__________________
1.
Δεν ξέρω αν έχω κάποια ερώτηση. Θέλω απλά να εκφράσω το πόσο πολύ μετάνιωσα που δεν έκανα στην ζωή μου αυτό που ήθελα εκείνη την στιγμή που μπορούσα. Όχι , δεν μιλάω για κάτι ερωτικό. Μου έχει κοστίσει πολύ -συναισθηματικά προφανώς- το ότι έμεινα στην πόλη μου και δεν δήλωσα στην Αθήνα που ήθελα. Όχι μόνο επειδή είναι η Αθήνα, αλλά κι εκεί ήταν η σχολή που ήθελα τότε. Ο μόνος λόγος που δεν το έκανε ήταν επειδή η μητέρα μου συνέχεια μου έλεγε ότι δεν είχε λεφτά να σπουδάσω αλλού. Τότε το καταλάβαινα, το αποδεχόμουν. Πλέον όμως όχι. Πολλοί σπούδασαν εκτός της πόλης τους κι ας ήταν στην ίδια κατάσταση με εμάς. Δεν θέλω να φανώ αχάριστη για κανέναν λόγο. Νιώθω σαν να έχω χάσει ένα τεράστιο κομμάτι από την ζωή μου. Πηγαίνω απλά για επισκέψεις για 1-2 βράδια και νιώθω κάθε φορά ότι εκεί έπρεπε να ήμουν.
Τα σχέδια μου είναι μόλις τελειώσω την σχολή μου να πάω να ψάξω εκεί για δουλειά. Το ξέρω ότι και να βρω δεν θα είναι όπως θα' θελα. Δεν θα είναι τα φοιτητικά χρόνια, πιο ξέγνοιαστα. Δεν θα έχω φίλους εκεί. Θα έχω ωστόσο δύο δικούς μου ανθρώπους.
Σκέφτομαι επίσης ότι αν το είχα κάνει τότε η ζωή μου κατά πάσα πιθανότητα - μπορεί και το αντίθετο- να ήταν πολύ καλύτερη. Θα ήμουν μόνη σε μια νέα πόλη σε μια ηλικία που ο άνθρωπος έχει δίψα για τα πάντα. Θα ήμουν πιο ανοιχτός άνθρωπος, θα είχα φίλους που θα ταιριάζαμε, να μπορούσαμε να πάμε για έναν καφέ σε μαγαζί που να άρεσε σε όλους, ίσως να είχα και περισσότερη αυτοπεποιήθηση και κυρίως να είχα μάθει να μην βάζω πάνω από μένα πάντα τους άλλους.
Εύχομαι λοιπόν κάποια στιγμή να βρω τον δρόμο μου, να φτιάξω την ζωή μου εκεί που θέλω, με αυτούς που θέλω, και με την δουλειά που θέλω. Και όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι όσοι έχουμε συμβιβαστεί και να είμαστε όλοι πιο γενναίοι και χαρούμενοι.
Αυτά, ευχαριστώ για την κατανόηση.
Καλή συνέχεια.
-πάνω_απ'όλα_ υγεία_
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φοβάμαι ότι η κατανόηση που περιμένεις δεν θα έρθει αυτόματα, τουλάχιστον όχι από μένα. Έχεις φτιάξει μια εναλλακτική ζωή με το μυαλό σου που είναι τουλάχιστον αμφισβητούμενη. Είναι αδύνατον να ξέρεις τι θα είχε γίνει αν είχες σπουδάσει στην Αθήνα, και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ζούσες κάτι μεταξύ σειράς Παπακαλιάτη και friends. Έφτασες μέχρι να πιστεύεις ότι θα είχες περισσότερη αυτοπεποίθηση, που εμένα μου λέει το εξής: φοβάσαι να διεκδικήσεις εκεί που είσαι, κι έριξες το φταίξιμο σε κάποιον άλλον, δηλαδή στη μαμά σου. Όσο ζεις την εναλλακτική φαντασίωση, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να βελτιώσεις τη ζωή σου και τον εαυτό σου εκεί που βρίσκεσαι τώρα.
Ακόμη πιο σημαντικό όμως μου φαίνεται ότι έχεις χτίσει την εναλλακτική σου πραγματικότητα στην καμπούρα του άλλου. Οι γονείς σου είπαν ότι δεν μπορούσαν να σε στηρίξουν οικονομικά. Αντί να το δεχτείς επειδή είναι τα λεφτά τους, και έτσι έκριναν, ή να πεισμώσεις και να πεις ότι θα πας στην Αθήνα και θα δουλέψεις και θα τα βγάλεις πέρα μόνη σου, έκανες το πιο εύκολο, που είναι να κάτσεις εκεί που είσαι και να κατηγορείς, με το φοβερό επιχείρημα «άλλοι σπούδασαν εκτός της πόλης τους και ας ήταν σαν κι εμάς». Άλλη τρομερή αυθαιρεσία. Είδες τις φορολογικές τους δηλώσεις; Είδες αν πούλησαν κάτι, είδες τι στερήθηκαν, είδες εις βάρος ποιου έγιναν αυτά; Τα λεφτά των γονιών σου δεν είναι δικά σου λεφτά για να τα διαχειρίζεσαι.
Αν θέλεις να κατηγορήσεις κάποιον, αυτός είναι ο εαυτός σου, όχι με τον τρόπο που το κάνεις όμως. Αυτό που λες είναι «γιατί δεν ήμουν πιο κακομαθημένη, να τους ξεζουμίσω για να γίνει αυτό που θέλω». Μακάρι να έλεγες «γιατί δεν πήρα τη ζωή στα χέρια μου, να πάω στην Αθήνα να τα βγάλω πέρα μόνη μου», αλλά όχι. Τώρα δεν έχω καταλάβει τι έκανες αυτά τα χρόνια και τι φοβερό έχασες, και γιατί είναι τόσο μάταιο να πας τώρα στην Αθήνα, σε αυτή τη μυθική Σάνγκρι Λα, αλλά ελπίζω να πας, εύχομαι ολόψυχα να πας, γιατί ο καλύτερος τρόπος να απομυθοποιήσεις κάτι είναι να το κατακτήσεις.
__________________
2.
Καλησπέρα α μπα! θελω την άποψη σου για το εξής:εχω μια αδερφή , παντρεμένη με 2 παιδιά, το μικρότερο 8 μηνών. Τους τελευταίους μήνες λέει σε όλη την οικογένεια, γονείς , αδέλφια, τι απαίσιος εχει γίνει ο άντρας της, οτι δεν τον αντέχει, δεν τον θέλει σεξουαλικα γιατι αυτός Κ εκεί σκέφτεται μόνο τον εαυτό του,κτλ. Η αλήθεια ειναι οτι αυτόν τον άνθρωπο δεν τον ερωτεύτηκε ποτέ, το λέει Κ η ίδια, τον παντρεύτηκε γιατι ηταν καλο παιδι, με σταθερή δουλειά, ήσυχο Κ φιλότιμο. Κ τωρα δεν της φτάνει αυτό. Το καταλαβαίνω αλλα πιστεύω οτι πρέπει να πεις έκανα λάθος επιλογή, άλλαξα γνώμη, οχι να θάβει με το χειρότερο τροπο ενα σύντροφο που επέλεξε η ίδια Κ που δε φαίνεται να εχει αλλάξει ιδιαίτερα. Με ρωτάει τη γνώμη Μου Κ της λέω ότι εγω βλέπω 3 επιλογές: μένεις Κ συμβιβάζεσαι με την κατασταση, μένεις Κ προσπαθείς να φτιάξεις την κατασταση η χωρίζεις. Δεν της αρέσει καμία επιλογή. Δε δουλεύει Κ της είπα ξεκινά με το να βρεις μια δουλειά, έστω τετράωρη, να εισαι λίγο πιο ανεξάρτητη, να αλλάξεις παραστάσεις, να συναστραφεις κόσμο...Κ βλέπεις τι μπορείς να κανεις. Δε θέλει να πάρει την ευθύνη του να πει χωρίζω γιατι θελω, θέλει να της πούμε εμείς , ναι πρέπει να χωρίσεις. Αλλα εγω δε μπορώ να της πω τι να κανει τελικά με τη ζωή της. Εσυ τι λες?
- Angel
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αχ είναι πολύ κουραστικό αυτό, και τόσο κοινό. Άνθρωποι που παραπονιούνται για τη ζωή τους μέρα νύχτα, 24/7, σε όλη την πλάση, μόνο για να ακούσουν πόσο δίκιο έχουν, χωρίς κανένα σχέδιο να αλλάξουν κάτι γύρω τους ή μέσα τους, με απαίτηση να αλλάξουν όλοι οι άλλοι. Αυτό που της λες είναι το μόνο λογικό, αλλά δεν θέλει να ακούσει λογική απάντηση, πιστεύω ότι ούτε «ναι, να χωρίσεις» θέλει να ακούσει, γιατί αυτό θα μεταφέρει την ευθύνη πάνω της. Θέλει να τα λέει και να της λέτε ότι όλα είναι όπως τα λέει ακριβώς, μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να σταματήσεις να δίνεις λογικές συμβουλές, γιατί δεν είναι αυτό που θέλει, και εσύ κουράζεσαι, και αποτέλεσμα δεν έχει. Αν αντέχεις να τα ακούς ξανά και ξανά χωρίς να συμμετέχεις συναισθηματικά, νομίζω ότι θα ωφεληθείς. Αν δεν αντέχεις, θα αναγκαστείς να γίνεις δυσάρεστη. Υπάρχει και η ενδιάμεση αντίδραση, που είναι να αλλάζεις κουβέντα, ή να αφαιρείσαι νοητικά με αόρατο sign out. Κάνε ό,τι σου είναι πιο εύκολο, γιατί αυτό το βιολί μπορεί να κρατήσει χρόνια.
__________________
3.
Γειά σου αμπα!!
Συγχαρητήρια για τη στήλη σου!!!
Λοιπόν θέλω να σου περιγράψω κάτι που έγινε να μου πεις και εσυ.
Τα τελευταία δυο χρόνια ζω στο εξωτερικό και κάθε φορα που παω Ελλάδα αισθάνομαι πως με την παρέα μου δεν κολλάμε πλέον εντελώς. Μου λείπουν πολλές φορές αλλα ειδικά όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί συνήθως θα ανοίξουμε συζητήσεις ή θα παρατηρήσω σχόλια του τύπου να μιλάνε υποτιμητικα για τους γκει ή για τις γυναίκες αλλά να φανεί από μια λέξη που θα πουν συγκεκριμένη ή απο τον τρόπο που θα το πουν. Τελευταία φορά που ήμασταν μαζι μαζεμένοι όλοι σε ένα σπίτι, ετοιμαζομασταν το πρωί που ξυπνησαμε να πάμε για καφέ. Εμένα το ξέρουν χρόνια τωρα που κάνουμε παρέα, λατρεύω το μακιγιάζ. Φυσικά και με έχουν δει και χωρίς, απλα προφανώς και θα βαλω μια μασκαρα και ενα κραγιόν να παω για καφέ. Οπότε ενας φιλος μου αποφασίζει να με ρωτήσει μπροστά σε όλη την παρέα "γιατι βαφεσαι;" και αν αισθανομαι άσχημη αν δεν βαφτω. Εγω εκείνη την ωρα εγινα έξαλλη γιατί ολα τα στερεότυπα που υπάρχουν για τις γυναίκες( τυπου οτι βαφομαστε για να βρούμε αντρα, η δε βλεπομαστε το πρωι αβαφτες κτλ) και επίσης του εξήγησα γιατι να ειναι ή το ένα η το αλλο; έγινα έξαλλη γιατι εχω κουραστεί να μας θεωρούν πάντα κάτι αδύναμο και κατώτερο, ευαλωτο, που ζηταει παντα εναν αντρα η ενα κοπλιμεντο για να αυτοπροσδιοριστει σαν υπαρξη. Εχω κουραστεί που αισθάνομαι έναν έντονο επικριτισμο απο μερος αυτης της παρεας σχετικα με κάποια πράγματα που έκανα και έβλεπα διαφορετικα πριν ζησω εκτος Ελλάδας. Η έστω κάποια πράγματα απο αυτά που λένε μου χτυπάνε πιο πολυ απο ότι πριν. Δεν ξερω. Ποια ειναι η γνώμη σου εσένα για ολα αυτα; πιστεύεις πως θα επρεπε να εχω πει κατι διαφορετικα; σε ευχαριστω!!!!φιλια!
- Μοκα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν κατάλαβα τι είπες και τι σκέφτηκες και δεν είπες, αλλά ό,τι και να είπες από αυτά που έγραψες, καλά έκανες και τα είπες. Έχεις απομακρυνθεί από τους φίλους σου σε ορισμένα θέματα, ή μάλλον, ήρθε η ώρα που αναγκάζεσαι να παραδεχτείς ότι έχετε απομακρυνθεί, τώρα που απομακρύνθηκες κυριολεκτικά, μετακομίζοντας σε άλλη χώρα. Δεν ξέρω τι να σου πω πάνω σε αυτό, δεν ρωτάς άλλωστε. Οι απόψεις τους δεν είναι απόψεις μειονότητας, είναι οι απόψεις της πλειοψηφίας. Θέλεις να τις παραβλέψεις λόγω κοινού παρελθόντος, ή νιώθεις ότι αν σας χωρίζουν αυτές οι απόψεις, μάλλον έχετε μεταξύ σας ένα χάσμα που δεν σε ενδιαφέρει να καλύψεις; Εσύ ξέρεις.
__________________
4.
Α, μπα μου, καλή σου μέρα! Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να γράφεις γιατί σε αγαπάμε πολύ! Θέλω να σε διαβάζω μέχρι τα 80μου (αν τα καταφέρουμε και οι δυο, ίσως και παραπάνω!) Το θέμα μου: για ένα δίμηνο περίπου δεχόμουν λεκτικό bullying στο εργασιακό μου περιβάλλον από δύο συναδέλφους μου (γυναίκες). Είναι η πρώτη φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο, δεν μου είχε συμβεί ποτέ ούτε στο σχολείο ούτε πουθενά αλλού. Από την «έκπληξη» και την ταραχή, και ως καινούρια στη δουλειά αυτή, δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω.... Απ' ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα, οι κυρίες αυτές με βρήκαν μικρή, με φάτσα και σύνδρομο «καλού παιδιού» και διοχέτευσαν όλη τη λεκτική κακία πάνω μου σε κάθε λάθος και στραβοπάτημα που έκανα. Ο προϊστάμενός μου ουδέποτε εξέφρασε παράπονο για τη δουλειά μου-ίσα ίσα που μου έδινε κι άλλη παρόλο που έκανα λάθη. Εγώ προσπαθούσα πάντοτε να είμαι φιλότιμη, εργατική και συνεπής και να λιγοστεύω τα αναπόφευκτα λάθη μου. Η άμυνά μου προς τις κυρίες αυτές: αρχικά φόβος για τη θέση μου και στενοχώρια για τα λάθη μου, στη συνέχεια αποστροφή για τον άσχημο χαρακτήρα τους και τις λεκτικές τους επιθέσεις και τώρα περιφρόνηση μέχρι που σταμάτησα εντελώς να τους μιλάω. Έτσι μου βγήκε έτσι έκανα. Από τότε σταμάτησαν κι εκείνες τη λεκτική επίθεση, πέρα από κάτι μπηχτές στον αέρα που τις πετάνε επίτηδες μήπως και τσιμπήσω. Εγώ δεν σχολιάζω τίποτα, ούτε μιλάω γι' αυτές σε κανέναν-σαν να μην υπάρχουν στο γραφείο. Εν τω μεταξύ, όλοι το έχουν καταλάβει και δεν λένε τίποτα. Είμαι σίγουρη ότι πίσω από την πλάτη μου έχει συζητηθεί το θέμα, εκείνες με έχουν καταθάψει, ωστόσο κανένας δεν έχει έρθει να μου πει το παραμικρό. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι πάντως με αντιμετωπίζουν φυσιολογικά, στο πλαίσιο της δουλειάς, χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Με βάση όλα όσα σου διηγήθηκα, πιστεύεις ότι έπραξα το σωστό ή έπρεπε να χειριστώ την κατάσταση με διαφορετικό τρόπο; Σ' ευχαριστώ θερμά, θα εκτιμούσα πολύ τη δική σου οπτική!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αφού έπιασε αυτό που έκανες, το σωστό έπραξες. Δεν περίμενες να γίνετε φίλες, φαντάζομαι. Ούτε είναι πιθανό να σταματήσει να είναι απαίσια η συμπεριφορά τους, από κάποιο θαύμα. Αν δεν σου δυσκολεύουν την ζωή κάθε μέρα εκεί, και αν οι υπόλοιποι είναι εντάξει, δεν μπορούσες να ελπίζεις για κάτι καλύτερο.
__________________
5.
Αγαπητή Α μπα;
Είμαι 36 ετών, δημόσιος υπάλληλος σε μια δουλειά που δε με ικανοποιεί, αλλά αυτό είναι κάτι που μόνο σ΄έναν πολύ στενό κύκλο ανθρώπων μπορώ να το πω χωρίς να με πάρουν με τις ντομάτες. Κάποτε είχα όνειρα και πλάνα για το μέλλον μου, δραστηριότητες που με γέμιζαν χαρά. Τώρα βουλιάζω κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ. Γυρνώ απ' τη δουλειά πέφτω στο κρεβάτι οι ώρες μου περνάνε στο facebook ώσπου να 'ρθει η επόμενη μέρα να ντυθώ και να κάνω τη δουλειά μου διεκπεραιωτικά. Κι έτσι περνάν οι χειμώνες μου.
Πριν κάποια χρόνια και μετά από έναν δύσκολο χωρισμό είχα ξεκινήσει ψυχοθεραπεία πηγαίνοντας κάθε βδομάδα στη Θεσσαλονίκη όπου τελικά τη διέκοψα γιατί πήρα μετάθεση σ' ένα νησί που είχα αιτηθεί. Μετά από δυο δύσκολα χρόνια κατάφερα να φτιάξω έναν κύκλο γνωστών και λίγων φίλων γύρω μου αλλά ακόμη νιώθω πως έχω αφήσει τη θεραπεία μου ως εκκρεμότητα. Αν πάω στην Θεσσαλονίκη οι συνθήκες της καθημερινότητας θα είναι δύσκολες, την έχω αφήσει εδώ και 12 χρόνια και παρόλο που μεγάλωσα και σπούδασα εκεί αυτή η πόλη μου φαίνεται δύσκολη και άσχημη. Τόσα χρόνια στην επαρχία η κρίση είναι μακριά μου. Έχω βουνά να περπατώ και όμορφες παραλίες για να λιάζομαι, αν και τα απολαμβάνω μόνο το καλοκαίρι. Έχω όμως το προνόμιο να μένω σε μια μικρή όμορφη πόλη χωρίς να βλέπω αστέγους στο δρόμο, με μια ποιότητα ζωής που σε μεγάλη πόλη δύσκολα βρίσκεις.
Και σκέφτομαι τώρα πού να είμαι του χρόνου. Είναι η ψυχοθεραπεία ικανός λόγος να με μεταφέρει σε μια πόλη που δε με τραβάει; Για να σε προλάβω ο θεραπευτής μου δεν δουλεύει μέσω skype και αυτός στον οποίο με παρέπεμψε δε μ' άρεσε.
Σ' ευχαριστώ.
- Κοραλλία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχεις δημιουργήσει ένα δίλημμα που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Πες του να σε παραπέμψει σε άλλον. Αλλά καλύτερα, μην περιμένεις από αυτόν να σε παραπέμψει, ψάξε και βρες μόνη σου κάποιον, είτε εκεί που είσαι, είτε κάποιον που δέχεται να δουλέψει μέσω σκάιπ.
__________________
6.
Λένα μου, σε παρακολουθώ 1 χρόνο τώρα και πραγματικά πόσο θα ήθελα να ήσουν φίλη μου...
Σου γράφω γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί σου το θέμα που με απασχολεί και θα ήθελα τη γνώμη σου. Είμαι 40 ετών και τα τελευταία 2,5 χρόνια έχω σχέση με έναν 37χρονο. Ο σύντροφός μου είναι από τους ανθρώπους που κάνει αργά σταθερά βήματα στη σχέση μας. Πριν από 7 μήνες αρχίσαμε να συζούμε και τα πράγματα δείχνουν πως ταιριάζουμε. Το πρόβλημα είναι το εξής: εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι με έναν άνθρωπο, με τον οποίο θέλω να κάνω παιδί. Μου αρέσει πολύ να είναι εκείνος ο πατέρας του παιδιού μου. Του το είπα αυτό. Τον ρώτησα αν θέλει κι εκείνος το ίδιο και μου είπε πως φυσικά και το θέλει μαζί μου, αλλά όχι ακόμα. Θέλει λέει να είναι καλύτερα οικονομικά για να κάνει αυτό το βήμα, και κάνει πράγματα γι αυτό. Του είπα πως πιστεύω οτι αυτή τη στιγμή έτσι όπως είμαστε οικονομικά μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα που συνεπάγεται... Εκείνος διαφωνεί.
Για την ιστορία, εγώ έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια με 3 παιδιά που οι γονείς μας τα έβγαζαν πέρα ικανοποιητικά έως την ενηλικίωσή μου, ενώ ο φίλος μου μεγάλωσε σε μια οικογένεια με 3 παιδιά με πολλές ανέσεις, που τώρα όμως τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Επομένως, εκείνος θέλει να μπορεί να δώσει με άνεση στα παιδιά μας αυτά που θεωρεί απαραίτητα...
Του εξήγησα πως αυτό στις μέρες μας είναι δύσκολο και πως ακόμη κι αν τώρα ήμασταν ακριβώς όπως θέλει οικονομικά, κανένας δε μπορεί να εγγυηθεί πως το ίδιο θα συμβαίνει και στο μέλλον. Επίσης, του είπα πως εξαιτίας της ηλικίας μου δεν έχουμε πολλά περιθώρια και πως αν εκείνος είναι "έτοιμος" σε 2 ή 3 χρόνια ίσως τότε χάσουμε την δυνατότητα να γίνουμε γονείς. Εκείνος μου λέει να μην ανησυχώ και θα μπορούμε.
Τα σκέφτηκα όλα αυτά. Δε σου κρύβω πως σκέφτηκα και να φύγω από τη σχέση μας. Όμως, δεν θέλω. Τον αγαπάω. Με αυτόν θέλω να κάνω παιδί. Δε με ενδιαφέρει να κάνω παιδί απλά. Ήμουν σε γάμο 10 χρόνια και δεν ήθελα παιδί με τον πρώην σύζυγο. Δε μου βγήκε ποτέ. Μόνο με τον σημερινό μου σύντροφο. Όμως, δε μπορώ και να τον πιέσω. Δεν πιστεύω πως είναι σωστό. Αν το κάνω αυτό θα το βρω μπροστά μου. Θέλω να κάνουμε παιδιά όταν θα είναι κι εκείνος έτοιμος. Όλα αυτά ok. Τα έχω σκεφτεί, τα έχω αποφασίσει. Όμως, κάτι λείπει από τη ζωή μου. Κι αυτό που λείπει μερικές φορές με λυπεί. Με ρίχνει. Από τη μια δε θέλω να τον πιέζω και από την άλλη πιέζομαι εγώ. Άλλες φορές σκέφτομαι πως όπως έως τώρα σε όλα χρειαζόταν το χρόνο του, έτσι και τώρα θα έρθει κι αυτό. Μην ανησυχείς. Και μετά σκέφτομαι το 40 και ψιλοφρικάρω.
Πώς τα βλέπεις εσύ όλα αυτά που σου λέω; Τι θα με συμβούλευες αν ήμουν μια καλή σου φίλη και το μοιραζόμουν αυτό μαζί σου; Σε φιλώ! Σ΄ ευχαριστώ για το χρόνο σου.
- Would like to be your friend!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θα σου έλεγα να μην το αφήσεις έτσι και να πας σε έναν γυναικολόγο για να κάνετε ό,τι εξετάσεις υπάρχουν σχετικά με την αναπαραγωγική σας κατάσταση, γιατί η μέθοδός του «μην ανησυχείς θα μπορούμε» δεν είναι πολύ έξυπνη. Οι απαντήσεις που θα πάρετε θα σπρώξουν και τους δύο προς μια κατεύθυνση, όποιες κι αν είναι. Δεν έχει καταλάβει ότι δεν είναι αυτονόητη η δυνατότητα αναπαραγωγής επειδή δεν το έχει ψάξει ποτέ. Όταν καταλάβει πόσο περίπλοκο μπορεί να γίνει αυτό το θέμα, ίσως ταραχτεί και συνειδητοποιήσει την αφέλεια του «όταν είμαι έτοιμος οικονομικά».
_________________
7.
Aγαπητη αμπα,
Που θα πάει αυτή η κατασταση με εμένα; Γνωρίζω κάποιον, λέμε 2 κουβέντες. Αν αυτος μου αρεσει, εγω κολλαω μαζι του και μονο γαμους και παιδια δεν σκεφτομαι. Το παω πολυ παρα περα ενω σε καμια περιπτωση δεν υπαρχει καταλληλο υπαβαθρο σχεσης και ουτε καν τον ξερω στην τελικη. Αλλα και θα αγχωθω οταν τον ξαναδω και θα συζητησω με τις φιλες μου τι να του απαντησω σε μηνυμα ενω οι προθεσεις του μπορει να ειναι απλά φιλικές. Πως θα το ξεπερασω ολο αυτο; Ειναι θεμα ανωριμοτητας; (ειμαι 21). Είναι επειδη έχω να κάνω ενα χρόνο σχέση; Ουτε που τον ξερω τον αλλον και αγχωνομαι κιολας για το πως θα προχωρησει και αν του αρεσω...
Θελω να γινω λιγοτερο παρορμητικη!! Να πω οτι αυτα δεν τα εκφραζω στον αλλο, αλλα σιγουρα δεν ειμαι ο ευατος μου απο ενα σημειο και μετα γιατι κομπλαρω απεναντι τους και δεν ειμαι ο εαυτος μου. Ουτε ο Brand Pitt να με φλερταρε δεν θα κομπλαρα τοσο...
Σ ευχαριστω
- Ελλειψη αυτοπεποιθησης
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κρίμα που ρωτάς εμένα, γιατί το ψευδώνυμο σου μαρτυράει ότι ξέρεις ποια είναι η απάντηση. Αυτό που δεν έχεις σκεφτεί ίσως ακόμα είναι ότι η αυτοπεποίθηση που σου λείπει δεν αναπληρώνεται με την αντρική προσοχή, και ταυτόχρονα, έχεις μεγαλώσει πιστεύοντας ότι ο καλύτερος τρόπος για να σου ανέβει η αυτοπεποίθηση είναι να σε αποδεχτούν οι άντρες ως σούπερ σέξι αλλά και «σωστή» γυναίκα, «για σχέση», δύο αντικρουόμενες έννοιες στον κόσμο που ζούμε. Snatch 22, που λέει και η Σελίνα Μάγιερς.
Όλο αυτό θα το ξεπεράσεις αν το συνειδητοποιήσεις, και αν αρχίσεις να επενδύεις σε άλλες προσπάθειες που μπορούν να σου χαρίσουν αυτοπεποίθηση, που δεν έχουν σχέση με την αποδοχή των αντρών. Πόσες φορές το έχω γράψει αυτό τον τελευταίο χρόνο; Και πόσο κρίμα που πρέπει να το γράφω ξανά και ξανά. Όσο πιο καλά τα πας σε άλλους τομείς, τόσο λιγότερο θα αγχώνεσαι για το αν αρέσεις στον κάθε Μήτσο που γνωρίζεις για δύο λεπτά.
σχόλια