ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...αυτές τις μέρες του 15αύγουστου συνηθίζαμε όλοι να μαζευόμαστε στο χωριό, θείοι, ξαδέρφια και μου λείπει εκείνη η αίσθηση του οικογενειακού τραπεζιού... μου λείπουν τα βράδια στην αυλή να κοιτάμε τις Περσίδες και να λέμε ιστορίες από τα παλιά... μου λείπει το άρωμα του καλοκαιριού εκείνου..."Έφυγες" ξαφνικά πριν 4 χρόνια......και οι θείοι (τα αδέρφια σου!) ΞΕΧΑΣΑΝ ότι πίσω σου άφησες παιδιά και έναν σύζυγο που αφιέρωσε τη ζωή του για εσένα, για αυτά και για όλους εκείνους που πατούσαν πάνω στο φιλότιμο του....και τα (πρώτα) ξαδέρφια ΚΟΨΑΝΕ ΚΑΘΕ ΕΠΑΦΗ γιατί τα παιδιά σου παντρεύτηκαν και μπήκαν στη σειρά τους, ενώ αυτά ακόμη ψάχνονται....και οι άλλοι μισοί θείοι (τα αδέρφια σου!) με την γιαγιά (τη ΜΑΝΑ σου) την ΕΠΟΜΕΝΗ ημέρα που "έφυγες" ήρθαν στο σπίτι με ένα χαρτί στο χέρι για υπογραφές/ διαθήκες/ κλπ. ΕΦΥΓΕΣ...Και μαζί έφυγε και η αθωότητα. Και ξύπνησα κάπως απότομα και βρέθηκα στην πραγματική ενήλικη ζωή. Την άγρια, τη σκληρή. Νόμιζες ότι μας αγαπούσαν, κι έτσι νομίζαμε κι εμείς...αλλά τελικά αποδείχθηκε το αντίθετο. Με αυτούς τους ανθρώπους μεγαλώσαμε μαζί και τώρα πια δεν μας μιλάνε. Δεν ζητήσαμε, δεν διεκδικήσαμε, δεν τους πήραμε ποτέ τίποτα. Μόνο τους δώσαμε. ΠΟΛΛΑ. Και κυρίως ενδιαφέρον. Κυρίως ο πατέρας μας που τους βοήθησε ηθικά και οικονομικά σαν αδερφός και μαρτύρησε να ξεμπλέξει από αυτούς τους παράλογους που του διεκδικούσαν περιουσίες πριν προλάβει να πενθήσει. Το τι συναισθηματικό εκβιασμό μας πατήσανε... Πως να το συγχωρήσεις αυτό... Ο Θεός να τους συγχωρήσει... εγώ προσπαθώ ακόμα... ειδικά τα ξαδέρφια που ζήσαμε ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ πράγματα μαζί...Και να με αποφεύγουν τώρα... Που είσαι ρε μάνα να τους βάλεις στη θέση τους... Εσύ... που σε ακούγανε όλοι εκείνοι δίχως αντίρρηση... Αχ ρε μαμά...Κάθε Δεκαπενταύγουστο στο βλέμμα της Παναγιάς βλέπω το δικό σου...ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ...Τι κι αν κοντεύω 30... είναι φορές σαν κι απόψε που περιμένω σαν παιδί να ακούσω την ήρεμη φωνή σου να μου λέει "θα περάσει, καμάρι μου".Έχω μέσα μου ένα τέτοιο ''αχ''... https://www.youtube.com/watch?v=8GxXM0eUUII