Ο πατέρας μου αγαπούσε τα καλοκαίρια. Τα καλοκαίρια και τη θάλασσα. Εγώ πάλι αγαπούσα πολύ τον πατέρα μου για όλα τα καλοκαίρια και για όλη τη θάλασσα που μου χάρισε. Μόνο για το περασμένο καλοκαίρι του θύμωσα, θύμωσα τόσο πολύ, που δεν είχα τρόπο να τον κρατήσω να μην φύγει, που του φώναζα ν' ανοίξει τα μάτια του για να με δει, να μου πει μισή κουβέντα μόνο, μα δεν μ' άκουσε και δεν τ' άνοιξε. Καλύτερα, δεν με είδε να κλαίω γιατί θα θύμωνε.
Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που μου μίλησε, που κοίταζα στα μάτια του και ήξερα ότι με βλέπει, ότι βλέπει το παιδί του. Πότε ήταν; Τι μου είπε; Κι εγώ τι του είπα; Αν ήξερα τότε, ίσως να προλάβαινα να του ζητήσω όλες τις συγνώμες που του χρωστούσα, να του πω πόσο πολύ τον θαύμαζα, πόσο τον ευγνωμονούσα για αυτά που μου έδωσε και πόσο πολυ τον αγαπούσα. Αλλά πάλι θα έκλαιγα και πάλι θα θύμωνε. 'Αλλωστε αυτό το τελευταίο το ήξερε, δε μπορεί...
Ήταν σπουδαίος άνθρωπος ο πατέρας μου. Όχι τέλειος, ούτε αλάθητος, αλλά σπουδαίος. Επαγγελματικά και κοινωνικά, ως οικογενειάρχης και πατέρας, άξιος, γνήσιος, καλός. Χωρίς μεγάλη μόρφωση, αλλά με πλούσια παιδεία. Πάντα εκεί για όλους, δοτικός, γενναιόδωρος. Άνθρωπος.
Η μαμά μου λέει ότι του είχα αδυναμία. Αλήθεια είναι, απλώς είναι απολύτως δικαιολογημένη αδυναμία. Γιατί ήταν καλός μπαμπάς. Γιατί με έμαθε κολύμπι και ποδήλατο. Με πήγαινε σινεμά, με έπαιρνε στο γήπεδο και με έκανε Παναθηναϊκό. Γιατί μου έμαθε ότι ήξερε, μου άνοιξε πόρτες και παράθυρα στον κόσμο, μου έδειξε δρόμους για να ταξιδέψω και πλήρωσε και τα εισιτήρια. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Γιατί δεν με μάλωσε όταν του τράκαρα το αυτοκίνητο. Γιατί δεν με μάλωνε γενικά. Και γιατί δεν ήθελε να περνάει πάντα το δικό του, ακόμη κι όταν ήξερε ότι έχει απόλυτο δίκιο.
Και όχι. Δεν τον βλέπω έτσι επειδή τον έχασα. Έτσι τον έβλεπα πάντα, ακόμη και όταν διαφωνούσα ή μάλωνα μαζί του. Ήξερα πάντα ποιος είναι και τι έδωσε. Για αυτό πονάω τόσο πολύ τώρα που έφυγε και που δεν μπορώ να του μιλήσω πια, γι' αυτό θυμώνω που όσο και αν τον αγαπούσα δεν είχα τρόπο να τον γιατρέψω, θυμώνω γιατί, μπαμπά μου, μπαμπάκα μου, ήταν τόσο νωρίς, πολυ νωρίς για να χαθουν τα καλοκαίρια και η θάλασσά σου...
ΥΓ. Αγαπημένε μου πατέρα. Δεν πρόλαβα να στο πω όταν ζούσες και ελπίζω να το ακούς εκεί που είσαι τώρα, γιατί είναι σημαντικό. Σε ευχαριστώ που ποτέ δεν κατάλαβα αν ήθελες να έχεις έναν γιο. Που αν ήθελες, δεν το εξέφρασες ποτέ και για κανένα λόγο. Και που δεν με έκανες ποτέ να αισθανθώ λίγη, αντίθετα με έκανες πάντα να αισθάνομαι μοναδική και σπουδαία. Και είμαι μπαμπά, σπουδαία και περήφανη που είμαι κόρη σου. Σ'αγαπώ.
Δέσποινα Σ.
