__________________
1.
Αγαπημένη Α μπα!
Ειμαι ασκουμενη δικηγόρος και ........... ντροπαλή .Δεν ξέρω πως να ξεπεράσω το κοκκίνισμα στα μάγουλα μου που δε συνάδει καθόλου με το δικηγορικό επάγγελμα. Στις λιγοστές φορές που ήξερα ότι θα μιλήσω στο ακροατήριο έστω και για μια αναβολή με έπιανε άγχος από την προηγούμενη μέρα δεν κοιμόμουν καλά την προηγούμενη του δικαστηρίου και είχα ταχυκαρδία και κοκκίνιζα πριν μιλήσω.. μπορείς να μου πεις ενα τροπο να το αντιμετωπίσω;
-Λίζα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να μην το αποφεύγεις, να το κάνεις όσο πιο συχνά γίνεται, και να πάρεις ένα βιβλίο για τεχνικές σχετικά με ομιλία μπροστά σε ακροατήριο, υπάρχουν διάφορα. Αν δεν καταφέρεις να το ξεπεράσεις, πρέπει να βρεις ένα δρόμο στο επάγγελμα που δεν θα βασίζεται σε δημόσιο λόγο. Δεν είναι για όλους η αγόρευση, και ενώ είναι βέβαιο ότι μπορείς να βελτιωθείς σημαντικά, μην διαλέξεις έναν χώρο στον οποίο αντιμετωπίζεις βασικές δυσκολίες λόγω χαρακτήρα. Όσο και αν βελτιωθείς, δεν γίνεται να αλλάξεις (και δεν χρειάζεται).
__________________
2.
Ειμαι σε μια σχεση με εναν καταπληκτικό ανθρωπο που ειμαι ερωτευμένη και απολαμβανω τα παντα μαζι του ερωτικά. Υπαρχει ομως ενα αλλα... 1 φορα περιπου τον μηνα εδω και 4 5 χρονια μου αρεσει να κανω cyber sex με αγνώστους. Χωρις να φαίνεται το πρόσωπο μου. Δεν εχω πει ποτε τιποτα σε κανεναν ουτε στην ψυχολογο μου που παω για ρυθμιση του αγχους. Ειναι το μυστικό μου δεν θελω να το σταματησω αν και πολλες φορες το εχω σκεφτει τι θα γινει αν... δεν αισθανομαι οτι αυτο που κανω με εμποδιζει καπου και μου αρεσει αλλα δεν ξερω τι θα εκανα αν το μάθαινε καποιος δικος μου το αγορι μου πχ. Και γενικα μιλώντας ειναι απιστια;
-Online
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δηλαδή ποιος λες να είναι ο λόγος που δεν το λες σε κανέναν, ούτε καν στην ψυχολόγο σου;
Μερικές φορές δεν κάνουμε κάτι, ακόμα και αν "δεν μας εμποδίζει κάπου". Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να μην κάνεις κάτι. Όπως υπάρχουν πολύ σημαντικοί λόγοι όταν κάνεις κάτι κρατώντας το κρυφό. Μίλησε στην ψυχολόγο σου.
__________________
3.
Αγαπητή μου Α,μπα, γεια σου!Ελπίζω να είσαι καλά!
Είμαι στενή φίλη με τη Σ. εδώ και αρκετά χρόνια. Μένουμε και οι δυο στην Αθήνα και πριν ένα χρόνο περίπου ήρθε η μικρότερη αδερφή της η Ν στην πόλη για να μείνει με τη Σ (έχουν δυο χρόνια διαφορά). Από τότε που ήρθε η αδερφή της, πάνε παντού πακέτο με τη Σ, ακόμα και σε μέρη και παρέες που δε γνωρίζουν τη Ν. Καταλαβαίνω ότι η μεγάλη αδερφή τη βλέπει προστατευτικά και θέλει να τη βοηθήσει να ενσωματωθεί, αλλά έχει αρχίσει να με κουράζει αυτή η κατάσταση. Τη Ν ούτε τη συμπαθώ ούτε την αντιπαθώ, είναι ένας άνθρωπος που δε θα έκανα παρέα μαζί του αν τη γνώριζα ανεξάρτητα από την αδερφή της. Από κάποιο σημείο και ύστερα είχα ζητήσει από τη Σ να βγαίνουμε οι δυο μας κάποιες φορές, γιατί μπορεί πχ να ήθελα να συζητήσω κάτι μόνο μαζί της και όχι απαραίτητα να το μάθει και η Ν, και κάπως έτσι είχε ισορροπήσει η κατάσταση.
Πριν καναδυο χρόνια είχαμε γνωρίσει τον Χ μέσω ενός κοινού φίλου. Ο Χ μένει στο Παρίσι μόνιμα και έρχεται Αθήνα για διακοπές. Κολλήσαμε απο την πρώτη στιγμή και μας έχει προτείνει πολλές φορές να μας φιλοξενήσει στο Παρίσι. Να σημειώσω ότι (α) δεν παίζει τίποτα ερωτικό με καμία από τις δυο μας (β)η Ν δεν τον έχει γνωρίσει ποτέ.
Είπαμε λοιπόν με τη Σ να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε το ταξίδι. Κάποια στιγμή που την κάλεσα για να της πω ότι μπορώ να πάρω άδεια το τάδε διάστημα για να κλείσουμε εισιτηρια, μου λέει "αααα δε γίνεται τότε, γιατί δεν μπορεί η Ν εκείνη την περίοδο". Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Τη ρώτησα πού κολλάει στο ταξίδι η Ν, εκείνη μου είπε τι με πειράζει να έρθει η αδερφή της και γενικά δε βγάλαμε άκρη. Επίσης τη ρώτησα από πού κι ως πού θα καλέσει ένα τρίτο άτομο που ο Χ δεν το γνωρίζει και δεν το έχει καλέσει. Η Σ το προσπέρασε και μου είπε ότι "μα πώς κάνεις έτσι, θα τον ρωτήσω και δε θα έχει πρόβλημα". Σκέφτομαι ότι ο Χ ίσως έρθει σε δύσκολη θέση και δε θα της αρνηθεί αν τον ρωτήσει (θα μου πεις, δικηγόρος του Χ είσαι;). Επίσης
σκέφτομαι ότι απλώς είναι αναισθησία όλο αυτό, δεν μπορώ να βρω καν επιχειρήματα γιατί.
Τώρα πλέον έχουμε ψυχρανθεί όπως είναι φυσικό, δεν υπάρχει καν συζήτηση για ταξίδι.
Τελικά συνειδητοποιώ ότι θα σου κάνω ερώτηση τύπου "μήπως είμαι υπερβολική". Ναι, βρε Λένα, είναι υπερβολική η αντίδρασή μου ή πρέπει να το δω κι εγώ πιο χαλαρά; Υπάρχει κάτι λάθος στην όλη κατάσταση, το οποίο δεν μπορώ να της το εξηγήσω χωρίς να την προσβάλω. Παράλληλα η φίλη μου δεν παίρνει χαμπάρι γιατί ενοχλούμαι.
Ευχαριστώ που διαβάσατε όλο αυτό το κατεβατό. Τα χαιρετίσματά μου σε σένα Λένα και σε όλους τους σχολιαστές!
-Κορνηλία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πιστεύω ότι έχεις δίκιο που ενοχλείσαι και η φίλη σου έχει άδικο που θεωρεί αυτονόητο να καλέσει κάποιον χωρίς να σε ρωτήσει, πόσο μάλλον χωρίς να ρωτήσει τον οικοδεσπότη. Νομίζω ότι εκνευρίστηκες διπλά γιατί αυτή η συμπεριφορά δεν εμφανίζεται πρώτη φορά, είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που σε έχει δυσκολέψει αρκετές φορές ως τώρα. Η φίλη σου δεν έχει καταλάβει ότι επιβάλει την αδερφή της, γι'αυτό δεν καταλαβαίνει και την αντίδραση σου – και όταν λέμε «δεν το έχει καταλάβει» εννοούμε «δεν θέλει να το καταλάβει, γιατί την βολεύει» αλλά επίσης «δεν το έχει καταλάβει, γιατί κανείς δεν της έχει πει με ξεκάθαρο τρόπο τι κάνει, ώστε να έχει την ευκαιρία να το καταλάβει».
Αν δεν υπήρχε αυτή η προϊστορία, ίσως να μπορούσες να το δεις με διαφορετικό τρόπο: αν ο φίλος σας μπορεί και θέλει να φιλοξενήσει τρία άτομα, τότε σχηματίζετε μια τετράδα, που είναι πολύ βολική στα ταξίδια όταν υπάρχουν διαφωνίες για δραστηριότητες. Επίσης, αν η φίλη σου είναι αυτοκόλλητη με την αδερφή της, εσένα σου δίνονται ευκαιρίες να κάνεις μερικές φορές τις δικές σου βόλτες χωρίς να εγκαταλείπεις κανέναν. Τώρα ψυχρανθήκατε και πάει το ταξίδι, οπότε η τελευταία πρόταση που έχω να σου κάνω είναι: εσύ τουλάχιστον, μην το χάσεις, κανόνισε να πας μόνη σου.
__________________
4.
Αγαπητή α,μπα (και αγαπημένη συνήθεια επίσης), πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ανθρώπων που φλέρταραν, ο ένας (τουλάχιστον) ερωτεύθηκε τον άλλο, αλλά τελικά δεν έγινε ποτέ τίποτα ουσιαστικό και ο έρωτας έμεινε ανεκπλήρωτος; Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο είναι πολύ καλός φίλος του αδερφού μου, μου αρέσει 4 χρόνια τώρα (με διαλείμματα ενδιαμέσως στα οποία πειθαναγκάζω τον εαυτό μου να μην τον σκέφτεται), μου την έπεσε ευθέως πριν 1,5 χρόνο στη διάρκεια κοινών διακοπών χωρίς εγώ να καταφέρω να δείξω τι ένιωθα (δεν το περίμενα κιόλας, δεν έχω ιδιαίτερες εμπειρίες και η αυτοπεποίθηση μου για την εμφάνισή μου αγγίζει τα πατώματα). Μετά ακολούθησε αραιή επικοινωνία, κάποιες κοινές με άλλους συναντήσεις στις οποίες έδειχνε απόμακρος έως πειραγμένος) μέχρι που κατάφερα να του πω τι νιώθω σε γραπτό sms και φυσικά να με γειώσει (το περίμενα, αλλά ήθελα να ξεφορτωθώ και την αμφιβολία και την άλογη ελπίδα ότι είναι δυνατό κάτι να γίνει). Πειράχτηκα ωστόσο και πικράθηκα και θύμωσα αλλά και προσπαθώ να καταλάβω και τη δική του θέση και να τον δικαιολογήσω για να το ξεπεράσω και να μπορέσω να τον αντιμετωπίσω και να τον συναναστραφώ ως "φίλο" πλέον. Ο αδερφός και οι κοινοί γνωστοί δε γνωρίζουν τίποτα για όλα αυτά και κάποιες φορές πρέπει να συναντιόμαστε και να παριστάνουμε τους φίλους (όπως για παράδειγμα Χριστούγεννα , Πάσχα και όχι μόνο). Η αλήθεια είναι ότι θέλω να τον βλέπω γιατί εξακολουθεί να μου αρέσει και όταν (αραιά και που) μου τηλεφωνήσει χαίρομαι τρελά, ενώ αν κανονίσουμε να βρεθούμε περιμένω με ανυπομονησία, αν και ξέρω ότι την επόμενη ημέρα θα είμαι ράκος. Νιώθω ότι ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσω είναι να μιλήσουμε μεταξύ μας για ότι νιώσαμε και είπαμε, αλλά φυσικά αυτό δε θα γίνει με δική μου πρωτοβουλία (θα είναι σαν να τον εκβιάζω συναισθηματικά και δεν το θέλω). Πρόκειται να μετακομίσουμε και οι δύο στην ίδια μικρή επαρχιακή πόλη για επαγγελματικούς λόγους και η ερώτηση είναι πως να το χειριστώ; Μακάρι να μην τον είχα ερωτευθεί και να μπορούσαμε να είμαστε φίλοι!
-Μαρία
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή φίλη, νομίζω ότι δεν έχεις καταλάβει ποια είναι η ευθύνη σου. Η ντροπαλοσύνη, η έλλειψη αυτοπεποίθησης σχετικά με την εμφάνιση σου, η «ερωτική εξομολόγηση» μέσω sms, και η βεβαιότητα ότι μια ειλικρινής συζήτηση που χρειάζεσαι «φυσικά δεν μπορεί να γίνει με δική σου πρωτοβουλία» είναι προβλήματα δικά σου, είναι προβλήματα σημαντικά, και πρέπει να τα λύσεις, άσχετα με το τι θα γίνει με τον φίλο του αδερφού σου. Δεν δικαιολογείται να τα χρησιμοποιείς ως επιχειρήματα για να περιμένεις τη ζωή να σε διευκολύνει – που δηλαδή, σε διευκόλυνε, ο άνθρωπος σου την έπεσε ευθέως, αλλά εσύ ακόμα δεν έχεις προβληματιστεί για την αδυναμία σου να πεις απλά ένα «ναι». Δηλαδή, σου την έπεσε. Και βάφτισες την ιστορία «άλογη ελπίδα;» Μακάρι να μην τον είχες ερωτευτεί και να είσαστε φίλοι; Μακάρι να σε είχε ερωτευτεί και αυτός και να ζούσες τον έρωτα της ζωής σου!
Λένε ότι το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση του προβλήματος, και δεν το έχεις κάνει ακόμα. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να ταρακουνηθείς. Αποφεύγεις να πάρεις και το πιο ελάχιστο ρίσκο για να μην εκτεθείς, και αυτό που καταφέρνεις είναι να παθαίνεις αυτό που φοβάσαι. Η δική σου αδράνεια δεν σταματάει τον χρόνο των άλλων. Η μη πράξη είναι μια πράξη. Όταν δεν κάνεις το άλφα, προκαλείς το βήτα, και έτσι καταλήγεις να ζεις μια ζωή που δεν διάλεξες ούτε στο ελάχιστο. Να έρθει ζαριά που σε βολεύει από σπόντα, είναι εξαιρετικά απίθανο.
__________________
5.
α μπα γεια σου.
Θελω επειγοντως να μιλησω σε καποιον γιατι θα σκασω...
Ειμαι 25 χρονων, μενω με τους δικους μου, ανεργη προς το παρον, και με σχεση απο αποσταση.
Οι γονεις μου ειναι υπερπροστατευτικοι. Θελουν το καλυτερο για εμενα(λογικο εως ενα σημειο). Πρωτον, απο την προσωπικη μου ζωη, που δεν συμφωνουν με την επιλογη σου-λεγοντας μαλιστα πως μπορουσα να βρω καλυτερο συντροφο,μορφωμενο, και πως θα με παει πισω κοινωνικα, παρολα αυτα μετα απο αυτη την συζητηση, ας πουμε οτι το εχουν εμπαιδωσει ως επιλογη μου ....
Δευτερον. την επαγγελματικη μου...δουλευα στην φοιτητικη μου πολη προσπαθωντας να ξεκινησω απο καπου κανοντας αυτο που μου αρεσει...δεν πετυχε βεβαια(για αλλους λογους), κι εδω το θεμα ειναι οτι παλι δεν ηταν ευχαριστημενοι που ημουν μακρια τους και κανοντας αυτο που εκανα(υπαλληλος σε γραφειο ημουν-τιποτα τραβηγμενο).
Και τριτον..το μεταπτυχιακο... που δεν συμφωνουν στην επιλογη μου.
Κοινο των παραπανω ειναι οτι γενικα ειναι εναντιον των επιλογων που κανω, με επικριτικο τροπο παντα. Εχω μιλησει μαζι τους πως αυτο που κανουν με πληγωνει, οτι ετσι δεν εχουμε μια ανοιχτη σχεση εμπιστοσυνης και σεβασμου...καταλαβαινω ομως πως δεν το αντιλαμβανονται ή οτι δεν θελουν να το παραδεχτουν. Ψυχολογοι μου εχουν πει οτι οι δικοι μου, ετσι ειναι, δεν προκειται να αλλαξουν και πως λυση θα ηταν να ανεξαρτοποιηθω οικονομικα, ωστε να ξεφυγω απο αυτο. Απο την μια λογικο ακουγεται.δεδομενου των εποχων η οικονομικη ανεξαρτητοποιηση θα αργησε
ι να γινει, αλλα δεν ειναι εκει το θεμα. ακομα και να ειμαι ανεξαρτητη δεν θα λυση την κατασταση αυτης της σχεσης. Δεν θα αλλαξουν μυαλο...ποτε δεν θα δεχτουν τις επιλογες μου. Δεν θελω την εγκριση τους. δεν θελω ομως και την κριτικη τους. τι να κανω? δεν μπορω να παψω να μην με νοιαζει ή να μην με πληγωνει η κατασταση..
-θλιμμένη μελισσούλα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φυσικά και μπορείς. Όχι ολοκληρωτικά, αλλά τόσο ώστε να μην αποφεύγεις να ζήσεις τη ζωή σου. Μπορείς, αν πραγματικά πιστεύεις ότι έτσι είναι και ότι δεν θα αλλάξουν μυαλά. Μπορείς, αν τους δεχτείς όπως είναι (όπως εσύ ζητάς να σε δεχτούν όπως είσαι. Το ίδιο κάνετε και οι δύο πλευρές). Δεν έχεις πειστεί, και εξακολουθείς να θέλεις την έγκριση τους. Είναι κάτι με το οποίο παλεύουν όλα τα παιδιά, και όλα τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν κάποτε ότι πρέπει να ζήσουν την ζωή τους χωρίς την έγκριση των γονιών τους. Ενηλικίωση λέγεται η διαδικασία.
Όσο πιο πολύ ζητάς έγκριση, τόσο πιο πολύ θα αντιδρούν προκειμένου να ασκούν έλεγχο επάνω σου, και τόσο πιο πολύ θα σε κρατάνε πίσω επειδή εσύ θα αμφιβάλλεις. Οι ψυχολόγοι δεν σου λένε να ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά για να μην τους έχεις ανάγκη. Σου το λένε για να πάρεις αποφάσεις που θα στηρίξεις με τις δικές σου δυνάμεις. Οι γονείς σου γκρινιάζουν επειδή σε βλέπουν αναποφάσιστη, και είσαι αναποφάσιστη επειδή περιμένεις να συμφωνήσουν πριν προχωρήσεις σε κάτι. Αλληλοτροφοδοτείστε, ζείτε εξαρτημένα, και είσαι πολύ μεγάλη για να συνεχίσετε να ζείτε έτσι.
Πρέπει να σπάσεις αυτόν τον κύκλο κάποια στιγμή, και για να γίνει αυτό η οικονομική ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση. Αν δεν έχεις τα δικά σου λεφτά, δεν μπορείς να κάνεις πράξη αυτά που θέλεις, έτσι ώστε να είναι αποκλειστικά δικές σου οι συνέπειες αν κάνεις κάποια λάθος επιλογή.
__________________
6.
Γνωρίζοντας ότι είσαι βιβλιοφάγος, ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: είσαι υπέρ του να διαβάζει κανείς λογοτεχνία, ακόμα κ αν διαβάζει βιβλία-σκουπίδια ή μήπως όταν βλέπεις στο μετρό να διαβάζουν με πάθος αυτές τις βλακείες, σκέφτεσαι "κλείστο καλύτερα"?
-Ριρι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πιστεύω ότι υπάρχουν βιβλία που καλύτερα θα ήταν να μην τα διαβάσει κανείς γιατί μπορεί να τον αποκοιμήσουν, να τον νταντέψουν, και να τον βυθίσουν κι άλλο στις προκαταλήψεις του. Με αυτό δεν εννοώ τα ανάλαφρα βιβλία, υπάρχουν και «σοβαρά» που κατά τη γνώμη μου είναι σκουπίδια. Δεν είναι το ύφος, το μήνυμα είναι το θέμα.
_________________
7.
Αγαπημένη μου Λένα,
Πριν 1μιση χρόνο περίπου ένας φίλος μας (κοινός φίλος εμένα και του φίλου μου) πήρε την απόφαση να φύγει από την Ελλάδα. Στην αρχή είπε θα έφευγε 1-2 μήνες να επισκεφθεί οικογένεια στο εξωτερικό και να βρει δουλειά και θα ερχόταν πίσω να πάρει τα πράγματα του και τον σκύλο του τον οποίο άφησε σε εμάς. Το συγκεκριμένο σκυλάκι ήταν ίσως από τα πιο αντιπαθητικά σκυλάκια που έχω γνωρίσει ποτέ. Γαύγιζε ασταμάτητα, έκανε την ανάγκη του κάθε μισή ώρα όπου ήθελε (ασχέτως ότι τον βγάζαμε βόλτα 3-4 φορές την μέρα), γενικώς ήταν ενοχλητικό και σπαστικό, και κυρίως παρενοχλούσε (σεξουαλικά κυρίως να το πω χαριτωμένα) τον δικό μας σκύλο. Παρόλα αυτά ήταν χαρά μας να τον φιλοξενήσουμε για 1-2 μήνες. Εδώ να πω ότι ασχέτως με την κακή συμπεριφορά του σκύλου εννοείτε δεν πιστεύω ότι φταίει το σκυλί αλλά τον φίλο μου τον οποίο δεν του συμπεριφερόταν σωστά. Δεν τον έβγαζε βόλτες ποτέ (ούτε μία φορά σε δέκα χρόνια), άρα ο σκύλος αναγκαστικά έμαθε να κάνει την ανάγκη του μέσα στο σπίτι, επίσης τον άφηνε στο σπίτι μόνο του ίσως και για μέρες, με αποτέλεσμα το σκυλί να έχει θέμα με το γαύγισμα και να έχει ανασφάλειες όταν φεύγαμε από το δωμάτιο ή το σπίτι και άλλα πολλά, νομίζω καταλάβατε την γενική εικόνα. Του είχα μιλήσει πάρα πολλές φορές για το θέμα του σκύλου πριν φύγει ότι δεν του συμπεριφερόταν σωστά αφού πολλές φορές είχα βρει τον σκύλο λερωμένο ή πεινασμένο, παρόλα αυτά πάντα έφερνε ως δικαιολογία την κατάθλιψη που περνά, η τον δύσκολο χωρισμό που έτυχε να περνά εκείνη τη στιγμή, η το το ότι δεν έχει δουλειά και είναι στεναχωρημένος , ή τέλοσπάντων χίλιους λόγους. Με το που έμεινε μαζί μας ο σκύλος 1-2 μήνες η συμπεριφορά του άλλαξε δραματικά προς το καλύτερο. Και αυτοί οι 2 μήνες έγιναν ήδη 1μιση χρόνος. Έχουμε αγαπήσει το σκυλάκι, έχει γίνει μέρος της ζωής μας και της καθημερινότητας μας, το έχουμε φροντίσει στις αρρώστιες του, έχουμε ξοδέψει τουλάχιστο 1000ευρο σε φαγητό, λουριά, γιατρούς, εμβόλια κλπ. Το θέμα είναι ότι τώρα ξαφνικά λέει ότι θα έρθει πίσω και ότι το θέλει πίσω το σκυλί. Την πρώτη φορά που το είπε αυτό στον φίλο μου, ο φίλος μου του απάντησε να μιλήσει μαζί μου γιατί δεν με βλέπει να είναι πρόθυμη να τον δώσω πίσω. Αυτός δεν σχολίασε και εμένα μου είπε απλά στο τηλέφωνο ότι ξέρει ότι μου χρωστά λεφτά για τον σκύλο και θα μου τα δώσει όταν έρθει. Υποθέτω ότι εννοεί ότι θα πάρει και τον σκύλο πίσω, το μόνο που του είπα είναι να έρθει αυτός και θα το συζητήσουμε από κοντά. Αν πίστευα ότι το σκυλί θα πήγαινε πίσω σε ένα καλό και όμορφο περιβάλλον που θα του συμπεριφέρονταν σωστά θα τον έδινα πίσω με όλη μου την αγάπη έστω και αν με στεναχωρούσε. Αλλά ξέρω ότι αυτό δεν ισχύει. Δεν είναι αρκετό να έχεις το σκυλί και λες ότι το αγαπάς από την στιγμή που οι πράξεις σου αλλά δείχνουν. Ούτε είναι λογικό ότι 1μιση χρόνο που έλειπε δεν έστειλε ούτε με μία φορά ενα μήνυμα να ρωτήσει τι κάνει ο σκύλος του. Από την άλλη έζησε ήδη 10 χρόνια με τον σκύλο του δεν ξέρω αν είναι σωστό να του τον στερήσω. Εσείς τι νομίζετε?
Υ.Γ. Επειδή αναφέρω ότι το συγκεκριμένο άτομο πιστεύει ότι έχει κατάθλιψη, να πω ότι ποτέ δεν έχει πάει ψυχολόγο ή ψυχίατρο αλλά έχει βρει ένα γιατρό γνωστό του στην γειτονιά που του γράφει αντικαταθλιπτικά εντελώς στο άσχετο και στο παράνομο (ναι τον έχω συμβουλέψει άπειρες φορές για αυτό). Και ναι πρέπει να ομολογήσω ότι στο μυαλό μου έχω αμφιβολίες ότι όντως πάσχει από κατάθλιψη ή κάτι άλλο αλλά και πάλι με φοβίζει το γεγονός ότι ό,τι και αν είναι ίσως η υπόθεση με τον σκύλο τον κάνει χειρότερα.
-Μαργαρίτα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Δεν είμαι σίγουρη για την απάντηση. Είμαι σίγουρη ότι προέχει η ευζωία του σκύλου, αλλά δεν είμαι σίγουρη για το ποιος έχει δίκιο. Η ιστορία από τη μεριά σου δείχνει ότι το συμφέρον του σκύλου είναι μαζί σας, αλλά σε δίκες κηδεμονίας είναι απαραίτητο να ακουστούν και οι δυο πλευρές, με αποδείξεις. Αν επιβεβαιωνόταν τα στοιχεία που αναφέρεις (τα έξοδα που κάνατε, ότι δεν ρώτησε επί ενάμιση χρόνο τι κάνει ο σκύλος του, η αλλαγή συμπεριφοράς του σκύλου), νομίζω ότι οι δικαστής θα άφηνε τον σκύλο μαζί σας με δικαίωμα επίσκεψης από τον φίλο σας σε προσυμφωνημένο χρόνο.
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί ο φίλος σου (που μένετε μαζί) πέταξε το μπαλάκι σε σένα, και γιατί εσύ το πήρες. Μου φαίνεται ότι δεν έχετε συζητήσει μεταξύ σας το θέμα αρκετά. Μου φαίνεται ότι αυτός θα τον έδινε τον σκύλο, αλλά δεν θέλει να φέρει αντίρρηση σε σένα. Πιστεύω ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσεις, γιατί σε αυτό το θέμα είναι πολύ σημαντικό να συμφωνείτε. Όσο για την συζήτηση με το αφεντικό του σκύλου, εκεί θα προσπαθούσα να καταλάβω αν όντως τον θέλει, ή αν είναι θέμα εγωισμού να μην σας τον αφήσει, τύπου «δικός μου είναι και ό,τι θέλω τον κάνω».
