ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 18. Με τη μητερα μου εχω πολυ καλες σχεσεις. Ειναι παρα πολυ γλυκια και καλοκαρδη, ετοιμη να ακουσει τα προβληματα του αλλου κ να τον κανει να νιωσει ομορφα. Με τον πατερα μου ομως οι σχεσεις μας ειναι παρα πολυ κακες. Δηλαδη ποτε δεν ηταν καλες. Απο μωρο τον θυμαμαι να μιλαει ασχημα, να φωναζει, να εχει μονιμως ενα αγριο υφος και, κυριως, να απαιτει να γινονται ολα οπως τα θελει αυτος. Εχει μεγαλωσει σε χωριο- σε αντιθεση με τη μητερα μου και μενα- και ειναι της αποψης οτι ο πατερας εχει το δικαιωμα να μιλαει οπως θελει στο παιδι και τη γυναικα του, ενω εκεινοι ειναι υποχρεωμενοι να τον σεβονται. Νιωθω τυχερος που δεν υιοθετησα την ιδια αποψη, και σ αυτο βοηθησαν οι αρχες που μου εδωσαν η μητερα μου, οι γονεις της και οσα βιβλια εχω διαβασει ως τωρα. Η νοοτροπια του οπως καταλαβαινετε με εξοργιζει. Θελει συνεχως να ανακατευεται στα προσωπικα μου, μιλαει πολυ ασχημα και με προσβαλει (και οταν λεω εγω κατι απανταει οτι "ειναι πατερας μου κ πρεπει να τον σεβομαι", χωρις να εχει κερδισει ποτε το σεβασμο απο κανεναν). Για το λογο αυτο, και επειδη παντα με "αναγκαζε" (με φωνες ή ψυχολογικο πολεμο) να κανω ο,τι θελει αυτος, πλεον δεν θελω να μιλαω μαζι του ή να συζηταμε το οτιδηποτε. Επισης η μητερα μου ανεχεται τις ιδιοτροπιες και τις παραξενιες του (πχ θελει να εχει τον πρωτο κ τον τελευταιο λογο σε ολα, ακομα κ το τι θα φαμε θεωρει οτι θα το αποφασισει εκεινος) και παρ ολα αυτα εκεινος συχνα εκφραζει το παραπονο του γι αυτη (οτι δεν ειναι καλη συζυγος). Στο παρελθον εχει ασκησει πολλες φορες βια (σωμστικη και λεκτικη) πανω μου. Πλεον δεν εχω κανενα συναισθημα γι αυτον, παρα μονο μισος, αντιπαθεια και αηδια. Ειναι ενας αγροικος, ρατσιστης (καποτε μου ειχε πει "παντρεψου οποια γυναικα θες, μονο αλβανιδα να μην ειναι" και δεν ξερω πως κρατηθηκα και δεν του εσπασα τα μουτρα). Το ποτηρι ξεχειλισε χθες, οταν τσακωθηκε για ασημαντη αφορμη με τη μητερα μου και, φωναζοντας, της ειπε "οτι θα τη στειλει σε κανενα διαολο" και οτι "αν του ξαναμιλησει θα φαει καμια". Εκεινη την ωρα τρελαθηκα,του φωναξα οτι αν τολμησει να ξαναμιλησει ετσι στη μανα μου θα παθει μεγαλο κακο απο μενα κ οτι θα τον παω στην αστυνομια. Στραφηκε τοτε κ προς εμενα, ειπε οτι δεν εχω το δικαιωμα να του μιλαω ετσι επειδη ειναι πατερας μου (εμετος), οτι η μανα μ ειναι και γυναινα του (εμετος Χ2) και οτι την επομενη φορα που θα του μιλησω ετσι θα παψει να με εχει γιο του, και οτι εμεις (η μητερα μ κ γω) θα τον στειλουμε στον ταφο. Σημειωτεον οτι δεν εχω αδερφια, οποτε η μονη "οικογενεια" μου ειναι η μητερα μου. Δεν θελω πια τιποτα απ αυτον, σκεφτομαι μαλιστα να αλλαξω και το επιθετο μου, ωστε να μην εχω και επισημως καμια σχεση μαζι του. Αυτον τον καιρο ψαχνω για δουλεια, για να βγαλω καποια χρηματα και να μεινω μονος. Το να ζω μονος μ δεν μου αρεσει, θα προτιμουσα μια οικογενεια με φυσιολογικους (σαν την μητερα μου) γονεις και με αδερφια. Ειναι απ τους χειροτερους ανθρωπους που ξερω, απ τη γενικοτερη συμπεριφορα που εχει προς τους υπολοιπους. ΥΓ: Τον "σεβασμο" που απαιτει απο μενα δεν τον εχει ουτε στο ελαχιστο, επειδη δεν τον εχει κερδισει ποτε του. Δεν με σεβαστηκε ποτε σε καποια θεματα, δεν ειμαι υποχρεωμενος να τον σεβαστω εγω. Μακαρι η κοινωνια να καθαρισει καποια στιγμη απο τετοια σκουπιδια. Εγω γλιτωσα απ τη νοοτροπια του επειδη ακουσα αλλους ανθρωπους, συζητησα, μορφωθηκα. Ενας αλλος μπορει να μη γλιτωσει...