ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι άνθρωποι δεν ψεύδονται στους πόνους Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδί ταξίδευα με την σκέψη και την φαντασία σ΄ένα αλλό κόσμο,  χανόμουν  έξω απο τον χώρο που βρισκόμουν σχολείο, σπίτι  κλπ   Απο παιδί δεν είχα εξάρτηση με υλικά αγαθά, με δυο μολύβια, δυο μαξιλάρια και μια μπιλίτσα από αλουνινόχαρτο έφτιαχνα στο κρεββάτι μου το "μαρακανά" και έπαιζα με τις ώρες - στο αυτοσχέδιο ποδοσφαιράκι.  Δεν με γεμίζαν  τα πράγματα και παιχνίδια ίσως είχα και κάποια ενοχή όταν αποκτούσα, το αξίζω? Μήπως στρερώ χρήματα απο την οικογένεια μου που δεν έχει ?Απο τον πατέρα μου δεν έμαθα πράγματα για να αγάπω εάυτο μου και εάν αξίζει την αγάπη ένας  άνδρας. Μήπως πρέπει να τον αγαπούν υπό όρους ( χρήματα, βολικός, προστασία) Μεγαλώνοντας 7 – 10 ετών ο πατέρας άρχισε και έφευγε συχνά απο το σπίτι μετά απο καυγάδες και είχα αρχίσει να μην αισθάνομαι ασφαλής  με συχνές φοβίες την νύχτα. ( κλέφτες - διάρρηξη κλπ) Βίωνα την ίδια ανασφάλεια σαν μίκρο παιδί, στους καυγάδες σχολείο η γειτονία, αμά με ενοχλούσαν μεγαλύτερα παιδιά, ( μυρίζονται τον φόβο και όσως γνώριζαν τις συνθήκες σπίτι)  δεν είχα κάποιον να πώ τα παραπονά η να ζητήσω βοήθεια. Στην μάνα μου δεν μπορούσα ίσως γιατί θα έπεφτα στα μάτια ως προστάστης η και όλης οικογένειας.  Ίσως και γιατί θα με μάλωνε και θα μου έριχνε άδικο  ( να είσαι καλό παιδί , ήρεμο άλλα και δυνατό) τον τρόπο όμως κανείς δεν σου  δίδασκε. Αυτοσχεδίασε σου έλεγαν. Κατάπινα τρόμο και φόβο. Έπρεπε να υπομένω και να προστατέυω δίχως να ξέρω πως αυτό γίνεται στην κοινωνική ζωή. Η λέξη απελπισία ήταν συχνά  λεξιλόγιο μου ( συνήθως μέτα απο φασαρίες) κλπ Απο νυχτερίνους καυγάδες σπίτι πήγαινα συχνά  άυπνος σχολείο και έντρομος σκεφτόμουν στην τάξη τι θα βρώ πίσω. Μέτα απο λίγο καιρό όταν ο πατέρας ήταν σπίτι και κοιμόνταν εώς αργά ντρεπόμουν που τον έβλεπα έτσι. Ήμουν σίγουρος ότι θα αρχίσει καυγάς και φυσικά θα φύγει για μέρες. Λυπόμουν μετά να τον βλέπω στο σπίτι σαν ξένο να τρώει πρόχειρα και να αισθάνεται περιτός.  Όμως και εγώ ποτέ δεν αισθανόμουν άνετα μαζί του, αμήχανα και να  συνθλίβεται και ασφυκτικά κάτι μέσα μου.  Λύπη, αγάπη και φόβο αισθανόμουν.Δεν άντεχα επίκριση και τον θυμό του. Εξαφανιζόμουν από το σπίτι, παιχνίδι κλπ και όταν άκουγα φασαρία απο ντροπή μήπως ακούει η γειτονία και μετά γύριζα  φόβο μήπως χτυπήσει άσχημα η μάνα. Φοβάμαι γενικά. Αντίθετα έξω όταν τον έβρισκα σε κανένα καφενείο πήγαινα να με κεράσει καμία σοκολάτα η να δώ αγώνα τηλεόραση.  Σχολείο ζούσα απομωνομένος και φοβόμουν την αποδοχή σαν ευθύνη η μήπως δεν μου αξίζει. Δεν μιλούσα συχνά, έκανα μια δυο παρέες με τα πιο δυνατά παιδιά.Αισθανόμουν λίγο προστασία.Όταν ζούσα στον δικό μου κόσμο, έδιωχνα τον πόνο και θλιψη, έπαιζα με τις ώρες μπάσκετ στην αυλή του σπιτιού. Έφτιαχνά με την φαντασία μου ομάδες και αναμετρήσεις και υποδυομουν κάποιους παίκτες. Εσωτερική περιγραφή φοβερή ούτε ο καλύτερος αθήτικογράφος δεν συγκρινόνταν.  Τα χαμόσπιτα είχαν πάντα μια αυλή.  Έμεις μέναμε στην γειτονία στα πιο παλιά σπίτια.Έφτιαχνά πρόχειρη μπασκέτα, ξύλινο ταμπλό και στέφανι απο ρόδα ποδηλάτου και έπαιζα με τις ώρες,  ήμουν πολύ καλός.Όταν έμπαινα σε σύλλογο ήμουν καλός μόνο προπόνηση και σαν έχανα την δύναμη μου στους αγώνες.Όταν έκανα το πρώτο λάθος και έπεφτε η πρώτη κριτική, ξαφνικά το σώμα το αισθανόμουν αδύναμο να μη μπορώ να σταθεί στα πόδια μου. Στο σχολείο όμως ήμουν αρχηγός και οργανωτής. Ειδικά στα ανεπίσημα παιχνίδια.Στα επίσημα μ΄ έπιανε  άγχος επίδοσης και μικρός πανικός και μετά άρχιζα αυτομομφή δεν ήμουν καλός όσο μπορούσα.Σύχνα έλεγα άσε μεγάλε δεν είσαι τόσο ικανός και δυνατός όσο οι άλλοι. Όμως στις ομάδες που έφτιαχνα εγώ – γειτονία,  κλπ πάντα έκανα αρχηγό και τα έδινα όλα.Διψούσα  για προσοχή και ποτέ η προσοχή δεν ήταν αρκετή, στο σπίτι σίγουρα.  Στο σχολείο στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου μόνο εάν έκανα φασαρία, αποκτούσα ρόλο.Αλλά δεν το έκανα συχνά γιατί δεν αντέχα τις  παρατηρήσεις και τιμωρίες.  το φαγητό ήταν μια διέξοδο και  έτρωγα λαίμαργα να προλάβω μην το πάρουν οι άλλοι. Αλλωστέ το φαγητό στο σπίτι ήταν μετρημένο.Στην τάξη σταυρώνα τα πόδια κάτω απο το θρανίο και ήμουν σε ετοιμότητα και με το μυαλό έξω απο το μάθημα.Στις φυσικές επιστήμες δεν μπορούσα καθόλου να τις παρακολουθήσω. Αντίθετα φιλολογικά και ιστορία κλπ. Αισθανόμουν πιο καλά και συνήθως έβλεπα με καλύτερη διάθεση τους καθηγητές αυτών των μαθημάτων.Δεν ντρέπομαι να πώ ότι μια δυό περιπτώσεις γυμνάσιο είχα και μια συναισθηματική έλξη για καθηγήτριες.Τώρα καταλαβαίνω ότι έπαιζε ρόλο ο χαρακτήρας της καθηγήτριας. Αυτή που ήταν πίο ήρεμη και χαρούμενη με κέρδιζε.Θυμάμαι μια φιλολογό που ήταν αυστηρή και τυπική. Παρουσίασε στον επιθεωρητή όλα τα παιδιά και εμένα με προσπέρασε.Αισθάνθηκα ντροπή και μειονεξία και απο την άλλη αργότερα σκέφθηκα ότι είναι πιο καλά γιατί ξέφυγα απο την οργή της εάν έκανα λάθος.Μετά απο είκοσι χρόνια  ήρθε εκεί που εργαζόμουν  σαν  εκπρόσωπος ενός σωματείου ( δεν γνώριζα ποιούς θα έστελνε )  και έδειξε ενθουσιασμένη απο την συνεργασία που είχαμε,  αλλά φυσικά ήταν τυπική και  έκανε ότι δεν με γνώριζε απο το μαθητικά χρόνια, ούτε εγώ τις είπα τίποτα για εμένα. Είχε και άλλους ανθρώπους η συζήτηση και βρήκαμε ευκαιρία.Αισθάνθηκα απλά κάπως δυνατός και ΄ίσως δικαιωμένος,  ήμουν εκεί που άξιζε.  Όχι ο κακός μαθητής..Πάντα είχα μια τάση προς την θλίψη και συχνά αισθανόμουν βαρεμάρα και κούραση στο σχολείο το πρωί.Πολλές φορές είχα ξενυχτήσει απο φασαρία στο σπίτι. Ύπνο δεν χόρτασα ποτέ και ήμουν δύσκολος στην πρωινή αφύπνιση  και αργότερα λύκειο δούλευα μέχρι αργά την νύχτα και ήταν δύσκολο να ξυπνήσω.Είχα απο μικρός τον φόβο για την απόρριψη του  πατέρα.Zoύσα σαν μικρό παιδί μια τεράστια αντίφαση με την συμπεριφορά του πατέρα μου ο ποιός μου διδασκέ το ανδρικό πρότυπο (ανευθυνότητα,  δύναμη , θυμό, εγωισμό, ρίξη και αποχώριση και ύστερα μοναξιά μέσα στο σπίτι, φυγή και αργότερα, επιστροφή και εκλήσεις για συγχώρεση) .Φυσικά σ΄εμένα ζητούσε να είμαι καλό παιδί, πειθαρχημένο κλπ) προφανός δεν έμπαινε καν στην σκέψη ότι αλλά παραδείγματα μου διαδασκέ.Η μάνα θυμωμένη και αδύναμη ξεσπούσε  στην κόντρα, με  παθητική – επιθετικότητα και οργή οδηγούσε τα πράγμτα  μια ώρα αρχύτερα στην σύγκρουση. ΄Εβλεπε την αδιαφορία και μερική άρνηση ίσως και αδυναμία του πατέρα να σταθεί στις υποχρεώσεις του και συσωρέυοντας θυμό και ανασφάλεια έφθανε απόρριψη και στην ακύρωση του.Μέτα  ερχόντουσαν τα δύσκολα, δίχως δουλειά και εισόδημα έμενε μόνη σε ξένη πόλη δίχως καμία υποστήριξη και φορτωμένοι με μικρά παιδιά να ζητούν ασφάλεια, αγάπη και φροντίδα.Εγω θυμάμαι να είμαι σ΄ετοιμότητα, απο στιγμή σε στιγμή έφθανε η σύγκρουση, έμπαινα στην μέση του ζευγαρίου να προστατέψω την αδύναμη μάνα, να την προφυλάξω και να ηρεμήσω τον πατέρα. Θύμωνα μαζί του για την βία που ασκούσε αλλά δεν τον φοβόμουν. Στόχος ήταν να μπώ στην μέση. Μέτα την επόμενη μέρα,  το πρωί  ήμουν μέσα στην  θλίψη και την απόγνωση και μετά πηγαίνοντας σχολείο έδινα μια εσωτερική υπόσχεση, ότι  κάπως θα επιβιώσουμε, λίγο η μάνα, λίγο εμείς, έχει ο θεός.Διαφυγή το παιχνίδι, ποδόσφαιρο και μπάσκετ μέχρι το βράδι, πολλές φορές νηστικός, με μονή ενέργια το θυμό και την φαντασία.. Έλεγα κοιτόντας τις άλλες οικογένιες την νύχτα μέσα απο τα ανοιχτά παράθυρα δεν μπορεί τόση αγάπη υπάρχει,  κάποτε θα περισσέψει  και για εμάς. Φυσικά την έψαχνα και την ζητούσα  την αγάπη και την φροντίδα κοντά σους ανθρώπους. Δεν ζητούσα υλική βοήθεια, παρά μόνο "τροφή" για σκέψη και φαντασία. Αυτοί πως τα καταφέρνουν ίσως και εμείς μπορούμε. Όμως αισθανόμουν μια αποστολή, εγώ πρέπει να ξεχωρίσω, να είμαι δυνατός και να τα καταφέρνω.Ήμουν το μεγαύτερο αγόρι στην οικογένια. Ομώς οι συνθήκες σύχνα υπονόμευαν την θέληση και η απουσία παραμικρής εστίας ενθάρυνσης και αποδοχής μ΄έκανε συχνά να τα παρατήσω. Η πρώτη μεγάλη απογοήτευση όταν πήρα βαθμούς στην Β Δημοτικού και οι ξαδερφές μου είχαν άριστα και εγώ σκέτο "καλός".Ντροπή και ενοχή.. Ήταν μεγάλη ντροπή οι καρτέλες με τους βαθμούς του δημοτικού, αλήθεια γιατί τους κρατούσε η μάνα μέχρι τα 25?Πλέον δεν τους βλέπω κάπου χάθηκαν. Δεν είχαμε παιδικές φωτογραφίες και είχαμε στο ντουλάπι τους βαθμούς.Ο πατέρας δεν έδινε μεγάλη σημασία, ίσως έβρισκε μια ευκαιρία να πληξεί την μάνα με σχόλια, βλέπεις τα παιδία σου, σε εμένα λίγα σχόλια έκανε την πρώτη μέρα και μέτα ξεχνούσε.  Ασε που μεγαλώνοντας τις περισότερες φορές έλλειπε και ίσως και να μην μάθαινε τίποτα.Η μάνα θλίψη μόνο και κλάμα στην αρχή, την έβλεπα δακρυσμένη να έρχεται στο προάυλιο, εγώ ντροπή και ενοχή, κρυβόμουν.Η μάνα είχε έναν τρόπο να σε πληγώνει με ειρωνία, σα να σε κένταγε στην ψύχη. Την έλεγα κεντιστρά μερικές φορές. Αλλά αμά την ρωτήσεις τώρα, λέει ότι οι καθηγητές και δάσκαλοι τις έλεγαν καλό παιδί, λιγό απρόσεκτο, να μπορεί περισότερα και να προσπαθεί.Στο λύκειο βελτίωσα την επίδοση μου, η μάνα δούλευε σε καπνεργοστάσιο λίγους μήνες και ο πετέρας πότε μαζί για μήνες και μετά για καιρό εδώ και εκεί - φίλους και συγγενείς. Η Αδερφή μου είχε παντρευτεί και η μάνα έριξε το βάρος και προσοχή στην νέα οικογένεια και πρώτο εγγόνι.Ήθελα να ζήσει σ΄επανάληψη τον ρόλο της μητέρας, σε καλύτερες συνθήκες, αλλά τώρα σαν γαιγιά ετών 38. Γύρω στα 16 ζούσα λίγο αποτραβηγμένος προσπαθούσα να αποφύγω την απόρριψη απο παρέες και ομάδες και έψαχνα με φαντασία τον νέο ρόλο μου. Έξω ο κόσμος μου έφερνε λίγο πανικό και ιδιαίτερα η ιδέα της εγκατάλειψης και πάντα πιστεύα ότι δεν θα τα καταφέρω μόνος μου. Τότε αρχίσα να παίζω μουσική και έκανα και πρώτη σχέση με μια κοπέλα απο το διπλανό τμήμα.Ο αδερφός στην πρώτη εφηβεία, βρισκόνταν πότε στο σπιτί της αδερφής μου και πότε μάζι μου σπίτι , έχοντας αφήσει αρχικά το σχολείο και στην συνέχεια την  τέχνη που έμαθε.Στη μουσική  είχα  σύχνα είχα εμμονή  με την τελειότητα και άλλες ήμουν φορές χύμα και άφηνα την τελευταία στίγμη την οργάνωση προγράμματος Σίγουρα το έκανα μ’ ενθουσιασμό και χαρά, ιδιαίτερα όταν κατάλαβα ότι ήμουν καλός. Η ενασχόληση αυτή  έκανε και τους άλλους να με αντιμετωπίσουν διαφορετικά, σχολείο, καθηγητές και παρέες. Ήμουν και πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου ( 1.500 μαθητές) φτιάχνοντας παράταξη ανεξάρτητη κερδίζοντας οργανωμένα σχήματα. Είχα πάντα τον φόβο μήπως  να βιώσω την  απόρριψη, πάντα σε ετοιμότητα. Δεν άντεχα απόρριψη και  εγκατάλειψη, όταν χώρισα πρώτη φορά με την τότε κοπέλα μου έκανα μεγάλη προσπάθεια να την μεταπείσω, τα κατάφερνα αλλά με θλίψη βίωνα ότι η σχέση δεν θα ειναι όπως πριν,   Με προδωσε και αυτή. Είχα μια ντροπή για το σώμα μου πάντα,  το στήθος και το πάνω μέρος σώμα γενικά ήταν λίγο χαλαρό και δεν είχε  μυικό τόνο, πόδια και πλάτη πιο δυνατά. Άλλωστε καλοκαίρια στα 15 -16  δούλευα φορτηγά για να έχω κανένα φράγκο στην τσέπη.  Στις παρέες ήμουν συχνά  ο εθελοντής και δεν αγανακτούσα γιατί συγκεντρώνα προβλήματα , αντίθετα  πιστεύα ότι έτσι ειμαι  χρήσιμοι και προσελκύω προσοχή Είχα μάθει απο μικρό παιδί άλλωστε τον ρόλο σωτήρα για αδέλφια και την οικογένεια. Ότι και έκανα  περιμένα μελοντικά κάποια στοργή και ανταπόδοση άμα την χρειαζόμουν, για να αντιμετωπίσω πόνο και μοναξιά. Είχα μεγάλη θλίψη όταν τελείωνε κάποια σχέση παιχνίδι κάποια δράση, εκδρομή  έλεγα τι κρίμα που τελείωσε.  Τώρα που θα επιστρέψω, τόσο λίγο κρατάει η χαρά. Δύσκολα εγκαταλείπα χώρο η κατάσταση δεν μπορούσα να αποχωρίστω πράγματα και καταστάσεις Προτιμούσα να υποστώ άσχημες συνθήκες παρά να φύγω ίσως για μην αισθανθώ  ότι με εγκαταλείπονται και ξεχνούσα σκόπιμα όσα είχαν συμβεί. Δεν αποδέχομουν ευκολα την  άρνηση. ΄Εβγαζα θυμό έντονα και έβγαζα επιμονή.  Ζούσα έντονα την λύπη  και ήθελα οι άλλοι  να ειναι στοργικοί και θερμοί. Η μοναξιά μου προκαλούσε αμηχανία και μια επείγουσα ανάγκη ότι θα χάσω κάτι η θα μου  αρνηθούν κάτι  Τώρα μετά απο χρόνια ξέρω ότι δεν είμαι  ο μόνος που έζησε δύσκολα χρόνια.ολες οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ευτυχισμένες με τον ίδιο τρόπο,  μονο οι δυστυχισμένες οικογένειες είναι δυστυχισμένες η κάθε μια με τον δικό της τρόπο.