρω μπας κ βρισκεται καπου εκει κοντα αυτος ο καθυστερημενος, αλλα τιποτα. Μετα απο κανα 20 λεπτο λοιπον βγαινει απο ενα διπλανο μαγαζι η ιδιοκτητρια του αυτοκινητου που με ειχε κλεισει(γυρω στα 60) , με κοιταει με ενα βλεμμα μεταμελειας και μου ζηταει "συγγνωμη". Ειλικρινα εκεινη τη στιγμη δεν ηξερα τι να πω. ΕΙναι απ' αυτες τις περιπτωσεις που εχεις τοσα νευρα, που δεν ξερεις απο που να αρχισεις, δεν ξερεις τι να πρωτοπεις στον αλλο. Σκεφτεσαι: να ειμαι ψυχραιμη και να μιλησω ευγενικα? να αρχισω να την βριζω σαν να μην υπαρχει αυριο? να της πω να περιμενει να καλεσω την αστυνομια? να βγω εξω, να την πιασω απ το μαλλι και να την πλακωσω στο ξυλο? Αλλα μετα σκεφτεσαι πως ο,τι απ' αυτα και να κανεις, το απολιτιστο ον θα παραμεινει απολιτιστο ον. Οποτε τελικα απλα εκατσα και την κοιταγα χωρις να μιλησω, κουνωντας απλα το κεφαλι μου κοροιδευτικα, σαν να της λεω "τι να σου πω!". Ναι, ξερω, λαθος μου, αλλα ειχα "μεινει" τοσο πολυ με τη συμπεριφορα της, που πραγματικα δεν ηξερα τι να πω. Ηρθε ετσι απλα ανετη και νομιζε οτι με ενα συγγνωμη, εγω θα ημουν οκ. Δεν την ενοιαξε αν εγω μπορει να βιαζομουν, δεν την ενοιαξε που με αναγκασε να περιμενω 20 λεπτα, για να κανει εκεινη τη δουλεια της, δεν προσπαθησε καν να απολογηθει, να μου πει ξερω γω οτι υπηρχε ενας σημαντικος λογος που παρκαρε εδω, κατι ρε παιδι μου. Οχι οτι θα αλλαζε κατι για μενα, αλλα εστω θα εδειχνε λιγοτερο σκατανθρωπος. Οποτε ενιωθα πως ο,τι κ να ελεγα σε εναν τετοιο ανθρωπο που εχει τοσο διαφορετικη αντιληψη καποιων πραγματων σε σχεση με μενα, στον βροντο θα πηγαιναν. ΕΙναι σαν να αρχισεις εμενα να μου μιλας κινεζικα. Δεν θα καταλαβω τιποτα.Κ ξερετε ποιο ειναι αυτο που εμενα με εξοργιζει σ αυτες τις καταστασεις?? Το οτι κατι τετοια ζωα(λαθος λεξη-τα ζωα ειναι υπεροχα) εχουν το θρασος να κανουν ο,τι κανουν κ μετα να ζητανε ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Ε λοιπον απολιτιστο αποβρασμα της κοινωνιας ακου το εξης: το ΣΥΓΓΝΩΜΗ το χρησιμοποιουμε, οταν κανουμε κατι ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ και ζηταμε συγχωρεση απ τον αλλον, γιατι δεν ειχαμε προθεση να τον βλαψουμε. Πχ συγγνωμη ζητας οταν κατα λαθος πατησεις καποιον, οταν του ριξεις τον καφε, οταν πεσεις πανω του κλπ. Οταν ομως πας κ παρκαρεις μπροστα απο ενα αλλο αμαξι κ το κλεινεις, ΔΕΝ το κανεις κατα λαθος, το κανεις ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Και ΟΧΙ, δεν λυπασαι που το εκανες, δεν σε νοιαζει, γιατι, ΑΝ ΣΕ ΕΝΟΙΑΖΕ, δεν θα το ειχες κανει. Οπως αντιστοιχα δεν εχει κανενα νοημα να ζητησεις συγγνωμη απ τον συντροφο σου, επειδη τον απατησες, οπως αντιστοιχα δεν εχει νοημα να ζητησεις συγγνωμη, οταν παραβιαζεις ενα στοπ και πεφτεις πανω σε αλλο αμαξι. Γιατι σε ολες αυτες τις περιπτωσεις ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ πολυ καλα οτι η πραξη σου μπορει να ενοχλησει/βλαψει/προκαλεσει προβλημα σε καποιον αλλον, αλλα ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ αποφασιζεις να αγνοησεις τον αλλον ανθρωπο, γιατι πανω απ ολα σε νοιαζει η παρταρα σου κ η προσωπικη σου βολεψη. Και γραφεις στα παπαρια σου ολους τους υπολοιπους. Οποτε το συγγνωμη σου σε αυτη την περιπτωση, οχι απλα δεν μου λεει τιποτα, αλλα με φορτωνει ακομα περισσοτερο. Γιατι νιωθω οτι με δουλευεις κ απο πανω. Χιλιες φορες προτιμω να ερθεις και να μου πεις μες στα μουτρα μου "στα αρχιδια μου που σε εκλεισα". Τουλαχιστον θα εκτιμησω την ειλικρινεια σου.Απολιτιστε σκατανθρωπε. Ευχομαι να σου κανουν το ιδιο, αλλα να μεινεις εκει να περιμενεις για κανενα 5ωρο. Στους 40 βαθμους. Αι σιχτιρ.