ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 26. Νιώθω γριά. Από μικρή είχα τάσεις προς τη κατάθλιψη, πολλές φορές δεν έβρισκα νόημα πουθενά-πουθενά όμως. Ασχολούμουν με τη μουσική, τον χορό. Λόγω οικονομικών στενοτήτων αυτά μείνανε πίσω. Η σχολή μου επίσης. Τώρα στα 26 προσπαθω με το ζόρι να την τελειώσω και δεν αντέχω άλλο. Νιώθω πως έμεινα πίσω. Δεν είναι η σχολή που ήθελα αλλά αυτή που κατάφερα χωρίς φροντιστήριο. Μου αρέσει, όμως κι αυτή απαιτεί εξοπλισμό, χωρίς αυτόν μια τρύπα στο νερό όλα. Προσπαθούσα στις φιλίες μου να τα δίνω όλα, τόσο πολύ που άφηνα εμένα, όμως δε με ενοχλούσε,γιατί χαιρόμουν όταν προσέφερα. Αυτό που έβλεπα πάντα στην πορεία είναι πως δίνοντάς τα όλα, δεν εκτιμάται τίποτα και βγαίνεις και μακάκας στο τέλος. Με αυτόν τον τρόπο είτε έφευγα εγώ είτε οι άλλοι. Τώρα να μαι. Μόνη, προσπαθώντας να καταλάβω τί στο καλό κάνω στραβά. Είμαι ένα άτομο εκρηκτικό, απρόβλεπτο καμιά φορά, όμως ειλικρινά κακό δεν έχω κάνει. Ίσα ίσα. Σκέφτομαι μήπως οι άλλοι σε μένα δε βλέπουν μία φίλη, αλλά ένα ζευγάρι αυτιά και ένα χέρι βοηθείας. Κάθομαι και σκέφτομαι τώρα πως ίσως είναι αργά είτε να αλλάξω είτε να αποκτήσω φίλους που θα εκτιμούν σε μένα τα προτερήματα και θα ξεπερνούν τα ελαττώματα, όπως κάνω κι εγώ. Ειλικρινά δε βρίσκω νόημα σε τίποτα. Πρίν το καλοκαίρι ήθελα τόσα να κάνω, είχα προγραμματίσει πολλά, αλλά αυτή τη στιγμή θέλω απλά να μην υπάρχω. Γίνεται;