Για πολλούς πολιτικούς αναλυτές ο σοσιαλισμός έχει πεθάνει -και δη στο Ηνωμένο Βασίλειο-, οι νεκρολογίες του έχουν γραφτεί και κιτρινίσει από χρόνια και ως ιδεολογία υπήρξε ελαττωματική, απ' το '90 και μετά πλείστα όσα τα παραδείγματα κρατών που είδαν τα σοσιαλιστικά μοντέλα διακυβέρνησης τους να καταρρέουν, κάποτε με τραγικές συνέπειες.
Σαν τον σοσιαλισμό και ο Τζέρεμι Κόρμπιν και τι δεν έχει ακούσει και διαβάσει για την ταπεινότητα του τα τελευταία χρόνια, αν και από το 2015 και μετά (και ύστερα από την επαναστατική εκλογή του στο Εργατικό Κόμμα) θα 'χε να λέει ότι δεν πήγαν στράφι τόσες συμμετοχές σε διαδηλώσεις, τόσες συλλήψεις και κόντρες με τους Συντηρητικούς και μάλιστα σε καιρούς που συνομήλικοι και συνάδελφοι του πολιτικοί, όπως ο Τόνι Μπλερ για παράδειγμα, έχτιζαν πολιτική καριέρα μέσω διπλωματικών ελιγμών, δημοσίων σχέσεων και προσεκτικότατων διατυπώσεων.
Τι έχει συμβεί, λοιπόν, με τις σοσιαλιστικές ιδέες στο ταραγμένο βρετανικό περιβάλλον και τι άλλαξε προς το πρόσωπο αυτού του μεγάλου σε ηλικία πολιτικού ανδρός που για καιρό έζησε αποτραβηγμένος, δακτυλοδεικτούμενος -κάποτε κι από το ίδιο του το κόμμα- και οι πολιτικοί του αντίπαλοι στην καλύτερη περίπτωση χαρακτήριζαν ως περιθωριακό, στη χειρότερη ως γνήσιο λούζερ της βρετανικής πολιτικής σκηνής; Πότε άρχισαν να έχουν πέραση οι σοσιαλιστικοί ενθουσιασμοί και έγινε ξανά της μόδας -στην ουσία του- το Εργατικό Κόμμα; Και ο Κόρμπιν, τελικά, εκινείτο στο περιθώριο ή στη σκιά, βοηθώντας τους πραγματικά αδύναμους;
Το αριστερό outsider στα 68 του δεν έχει ξεχάσει το οπλοστάσιο επιχειρημάτων ενάντια στην πλουτοκρατία, κάτι που στη Βρετανία του Brexit και των δυσοίωνων προβλέψεων για την οικονομία των κάνει συμπαθέστερο εν συγκρίσει με φυσιογνωμίες όπως ο Μπόρις Τζόνσον, ο Νάιτζελ Φάρατζ, ακόμη και η Τερέζα Μέι.
Ούτε ο Guardian μπορεί να απαντήσει με σιγουριά, που δεν βλέπει απλώς εκτόξευση της δημοτικότητας του αρχηγού των Εργατικών και κλείσιμο της ψαλίδας απέναντι στη Μέι. Βλέπει και ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό νέων που πραγματικά τον πιστεύουν. Πιστεύουν ότι είναι καλός ακροατής, ότι θα έχει μια λύση για το μεταναστευτικό, ότι όντως θα κάνει όσα τάζει με τα δυσβάσταχτα κόστη της πανεπιστημιακής ζωής, ότι θα ανακουφίσει τους ανέργους και όσους εργάζονται σε δύο δουλειές για να τα βγάλουν πέρα και πάλι δεν τα καταφέρνουν... Και κυρίως σ' αυτό το ποσοστό νέων ο Κόρμπιν έχει περάσει ως κάποιος που πάντα έκανε το σωστό ή τουλάχιστον βρισκόταν στη σωστή πλευρά, τόσο από ανθρώπινη όσο και από ιστορική άποψη.
Ο σοβαρός βρετανικός Τύπος δεν αρκείται σε ψυχολογικές γενικεύεις, ότι, δηλαδή, όλοι στα νιάτα τους έλκονται από (ακραία) αριστερά μηνύματα. Ο Κόρμπιν πάντα έτσι ήταν, ως τέτοιου πολιτικού dna εκφραζόταν και φυσικά το έχει πληρώσει, κάποτε και με πολιτικό bullying και με περιθωριοποίηση.
Ενδεχομένως, να μετρά και το συχνά απολύτως casual και κάπως ατσούμπαλο παρουσιαστικό, το γεγονός ότι μιλά απλά και στην καρδιά των νέων (αν και αυτό έχει μια δόση αριστερής δημαγωγίας), ότι δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, αλλά σοβαρά (έως εξτρεμιστικά ενίοτε) εκφράζεται, αλλά όπως -και πολύ σωστά- παρατηρούν τα media στη Βρετανία, όλοι αυτοί οι νέοι που εμφανίζονται να τον στηρίζουν έχουν και γονείς. Γονείς που επέζησαν από τον σκληρό Θατσερισμό και σίγουρα έχουν αναμνήσεις του νεαρότερου -και απείρως πιο μαχητικού τότε- Κόρμπιν που ως βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε καταφέρει μερικά πράγματα -πέρα από το να ορθώσει ανάστημα στη "σιδηρά κυρία", που περιέκοψε ακόμη και το γάλα των παιδιών από τα σχολεία- για τα οποία τον δικαίωσε η ιστορία.
Για παράδειγμα, η στήριξη του στους ομοφυλόφιλους, όταν οι Συντηρητικοί ανατρίχιαζαν και στην ιδέα μιας ζωής έξω από την ντουλάπα. Ή οι ανοιχτές κουβέντες του με το Σιν Φέιν που του άφησαν τη ρετσινιά του εξτρεμιστή, τη στιγμή που η βρετανική κυβέρνηση βρισκόταν σε μυστικές επαφές με το ιρλανδικό κόμμα. Ή η απολύτως σωστή -όπως τελικά αποδείχθηκε και μετά από ποταμούς αίματος- αντίθεση του στην εισβολή στο Ιράκ, να κάτι που ήθελε πραγματική ανδρεία, ειδικά μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους...
Επίσης, το αριστερό outsider στα 68 του δεν έχει ξεχάσει το οπλοστάσιο επιχειρημάτων ενάντια στην πλουτοκρατία, κάτι που στη Βρετανία του Brexit και των δυσοίωνων προβλέψεων για την οικονομία των κάνει συμπαθέστερο εν συγκρίσει με φυσιογνωμίες όπως ο Μπόρις Τζόνσον, ο Νάιτζελ Φάρατζ, ακόμη και η Τερέζα Μέι. Βέβαια, το σενάριο του συμπαθούς σοφού αριστερού παππού μπορεί να μην τους πείθει όλους ή να βυθίζει τους ακραία συντηρητικούς στην απόγνωση της ανασφάλειας, όμως και μόνο οι υποσχετικές ότι θα ανακατανείμει σοσιαλιστικά τον πλούτο της χώρας, κάνει κάποιους να ελπίζουν.
To σύνθημα του "για τους πολλούς, όχι για τους λίγους", αν και μόνο ενωτικό δεν είναι, έχει "ακουστεί" και το τελευταίο του tweet (σε μια χώρα που μετρά πολιτικές και θεσμικές ήττες και νεκρούς από τρομοκρατικές επιθέσεις), θυμίζει λίγο (οποία ιεροσυλία η σύγκριση, αλλά έτσι είναι)...Τραμπ: "Θα ηγηθώ μίας κυβέρνησης, στην οποία μπορεί να στηριχθεί κανείς. Οι Εργατικοί θα φτιάξουν ξανά μία Βρετανία που θα 'δουλεύει'" (διπλής, ωσάν να υπονοείται ότι η Βρετανία χάλασε...).
Σε κάθε περίπτωση θα έχει ενδιαφέρον η απόδοση του Κόρμπιν μετά και την ολοκλήρωση της σημερινής εκλογικής αναμέτρησης. Κυρίως, για τον τρόπο που παλιά, πεθαμένα -σοσιαλιστικά- μηνύματα, μπορούν να επανενεργοποιηθούν, όταν προκύψουν οι κατάλληλες ιστορικές περιστάσεις. Και στη Βρετανία έχουν προκύψει εδώ και καιρό, πριν ακόμη κι από το περσινό καλοκαίρι της σοκαριστικής απόφασης του Brexit.
Με στοιχεία από Guardian, Telegraph, BBC
σχόλια