'Όταν ψωνίζεις από μια μικρή, τοπική επιχείρηση, δεν βοηθάς ένα υψηλόβαθμο στέλεχος να αποκτήσει και τρίτο εξοχικό'

Η μαμά μου είχε ένα μαγαζάκι με είδη δώρων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Καλόγουστο και χειροποίητο.

Καθώς γινόταν η επέλαση των μεγάλων εμπορικών κέντρων και των απρόσωπων τυποποιημένων τμημάτων των σούπερ μάρκετ, όλο και συχνότερα γκρίνιαζε για την απαξίωση των μικρών εμπόρων που, με τα μικρά μαγαζάκια που τα δουλεύαν μόνοι τους, τα έπαιζαν όλα για όλα. 

Τα έπαιξε όλα για όλα - και έχασε κι αυτή στο τέλος. Το μαγαζάκι έκλεισε, κι η πίκρα της, που ήταν μεγάλη, ίσως να συνετέλεσε και στην αρρώστια της. 

Τώρα που μου λείπει μετανιώνω, αλλά τότε που τη θεωρούσα δεδομένη της πήγαινα κόντρα: "Γιατί βρε μαμά, στο εμπορικό κέντρο δεν δουλεύουν άνθρωποι; Αν κλείσει το εμπορικό, δεν θα χάσουν τις δουλειές τους τόσοι όσοι και απ' τα μικρά μαγαζάκια του κέντρου που κλείνουν;"

Είχα ένα δίκιο, αλλά, πάλι, μετανιώνω. 

Πριν λίγο είδα κάτι στο φέισμπουκ του Χρήστου Χωμενίδη, που μου τα θύμισε όλα αυτά - και που μου άρεσε:

Αυτήν την εικόνα/ταμπέλα:

_{Με το μικρό σχόλιο του ίδιου του συγγραφέα "Να εξηγηθώ: αγαπώ τη μικρή επιχείρηση, το μαγαζάκι της γωνίας, γιατί σε μία γειτονιά γεμάτη μαγαζάκια μεγάλωσα. Συμφωνώ ωστόσο απολύτως ότι κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει τη μικρή επιχείρηση εάν δεν βοηθήσει η ίδια τον εαυτό της."}

Καλό κουράγιο σε όλους όσους δουλεύουν σε ή έχουν μαγαζιά. Καλή υπομονή.