ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την υπομονή σας, καθώς ακολουθεί σεντονι.Στις 26 του περασμένου Δεκεμβρη παντρεύτηκε μια καρδιακή μου φίλη απο το πανεπιστήμιο.Με τη συγκεκριμένη κοπέλα δέσαμε απο την αρχή και είχαμε περάσει καλά και δύσκολα, και παρολο που μετακόμισα εξωτερικό καταφέραμε και κρατήσαμε τη φιλία μας δυνατή, οπότε ηταν λογικό να με καλέσει στο γαμο της, να με θέλει δίπλα της στις χαρές της. Χωρις δευτερη σκεψη και πριν παρουμε προσκλητήριο κλείσαμε αμεσως κ εμείς με τη σειρά μας με τον αντρα μου τα αεροπορικά και κανονίσαμε το χριστουγεννιάτικο ταξίδι μας στην ελλάδα γύρω απο αυτό το γεγονός.Ημουν πολύ χαρούμενη γιατί είχα συνενοηθεί και μαζί της σχετικά με τις λεπτομερειες, συγκεκριμενα για τη διαμονή, επειδή το ταξίδι μας οδικώς μεχρι την πόλη καταγωγής της (οπου έγινε και ο γάμος) ηταν 4 ωρες, επρεπε να κλείσουμε ή την προηγούμενη ή τη νυχτα μετά το γάμο αν θελαμε να τη δούμε λιγο παραπάνω. Επειδή στις 28 πετούσαμε για πίσω κ επειδή κ εκείνη ηθελε να ηρεμησει μετα το γάμο συναποφασίσαμε να κλείσουμε την προηγούμενη νύχτα, δηλαδη τα Χριστούγεννα και μάλιστα μας κάλεσε κ στο οικογενειακό τραπέζι το μεσημέρι. Την ευχαριστήσα αλλα προτιμήσαμε να μην παμε (σκεφτόμασταν το ταξίδι σε περίπτωση που γινει το οτιδήποτε και καθυστερήσουμε, χρονιάρα μέρα κρίμα να τους αναστατώνουμε στο τραπέζι) αμέσως το κατάλαβε και μου είπε να μην αγχώνομαι κ οταν φτάσουμε να την παρω να συνενοηθούμε τι ώρα να πάμε το απόγευμα να τη δούμε να της ευχηθούμε και να αφήσουμε και το δώρο.Ολα τέλεια, μέχρι που έφτασε το απόγευμα των Χριστουγέννων, και ενώ ηταν σχετικά νωρίς γυρω στις 5 οταν την πηρα να συνενοηθούμε, με πηρε μετά απο λίγο και μου είπε "α ωραια φτασατε ε; να μωρε γινετε να μην ερθετε; μολις τελειωσα απο το τραπέζι και ειμαι πτώμα, δε μπορω να δεχτώ κόσμο και σήμερα". Με μια απαξίωση, χωρίς καν ενα συγνωμη, ενα ξερω πως κανατε τοσο κοπο αλλα δεν. Μια αναγνώριση, κατι. Τίποτα. Περιττό να περιγράψω πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή, που μου πέρασε αστραπιαία απο το μυαλό μια παλιότερη συζήτησή μας σχετικα με δυο άλλες παλιες συμφοιτήτριες τις οποιες δεν καλεσε λέγοντας "λίγο που χαθήκαμε, λίγο που είναι γιορτές, το σκέφτομαι να τις καλέσω, να τις κουβαλήσω τοσο δρόμο για το γάμο για να τις δω μονο δυο λεπτα στην εκκλησία κ αλλα δυο στο γλέντι; κριμα ειναι". Εκείνες κρίμα ειναι που μένουν κ ελλάδα, εγώ οχι; "Αλλο εσυ, μου ελεγε τοτε, εσυ εισαι οικογένεια".Οσο και να το επεξεργαζόμουν δε μπορούσα να τη δικαιολογήσω. Πως απαξίωσε ετσι δυο ανθρώπους που εκαναν ταξίδι απο το εξωτερικό, οδικώς αλλες 4 ώρες, χριστούγεννα, που κ το ξενοδοχείο εμείς το κλείσαμε, που ημασταν εκεί και δε μας δέχτηκε για λίγο εστω για το τυπικό στο σπίτι της, που μας ξεκάλεσε ετσι.Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ αλλα δε μπορούσα να κάνω κάτι, πήγαμε την επόμενη στα στέφανα, της ευχηθήκαμε, βγαλαμε και κάτι φωτογραφίες για γέλια και φύγαμε αποκαρδιωμένοι. " Ευχαριστώ που ήρθατε" μόνο ο αντρας της μας είπε. Οι λεπτομέρειες αυτές τελικά καμια φορά τα λένε όλα.Πριν πετάξουμε για πίσω μου έστειλε ενα ξερό μηνυμα, ουτε καν τηλεφωνο, πάλι χωρις να πει ούτε ευχαριστώ ούτε συγνώμη, μόνο δήλωσε ποσο στεναχωρήθηκε που δεν με είδε παραπάνω. Ε, εκεί εσπασα, δεν άντεξα. Της απάντησα κι εγώ με μηνυμα ποσο πολυ στεναχωρήθηκα κι εγω αλλα πως νιώθω πολύ εντάξει γιατί το δικό μου το "κομμάτι" το έκανα, πηγα και εκανα οτι θα περνούσε απο το χέρι μου για να βρεθουμε κ να ειμαι διπλα της, σε αντίθεση με εκείνη.Για να συντομεύω, μου είπε πως τα βλέπω λάθος τα πράγματα κ ηταν αδιάλλακτη. Μετά απο δύο μήνες με εσβησε και απο το facebook και οταν της ζητησα το λόγο μου ειπε πως η συμπεριφορά μου ηταν λεει απαραδεκτη και της χαλασα τη διάθεση στο γάμο της. Το κερασάκι στην τούρτα ηταν το εξης: δεν είχαμε πάρει ποτέ προσκλητήριο, η δικαιολογία της που δέ φιλοτιμήθηκε να μου ταχυδρομήσει ένα ηταν οτι μένουμε εξωτερικο και, α, εμεις ειμαστε οικογένεια, δε χρειαζόμαστε τέτοια τυπικά.Πέρασαν τρείς μηνες απο τότε και σας ρωτάω: επρεπε να είχα κάνει εγώ κατι διαφορετικό;