Άκουγα εδώ και καιρό γι' αυτόν τον Ντάνο που σταυροκοπιέται συνεχώς, και υπήρχαν τρεις κατηγορίες αντιδράσεων σχετικά - τουλάχιστον απ' όσα διάβαζα στα social media.
1. Τι καλός που είναι Χριστιανός και σέβεται τη θρησκεία μας και ζητάει βοήθεια απ' το Θεό.
2. Τι υποκριτής που σταυροκοπιέται συνέχεια μπροστά στις κάμερες για να κερδίσει ψήφους
3. Είναι πολύ υπερβολικός που απασχολεί το Θεό, ζητώντας του βοήθεια για να κερδίσει αυτός συγκεκριμένα λίγη μερέντα ή λίγο τυρί φέτα. Νομίζει ότι ο Θεός δεν έχει σοβαρότερα ζητήματα να ασχοληθεί;
Τον είδα στην τηλεόραση ουσιαστικά για πρώτη φορά χτες, λίγο πριν νικήσει. Σταυροκοπιόταν όντως συνεχόμενα, τον πρόσεξα και να φιλάει πρώτα το ένα χέρι και μετά το άλλο και μετά ξανά το ένα και μετά ξανά το άλλο.
Αυτή είναι η γνώμη μου - μια γνώμη από κάποιον που είναι τελείως απ' έξω, και απ' τη θρησκεία και απ' το ριάλιτι:
Πολύ καλά κάνει, αφού το νιώθει και του δίνει δύναμη. Μπορεί σε έναν άθεο όπως εγώ να μοιάζει λίγο γελοίο, όμως είναι προφανές πως (σχεδόν ψυχαναγκαστική) η ανάγκη του να το κάνει είναι περισσότερο ψυχολογική παρά θρησκευτική.
Σε πολύ αγχωτικές στιγμές ή στιγμές που χρειάζεσαι δύναμη πολύς κόσμος έχει ένα γούρι. Άλλοι επαναλαμβάνουν από μέσα τους μια εμψυχωτική φράση. Άλλοι σκέφτονται ένα αγαπημένο τους πρόσωπο - και διαβάζω πως αυτό συμβαίνει με τα κομποσκοίνια του, δεν ξέρω αν ισχύει.
Δεν νομίζω πως ο εν λόγω παίκτης επαναλάμβανε τις ιεροτελεστίες του ξανά και ξανά, επειδή πίστευε ότι ο Θεός δεν τον είχε ακούσει ήδη απ' το πρώτο σταυροκόπημα και χρειαζόταν συνεχείς υπενθυμίσεις και επαναλήψεις. Ακόμα κι αν πίστευε πως οι ιεροτελεστίες του απευθύνονταν μόνο στο Θεό, στην πραγματικότητα απευθύνονταν (και) στον εαυτό του.
Κατανοώ όσους πιστεύουν ότι το έκανε για να κερδίσει ψήφους. Δεν αποκλείεται. Όμως δεν κέρδισε γι' αυτό. Αν δεν ήταν έτσι κι αλλιώς συμπαθής στον κόσμο δεν τον έσωζε καμία επίδειξη Πίστης. Φανταστείτε ας πούμε έναν μισητό παίκτη (όπως πχ. την Βαλαβάνη ή τον Χανταμπάκη) να σταυροκοπιέται κάθε δύο λεπτά. Θα κέρδιζε ξαφνικά τον κόσμο ή θα τον εξόργιζε ακόμα περισσότερο; Ξέρουμε την απάντηση.
Κι ας μην το ήξερε, προσευχόταν στον εαυτό του, κι οι προσευχές τον βοηθούσαν επειδή πίστευε βαθιά ότι θα τον βοηθήσουν.
Συμφωνώ πάντως πως ευτελίζεται η έννοια της προσευχής, όταν τη χρησιμοποιούμε κατ' εξακολούθηση και για μικροπράγματα. Ακόμα κι αν υπήρχε Θεός και άκουγε τις προσευχές (πόσω μάλλον αν τις πραγματοποιούσε), όταν στον κόσμο υπάρχει τόση δυστυχία και πόλεμοι και αρρώστιες, πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να τον ζαλίζουμε με εγωιστικά, παιδιάστικα αιτήματα του τύπου "κάνε να κερδίσω ένα κομμάτι χαλβά" ή "κάνε να κερδίσουν οι διάσημοι το έπαθλο επικοινωνίας"!
Απλά θεωρώ πως τα σταυροκοπήματα του Ντάνου δεν είχαν τόσο στόχο να ενοχλήσουν το Θεό του και να απαιτήσουν τη βοήθειά του για τα ανούσια πράγματα που του ζητούσε, όσο για να δώσουν θάρρος στον ίδιο. Κι ας μην το ήξερε, προσευχόταν στον εαυτό του, κι οι προσευχές τον βοηθούσαν επειδή πίστευε βαθιά ότι θα τον βοηθήσουν.
Όλοι βρίσκουμε μηχανισμούς άμυνας, όλοι τελειοποιούμε κόλπα για να κρατήσουμε τα λογικά μας σε παράλογες συνθήκες, όλοι ενεργοποιούμε το ψυχικό μας σθένος με διαφορετικούς τρόπους, συχνά ψυχαναγκαστικούς.
Αυτός ο άνθρωπος είχε τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Έτσι κράτησε τα λογικά του ένα πεντάμηνο σ' ένα μακρινό νησί εν μέσω άπειρων δυσκολιών, έτσι συγκέντρωσε τη δύναμή του και την διοχέτευσε στα αγωνίσματα που έπρεπε να νικήσει.
Είναι μακάριος, όχι τόσο επειδή κέρδισε, αλλά επειδή έχει βρει έναν (έστω και φαινομενικά απλοϊκό) τρόπο ψυχικής εξισορρόπησης που θα ζήλευαν πολλοί 'εξυπνότεροι' απ' αυτόν...
