ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είμαι πολύ κοινωνική γι' αυτό και τα άτομα με τα οποία κάνω παρέα είναι 3 άντε 4. Με τις δύο φίλες μου είμαστε πολύ κοντά, σχεδόν κολλητές. Με την τρίτη κάνουμε 13 χρόνια παρέα αλλά δεν έχουμε αναπτύξει αυτή την πολύ κοντινή σχέση. Ενώ με την τέταρτη μιλάμε που και που κι αν δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνουμε βγαίνουμε για καμια βόλτα. Το πρόβλημα είναι ότι είμαι απογοητευμένη με τις φίλες μου. Δεν έχει υπάρξει κάποιο πρόβλημα μεταξύ μας, λίγες παρεξηγήσεις όπως συμβαίνουν αλλά πάντα είτε τις λύνουμε είτε τις προσπερνάμε, γενικά τίποτα το σοβαρό. Το πρόβλημα είναι δικό μου. Είμαι απογοητευμένη γιατί αισθάνομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια που κάνω παρέα μαζί τους, με έχουν κρατήσει πάρα πολύ πίσω. Δεν έχουν ενδιαφέροντα, δεν ενδιαφέρονται να βρουν δουλειά, δεν έχουν ψάξει ποτέ τους αλλά ούτε δουλέψει ποτέ (δεν είναι οικονομικά ευκατάστατες), δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει στον έξω κόσμο, μόνο να κουτσομπολεύουν, να κάθονται σπίτι, να παίζουν σε διαγωνισμούς και άντε να βγουν σε κανένα club κάτι που εμένα δεν μου αρέσει αυτό ως τρόπος διασκέδασης, μα πάντα όμως να μην μιλάνε ποτέ σοβαρά. Ποτέ δεν είχαμε ουσιαστικές συζητήσεις. Προσπαθώ να αλλάζω θέμα συζήτησης με αφορμή μία είδηση που μπορεί να έχω διαβάσει για να ανταλλάξουμε σοβαρές απόψεις και πάντα λέγαμε δύο κουβέντες και άλλαζαν το θέμα στα δικά τους. Πάνω στην πλάκα, παρομοιάζουν την ζωή τους(μας) με παρακμές. Ενώ το είχα πάρει αρχικά στην πλάκα, αν το σκεφτώ καλύτερα είμαστε όντως παρακμές. Αν πιστεύεις ότι είσαι παρακμή, είσαι παρακμή και αυτό δεν αλλάζει μέχρι να αλλάξεις τρόπο σκέψης. Το αγόρι της μίας κοπέλας, παραξενεύτηκε επειδή η φίλη του δεν έχει ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες, όνειρα κτλ. Δεν θέλω να ξεκόψω από τις φίλες μου αλλά θα ήθελα να κάνω νέες γνωριμίες, θέλω να αλλάξω λίγο την ζωή μου και να γνωρίσω πιο ουσιαστικά άτομα αλλά δυσκολεύομαι πολύ με τις άνθρωπινες σχέσεις, πάντα δυσκολευόμουν. Πιο παλιά σκεφτόμουν να ξεκόψω αλλά θα ήμουν παντελώς μόνη μου και τώρα σχετικά μόνη είμαι αλλά ανταλλάσω έστω λίγες κουβέντες, παρακμιακές μεν αλλά υπάρχει και αρκετό γέλιο το οποιο με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή. Θέλω να φύγω, να πάω εξωτερικό (το έχω σκεφτεί πολύ καλά) μπας και αλλάξει η ζωή μου, προς το καλύτερο ευελπιστώ. Είμαστε όλες λίγο πάνω από τα 25 και φυσικά άνεργες. Τι θα κάνατε στην θέση μου;