Φαντάσου να μην είσαι αρτιμελής και να προσπαθείς να κινηθείς στην Αθήνα με το καροτσάκι. Φαντάσου να είσαι τυφλός ακολουθώντας τις ειδικές διαδρομές στα πεζοδρόμια που συνήθως καταλήγουν σε δέντρα και στουκάρεις, ή φαντάσου να θέλεις να παρκάρεις στις ειδικές θέσεις για ανάπηρους που είναι πιασμένες απ' τους υπόλοιπους εξυπνάκιες.
Φαντάσου να έχεις νοητική καθυστέρηση, σύνδρομο down ή να είσαι αυτιστικός. Δεν μπορούμε και πολύ να το φανταστούμε γιατί σπάνια βλέπουμε τέτοιους ανθρώπους έξω.
Αν παλιότερα δεν πολυβλέπαμε άτομα με ειδικές ανάγκες στην κοινωνία ήταν επειδή οι δικοί τους συχνά ντρέπονταν γι' αυτούς και τους κρατούσαν κλεισμένους στο σπίτι. Θέλω να πιστεύω πως αυτό δε συμβαίνει πια, σε τόσο μεγάλο βαθμό τουλάχιστον. Όμως τώρα ακόμα και να θέλει να βγει κάποιος ή ακόμα και οι οικογένειες να ενθαρρύνουν την κοινωνικοποίηση των μελών τους (που παλιά θα κλείδωναν στο υπόγειο) η ζωή είναι αφόρητα δύσκολη.
Σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες βλέπεις τόσο συχνά ανθρώπους σε αναπηρικά καρότσια να κινούνται και να απολαμβάνουν τη ζωή που ποτέ δεν σου κάνουν εντύπωση. Στην Ελλάδα μου κάνουν και τους θεωρώ ήρωες που προσπαθούν να κινηθούν σε πόλεις που είναι φτιαγμένες μόνο για τους τυχερούς και τους αρτιμελείς.
Και καθώς άτομα με ειδικές ανάγκες στο εξωτερικό έχουν -σχεδόν- ίσες πιθανότητες να προχωρήσουν στη ζωή, να φτιάξουν επιχειρήσεις ή και να γίνουν Υπουργοί (βλέπε Σόιμπλε) στην Ελλάδα είναι εύκολοι στόχοι: κι αν μας τσατίσουν θα τους χτυπήσουμε εκεί που πονάνε - "ο καροτσάκιας", "οι σακάτηδες" και πάει λέγοντας.
----
Οι παραπάνω σκέψεις μου ήρθαν καθώς είδα τη συμπυκνωμένη ιστορία του Anthony από τον Καναδά, όπως την αφηγείται σ' ένα τέλειο (και πολύ χαρούμενο!) βιντεάκι ο βοηθός του Michael.
ΥΓ. Μπορεί σε κάποια πράγματα να είναι πίσω η Ελλάδα (σε άλλα υπήρξε πρωτοπόρος), αλλά πραγματικά ελπίζω ότι δεν αργεί ο καιρός που λαϊκή απαίτηση δεν θα είναι μόνο τα λεφτά μας και τα προσωπικά μας συμφέροντα αλλά και τα δικαιώματα των άλλων...
... αυτών που δεν έχουν φωνή για να τα απαιτήσουν.
σχόλια