ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον άντρα μου κλείσαμε ένα χρόνο παντρεμένοι.Είμαι 31 και εκείνος 39, ήμασταν μαζί 3 χρόνια πριν παντρευτούμε και ειναι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα πιο πολύ στη ζωή μου..ενάμιση χρόνο πριν το γάμο άρχισε η συγκατοίκηση.όλα σπουδαία..με μικρά και μεγάλα προβλήματα όπως όλα τα ζευγάρια..Ο γάμος μετά απο κανένα τετράμηνο έγινε το άκρως αντίθετο απο αυτό που είχαμε μάθει να ζούμε..ενδιαφέρον για μένα μηδέν..αποκοιμιόταν στο καναπέ, σεξ μια φορα το μήνα, δικαιολογίες οτι δουλεύει πολύ και είναι αγχωμένος..πραγμα που συνέβαινε και παλαιότερα..δεν πηγαίναμε πουθενά..δεν με πλησίαζε..μαλώναμε γιατι του παραπονιόμουν..ως που μια ωραία μέρα τα βάλαμε κάτω κ είπαμε δεν είναι δυνατον να ξεφούσκωσε κατι τόσο μεγάλο..και να το προσπαθήσουμε..τον προσέγγιζα..τον προέτρεπα να βγούμε..έπαιρνα πρωτοβουλία για το σεξ..κι όλο αυτο κρατούσε όσο προσπαθούσα εγω...μετά ξανα τα ίδια..αυτό συνέβη άλλες 3 φορές..τώρα κουράστηκα καο τσατιστηκα εγώ δεν θέλω αλλο να διεκδικώ κάτι που έπρεπε να του βγαίνει τόσο αβίαστα στο πρώτο καιρό του γάμου..η απαντησή του είναι"έχεις δίκιο θα το διορθώσουμε" και τελικα μετά απο μια δυο μέρες το ξεχνάει.εχω πάψει να νιώθω γυναίκα.εχω πάψει να νιώθω αρεστή..θελω να επιβεβαιώνομαι απο τον άντρα μου κ εκείνος απο εμένα..θέλω να νιώθω γυναίκα και όχι μόνο συγκάτοικος...και τον τελευταίο καιρό υπάρχει κάποιος στη δουλειά που με φλερτάρει και μαρέσει.δεν θέλω όμως να απατήσω τον άντρα μου είναι άδικο.μεσα απο αυτο το φλερτ όμως εμένα αναπτεώνεται το ηθικό μου.ποια η γνώμη σας??