ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν καμια βδομαδα ηταν η ορκωμοσια μου, στην οποια ηρθε μεταξυ αλλων και ο πρωην μου, με τον οποιον χωρισαμε πριν λιγους μηνες(επειδη ημασταν καιρο μαζι και σταδιακα ειχαμε αρχισει να χανουμε το ερωτικο ενδιαφερον μας). Φυσικα και αγαπιομαστε ομως και εκεινος ηθελε να ειναι διπλα μου σε μια σημαντικη στιγμη της ζωης μου. Ολοι ομως οσοι ηταν στην ορκωμοσια μου με ειχαν πρηξει οτι, για να ηρθε ο πρωην μου στην ορκωμοσια μου, μαλλον με θελει ακομα κλπ. Εγω ρε παιδια επειδη ξερω τη σχεση μας εκ των εσω, γνωριζω οτι η αποφαση μας να χωρισουμε δεν ηταν στιγμιαια, δηλαδη το ειχαμε σκεφτει καλα. Και ειμαι αρκετα σιγουρη οτι κανεις απ' τους δυο μας δεν σκεφτεται την επανασυνδεση. Αλλα οκ, ειναι τοσο κακο πια το να διατηρεις συναισθηματα αγαπης για εναν ανθρωπο, με τον οποιο περασες τοσα και να θες να τον καμαρωσεις σε μια χαρμοσυνη στιγμη του? Δηλαδη εναν πρωην ή θα τον μισεις ή θα τον θες ερωτικα? Μεση κατασταση δεν υπαρχει? Δεν υπαρχει περιπτωση να σου εχει τελειωσει το ερωτικο, ομως να τον νοιαζεσαι και να θες να διατηρεις μια στοιχειωδη επαφη μαζι του μια στο τοσο? Τοσο περιεργο ειναι πια αυτο για ολους? Κακα τα ψεματα, ενας χωρισμος ειναι σαν ενας μικρος θανατος. Απο κει που ησουν συνεχεια μαζι με τον αλλον ή εστω απο κει που ηξερες ανα πασα στιγμη που ειναι και τι κανει, ξαφνικα δεν εχεις καμια επαφη μαζι του, δεν ξερεις τι συμβαινει στη ζωη του, τι τον απασχολει κλπ. Και αυτο δεν ειναι ευκολο. Υπαρχουν λοιπον ανθρωποι που μπορουν ευκολα να συνηθισουν αυτη την απουσια του πρωην απ' τη ζωη τους, αλλοι ομως, που ειναι πιο συναισθηματικοι, μπορει να νιωθουν την αναγκη στην αρχη του χωρισμου να κρατανε μια στοιχειωδη επαφη μαζι του. Ειδικα δε αν ο χωρισμος δεν επηλθε για σοβαρο λογο(πχ αν το ζευγαρι χωρισε λογω αποστασης ή επειδη τους τελειωσε), ανθρωπινο δεν ειναι να θες να μαθαινεις που και που αν ο αλλος ειναι καλα και να εισαι κοντα του σε σημαντικες στιγμες? Δηλαδη τι, χωριζεις και πρεπει να νεκρωσει αυτοματα μεσα σου καθε συναισθημα που ειχες για τον αλλο?Νταξει, στην περιπτωση που καποιος απ' τους δυο κανει νεα σχεση, εκει αλλαζει το πραγμα, αλλα οσο ειναι και οι δυο ελευθεροι, ειναι τοσο περιεργο για καποιους να δεχτουν οτι δυο ανθρωποι που περασαν τοσα μπορει να συνεχιζουν να αγαπιουνται χωρις να γουσταρουν να πηδηχτουν?Εγω χαρηκα που ηρθε και ξερω οτι και κεινος το εκανε με την καρδια του, δεν τον αναγκασε κανεις. Και δεν καταλαβαινω γιατι θα επρεπε να μπει στη διαδικασια να σκεφτει "τι θα πει ο κοσμος αν παω στην ορκωμοσια της πρωην μου?". Εκανε αυτο που ενιωσε χωρις να το αναλυσει και πολυ. Σιγα πια το πραγμα! Καθονταν ολες οι φιλες μου μετα και το ανελυαν για ωρες, οτι δεν γινεται να ηταν τυχαιο που ηρθε και οτι "ουαου τι γλυκος που ειναι που ηρθε". Οχι, δεν ειναι γλυκος, εκανε το αυτονοητο που θα εκανε καθε ανθρωπος που νοιαζεται για σενα. Το οτι η πλειοψηφια των συνομηλικων μας φερονται σαν ανωριμα 5χρονα οταν χωριζουν(μπλοκαρουν τον αλλον απο τα social media, καινε τις φωτογραφιες του, τον βλεπουν και αλλαζουν πεζοδρομιο), δεν σημαινει οτι η νορμαλ συμπεριφορα ενος ανθρωπου πρεπει να παρεξηγειται και να θεωρουν ολοι οτι αυτος ο πρωην εχει αλλους σκοπους. Οταν εισαι μεσα σου απολυτα συνειδητοποιημενος ως προς το τι θες και οταν το εχεις ξεκαθαρισει και στον αλλον, τοτε δεν εχετε τιποτα να χωρισετε. Και δεν υπαρχει κανενας λογος να μισιεστε.