ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώτη φορά γράφω εδώ...Κορίτσι 17 χρονών, τελειώνοντας την β λυκείου...Δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω και πως να εκφραστω...θα εκτιμησω ιδιαίτερα κάποια συμβουλή, συγγνώμη για το κατεβατο, παρακαλώ μην με πάρετε από τα μούτρα...Ευχαριστώ εκ των προτέρων... Δεν ξέρω είναι δυνατόν να έχεις κατάθλιψη στα 17 σου ? Τους τελευταίους μήνες νιώθω συναισθήματικα πολύ χάλια, έχω παρατήσει τον εαυτό μου, το διάβασμα, τα πάντα...και δεν είναι λόγω άγχους ή ερωτικής απογοητευσης ή οτιδήποτε απασχολεί τους νέους στις μέρες μας.. Νιώθω απλά μονίμως στεναχωρημενη και ότι κανείς δεν με αγαπάει, πολλές φορές όταν μου λένε κάτι εγώ το παίρνω ίσως κάπως υπερβολικά, δεν ξέρω πως να εξηγήσω αυτά που νιώθω...δεν έχω και ούτε είχα πάντα πολλές φίλες, λίγες και καλές αλλά πάντα στο τέλος κάτι γίνεται και δεν..τώρα κάνω πολύ παρέα με δύο κορίτσια, πολύ ξηγημενα και καλοκαρδα άτομα και είμαστε μια παρέα αλλά και πάλι νιώθω πως δεν μπορώ να είμαι ολοκληρωτικά ο εαυτός μου γιατί θα τις απογοήτευσω ή θα με περάσουν για καμιά τρελή...δεν έχω καθόλου αυτοπεποιθηση, ποτέ δεν είχα αλλά τον τελευταίο καιρό έχει παραγινει..δεν φροντίζω τον εαυτό μου τρώω συνέχεια και ανθυγιεινα, με κάνει να νιώθω πλήρης αλλά μετά νιώθω ακόμα πιο άσχημα με τον εαυτό μου, δεν κοιμάμαι τα βράδια, έχει τύχει πάρα πολλές φορές να μείνω ξαγρυπνη βράδια ολόκληρα με αποτέλεσμα να κοιμάμαι τα μεσημέρια και απογεύματα.. Φέτος από διάβασμα έχω πατωσει ενώ πάντα ήμουν αρκετά συνεπής και εγωιστρια ώστε να τα πηγαίνω αρκετά καλά στο σχολείο.. Από πάντα είχα θέματα κοινωνικοποιησης, και δυσκολεύομαι να προσεγγισω έναν άνθρωπο.. Γενικά από τους περισσότερους ανθρώπους περνώ απαρατήρητη και πολλοί αδιαφορουν για εμένα (για όσους το σκέφτονται δεν είμαι σαν τον σμιγκολ παιδιά, απλά είμαι ήσυχη και δεν πολυμιλαω).. Δεν μου αρέσει ο εαυτός μου καθόλου, μπορώ να πω πως με μισώ κιόλας... Με έχουν επηρεάσει και τα οικονομικά προβλήματα του σπιτιού και οι τσακωμοι, πραγματικά δεν μπορώ άλλη γκρίνια...είχα και ένα θέμα με το γόνατο μου όλη την χρονιά που πιστεύω αυτό ήταν η αφορμή για όλα :ρήξη χιαστων και χειρουργείο από το ταεκβοντο, έχασα σημαντικούς αγώνες, σκληρή δουλειά πήγε χαμένη και ψυχολογία πάτος...γενικά νιώθω μόνη μου, πως κανείς δεν νοιάζεται για εμένα γτ έτσι μου δείχνουν οι περισσότεροι... Νιώθω πως απογοήτευω τους γονείς μου και ότι είμαι αχαριστη... Όλο λέω στον εαυτό μου ότι θα αλλάξω και όλο μένω στασιμη, ξέρω τι πρέπει να κάνω, απλά νιώθω πως όλα είναι εναντίον μου και ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω... Τα έχω παρατήσει, εχω κολλήσει σε αυτή την κατάσταση... Και το χειρότερο είναι ότι δεν με νοιάζει πια κιόλας, αλλά από την άλλη με μισώ που δεν με νοιάζει... Δεν μπορώ να μιλήσω σε κάποιον, τις φίλες μου δεν τις εμπιστεύομαι, η μία δεν θα με καταλάβει και η άλλη θα με κρίνει.. Την μάνα μου πάντα την ντρεπομουνα για να της πω τα προσωπικά μου άσε που δεν ξέρω και πως να της το πω... Δεν ξέρω υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ηλιθια που σκέφτομαι τέτοια πράγματα αλλα δεν μπορώ και να τα αγνοησω πλέον... Δεν ξέρω τι να κάνω...