__________________
1.
Γεια σου Α μπα μου, συγχαρητήρια για τη στήλη σου, με έχει κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για το σεντόνι που ακολουθεί.
Λοιπόν, είμαι 22 χρονών και ζω όλα τα χρόνια της ζωής μου στην Ελλάδα, δεν έχω πάει ποτέ στο εξωτερικό και νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάω ώστε να δω και να μάθω καινούρια πράγματα. Αποφάσισα λοιπόν ότι θέλω να ξεκινήσω με τη Γαλλία αφού εκεί ζει και μια φίλη μου τα τελευταία δύο χρόνια. Όταν όμως το είπα στη μητέρα μου και εκείνη εξέφρασε τη διαφωνία της λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων, τότε μου πέρασε από το μυαλό να ακυρώσω το ταξίδι και κατάλαβα κάτι: Κρέμομαι κυριολεκτικά από τη γνώμη των άλλων, αλλά κυρίως της μητέρας μου. Δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις μόνη μου, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Μέχρι και για το πιο απλό πράγμα, για παράδειγμα θα δω ένα ρούχο που μου αρέσει τρελά, αλλά αν πει η μητέρα μου "χμμ, κάτι με χαλάει αλλά αν σ αρέσει εσένα αυτό έχει σημασία", τότε δεν θα το πάρω κι ας είχα ξετρελαθεί με αυτό. Και μετά αυτό φυσικά συμβαίνει και στις πιο σοβαρές αποφάσεις που καλούμαι να λάβω στη ζωή μου όπως η επιλογή ενός μεταπτυχιακού. Ζητάω συνεχώς την επιβεβαίωση από τους άλλους. Έχω δύο ερωτήσεις: 1)Πιστεύεις ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο; Νομίζω πως το χρειάζομαι (λέω να πάω στης σχολής μου), όμως διστάζω επειδή θεωρώ ότι υπάρχουν και σοβαρότερα θέματα να λύσουν οι ψυχολόγοι. 2)Συμφωνείς κι εσύ ότι αυτή την εποχή είναι ρίσκο ένα ταξίδι στο Παρίσι; Εγώ θεωρώ, ή μάλλον με συμφέρει να θεωρώ, ότι πρώτον κάτι κακό μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, (μήπως όμως δεν πρέπει να προκαλούμε και την τύχη μας;) και δεύτερον, πιστεύω ότι με το να μην πάω θα "παίξω το παιχνίδι" αυτών που θέλουν να κάνουν τον κόσμο να φοβάται (ή μήπως καλύτερα να μην το παίζω επαναστάτρια όταν τίθεται θέμα ασφάλειας;)
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων Α μπα μου, ελπίζω να απαντήσεις, εκτιμώ πολύ την άποψή σου και συγγνώμη αν τα είπα μπερδεμένα και έμπλεξα τα θέματα αλλά έτσι είναι και στο μυαλό μου, ένα μπλεγμένο κουβάρι.
Φιλάκια!
-Wannabe Wanderlust
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για την ερώτηση 1, η απάντηση είναι ότι σε ψυχολόγο πάει όποιος θέλει να πάει. Δεν υπάρχει προαπαιτούμενο στα θέματα προς επίλυση. Φυσικά υπάρχουν σοβαρότερα θέματα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, ούτε για σένα, ούτε για τον ψυχολόγο. Το μάντρα του α μπα είναι «όταν έχουμε μια συμπεριφορά που μας δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα μας ή στις σχέσεις μας με τους άλλους και δεν ξέρουμε πώς να την αλλάξουμε, η μόνη λύση που έχουμε είναι να πάμε στον ψυχολόγο». Εσύ έχεις εντοπίσει ένα επιλαμβανόμενο μοτίβο στην συμπεριφορά σου που σαφώς σου δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα σου: δεν μπορείς να πάρεις αποφάσεις μόνη σου, δεν μπορείς να εκφέρεις άποψη, επειδή εξαρτάσαι από την έγκριση της μαμάς σου. Αυτό είναι πρόβλημα, και αν είναι έτσι, οπωσδήποτε πρέπει να κάνεις κάτι γι'αυτό.
Για την ερώτηση 2, πώς αισθάνεσαι τώρα που η πιο πρόσφατη επίθεση έγινε στο Μάντσεστερ; Πείστηκες ότι δεν μπορείς να προβλέψεις πού θα είσαι ασφαλής ή όχι ακόμα;
__________________
2.
Α,μπα μου,
Καταρχήν συγχαρητήρια πολλά για την στήλη. Οι ερωτήσεις των αναγνωστών και με την σειρά οι απαντήσεις σου έγιναν πολλές φορές να ασχοληθώ περισσότερο με θέματα με τα οποία δε θα ασχολούμουν.
Ας περάσω στο ψητό. Έδωσα πανελλήνιες και πέρασα στη σχολή πρώτης μου επιλογής, στο ιστορικό τμήμα. Παρόλο που είχα γράψει αρκετά καλά ώστε να περάσω σε μια πιο υψηλόβαθμη σχολή αρνήθηκα. Η ιστορία ήταν το αντικείμενο που νόμιζα ότι θέλω. Και λέω νόμιζα διότι κατάλαβα φέτος στο πρώτο έτος ότι τελικά δε μου αρέσει τόσο όσο νόμιζα. Μου αρέσει αρκετά η λαογραφία για παράδειγμα αλλά δεν έχω πάθος. Δηλαδή πέρασα τα μαθήματα στο πρώτο εξάμηνο, με βαθμό μάλιστα (όχι ότι έχει σημασία), παρακολούθησα τα μαθήματα με ενδιαφέρον και γενικότερα ασχολήθηκα.
Αλλά λείπει αυτό το πάθος που νόμιζα ότι θα έχω. Λείπει αυτή η ένταση του να πάω στη βιβλιοθήκη να διαβάσω κάτι περαιτέρω. Διαβάζω για να φύγει η υποχρέωση με κάποιες εξαιρέσεις σε ορισμένα μαθήματα. Και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω. Να ξαναδώσω πανελλήνιες δεν παίζει. Και να δώσω σε ποια άλλη σχολή να πάω; Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μου αρέσει περισσότερο. Από την άλλη να κάτσω σε μια σχολή που δε με τρελαίνει χαραμίζοντας τέσσερα χρόνια της ζωής μου; Βέβαια δεν υπάρχει καλύτερη λύση από την τελευταία η οποία είναι και η πιο ρεαλιστική από όλες. Αλλά και πάλι σκέφτομαι ότι δεν μπορεί κάποιο πάθος θα έχω. Από την άλλη όμως αν όντως είχα κάποιο πάθος θα το είχα καταλάβει έως τώρα. Τέλος πάντων σκέφτομαι όλα αυτά και στέκω στο τέλος μετέωρη, απελπίζομαι και αγχώνομαι. Θέλω να ρωτήσω ποια είναι η επιλογή που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να με οδηγήσει σε μια κάποιου είδους γαλήνη και δε σε, όσο γίνεται, επαγγελματική ασφάλεια;
--
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το πάθος, αγαπητή φίλη, έρχεται σε παθιασμένους ανθρώπους. Δεν έρχεται σε όλους, δεν είναι κάτι που παραμονεύει κάπου και πρέπει να το βρούμε. Είναι μέσα σου, και μπορείς να το εφαρμόσεις παντού, ή μερικώς, ή κάπου. Αυτό που νόμιζες ότι θα έχεις, δεν υπάρχει μέσα σε ένα βιβλίο, σε μια πορεία σπουδών, σε μια απόφαση που θα πάρεις. Υπάρχει ή δεν υπάρχει μέσα σου, ως ανεπεξέργαστο υλικό, και αν το χειριστείς κατάλληλα, μπορείς να βρεις τρόπο να το διοχετεύσεις, όπου κι αν βρίσκεσαι. Με αυτή την έννοια, όντως, αν είχες κάποιο πάθος, θα το είχες καταλάβει ως τώρα. Ίσως να το έχεις ζήσει και να μην το έχεις καταλάβει, επειδή φαντάζεσαι κάτι συγκεκριμένο, και πολύ φοβάμαι ότι αυτό συμβαίνει, γιατί η διαδικασία των πανελληνίων εξαφανίζει κάθε ίχνος πάθους και αυθορμητισμού.
Το άλλο κακό που κάνουν οι πανελλήνιες είναι ότι δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι η επιτυχία στις σπουδές μεταφράζεται σε επιτυχία στη ζωή (και ανάλογα, η μέτριες επιδόσεις στις σπουδές οδηγούν σε επαγγελματική ανασφάλεια). Δεν υπάρχει απολύτως καμία εγγύηση για το μέλλον σου, όσο και αν σου αρέσουν οι σπουδές σου, και επιπλέον, δεν υπάρχει απολύτως καμία σχέση μεταξύ σπουδών και επαγγελματικής ζωής.
Δεν ξέρω τι διεξόδους και τι δρόμους ανοίγουν με τις σπουδές που κάνεις, αλλά νομίζω ότι ούτε εσύ ξέρεις ακόμα. Τα μαθήματα είναι ενδείξεις, δεν είναι όλες οι δυνατότητες που έχεις. Δεν χρειάζεται να διαβάσεις τα βιβλία της σχολής για να μάθεις ιστορία, αν δεν εμπνέεσαι, διάβασε κάτι άλλο, και όλα μαζί θα κουμπώσουν κάποτε, καμία γνώση δεν είναι άχρηστη. Μην περιμένεις να ενθουσιάζεσαι με κάθε μάθημα που συναντάς. Μην περιμένεις να έρθει το πάθος ουρανοκατέβατο. Χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά, κουραστική και βαρετή, μέχρι να εμβαθύνεις αρκετά ώστε να καταλάβεις πού μπορείς να κατευθυνθείς.
Γενικά, στο πρώτο έτος είσαι ακόμα. Για να σου το πω κομψά, για την ώρα δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Θα το καταλάβεις σύντομα, νομίζω, και όταν γίνει κτήμα σου αυτή η γνώση, ας ελπίσουμε ότι θα έχεις τα εφόδια να την χρησιμοποιήσεις υπέρ σου. Οπότε, ευτυχώς που περνάς τα μαθήματα με καλούς βαθμούς. Συνέχισε το αυτό.
__________________
3.
Γειαα!
Ειμαι 24 χρονών και εδω και 4 μήνες είμαι σε μια σχέση με τον Χ που είναι 39 ετών. Όταν οι κολλητές μου και η μητέρα μου εμαθαν για τη διαφορα ηλικιας μας,σοκριστηκαν. Εγω όμως περνάω πραγματικα υπέροχα με αυτον τον ανθρωπο, επικοινωνω εξαιρετικά μαζι του,οι συζητησεις μας κρατουν ώρες και ειναι απολαυστικες. Οι φιλες μου πλεον το εχουν δεχτει και τον συμπαθουν κιολας αν και νιωθω πως πιστευουν πως δεν θα κρατησει παααρα πολυ.Εκτός το οτι δεν του φαινεται οτι ειναι τόσο και στην συμπεριφορά του τον αισθανομαι κοντα μου. Ειναι αρκετα τρελουλης (με την ωραια εννοια) ,εχει χιουμορ κλπ. Εννοω πως δεν ειναι ετσι οπως ειχα εγω στο μυαλο μου ενα 40ρη τελοσπαντων. Να μη στα πολυλογω, εγω πιστευω πως ειμαστε πολυ ομορφα μαζι και αισθανομαι πως αυτο ειχει μελλον.Απλα επειδη γενικα η αποψη της μαμας μου φαινεται να με επηρεαζει,η οποια λεει οτι μαζι μου εχει ενθουσιαστει γιατι ειμαι μικρουλα,ομορφη κ σοβαρη και οτι ειναι περιεργο που δεν εχει κανει ακομα γαμο και αυτο δειχνει ασταθεια στον ανθρωπο,λιγο ανησυχω κι εγω για το ποσο μελλον εχουν τελικα οι σχεσεις με μεγαλη διαφορρα ηλικιας. Αν και τωρα πιστευω πως θα παει καλα, καποιες φορες μπαινουν καποιες αμφιβολιες μεσα μου και με φοβιζουν. Τι λες;
- Μαίρη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ότι ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε. Τέσσερις μήνες τα έχετε, δεν τον ξέρεις καλά καλά. Τι σημασία έχει αν δεν κρατήσει πάρα πολύ, ή, τι σημασία έχει αν οι φίλες σου πιστεύουν ότι δεν θα κρατήσει πάααρα πολύ; Τι εννοείς «θα πάει καλά»; Από τώρα προβλέπεις ότι θα γεράσετε μαζί; Ή υπάρχει ένα μίνιμουμ αποδεκτό όριο σχέσης για να πούμε ότι «πάει καλά;»
Γενικώς, αυτό που καταλαβαίνω, είναι ότι λες το εξής: μια σχέση που για κάποιο λόγο δεν έχει πιθανότητες να καταλήξει «σοβαρά», δεν υπάρχει λόγος να δημιουργείται. Αυτό πιστεύεις; Το πιστεύεις και είσαι εντάξει με αυτό επειδή θέλεις να έχεις παιδιά μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, ή είναι κάτι που πιστεύεις ασυνείδητα, επειδή έτσι κάνουν «οι σοβαρές και όμορφες μικρούλες», που λέει και μαμά σου;
Οι σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας, όπως η δικιά σας, έχουν κάποια γενικά χαρακτηριστικά, και μπορεί να ισχύουν όλα τα στερεότυπα που λέει η μαμά σου για τον χαρακτήρα του φίλου σου, αλλά δεν ξέρουμε ούτε εσένα, ούτε αυτόν, ούτε το μέλλον. Έκανες κάτι που δεν περίμενες να κάνεις, αλλά δεν χρειάζεται τόσος προβληματισμός μετά από τέσσερις μήνες. Βλέποντας και κάνοντας, όπως ισχύει σε όλες τις σχέσεις, με διαφορά και μη.
__________________
4.
Αγαπητη αμπα,
Σου γραφω για να ζητησω τη συμβουλη σου σε ενα θεματακι που αντιμετωπιζουμε με το φιλο μου!
Ειμαστε 25, μενουμε και οι δυο με τους γονεις μας και οπως καταλαβαινεις ειναι δυσκολο να μην εχουμε το χωρο μας. Στο θεμα αυτο προσφερθηκε να μας βοηθησει μια καλη μου φιλη η οποια λειπει συχνα και μας εδωσε κλειδια για να μπορουμε να μενουμε καποιες φορες στο σπιτι της, πραγμα που μας εχει σωσει!
Το προβλημα τωρα, ειναι οτι ενα φιλικο μας ζευγαρι (οι οποιοι δε γνωριζονται με την κοπελα) αυτοπροσκαλουνται και θελουν να κοιμουνται κι αυτοι στο σπιτι μαζι μας. Καταλαβαινω οτι κι αυτοι αντιμετωπιζουν την ιδια κατασταση με μας και θελουν το δικο τους χωρο, αλλα πραγματικα εγω κ ο φιλος μου ερχομαστε σε πολυ δυσκολη θεση! Οχι γιατι μας πειραζει να μεινουμε ολοι μαζι, αλλα γιατι κι εμεις οι ιδιοι ειμαστε στην ουσια καλεσμενοι και δε νιωθω οτι εχουμε το δικαιωμα να φιλοξενουμε κοσμο σε ξενο σπιτι που δεν ειναι δικο μας. Αλλο να ερθουν για εναν καφε η για να δουμε μια ταινια κι αλλο να φιλοξενουνται.
Θα μου πεις, γιατι δε τους το λες ετσι ακριβως;
Γιατι φοβομαστε μη τους προσβαλουμε αν τους πουμε μην αυτοπροσκαλειστε. Αλλωστε σε κανεναν δεν αρεσει να του επισημαινουν οτι ειναι αγενης και ποσο μαλλον να του λενε οτι γινεται βαρος.
Επειδη κανουμε αρκετη παρεα ξερουνε ποτε μενουμε εκει και αν παμε να το κρυψουμε πιστευω θα μας ξεφυγει καμια κοτσανα και το ψεμα θα αποκαλυφθει και θα ειναι χειροτερα.
Μπορεις να μου προτεινεις μια καλη απαντηση να την εχουμε ετοιμη οταν μας ρωτανε "α, θα πατε, να μεινουμε κ εμεις;" που να μη φωναζει οτι τους αποφευγουμε;; Ευπροσδεκτες και οι συμβουλες στα σχολια!
- Οικοδεσποινα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Άλλο και τούτο. Πόσο παρεμβατικοί, αγενείς παρτάκηδες υπάρχουν, και πώς μυρίζονται αυτούς που γίνονται τόσο χαλί να τους πατήσεις για να τους ξεζουμίσουν; Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, σε έναν πολύ διεστραμμένο συνδυασμό.
Καλή μου φίλη, η απάντηση σας πρέπει να είναι ότι δεν είναι δικό σας το σπίτι για να το κάνουν ξενοδοχείο. Η κοπέλα φιλοξενεί εσάς, κανέναν άλλον. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται άλλη εξήγηση. Να μη φοβόσαστε να τους προσβάλλετε, δεν έχουν αξιοπρέπεια για να προσβληθούν. Απλώς θα θυμώσουν, και θα βρουν άλλους για να ξεζουμίσουν. Κοιτάξτε και λίγο το θέμα με τους φίλους που διαλέγετε ρε παιδιά, με αγχώσατε λίγο.
(Και όχι, ούτε να έρθουν για έναν καφέ ή μια ταινία είναι ΟΚ. Δεν είναι δικό σας το σπίτι. Τέλος.)
__________________
5.
αγαπητή Λένα καλησπέρα, σε παρακολουθώ συχνά και μου αρέσουν οι λογικές και σαφείς απαντήσεις σου, πάντα καίριες και ουσιαστικές. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι έχω ένα και μοναδικό παιδί, καλή φοιτήτρια μέχρι τώρα σε σχολή που της αρέσει, αλλά λίγο πριν πάρει το πτυχίο της αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό για να δουλέψει σ' ένα γραφείο ώστε ν' αποκτήσει εμπειρία. Εμείς πέσαμε από τα σύννεφα γιατί περιμέναμε να τελειώσει και μετά να γίνει αυτό. Δεν μας άκουσε και ψάχνει σπίτι στο Λονδίνο, ώστε να μείνει με το φίλο της που δουλεύει εκεί. Απογοητευτήκαμε πολύ, μιλήσαμε πολύ, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Σκεφτήκαμε και της ανακοινώσαμε ότι χρηματοδοτήσαμε τις σπουδές της μέχρι τώρα(σε άλλη πόλη) χωρίς να μας περισσεύουν τα χρήματα γιατί την εμπιστευτήκαμε, όταν όμως κλονίζεται η εμπιστοσύνη μας για τις επιλογές της δεν είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να τη χρηματοδοτούμε και δεν το θεωρούμε τιμωρία αλλά συνέπεια. Δεν το δέχτηκε και μας απειλεί ότι θα πάρει πτυχίο αν και όταν θέλει. Έχουμε στενοχωρηθεί πολύ και δεν ξέρουμε πως να το χειριστούμε. Να σημειώσω ότι πάντα είχαμε καλές σχέσεις, χωρίς συγκρούσεις και γενικά είμαστε δεμένοι και όχι φορτικοί. Χρειάζομαι απεγνωσμένα βοήθεια.
- Γρηγόρης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν το καταλαβαίνω αυτό το «δεν το δέχτηκε» και «μας απειλεί ότι θα πάρει πτυχίο αν και όταν θέλει». Χρειάζεστε έγκριση από την ίδια για να κόψετε την χρηματοδότηση; Και η απειλή με τι αντικείμενο είναι; Είτε δώσετε λεφτά είτε όχι, θα πάρει πτυχίο αν και όταν θέλει. Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για αυτό, όπως και αυτή δεν μπορεί να κάνει κάτι αν εσείς αποφασίσετε να κόψετε τα λεφτά.
Μου φαίνεται λογικό να θέλετε να κόψετε την χρηματοδότηση εφόσον δεν χρησιμοποιεί τα χρήματα για αυτό που τα δίνετε, ειδικά εφόσον σκοπεύει να δουλέψει, άρα να βγάλει λεφτά. Αν πιστεύετε ότι αυτό είναι το σωστό, αυτό να κάνετε, και συμφωνώ ότι είναι συνέπεια και όχι τιμωρία. Δεν καταλαβαίνω γιατί πιστεύετε ότι πρέπει να συμφωνήσει μαζί σας. Αν συμφωνεί, δεν είναι συνέπεια. Εξίσου λογικό είναι όμως το ότι αν δεν δίνετε λεφτά, χάνετε πλήρως τον έλεγχο πάνω της, και όσο και αν διαφωνείτε, δεν μπορείτε να την αναγκάσετε να κάνει κάτι. Έτσι είναι η ζωή, και έτσι είναι όταν τα παιδιά είναι ενήλικα.
Εγώ μαζί σας είμαι, συμφωνώ ότι θα έπρεπε πρώτα να πάρει πτυχίο και μετά να κάνει αυτή την κίνηση. Το πιθανότερο είναι ότι κάνει λάθος επιλογή. Αλλά όσο και αν ξέρουμε τι είναι το σωστό, δεν μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή του άλλου για να αποφύγει τις κακοτοπιές. Μάλλον το μεγάλο σας σοκ οφείλεται περισσότερο στην πρώτη φορά της ρήξης. Κουράγιο. Τα παιδιά είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι, και όχι επέκταση του εαυτού μας. Δηλώστε την αντίθεση σας, αλλά παραμείνετε παρόντες, γιατί μάλλον θα σας χρειαστεί. Και αν όχι, φαντάζεσαι να έχει δίκιο και να της βγει σε καλό αυτή η απόφαση; Ακόμα καλύτερα.
__________________
6.
Αγαπητη αμπα,
Μαλλον ειμαι μπερδεμενη ή οχι! Ειμαι με ενα παιδι 1χρονο και γενικα ταιριαζουμε σε πολλα (στοχους, ονειρα, χομπι), κανουμε πολλα μαζι, με εμπνεει να εξελισσομαι και να ψαχνομαι. Γενικα επικρατει ενα ησυχο και ευγενικο κλιμα στη σχεση μας. Ωστοσο πολλες φορες σκεφτομαι τον πρωην μου. Ο οποιος ηταν και ειναι ακομα πολυ ερωτευμενος μαζι μου. Ετσι μου δειχνει και μου λεει οταν καμια φορα πηγαινω στην επαρχια απο οπου καταγομαι (βγαινουμε στα ιδια μερη οποτε παντα τον βλεπω και παντα θα ερθει να μου μιλησει και να μου πει ποσο τον πονεσα που χωρισαμε).
Μετα με βαζει σε σκεψεις αν εκανα σωστα που τον χωρισα γιατι δικια μου ηταν η αποφαση. Ειναι ο μονος ανθρωπος που με ερωτευτηκε τοσο -και τον πιστευω- και τον αγαπησα κ ακομα τον αγαπω. Αλλα απο την αλλη δν ταιριαζαμε σε πολλα αλλα θεματα. Δεν ειχε χομπι, δεν τον ενδιεφεραν τα ταξιδια που εμενα με ενδιαφερουν, γενικα ηταν πολυ κρεμασμενος πανω μου συναισθηματικα κ μονο αυτο τον ενδιεφερε να εχει εμενα. Απο τη μια μου αρεσε ο ερωτας του πρωην μου ο οποιος στην τωρινη μου σχεση δεν ειναι και τοσο εντονος και απο τις δυο πλευρες, απο την αλλη μαλλον δεν ταιριαζαμε παρα σε λιγα πραγματα. Μηπως κανεις απο τους 2 τελικα δεν ειναι για εμενα; Επισης αξιζει μια σχεση χωρις τον ερωτα, χωρις οι 2 εμπλεκομενοι να ειναι ερωτευμενοι και απλα να ταιριαζουν πολυ;
- Weird fishes
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κανείς από τους δύο δεν είναι για σένα.
(Δεν υπάρχει απάντηση στο αν «αξίζει» μια σχέση χωρίς τον έρωτα. Νομίζω ότι είναι λάθος ερώτηση. Τι θα πει «αξίζει»; Υπάρχουν σχέσεις με διάφορες μορφές, με έρωτα και χωρίς έρωτα, και μπορούν να κρατήσουν μια ζωή, για διάφορους λόγους. Επίσης, το πώς ορίζει τον έρωτα ο καθένας διαφέρει αρκετά. Βαριέσαι; Σε αυτό πρέπει να απαντήσεις. Αν βαριέσαι, σε πειράζει που βαριέσαι; Θα μπορούσε και να μην σε πειράζει.
Δεν υπάρχει πρωτόκολλο σωστής σχέσης για να ξέρεις πότε είσαι στον σωστό δρόμο. Εσύ πρέπει να ξέρεις τι θέλεις και τι σου ταιριάζει, ξέχνα τις διδαχές και τα πρότυπα συμπεριφοράς. Αν δεν ξέρεις, τότε φρόντισε να καλλιεργήσεις τον εαυτό σου, για να μάθεις.)
_________________
7.
Α, μπα μου γειά σου.
Με αφορμή την ερώτηση του επιχειρηματία νομίζω που ντρεπόταν να γνωρίζει σε άλλους τη γυναίκα του επειδή ήταν νοικοκυρά, θέλω να κάνω μια διαφορετική ερώτηση ως ο νοικοκυρός μιας ανάλογης ιστορίας.
Θα ξεκινήσω απ'το λαβ στόρι. Έχουμε σχέση 5 χρόνια με 6 χρόνια διακοπή ανάμεσα. Όταν ήμουν 18 και ήταν 21 τα φτιάξαμε, ήμασταν μαζί 2 χρόνια μέχρι που πήγε για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Περάσαμε γύρω στα 6 χρόνια χωριστά, μένοντας φίλοι, κάνοντας ο καθένας τη ζωή του χωρίς να χάνουμε επικοινωνία. Στα 26 μου πήγα στο Λονδίνο απλά να τη δω αλλά τα ξαναφτιάξαμε. Από τότε είμαστε μαζί άλλα τρία χρόνια. Τώρα είμαι 29 και εκείνη 32.
Έχω τύψεις που καλύπτει σχεδόν όλα τα κοινά μας έξοδα. Το Σοφάκι είναι από τα άτομα με επιχειρηματικό μυαλό που κληρονόμησαν καλή περιουσία, που ξέρουν την οικονομία απέξω και ανακατωτά, που την τρίτη δεκαετία της ζωής τους την πέρασαν διαβάζοντας και δουλεύοντας ασταμάτητα. Εγώ στην Ελλάδα έκανα μόνο δουλειές του ποδαριού, δε σπούδασα, και όταν έψαχνα δουλειά στο Λονδίνο ήμουν ανειδίκευτος μετανάστης. Ξεκίνησα μια ιδιωτική σχολή να ειδικευτώ εδώ την οποία πληρώνω με οτι είχα στην άκρη και μια part time δουλειά.
Την πρώτη φορά που ήμασταν μαζί, παλιά, πάλι εκείνη έκανε παραπάνω έξοδα για μένα αλλά τότε δεν ένιωθα άσχημα γιατί οι γονείς της έτυχε να είναι ακαδημαϊκοί και να της δίνουν λεφτά και οι δικοί μου ψιλοάνεργοι και να μη μου δίνουν. Πριν 10 χρόνια όμως. Τώρα τα χρήματά της δεν είναι τυχαία. 10 χρόνια δεν έβαλε κώλο κάτω με σκοπό να είναι πλήρως ανεξάρτητη και να κάνει τη ζωή και τη δουλειά που θέλει και ας είναι 10-14 ώρες τη μέρα και ας την έχουν φάει τα επαγγελματικά ταξίδια. Όλα τα λεφτά που βγάζει, είτε λίγα είτε πολλά είτε πάρα πολλά, είναι αυτά που δουλεύει και επενδύει, όχι όπως παλιά που ήταν των γονιών της.
Συγκατοικούμε 3 χρόνια στο Λονδίνο αλλά δεν πληρώνω ενοίκιο. (Ο μισθός μου από την part time είναι λιγότερος από το μισό ενοίκιο, άσε που τον πρώτο χρόνο δε δούλευα καν). Υποτίθεται συνεισφέρω στα άλλα έξοδα του σπιτιού, όμως συνήθως μου δίνει την κάρτα της να πληρώσω. Πρόσφατα έκανε μια επέμβαση η μητέρα μου στην Ελλάδα και υποψιάζομαι ότι η Σοφία φακέλωσε το γιατρό. Ξέμεινα κιόλας με τα ιατρικά, δεν είχα για τους επόμενους μήνες της σχολής. Η Σοφία είπε να μου τους κάνει δώρο. Δεν έχω δεχτεί, ντρέπομαι. Της το είπα, αλλά είπε ότι όλοι σπουδάζουν με κάποιου την (οικονομική) στήριξη, γονιών ,θείων, γιαγιάδων, δεν πειράζει που εκείνη είναι κοπέλα μου, το ίδιο κάνει.
Η Σοφία ΠΟΤΕ δεν έλεγε πουθενά πόσα βγάζει αλλά έμαθα καταλάθος. Είχαμε βγει με συναδέλφους της. Ένας τη ρώτησε πόσα βγάζει από bonus, προσωπικές επενδύσεις και ενοίκια από σπίτια στην Ελλάδα κατά μέσο όρο ετησίως και του απάντησε κάτι γενικό τύπου "όσα μπορώ, αλλά γιατί ρωτάς;" Της λέει "είδα τη βασική μισθοδοσία σου, για γυναίκα και Ελληνίδα και βασικά οι τάδε χιλιάδες λίρες ετησίως είναι πολύ καλά" ΤΙ?? ΠΟΣΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΛΙΡΕΣ ΕΤΗΣΙΩΣ? ΓΙΑ ΒΑΣΙΚΑ??? ΠΟΣΕΣ? ?? Ήταν πολύ περισσότερα από όσα νόμιζα όμως οι τύψεις μου για όσα πληρώνει έγιναν μεγαλύτερες‚ γιατί εγώ ο ίδιος ένιωσα πολύ λίγος.
Της είπα μετά από μέρες σε ένα breakdown μου ότι της είμαι βάρος . Έβαλε τα κλάματα, νόμιζε ήθελα να φύγω από το Λονδίνο. (Ωστόσο εγώ όχι απλά δε θέλω να χωρίσουμε, θέλω να παντρευτούμε αλλά δε θέλω να της το πω πριν ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά.) Είπε ότι από τα δέκα χρόνια που ζει έξω μόνο όσο είμαι εκεί μαζί της ένιωσε το χώρο της σπίτι της και όχι διαμέρισμα. Νιώθω και γω ότι είμαστε οικογένεια και δε με νοιάζει αν είμαι «ο νοικοκυρός» της διότι περνάω την καλύτερη μου φάση μένοντας με το μεγάλο μου έρωτα μοιραζόμενος την καθημερινότητα μαζί της.
Δεν είμαι ούτε νιώθω άεργος. Προσπαθώ να βγάλω μια σχολή να τα βάλω σε σειρά. Μήπως όμως είμαι λίγος; Είναι οι τύψεις που ζω με δικά της λεφτά; Οι άλλοι άραγε νομίζουν ότι τη θέλω για τα λεφτά της; Ούτε εγώ ούτε εκείνη νιώθει έτσι. Μήπως θα έπρεπε; Μήπως είμαι θύμα του σεξισμού που με θέλει να φέρνω παραπάνω λεφτά για να φροντίζω τη γυναίκα; Τη φροντίζω με άλλους τρόπους. Η ερώτηση μου είναι μπορώ να κάνω κάτι ώστε να μην είμαι λίγος; Μήπως δεν είμαι; Μήπως δεν πειράζει και να είμαι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπημένε μου φίλε, πάρε μια βαριοπούλα, γκρέμισε την πατριαρχία μέσα σου, και ζήσε ζωή χαρισάμενη μαζί με τη Σοφία, που είναι άξια και διάλεξε άξιο άντρα που την στηρίζει και δέχεται στήριξη για να έχουν και οι δύο ένα ωραίο σπίτι με ζεστασιά και αγάπη. Τι είναι αυτά που λες; Με στενοχωρείς πολύ.
Το Σοφάκι γεννήθηκε με προνόμια και τα εκμεταλλεύτηκε σωστά, μπράβο της, χίλια μπράβο. Εσύ πάλι, γεννήθηκες υπό άλλες συνθήκες. Συγκρίνεις τον εαυτό σου σε έναν αγώνα δρόμου με κάποιον που ξεκίνησε δέκα χιλιόμετρα πιο μπροστά, και ο λόγος που το κάνεις αυτό, και δεν βλέπεις τις αντικειμενικές ευκολίες που είχε, και τα δικά σου αντικειμενικά εμπόδια, είναι ότι είσαι άντρας και είναι γυναίκα. Βλέπεις τις διαφορές σας, τις διαφορετικές αφετηρίες σας και τις δυσανάλογες ευκαιρίες που είχατε στη ζωή, αλλά πιστεύεις ότι όλα αυτά θα έπρεπε να τα ξεπεράσεις επειδή γεννήθηκες άντρας. Όχι βρε παιδί μου. Δεν αρκεί αυτό, δεν χρειάζεται να αρκεί αυτό, και ούτε η Σοφία σου ζητάει κάτι τέτοιο. Σου το ζητάει η κοινωνία, ναι. Το νιώθεις συνέχεια παντού γύρω σου, αναρωτιέσαι αν το σκέφτονται οι άλλοι, μπορεί να γίνεσαι και λίγο παρανοϊκός και να μεγαλοποιείς αντιδράσεις και σχόλια των γύρω σου, όλα αυτά είναι πάρα πολύ κατανοητά. Όμως σου ζητάω εγώ προσωπικά, και νομίζω και άλλοι, να είσαστε εσύ και η Σοφία ένα ζευγάρι που πρωτοστατεί, γιατί από ανθρώπους σαν κι εσάς προκύπτει η πρόοδος. Σου το θέτω σαν βάρος και χρέος προς την κοινωνία: μην υποκύπτεις στα στερεότυπα ρόλων. Γίνε ο νοικοκυρός και φτιάξε το σπιτικό σας, κάνε την προσπάθεια σου με τις δικές σου ασχολίες, γίνε ο άνθρωπος που θέλεις να γίνεις χωρίς να συγκρίνεσαι με το Σοφάκι, αλλά δίνοντας στο Σοφάκι κι άλλα φτερά και άλλη δύναμη για να γίνει ακόμη καλύτερη, παίρνοντας παράλληλα τη δύναμη που σου δίνει κι αυτή. Σπάσε τα καλούπια και γίνε ο σύντροφος που είναι ασφαλής με το φύλο του και τη θέση του στη ζωή, χωρίς να υπακούει στους κανόνες περί ρόλου των φύλων. Μείνε έτσι, και μην σε πιάσει ποτέ πικρία, μην κρατάς θυμό μέσα σου για να τον βγάλεις αργότερα πάνω της με διάφορες μορφές εκδίκησης. Σου ζητάω πολλά, το ξέρω, αλλά σου έχω εμπιστοσύνη. Καλή τύχη σε όλα, και πολλά φιλιά στο Σοφάκι.
σχόλια