ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΕΙμαι μια κοπελα 25 χρονων. Κανω συχνα συζητησεις με φιλες και φιλους για το μελλον μας και οι περισσοτεροι το φανταζονται με οικογενεια, παιδια κλπ. Εγω να σας πω την αληθεια δεν ειμαι σιγουρη, αν θα ηθελα να κανω κατι τετοιο. Νομιζω ομως οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι, επηρεασμενοι απο τους γυρω τους, θεωρουν οτι ο προορισμος του ανθρωπου ειναι να κανει παιδια και οικογενεια. Εγω λοιπον θα σας πω πως το σκεφτομαι.Το παιδι ειναι μια μεγαλη ευθυνη και δεσμευση. Φανταστειτε οτι εγω εδω και 3 χρονια εχω εναν σκυλακο, τον οποιο αγαπω οσο αγαπω τα μελη της οικογενειας μου. Ομως, το γεγονος οτι εχω αναλαβει μονη μου τη φροντιδα αυτου του ζωντανου, με εχει κανει να συνειδητοποιησω οτι ακομα και ενα κατοικιδιο, δεσμευει πολυ το προγραμμα σου. Ο,τι και αν θελησω να κανω, πρεπει να σκεφτω "και το σκυλακι μου τι θα το κανω?". Αν γυρναγα τον χρονο πισω, σιγουρα θα το ξαναυιοθετουσα, ομως ισως θα ειχα προτιμησει να παρω εναν σκυλο απο κοινου με καποιον αλλον(τον αδερφο μου, καποιον συντροφο ή καποια φιλη), ωστε να μοιραζομαστε την φροντιδα του.Σκεφτομαι λοιπον οτι, αν ενα σκυλακι ειναι τοσο μεγαλη δεσμευση, ενα παιδι θα ειναι σιγουρα ακομα μεγαλυτερη. Και σκεφτομαι οτι, αν μεσα σ' ολα τα προβληματα και αγχη που μπορει να εχω εγω απ' τη δουλεια μου και γενικα απ' την καθημερινοτητα, προστεθει και ενα παιδι, σιγουρα δεν θα την παλευω. Θα εχω εναν αντρα, ο οποιος πιθανοτατα θα εχει κ εκεινος τα δικα του προβληματα και ταυτοχρονα θα πρεπει να υπηρετουμε και ενα παιδι. Ξερω, ακουγεται ασχημο το "υπηρετω", αλλα πειτε μου οσοι ειστε γονεις, δεν νιωθετε ετσι καποιες φορες? Οτι εχετε βαλει σε δευτερη μοιρα τη ζωη σας και οτι το πρωταρχικο σας μελημα ειναι να πατε το γιο σας στο σχολειο, μετα στο ποδοσφαιρο, μετα να παιξει, μετα σε εναν φιλο του. Και φυσικα πρεπει να μεριμνατε και για οποιεσδηποτε αλλες αναγκες του(φαγητο, γιατροι, διαβασμα για σχολειο κλπ). Και θα μου πειτε τωρα, οταν αγαπας το παιδι σου τα κανεις ολα αυτα με χαρα. Ναι οκ, αλλα σας ρωτω: δεν υπαρχουν φορες που θα προτιμουσατε απλα να αραξετε στον καναπε σας? Δεν υπαρχουν φορες που νιωθετε να καταρρεετε? Να μην αντεχετε? Δεν υπαρχουν φορες που θελετε να τα παρατησετε ολα, να παρετε μια φιλη σας και να πατε για μια βδομαδα ενα ταξιδι? Η τελοσπαντων να κανετε κατι για τον εαυτο σας? Δεν θα θελατε να εχετε ξερω γω ενα ρεπο απ' τη δουλεια σας και να μπορειτε να πατε μια μονοημερη, χωρις να πρεπει να σκεφτειτε που θα αφησετε τα παιδια και τι θα φανε, πως θα πανε στο μπαλετο που εχουν το απογευμα κλπ?Πραγματικα τα παω πολυ καλα με τα παιδια(αλλων). Αλλα, απ' ο,τι βλεπω και γυρω μου, ειναι εξαντλητικο το να μεγαλωνεις ενα παιδι. Και πρεπει να εχεις και εναν συντροφο, ο οποιος να ειναι προθυμος να σε βοηθαει και φυσικα να μην ξεσπαει τα νευρα του πανω σου, ουτε εσυ τα δικα σου σε εκεινον. Ε ομως ρε παιδια, οταν εχεις ενα σωρο προβληματα, ποσο πιθανο ειναι να μην ξεσπασεις καποια στιγμη στον ανθρωπο, με τον οποιο περνατε τις περισσοτερες ωρες μαζι μεσα στη μερα? Βλεπω γυρω μου πως τα μισα ζευγαρια χωριζουν και τα αλλα μισα μενουν μαζι, αλλα και παλι δεν πετανε κιολας απ' τη χαρα τους. Κακα τα ψεματα και μονο το κομματι του να συγκατοικεις με εναν ανθρωπο και να καλειστε να λυσετε ενα σωρο προβληματα μαζι, ειναι ζορικο. Εδω ωρες ωρες δεν αντεχουμε τον ιδιο μας τον εαυτο, θα αντεξουμε τις παραξενιες του αλλου?Γι' αυτο λοιπον ρωτω και θελω να μου απαντησετε ειλικρινα: ειναι πια κατι τοσο "ουαου" το να μεγαλωσεις ενα παιδι? Μηπως μπορεις να ζησεις εξισου καλα και χωρις αυτο? Ειλικρινα οσοι ειστε γονεις, νιωθετε ευτυχισμενοι? Νταξει, προφανως αγαπατε το παιδι σας, προφανως περνατε ωραιες στιγμες μαζι του, αλλα, αν ειχατε την ευκαιρια να γυρισετε τον χρονο πισω, θα το ξανακανατε?? Περνατε καλα στην καθημερινοτητα σας, η οποια πιθανοτατα κατα ενα 50% δεσμευεται απο τις υποχρεωσεις του παιδιου σας?Μπορει να ακουγομαι εντελως καθετη στο θεμα αυτο και να δειχνω οτι δεν θα ηθελα ποτε να παρω τετοια ευθυνη, αλλα, πιστεψτε με, δεν ειναι ετσι. Σκεφτομαι πολλες φορες το μελλον μου ως παντρεμενη με παιδια. Αλλα με τρομαζουν οι τοσες ευθυνες, τα τοσα αγχη, η τοσο γεματη καθημερινοτητα. Εδω τωρα που ειμαι απλα φοιτητρια και φροντιζω μονο εμενα(νταξει και τον σκυλακο μου), νιωθω ωρες ωρες οτι η μερα δεν μου φτανει, για να κανω οσα θελω. Αν εχω και ενα παιδι και εχω διπλες υποχρεωσεις, τοτε πως θα την παλευω? Μπορει η αγαπη για το παιδι σου να σου δωσει πραγματικα τοση πολλη δυναμη, ωστε να τα καταφερνεις να τα βγαζεις περα με τοσο εξαντλητικα ωραρια, και ωστε να συμβιβαστεις με την ιδεα οτι πλεον δεν ειναι προτεραιοτητα σου ο εαυτος σου, αλλα η οικογενεια? Ειλικρινα θελω να ακουσω τις γνωμες σας. Απλα σας παρακαλω απαντηστε μου με το χερι στην καρδια τι πραγματικα σκεφτεστε. Θα προτιμουσατε πχ να ειστε στην ηλικια που ειστε τωρα και να εχετε απλα εναν συντροφο χωρις να δεσμευει την καθημερινοτητα σας ενα παιδι και να μπορειτε να πηγαινετε εκδρομες μαζι του, να κανετε ο,τι θελετε, χωρις να εχετε τυψεις οτι αφηνετε κατι πισω?