ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το να πρέπει να κάνεις κάποια ψώνια που είναι απαραίτητα, αν έχεις λεφτά είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Αν δεν έχεις, απλά δεν τα κάνεις και τους δίνεις μια αναβολή ή τα κάνεις, απλά στενεύεσαι λίγο σε οικονομικό επίπεδο. Δεν είναι αυτό το θέμα μας, βέβαια. Το δύσκολο είναι μετά τη δουλειά να πρέπει να ψωνίσεις και να έχει και χάλια καιρό και να ετοιμάζεται να βρέξει καρέκλες. Το πρόγραμμα ήταν ευχάριστο, σε γενικές γραμμές. Σχόλασα νωρίς, είχα το αμάξι μου(ναι, αν και αδέξιος, είμαι καλός οδηγός και προσεκτικός), θα πήγαινα στο σπίτι μου να φάω και να ξεκουραστώ και στη συνέχεια θα πήγαινα σε ένα κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών – αναλώσιμων για να αγοράσω κάτι για τον ηλεκτρονικό υπολογιστή μου. Μετά από εκεί θα πήγαινα σε γνωστό κατάστημα παιχνιδιών για να αγοράσω ένα δώρο και στη συνέχεια θα πήγαινα σε ένα φιλικό σπίτι εκεί όπου θα ‘αράζαμε’ εγώ με την παρέα μου. Αρκετά ευχάριστο πρόγραμμα. Η πρώτη μου στάση θα ήταν στο κατάστημα με τα αναλώσιμα. Στο συγκεκριμένο κατάστημα είχα πάει πρίν ένα χρόνο, καλοκαίρι ήταν θυμάμαι και το είχα επισκεφτεί με έναν κάπως παράδοξο τρόπο. Για να είμαι ειλικρινής, είχα κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο, πλησίασα την μεγάλη γυάλινη είσοδο και τράβηξα την πόρτα προς τα έξω αλλά η πόρτα δεν άνοιγε. Στη συνέχεια έβαλα περισσότερη δύναμη αλλά τίποτα, κανένα αποτέλεσμα και οι πελάτες άρχισαν να με κοιτάνε περίεργα, εγώ ακάθεκτος όμως, συνέχισα να τραβάω προς το μέρος μου την πόρτα με μανία ώσπου ήρθε ένας πελάτης και μου υπέδειξε ότι η πόρτα ανοίγει με ώθηση και όχι με έλξη. Μικρό το κακό. Όλα αυτά μου ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό καθώς πάρκαρα έξω από το μαγαζί το αμάξι μου και η βροχή είχε ξεκινήσει και εγώ έπρεπε να κάνω γρήγορες κινήσεις για να μην βραχώ πολύ. Έχοντας, λοιπόν, στο μυαλό μου το περιστατικό εκείνο, βγήκα από το αμάξι, το κλείδωσα με γρήγορες και μηχανικές κινήσεις και έτρεξα προς την κύρια είσοδο του καταστήματος με φόρα για να ωθήσω την πόρτα και να μπώ μέσα. Το μαγαζί ήταν το ίδιο σα να μην πέρασε μια μέρα. Η μόνη διαφορά ήταν ότι είχε περισσότερο κόσμο μέσα και είχαν κάνει μια μικρή αλλαγή στην κύρια είσοδο: είχαν αλλάξει την φορά ανοίγματος της πόρτας και η πόρτα άνοιγε με έλξη. Αποτέλεσμα αυτού? Με τη φόρα που είχα πάρει, έπεσα επάνω στην πόρτα και έγινα, κυριολεκτικά, χαλκομανία, αφήνοντας αμήχανους όλους τους πελάτες που βρίσκονταν μέσα στο κατάστημα και προσφέροντας ένα διακριτικό ξεκάρδισμα σε κάποιους. Δεν πειράζει, είπα στον εαυτό μου, με πονούσε λίγο το μέτωπο και η μύτη μου αλλά μικρό το κακό. Αφού έκανα την παραγγελία μου κάθησα στο καθιστικό του καταστήματος περιμένοντας να με ειδοποιήσουν για να παραλάβω τα εμπορεύματα που είχα αγοράσει. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα μια δίψα και ένιωσα την ανάγκη να πιώ κάτι και τότε παρατήρησα τον ψύκτη που υπήρχε στη γωνία. Ήταν από αυτούς τους ψύκτες με τα πλαστικά ποτηράκια και το κόκκινο και μπλέ κουμπάκι για επιλογή κρύου ή ζεστού νερού και τη διάφανη φιάλη με το νερό που βρίσκεται στο επάνω μέρος και κάθε φορά που γεμίζει το ποτήρι, μια μεγάλη μπουρμπουλήθρα ανεβαίνει από τον πάτο της φιάλης προς τα επάνω. Πλησίασα , πήρα ένα ποτηράκι και το τοποθέτησα στη θέση που έπρεπε και πάτησα το κουμπί για να βγάλει νερό ο ψύκτης. Τίποτα. Ξαναπάτησα το κουμπί. Τίποτα. Πάτησα και το άλλο κουμπί. Ξανά τίποτα. Πάτησα νευρικά πολλές φορές και τα δυο κουμιά. Τίποτα. Ούτε σταγόνα νερού ώσπου με ενημέρωσε ένας κύριος που καθόταν δίπλα μου ότι δεν πρόκειται ο ψύκτης να βγάλει νερό διότι, πολύ απλά, δεν έχει τοποθετημένη φιάλη με νερό(!!!). Κάτι που ήταν φανερό ότι έλειπε, απλά άργησα να το δω.Αφού πήρα τα πράγματά μου και έφυγα από το κατάστημα ντροπιασμένος και γελώντας με αυτά που μου είχαν συμβεί, μπήκα στο αμάξι μου και ξεκίνησα να οδηγώ μέσα στην βροχή για να φτάσω στο κατάστημα παιχνιδιών. Φτάνοντας στο κατάστημα πάρκαρα στον ανοιχτό χώρο στάθμευσης του καταστήματος, πήρα την ομπρέλα μου αυτή τη φορά και περπάτησα μέχρι το υπόστεγο του καταστήματος. Κάπου εδώ αξίζει να αναφέρω ότι κάθε φορά που κρατάω ομπρέλα με το που φτάνω σε χώρο που προστατεύομαι από τη βροχή κλείνω την ομπρέλα μου και την χτυπάω στον αέρα πάνω-κάτω για να φύγουν από πάνω της και οι τελευταίες σταγόνες βροχής. Το ίδιο έκανα και σε εκείνη την περίπτωση, με μόνη διαφορά ότι τη στιγμή εκείνη χτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο, απάντησα και την ώρα που μιλούσα τίναζα και την ομπρέλα μου. Το μόνο που δεν είχα παρατηρήσει, ενώ μιλούσα παράλληλα με την φίλη μου στο τηλέφωνο, ήταν το ότι δίπλα μου ήταν μια κυρία με το παιδάκι της και εγώ χωρίς να το καταλάβω δεν χτυπούσα την ομπρέλα στον αέρα, αλλά επάνω στο παιδάκι. Φυσικά το κατάλαβα λίγο αργότερα, τη στιγμή που η μητέρα του άτυχου παιδιού πήγε να με πλακώσει στο ξύλο. Κάνοντας και τα τελευταία ψώνια από εκεί, έφυγα για το σπίτι όπου θα πήγαινα. Φτάνοντας εκεί πάρκαρα το αμάξι μου και επειδή υπήρχε ένας κάδος σκουπιδιών έξω από το σπίτι πήρα μια σακούλα και μάζεψα κάτι σκουπιδάκια που είχα στο αμάξι, άδειασα και το τασάκι του αυτοκινήτου, βγήκα έξω, κλείδωσα, προχώρησα προς τον κάδο και πέταξα μέσα την τσάντα μου, αντί της τσάντας με τα σκουπίδια(!)…