ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή την φορά, θα γυρίσω τον χρόνο πίσω. Τότε που ήμουν ακόμα παιδάκι, δημοτικό - γυμνάσιο. Εκείνα τα χρόνια, είχαμε γίδια. Κάθε καλοκαίρι (όχι καθημερινά) ακολουθούσα τον πατέρα μου στα γίδια, στα βουνά και στα χωράφια. Χειμώνα δεν πήγαινα ποτέ λόγω σχολείου αλλά και του πολύ κρύου που είχαμε. Δεν είναι τυχαίο τελικά που το αγαπημένο μου cartoon ήταν, ή και είναι, η "Heidi, Girl of the Alps" χεχε. Εκείνα τα χρόνια σηκωνόμουν 6-7 το πρωί για να δω το αγαπημένο μου cartoon :). Λοιπόν, που λέτε, ως παιδάκι κι εγώ δεν έκανα δουλειές αλλά πήγαινα κυρίως με την δική μου θέληση -και όχι να με στέλνουν οι γονείς μου, που πολλές φορές δεν με άφηναν κιόλας- απλά για βόλτα και να παίξω με τα ζώα. Μαζί μας παίρναμε και τον Τσέλιο ένα λυκόσκυλο. Όταν βρισκόμασταν, παίζαμε κυνηγητό, πότε το κυνηγούσα πότε με κυνηγούσε. Παίζαμε και κρυφτό, εκείνο βασικά μου κρυβόταν :). Μετά από κάποια χρόνια όμως και λόγω πείσματος και θυμού επειδή δεν με άφηνε ο πατέρας μου να τον ακολουθώ στα γίδια, σταμάτησα να πηγαίνω για ένα διάστημα. Ακόμα και όταν μου το ζητούσε δεν πήγαινα. Και έτσι όπως πέρασαν τα χρόνια, τελικά κάποια μέρα αποφάσισα να επισκεφτώ τα ζωάκια μετά από πάρα πολύ καιρό. Ο Τσέλιος είχε μεγαλώσει, είχε γίνει ένα αγριόσκυλο και το πρόσωπό του είχε γίνει μαύρο. Πήγα κοντά του γιατί πίστευα ότι θα με θυμηθεί. Θα θυμηθεί τα παιχνίδια μας και τα χάδια που του έκανα. Ο Τσέλιος όμως μου γαύγιζε, πιθανόν να με είχε ξεχάσει. Έκλαψα λιγάκι γιατί νόμιζα πως τα ζώα θυμούνται, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα που το σκέφτομαι, με στεναχωρεί.Τώρα όμως, θα σας πω το καλύτερο πράγμα που έχω ζήσει ποτέ μου μέχρι και σήμερα. Είναι σαν μία επανόρθωση που συνέβει κατά την διάρκεια και μετά, του παραπάνω γεγονότος. Ο γείτονάς μου είχε ένα σκυλάκι, την Κυβέλη, νομίζω ήταν λαμπραντόρ. Ανυπομονούσα να τελειώσω τις υποχρεώσεις του σχολείου και να πάω κατευθείαν στο σκυλάκι να παίξω. Κάποιες φορές όμως πήγαινα κρυφά. Δεν με άφηνε η μητέρα μου. Στο σπίτι μου, έρχονταν κι άλλα παιδάκια, όχι πολλά. Παίζαμε τα κλασσικά μπάλα ή κρυφτό ή κυνηγητό κτλ και μετά παίζαμε με την Κυβέλη. Πάρα πολύ παιχνιδιάρα και χαδιάρικο. Να μην τα πολυλογώ, κάποια στιγμή ο γείτονας πήρε την Κυβέλη και την πήγε στο καλύβι του. Την είχε σίγουρα ένα χρόνο μπορεί και παραπάνω εκεί. Τέλος πάντων, καθώς μια μέρα διάβαζα στο σαλόνι, ήταν μεσημεράκι, βλέπω μία σκιά από την πόρτα. Σηκώθηκα για να δω ποιος ήταν. Δεν ήταν κανείς. Προχώρησα πίσω στο μπαλκόνι και τι βλέπω; Ήταν ένα μεγάλο σκυλί. Για μένα ήταν γίγαντας καθώς ήμουν παιδάκι και τρέχει προς το μέρος μου. Στην αρχή είχα παραξενευτεί, άργησα λίγα δευτερόλεπτα να το καταλάβω αλλά ΝΑΙ ήταν Κυβέλη. Μετά από τόσο πολύ καιρό ήρθε να με επισκεφτεί. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, έφυγε από το καλύβι με τα πόδια και ήρθε στο σπίτι μου. Ανέβηκε τα πολλά -σχετικά- σκαλιά που έχουμε και συγκεκριμένα πήγαινε στο δωμάτιό μου γιατί όταν ήταν μικρό, το έφερνα κρυφά στο πίσω μπαλκόνι, στην μπαλκονόπροτά μου που είναι δωμάτιό μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση μεγάλη χαρά ένιωσα!Με χαροποιεί πολύ που το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδικών μου χρόνων ήταν πολύ ευτυχισμένα.Μπορεί η παραπάνω η εξομολόγηση να μην έχει να κάνει με την στρούγκα και τα πρόβατα, αλλά κυρίως με τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν κάτι που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις αναμνήσεις. Ελπίζω να μην σας απογοήτευσα και θα επανέλθω σύντομα. Να είστε όλοι καλά! Πάλι μακρηγόρησα.