ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

διαβάζουμε και ακούμε συνήθως από κόρες πως αν ήταν οικονομικά ανεξάρτητες θα "έπαιρναν την μάνα τους να φύγουν". Σχεδόν ποτέ το αντίθετο. Οι μανάδες οι ίδιες, τι λένε;Πόσες φορές δεν το έχω ακούσει αυτό από νεαρές γυναίκες, καμιά φορά είναι και οι ίδιες οι μανάδες παρόν. Ήθελα να ήξερα πως νοιώθουν εκείνη την ώρα. Πως νοιώθουν όταν βλέπουν πως τα παιδιά τους έχουν αναλάβει αναγκαστικά τον ρόλο του προστάτη; Έχει φύγει το μπαλάκι και έχει πάει στην εξέδρα, ή το βλέπω λάθος; Αφήνω που σχεδόν ποτέ δεν έχουν κάνει μόνο ένα παιδί, κι ας έχει ο σύζυγος από νωρίς δείξει ποιος είναι. Τι τους χρωστάνε ρε τα παιδιά; Πόσο δύσκολο είναι να πάρουν ένα χαπάκι για να μην γεννήσουν κι άλλα αθώα θύματα;Δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Ξέρω πως είναι. Έζησα πολύ χειρότερα από πολλές από αυτές τις γυναίκες. Ο άντρας μου άλλαξε πρόσωπο με το που γεννήθηκε η μικρή. Όπως βλέπουμε καμιά φορά να γίνεται στα έργα. Λένε μερικοί πως τα σημάδια είναι εκεί από την αρχή. Πάνε τώρα 15 χρόνια που τον άφησα, και ακόμη το σκέφτομαι καμιά φορά. Ήταν ένας άνθρωπος εργατικός, ήσυχος συνήθως και περιποιητικός. Καμιά φορά ζήλευε, αλλά όχι με τρόπο που να με βάλει σε σκέψεις. Ζήλευε όπως ζηλεύουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως έπαιζε θέατρο, σκεπτόμενος πως όταν θα κάνουμε παιδί θα σταματήσω να δουλεύω και θα γίνω του χεριού του.Αφού γέννησα την μικρή, αγρίεψαν τα πράγματα. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες ήταν σαν να ζούσα με κάποιον ξένο. Με πίεζε να κάνουμε κι άλλα παιδιά, ήθελε λέει τέσσερα. Μου απαγόρεψε να διαβάζω εφημερίδα, εξαγριωνόταν γιατί έλεγε πως δεν είχα καταλάβει τι θα πει να είμαι μάνα. Πως το μόνο που πρέπει να με νοιάζει είναι το παιδί μου και ο άντρας μου, και όχι τι γίνεται στον κόσμο. Με τα πολλά ένα βράδυ του είπα πως δεν έχω σκοπό να ζήσω έτσι. Μου έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.Δεν θέλω να γράψω εδώ άλλες λεπτομέρειες. Εκείνες οι νύχτες με κυνηγάνε ακόμη σήμερα στα όνειρά μου.Τους επόμενους μήνες σχεδίαζα την φυγή μας. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, αλλά και επικίνδυνο. Ναι, είναι αλήθεια, δεν σε προστατεύει κανείς. Δεν ΜΠΟΡΕΙ να σε προστατέψει. Εκτός και αν είναι κανείς πολύ πλούσιος και προσλάβει ανθρώπους να τον προσέχουν μέρα νύχτα. Μόνο έτσι. Αλλά και πάλι, θα έχει το δικαίωμα να βλέπει να το παιδί. Και τότε; Μέχρι να του αφαιρεθεί το δικαίωμα (ΑΝ συμβεί αυτό, έχουμε δει αποφάσεις που λένε πως δεν διατρέχει το παιδί κίνδυνο, γιατί έχει κακοποιηθεί και απειληθεί ΜΟΝΟ η μάνα) τι γίνεται;Ήρθε η ημέρα που φύγαμε. Πήρα το παιδί μου και φύγαμε μακριά. Πήρα το ρίσκο πάνω μου, αποδείχτηκε επικίνδυνος άνθρωπος, αδίστακτος και απρόβλεπτος. Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη για το τι θα ακολουθήσει. Για ένα όμως ήμουν σίγουρη: τέτοια ζωή δεν την θέλω. Όχι για εμένα, και πολύ περισσότερο για το παιδί μου. Ήμουν αποφασισμένη να φτάσω στα άκρα. Και θα έφτανα αν χρειαζόταν, να είσαστε σίγουροι.Η ύπαρξη της κόρης μου μου έδινε δύναμη. Αρκούσε να την κοιτάξω, και ήξερα πως κάνω το σωστό.Όπως καταλαβαίνετε ήταν όλα πολύ δύσκολα, αλλά επεβίωσα. Δεν έχω ξανακάνει από τότε κάτι με άντρα. Δεν ξέρω τι θα φέρει το αύριο, αλλά μέχρι τώρα ήθελα να αφοσιωθώ στο παιδί και στην δουλειά μου. Μερικοί θα σκεφτούνε διάφορα, πως δεν έπρεπε να ξεχάσω πως είμαι γυναίκα, πως έπρεπε να κοιτάξω να φτιάξω την ζωή μου, και άλλα τέτοια. Είχα όμως την δουλειά μου, και είχα το παιδί μου. Τι θα περίσσευε για εκείνο αν εγώ έκανα κάποιον δεσμό; Εμένα είχε και έχει, και, όσο κι αν μερικοί δεν θέλετε να το καταλάβετε, από την στιγμή που φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο αλλάζουν οι προτεραιότητες. Τώρα μεγάλωσε, και ανοίγει τα φτερά της. Χθες το βράδυ κοιτούσαμε φωτογραφίες από διάφορα ταξιδάκια που έχουμε κάνει, και γελάσαμε με την ψυχή μας γιατί θυμηθήκαμε διάφορες αστείες καταστάσεις που ζήσαμε. Ξαφνικά, μια φωτογραφία από τον γάμο μου. Την κοίταξα και ήθελα να της πω πόσο λυπάμαι που μεγάλωσε χωρίς πατέρα, πόσο θα ήθελα να είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα. Το κατάλαβε. Άπλωσε το χέρι της και ακούμπησε τον ώμο μου, πάνω στο σημάδι από ένα βαθύ τραύμα, ενθύμιο από τον άντρα μου. "Με γλίτωσες από βαθιά τραύματα μαμά" μου είπε, "με πήρες μακριά του πριν αρχίσει να τραυματίζει και εμένα".Θα ήθελα οι γυναίκες που έχουν βίαιους άντρες να σκεφτούνε περισσότερο τα παιδιά τους. Να νοιώσουν πως έχουν την ευθύνη για την ζωή τους. Γνωρίζω γυναίκες που δεν χρειάζεται να αλλάξουν ήπειρο για να βρεθούνε σε ασφάλεια, και όμως δεν το κάνουν. Υπάρχουν και εκείνες που φεύγουν και έρχονται, και αυτό είναι ίσως το χειρότερο από όλα. Η ευθύνη μας είναι ΕΚΕΙ, ανεξάρτητα αν εμείς την αποδεχόμαστε ή όχι. Μην καταδικάζετε τα παιδιά σας εσείς οι ίδιες, είναι παιδιά, έχουν ανάγκη από κάποιον που να τα αγαπάει και να τα προστατεύει. Ποιος θα το κάνει, αν όχι εμείς που τα γεννήσαμε;