__________________
1.
Έχω ακούσει από μεσήλικες και ηλικιωμένους ιστορίες σωματικής βίας και το περιγράφουν λες και δεν τρέχει τίποτα να σε σπάει στο ξύλο ο πατέρας σου, ο δάσκαλος κτλ. Ήταν κάτι αποδεκτό στην εποχή τους αλλά εφόσον συνειδητοποιούν το πόσο σαδιστικό και λάθος είναι γιατί συμπεριφέρονται με «ηρεμία» όταν το περιγράφουν; Επειδή έχουν αποδεχτεί ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτα ή επειδή είναι σε άρνηση; Έχω, για παράδειγμα, δει άνθρωπο να χαιρετάει φιλικά τον πρώην δάσκαλο σαδιστή του. Μήπως θα έπρεπε τουλάχιστον να τον ξεφτιλίσει; Δεν ξέρω, με μπερδεύει αυτό το θέμα.
-Στο φορμά ερώτησης λείπει ένας τόνος στη λέξη "είμαι"
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Νομίζω αυτό που μας λέει είναι κατά πόσο οι λογικές και αναμενόμενες αντιδράσεις, αυτό που συνηθίζουμε κάθε φορά να αποκαλούμε «φυσικό», «φυσιολογικό», και «ανθρώπινο», είναι σε μεγάλο μέρος κοινωνική κατασκευή. Επίσης νομίζω ότι μας λέει ότι το «κανονικό» για τον καθένα μας είναι αυτό που μαθαίνει όταν είναι παιδί ή έστω νέος, μετά μάλλον παραμένει με αυτές τις αρχές, όσο και αν αλλάξουν οι συνθήκες κατά τα άλλα (ότι ας πούμε ο δάσκαλος είναι εξουσία και του αρμόζει τυφλός σεβασμός). Οι άνθρωποι που αμφισβητούν αυτά που έχουν μάθει μεγαλώνοντας είναι η μειοψηφία, και γι'αυτό χρειάζονται γενιές οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που έχουν στόχο την προστασία του αδύναμου. Αλλά το προσπαθούμε ?
__________________
2.
Αγαπητή Αμπά, Παίρνω το θάρρος να ρωτήσω τη γνώμη σου για ένα ζήτημα που με απασχολεί εδώ και λίγα χρόνια. Το πρόβλημά μου είναι η σχέση μου με το φαγητό. Εγώ ήμουν πάντα ενα αδύνατο κοριτσάκι αλλα όχι πολύ αδύνατο, ας το πούμε "νταρντάνικο". Όταν τελείωσα το λύκειο έκανα σχέση με ένα αγόρι με εντελώς διαφορετικές διατροφικές συνήθειες και μιας και περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί ανέπτυξα τη συνήθεια να μην τρώω όση ώρα είμαι μαζί του (συνήθως βραδινές ώρες). Μέσα στα 3 χρόνια που ήμασταν μαζί έχασα 12 κιλά και η εμφάνισή μου έφτασε αρκετά κοντά στις κοπέλες που πάντα ζήλευα, σε αυτό που λέμε "healthy skinny". Αφού χωρίσαμε με το αγόρι αυτό η καθημερινότητά μου άλλαξε και μαζί της και τα κιλά μου. Επομένως, αφού πήρα τα πρώτα 3 κιλά, άρχισα να πανικοβάλλομαι λίγο και ξεκίνησα διατροφή. Το πρόβλημα είναι πως έχω περίπου μισό χρόνο που ενώ διατηρώ αυτή τη διατροφή, περίπου 2 φορές την εβδομάδα τη σπάω τρώγοντας ασυνήθιστα μεγάλες ποσότητες φαγητού (ποσότητες που μέχρι και στους άλλους φαίνονται λίγο ακραίες - ακούω σχόλια του τύπου "καλά τόσο πεινούσες?") είτε επειδή στουμπώνοντας αποφεύγω να φάω κάτι το οποίο λιγουρεύομαι, είται επειδή περνάω τη μέρα τρώγοντας όσο πιο λιτοδίαιτα γίνεται και μετά δεν μπορώ να το ράψω. Επειδή τα επεισόδια αυτά συνήθως είναι σε φαγητά που δεν παχαίνουν π.χ. φρούτα (κάτι που κάνω επίτηδες καθώς εκείνη την ώρα αισθάνομαι ότι με τίποτα δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να φάει κάτι παχυντικό), όπως καταλαβαίνεις η αλλαγή δεν είναι προφανής κι έτσι δεν το προσέχουν οι γύρω μου, όμως εγώ το βλέπω και με έχει προβληματίσει πολύ. Φοβάμαι μήπως φλερτάρω με διατροφική διαταραχή αλλά ντρέπομαι να πάω σε ψυχολόγο επειδή 1)τουλάχιστον για τον περίγυρό μου το θέμα αυτό αποτελεί μεγάλο ταμπού και 2)οι περισσότεροι άνθρωποι τέτοια προβλήματα τα αντιμετωπίζουν αφού έχουν βεβαιωθεί απόλυτα ότι όντως έχουν ανάγκη από βοήθεια. Εσύ τι πιστεύεις? (Συγνώμη για το τεράστιο σεντόνι)
-Μικρο Ρουλακι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πιστεύω ότι κάθε φορά που θα διαβάζω ή θα ακούω ότι κάποιος που νιώθει ότι χρειάζεται βοήθεια ψυχολόγου διστάζει να πάει επειδή φοβάται την απόρριψη από το περιβάλλον του, θα στενοχωριέμαι το ίδιο. Δεν μπορώ να το συνηθίσω. Παρόμοια αισθάνομαι όταν κάποιος πιστεύει ότι για να πάει χρειάζεται κάποιο «αληθινό» πρόβλημα, χωρίς να εξηγεί ποιο είναι το αληθινό και ποιο το αμελητέο, γιατί αυτό με κάνει να πιστεύω ότι και αυτός που προβληματίζεται πιστεύει κατά βάθος ότι βοήθεια ζητάνε μόνο οι τρελοί, ή έστω, οι αδύναμοι ή οι αποτυχημένοι.
Δεν χρειάζεται να φτάσεις στο αμήν για να ζητήσεις βοήθεια, όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να ανεβάσεις πυρετό ή να φουσκώσει το μισό σου πρόσωπο για να πας στον οδοντίατρο. Επίσης, όταν πας σε έναν ψυχολόγο, δεν αποκλείεις κάποιον άλλον που έχει κάποιο «σοβαρότερο» πρόβλημα για να πάει. Αν φοβάσαι μήπως φλερτάρεις με διατροφική διαταραχή, να πας το συντομότερο σε έναν ειδικό για να σου πει αν ισχύει ή όχι, και αν ισχύει, να το αντιμετωπίσεις. Αλήθεια, είναι απλό. Είναι σα να φοβάσαι μήπως έχεις οποιαδήποτε πάθηση σχετικά με το σώμα σου. Το συνετό είναι να πας να το ψάξεις. Όσο για τον περίγυρο σου, δεν χρειάζεται να τους πεις τίποτα, και δεν τους πέφτει και λόγος. Να κοιτάνε τα δικά τους προβλήματα, και αν θέλουν να τα αφήνουν άλυτα, κι αυτό δικό τους πρόβλημα.
__________________
3.
Γειά σου πολυαγαπημένη,
Γράφω μες την άγρια νύχτα γιατί έγινε κάτι σήμερα που με τάραξε και πρέπει κάπου να το πω και κάποιον να ρωτήσω τι να κάνω... Απ'την αρχή:
Είμαι 27 και ο φίλος μου ο Γ. 28 και είμαστε μαζί 4 χρόνια, τα τελευταία 2 συζούμε και όλα βαίνουν όμορφα.
Ο Γ έχει μεγάλη και πολύ δεμένη οικογένεια (5 αδέρφια και συνήθως κάθε Κυριακή μαζεύονται στο πατρικό όλοι μαζί) σε αντίθεση με εμένα που μεγάλωσα σε ένα εντελώς τοξικό περιβάλλον και πλέον διατηρω πολύ προσεκτικά τη μικρότερη δυνατή επαφή που μπορώ να έχω με τους γονείς μου ώστε να έχω την ψυχική μου ηρεμία.
Μετά από 4 χρόνια σχέσης και προθυμίας και του Γ και της οικογένειάς του να έρθω πιο κοντά τους, τους νιώθω σαν δικιά μου οικογένεια. Πηγαίνουμε πολύ συχνά στο πατρικό του, σε οικογενιακά τραπέζια, γιορτές κλπ, με την μητέρα του μιλάμε κυριολεκτικά σαν μάνα με κόρη, με τα αδέρφια του βγαίνουμε με κοινές παρέες και εγώ απολαμβάνω πάρα πολύ αυτό το κλίμα, και επειδή εγώ δεν το είχα αλλά και επειδή η οικογένειά του μοιάζει βγαλμένη από ταινία, απ' αυτές που λες ότι σιγά μην υπάρχει τέτοια οικογένεια πουθενά στον κόσμο.
Όλα τέλεια λοιπόν, μέχρι που: σήμερα σε μια τέτοια μάζωξη μου την έπεσε ο μεγαλύτερος αδερφός του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με πολύ άσχημο τρόπο. Το σκηνικό συνέβει όταν πήγα στο υπνοδωμάτιο του Γ να πάρω μια ζακέτα και με πέτυχε στον διάδρομο οπότε δεν ήταν κανείς μπροστά.
Εγώ σοκαρίστηκα τόσο πολύ εκείνη την ώρα που το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν ένα "τι κάνεις", τον έσπρωξα και έφυγα και βγήκα έξω που ήταν όλοι μαζεμένοι στο τραπέζι και μιλάγανε και γελάγανε και απλά δεν έκανα τίποτα, έκατσα σαν να μην τρέχει τίποτα. Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωθα τόσο άσχημα εκείνη την ώρα αλλά όχι με τον λογικό τρόπο, ένιωθα τύψεις σαν να έκανα εγώ κάτι, σαν να έφταιγα εγώ. Δεν ξέρω γιατί δεν σηκώθηκα να φύγω. Ήρθε και έκατσε και αυτός και σαν να μην έγινε μέχρι που φύγαμε.
Και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω, με τον συγκεκριμένο αδερφό δεν έχουμε τόσο στενή σχέση όσο με τους άλλους που βγαίνουμε κλπ αλλά και πάλι ξέρω πως θα τον ξαναδω όποτε πάω πάλι εκεί . Ντρέπομαι τόσο πολύ να το πω στον Γ, δεν ξέρω καν γιατί ακριβώς ντρέπομαι, ξέρω ότι δεν έκανα τίποτα λάθος. Αλλά δεν θέλω να το πω, δεν έχω ιδέα πως θα αντιδράσει είμαι σίγουρη πως θα σοκαριστεί και αυτός και ξέρω πως δεν έχει τσακωθεί ποτέ σοβαρά με τα αδέρφια του και νιώθω τόσο άσχημα να το προκαλέσω εγώ αυτό. Το ξέρω πως δεν βγάζουν νόημα αυτά που σκέφτομαι αλλά απλά δεν ξέρω τι να κάνω. Και νιώθω ότι δεν μπορώ και δεν θέλω να το πω πουθενά..
-Jenny
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Καμία οικογένεια δεν είναι σαν από ταινία, γι'αυτό κάνουν επιτυχία αυτές οι ταινίες, επειδή μας αρέσουν τα παραμύθια. Ο λόγος που το βίωσες έτσι ίσως να είναι ότι είχες κι εσύ ανάγκη να πιστέψεις σε αυτό το τέλειο, επειδή σου λείπει μια δική σου οικογενειακή ζωή. Μολαταύτα, όσο τραγικό και αν σου φαίνεται, και δεν θέλω να το μειώσω, είναι σοκαριστικό, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε θα σου έκανα πολλές ερωτήσεις, κυρίως για την σχέση που έχει αυτός ο αδερφός με τον άντρα σου. Όχι για να δικαιολογήσω, για να εξηγήσω. Για να αντιμετωπίσουμε σοκαριστικά γεγονότα χρειάζεται να τα καταλάβουμε πρώτα. Όταν τα καταλάβουμε και φύγει το μυστήριο, σταματάνε να είναι τόσο τρομαχτικά.
Δεν ξέρω αν είσαι σε θέση να το αναλύσεις και να το καταλάβεις, ελπίζω να είσαι. Για το γιατί νιώθεις εσύ υπεύθυνη είναι δυστυχώς απλό, συνήθως τα θύματα/γυναίκες σεξουαλικής παρενόχλησης ή επίθεσης νιώθουν ενοχές, όσο και αν το μυαλό τους λέει ότι δεν φταίνε. Χρειάζεται λίγο θεωρητική υποστήριξη αυτό για να το καταλάβεις, ψάξε το θέμα και διάβασε σχετικά.
Αυτό προτείνω να κάνεις για αρχή: να προσπαθήσεις να καταλάβεις τα γιατί. Και γιατί αυτός ο αδερφός αποφάσισε να σου επιτεθεί έτσι (τι περίμενε να γίνει, πιστεύεις;) και ποια είναι η κατασκευή που σε κάνει να νιώθεις ένοχη, ενώ ξέρεις ότι δεν είσαι. Όταν τα καταλάβεις, θα μπορέσεις να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα, γιατί κυριολεκτικά, η γνώση είναι δύναμη. Με αυτή τη δύναμη θα μπορέσεις να μιλήσεις πρώτα με τον ένοχο, πριν κάνεις οτιδήποτε άλλο. Δεν ξέρω τι άνθρωπος είναι, γι' αυτό δεν ξέρω τι πρέπει να του πεις. Ήθελε να εκδικηθεί τον αδερφό του; Σε βλέπει σαν εύκολη λεία; Ήταν της μίας φοράς ή αν δει ότι δεν αντιδράς θα το πάρει ως συνενοχή; Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να τον αντιμετωπίσεις πρώτα μόνη σου και να του πεις ότι αυτό που έγινε δεν θα ξαναγίνει. Αν ξαναγίνει, θα υπάρξουν πολύ σοβαρές συνέπειες.
Σχετικά με τον άντρα σου, πιστεύω ότι θα έπρεπε να του το πεις, γιατί πιστεύω ότι η σχέση με τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει ως συντρόφους ζωής έρχεται πρώτη, πριν την οικογένεια. Αλλά αυτό είναι δική μου θεώρηση.
__________________
4.
Αγαπητή Αμπα,
Ηρθε η σειρά μου να σου γράψω μετά από πολύ καιρό που σε διαβάζω και εν πολλοίς ανασαίνω με ανακούφιση σε πολλές από τις μη αναμενόμενες απαντήσεις σου. Θεωρώ ότι αποτελείς ένα βαρόμετρο στην ελαφρότητα της εποχής. Κι ένας άνρθωπος με έρμα, πάντα βοηθάει όσους είναι ευήκοα ώτα.
Λοιπόν, εν ολίγοις. Εχω μεταναστεύσει στην Ολλανδία συν άνδρασι και τέκνοις εδώ και 4 χρόνια και στήνουμε ξανά τη ζωή μας. Αγαπώ την οικογένειά μας κι είμαι περήφανη για αυτήν. (εχουμε δύο αγόρια 5 και 10 χρονών κι εγώ είμαι 45 το ίδιο κι ο άντρας μου)
Με τον άντρα μου η σχέση μας αριθμεί 22 χρόνια. Είμαστε πολύ καιρό παρέα και μάλλον την απολαμβάνουμε. Δεν γίνεται με το ζόρι. ΑΛΛΑ!
Νομίζω πως έχει δύο προσωπικότητες. Τον περισσότερο καιρό είναι τρυφερός, ευαίσθητος, υποστηρικτικός, ευγενικός, χαρούμενος, πολύ εργατικός, εφευρετικός και καλός πολύ με τα παιδιά μας.
Μερικές (εως συχνές σε περιόδους κρίσης) φορές όμως είναι μες στηνβ ανυπόφορη γκρίνια, μιρ μιρ μιρ που μπορεί να σου τσακίσει το νευρικό σύστημα. Γίνεται επικριτικός και προσβλητικός (σε κάποια που λέει έχει δίκιο αλλά ο τρόπος είναι απαράδεκτος) και μας χαλάει συνεχώς το κέφι.
Δεν το έχω συνηθίσει παρότι είμαστε τόσα χρόνια μαζί. Με ενοχλεί αφάνταστα αυτό το πράγμα. Το συζητάω, το ξανασυζητάω, δεν έχω αποτέλεσμα. Παραδέχομαι ότι έχω περιόδους αδράνειας. Που δεν έχω κουράγιο να κουνήσω. Μα είμαι περιποιητική πρός όλους τους κι η αγάπη ξεχειλίζει, από όλες τις μεριές.
Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Δεν ξέρω πως να γίνω κι εγώ καλύτερη, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου αλλά και να εξαλείψω τη γκρίνια.
Φοβάμαι ότι όσο και να προσπαθώ δεν θα αλλάξει αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα του. Μικρό σε διάρκεια, περιορισμένο αλλά σταγόνα στα γόνα ξεχειλίζει το ποτήρι.
Χτες που τα τσουγκρίσαμε σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να χωρίζαμε να ησυχάσω. Μετά το μετάνοιωσα.
Αυτα. Πες μου κάτι.
-Βανα και θα μεινω
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν φτάνει η σκέτη ανάλυση, το παράπονο από τη μεριά σου. Όσο δεν αλλάζεις εσύ και το ανέχεσαι, δεν έχει λόγο να βάλει φρένο στον εαυτό του. Ίσα ίσα, τον επιβεβαιώνεις. Για να αλλάξει τροπάρι, πρέπει πρώτα να καταλάβει τι κάνει (δηλαδή πώς σε κάνει να νιώθεις, σε σημείο να θέλεις να φύγεις), και μετά να καταλάβει με ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο τι πρόκειται να γίνει αν δεν αλλάξει τροπάρι.
Δεν γίνεται να σας χρησιμοποιεί ως σάκο του μποξ όταν έχει δικά του προβλήματα. Γι'αυτό, όταν το κάνει, μην συμμετέχεις. Όταν κάνει τα ίδια, θα το επισημαίνεις «τώρα κάνεις αυτό που δεν πρέπει να κάνεις», και θα προχωράς στην δράση που έχεις προαποφασίσει. Το καλύτερο είναι να φεύγεις, για να μην έχει αντικείμενο. Η συμμετοχή σου, έστω και παθητική, έστω και η στενοχώρια σου, τον τροφοδοτεί. Αυτό θέλει να δει για να συνεχίσει. Ότι δεν είναι μόνο αυτός μέσα στη μιζέρια. Θα φεύγεις ή από το δωμάτιο, ή από το σπίτι, αν χρειάζεται, για όσο χρειάζεται, μέχρι να ηρεμήσει. Προσπάθησε όταν το κάνεις αυτό να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί. Δεν υπόσχομαι θαύματα, αλλά μετά από αυτό μόνο σύμβουλος γάμου υπάρχει.
__________________
5.
Έκανα υπομονή μέχρι να έρθει η ώρα να σχολάσω, πέρασα και από τη μάνα μου να πω ένα γεια στα βιαστικά. Προφασίστηκα δουλειές στο σπίτι και δεν έκατσα πάνω από 5 λεπτά. Στη διαδρομή μέχρι το σπίτι έκανα ασήμαντες σκέψεις.. Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου αφέθηκα σε ένα κλάμα απόλυτης θλίψης, απόλυτης στεναχώριας, μα κυρίως απόλυτης ανακούφισης που επιτέλους δεν είχα κανένα γύρω μου και μπορούσα να κλάψω ανενόχλητη.. Όχι δεν μου συμβαίνει κάτι φοβερό. Έχω τη δουλειά μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου και ένα σύζυγο που είναι η αγάπη της ζωής μου. Κατακρίβειαν αυτό που συνέβηκε σήμερα είναι ό'τι πιο φυσιολογικό συμβαίνει κάθε μήνα στη ζωή των γυναικών....μόνο που αυτό το μήνα ήρθε λίγο αργά σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές που ήταν πιστή στο ραντεβού της. Αυτή η καλοδεχούμενη καθυστέρηση με έκανε δυστυχώς να ελπίζω ότι ίσως αυτή τη φορά να ήμασταν πιο τυχεροί και να καταφέραμε αυτό που τόσο λαχταρούμε. Δεν είμαι αφελής ξέρω ότι χρειάζεται υπομονή. Όπως ξέρω επίσης ότι δεν έχει περάσει τόσος πια καιρός προσπαθειών για να απελπίζομαι. Ό'τι και για όσο χρειαστεί θα το κάνουμε. Απλά είναι που νοιώθω σαν φτερό στον άνεμο... για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι ότι για κάτι που επιθυμώ τόσο, δεν έχω κανένα έλεγχο. Νοιώθω λες και κάθε μήνα δίνουμε εξετάσεις και αποτυγχάνουμε ξανά και ξανά, λες και κάνουμε κάτι λάθος, κάτι για το οποίο προφανώς όλος ο κόσμος γύρω μας γνωρίζει τη λύση, εκτός εμείς. Είναι που θέλω να χαλαρώσω, αλλά βλέπεις κάθε «αποτυχημένος» μήνας που περνά με βυθίζει όλο και περισσότερο..
Τελικά δεν έχω ερώτηση... Μακάρι εάν δημοσιευτεί σε μερικούς μήνες να το διαβάζω και να τα έχουμε καταφέρει!
ΥΣ. Τότε που ξεκίνησα να σε διαβάζω (πριν 7 χρόνια περίπου) ούτε που φανταζόμουν ότι θα με απασχολούσαν ποτέ τέτοια θέματα. Μεγαλώνουμε όλοι μαζί!
Not.a.failure
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εφτά χρόνια; Όντως μεγαλώνουμε μαζί!
Μακάρι να εκπληρώθηκε μέχρι σήμερα η επιθυμία σου, αλλά μην λες τη λέξη «καταφέρει». Δεν είναι κατόρθωμα να κάνεις παιδί, όπως δεν είναι αποτυχία να μην κάνεις. Μη το λες έτσι, ακριβώς γιατί σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι στο χέρι σου, και αν δυσκολεύεσαι, σημαίνει ότι είσαι υπεύθυνη και είναι προσωπική σου αποτυχία. Όμως είναι ένα θέμα που αν και τμηματικά η επιστήμη έχει αναλύσει και εξηγήσει, στην ουσία του παραμένει ένα τεράστιο μυστήριο, ένα black box που ακόμα είναι κλειστό στον άνθρωπο. Ξέρουμε όλα τα πώς, αλλά δεν ξέρουμε τα γιατί.
Η κοινωνία είναι πάρα πολύ αυστηρή σε αυτό το θέμα και είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα ζευγάρι να μη νιώσει ότι φταίει σε κάτι όταν δυσκολεύεται να κάνει παιδί. Δεν είναι δικό σου θέμα, είναι μια σκληρότητα που έχει προκύψει από την Απόλυτη Αλήθεια της Ιερότητας της Μητρότητας, μια δικτατορία – δόλωμα για να εξισορροπήσει όλες τις άλλες αδικίες που πρέπει να δέχονται οι γυναίκες.
Αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, πάρε στα χέρια σου ό,τι μπορείς να ελέγξεις. Πήγαινε σε γυναικολόγο, κάνε εξετάσεις εσύ και ο άντρας σου, κάνε ό,τι προσφέρει η επιστήμη. Όμως όλα αυτά μόνο αν σε βοηθάει η σκέψη ότι έχεις κι εσύ ένα λόγο, εκτός από τη φύση. Αλλιώς, μην ακούς τις στατιστικές. Το τι θεωρείται εύλογο χρονικό διάστημα προσπάθειας έχει μειωθεί στο ένα πέμπτο τα τελευταία είκοσι χρόνια, αυτά είναι και λίγο μόδες, λίγο κοινωνικά θέματα. Μην ξαναπείς τη λέξη αποτυχία, ούτε για πλάκα, προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι με όρους διαγωνισμού ή εξετάσεων. Είναι πάρα πολλά τα ζευγάρια που δυσκολεύονται, και δεν το ξέρουν ούτε οι άμεσοι συγγενείς τους. Είναι πολύ πιο κοινό από όσο πιστεύουμε. Καλό κουράγιο, και να μην ξεχνάς ποτέ την σχέση που έχεις με τον άντρα σου. Σε αυτό είσαστε μαζί.
__________________
6.
Που λες αμπα, πριν δέκα χρόνια ήμασταν μία ωραιότατη και αγαπημένη κοριτσοφοιτητοπαρέα. Τα χρόνια περάσαν, η επαφή συνεχίστηκε ως παρέα μέχρι τώρα, και ήρθε η ώρα να παντρευτεί η πρώτη. Έλα όμως που καμιά -για τους δικούς της λόγους η καθεμία- δεν ψήνεται να οργανώσει μπάτσελορ. Εν τω μεταξύ, η νύφη δεν έχει άλλες φίλες πέρα από εμάς, και διακρίνει την έλλειψη διάθεσης και στεναχωριέται. Βέβαια, σ εμένα δεν έχει φερθεί πολύ καλά, έχει κάνει δλδ χοντράδες, αλλά ωστόσο έχω τύψεις. Το ερώτημα μου είναι: είμαστε πολύ γαϊδούρες;
-μπατσελορετ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Υποθέτω ότι αυτό εξαρτάται από τους λόγους που έχει η καθεμία σας. Αν ας πούμε για κάποια ο λόγος είναι ότι βαριέται, ίσως να είναι γαϊδούρα. Αν ο λόγος της άλλης είναι ότι δεν συμπαθεί και τόσο τη νύφη τελικά για να μπει σε κόπο, όπως διακρίνεται ελαφρότατα από αυτό που γράφεις εσύ, δεν είναι ακριβώς θέμα γαϊδουροσύνης.
Αν δεν σας βγαίνει μπατσελορέτ με όρους romcom, δεν πάτε απλά σε ένα εστιατόριο ή σε ένα μπαρ; Δεν χρειάζεται πάντα να γίνει κάτι σούπερ οργανωμένο για να περάσετε ωραία ως φίλες. Είσαστε ακόμα φίλες, έτσι;
_________________
7.
Αγαπητη Λένα , γιατί ο αντρας που φιλά το χωμα που πατάμε δεν ειναι ο ιδανικός?
Τί ειναι πιο σημαντικό : ο αγαπημένος να μας βοηθαει να εξελισσομαστε σαν ανθρωποι ή να ειναι ενας αντρας που θα εκανε τα παντα για να μας κανει ευτυχισμένες
Αν και εγω ξερω οτι θα πεις το πρώτο προσωπικΑ θα ήθελα διπλα μου εναν ανθρωπο να με αγαπά τοσο και να μη μου χαλάει χατίρι. Ε ναι ειμαι εγωκεντρικη αλλα στο φινάλε δεν ειμαι το ατομο που γουσταρει να του ψηνουν το ψαρι στα χειλη. Γιατι ειναι τοσο κακό??
-Monique
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σε ποιον δικαιολογείσαι και από ποιον χρειάζεσαι έγκριση; Ο ιδανικός για τον καθένα είναι άλλος. Αυτό το «προσωπικά» έχει σημασία. Κάνε ό,τι θέλεις, αλλά αν ζητάς οπωσδήποτε να σε επιβεβαιώσουν οι άλλοι για αυτά που θέλεις υπάρχει περίπτωση να μην είσαι και τόσο σίγουρη ότι τα θέλεις.
_________________
7.1
Σε διαβάζω καθημερινά και πραγματικά χαίρομαι που υπάρχουν στήλες σαν τις δικές σου, με τόσο ώριμη και ρεαλιστική ματιά σε προβλήματα συνανθρώπων μας. Είμαι άντρας 37 ετών και σου γράφω , όχι τόσο για να σου θέσω ερώτημα, όσο για να σου πω δύο-τρία πράγματα για την ζωή μου και για τον ρόλο της ψυχοθεραπείας από την δική μου οπτική, μιας και συχνά οι αναγνώστες θέτουν ένα μεγάλο δίλλημα :Να πάω σε ψυχολόγο- ψυχοθεραπευτή-ψυχαναλυτή ή να το αφήσω στην μοίρα του και όπου πάει; Γεννήθηκα, λοιπόν, σε επαρχία σε ένα σκληρό, απαιτητικό οικογενειακό περιβάλλον, με πατέρα αρκετά αυταρχικό, καταθλιπτικό, νευρωτικό με έντονα ξεσπάσματα βίας. Η μητέρα φοβική, ενοχική βρήκε καταφύγιο στην θρησκεία και περίμενε από τον Θεό να μας βοηθήσει. Τα χρόνια περάσανε, πήγα για σπουδές, πήγα στην Αθήνα για δουλειά, μετά φαντάρος, μετά πάλι δουλειά, μετά ανεργία, και τώρα μια δουλειά του ποδαριού ίσα-ίσα για να τα βγάζω πέρα. Κάποια στιγμή στα 33 μου ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού και μαζί το θεραπευτικό μου ταξίδι. Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη μου. Από την άλλη επειδή ήμουν πάντα καλοσυνάτος και χαμογελαστός , δεν πίστευα ότι μέσα μου, κάπου στο βάθος, να έχω τα "θεματάκια" μου. Πάντα ήθελα να κάνω τους άλλους να γελάνε, δεν μπορούσα να πω όχι σε κανέναν, στα ερωτικά μου τα πήγαινα χάλια, έμενα μόνος γιατί πληγωνόμουν εύκολα, φίλοι ελάχιστοι, συγγενείς και κουτσομπολιό φουλ, δεν μπορούσα να σχεδιάσω τίποτα για το μέλλον, φοβόμουν να συγκρουστώ ακόμα και με το μυρμήγκι, και όλα αυτά κρυμμένα κάτω από ένα χαμόγελο. Τα βράδια όμως που γυρνούσα σπίτι και έπεφτα για ύπνο οι εφιάλτες κάνανε πάρτι και οι κρίσεις πανικού γλέντι μέχρι πρωίας. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένα παιδί (και όχι άντρας δυστυχώς)με ένα μόνιμο χαμόγελο και θετική σκέψη έκρυβε τόσο σκοτάδι και πόνο. Μέχρι που μετά από 4 θεραπευτές (ναι, δεν γίνεται να κουμπώσουμε με όλους και όντως η αναζήτηση θεραπευτή είναι θεραπεία)η μεγάλη αποκάλυψη ήρθε. Άρνηση να μεγαλώσω, πληγωμένο παιδί, μηδέν εμπιστοσύνη στον εαυτό, φόβος κριτικής, ενοχές, μόνιμη επιβεβαίωση και ένας φανταστικός κόσμος που είχα μπει και δεν ήθελα να βγω. Γιατί εκεί δεν είχε ματαίωση, απόρριψη, αποχωρήσεις, συγκρούσεις, ήταν όλα τέλεια και ιδανικά όπως πίστευα. Κάποια στιγμή είχα σκεφτεί ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα , αν δεν είσαι σούπερ γκόμενος, επιτυχημένος, με πολλά χρήματα, Πόρσε και βίλα με πισίνα. Τώρα όμως που αρχίζω και μπαίνω στον κόσμο των ενηλίκων, θα μείνω για να δω πως είναι. Τώρα ξεκινάνε όλα. Ξέρω ότι άργησα και τα καλύτερα χρόνια μου φύγανε, αλλά στην θεραπεία μαθαίνεις να αποδέχεσαι αυτό που είσαι, αυτό που έζησες, και σχεδιάζεις αυτό που θέλεις να ζήσεις. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι όλα θα είναι τέλεια και ιδανικά. Αλλά τώρα θα ξέρεις πιο συνειδητά, γιατί κάνεις ότι κάνεις. Τώρα θα βγαίνει μπροστά ο ενήλικας και όχι το πληγωμένο παιδί που ζητούσε αγάπη και δεν την πήρε ποτέ...Εύχομαι σε όλους καλή επιτυχία στην αναζήτηση τους...
-Μάρκος
σχόλια