__________________
1.
Αγαπητή Α μπα, έχω μία πολύ καλή μου φίλη η οποία υποψιάζομαι πως λέει πολλά ψέμματα. Όσο την ξέρω, την έχω πιάσει αρκετές φορές να μου λέει κάτι, να θυμάμαι ότι παλαιότερα είχε πει κάτι διαφορετικό, και να τη ρωτάω "Μα αυτό δεν ήταν έτσι" και να μου λέει πάντα "ναι αλλά...". Για παράδειγμα μου είχε πει "ο πρώτος μου ήταν ο τάδε" ενώ παλαιότερα μου είχε πει ότι ήταν κάποιος άλλος, και όταν τη ρώτησα μου είπε "Ναι αλλά με αυτόν απλά το είχαμε προσπαθήσει, δεν έγινε ποτέ". Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το παρακάτω: είμαστε σε παρέα 4 ατόμων και λέει στους άλλους για την νέα της σχέση. Σε κάποια φάση την ρωτάει ο ένας πού μένει ο νέος της φίλος και εκείνη απαντάει "Γλυφάδα". Αμέσως εγώ ρωτάω "Μα δεν μου είχες πει πως μένει Γαλάτσι;" και απαντάει "Ναι αλλά είναι στη Γλυφάδα συνέχεια". Όπως καταλαβαίνεις τα ψέμματα που λέει είναι λίγο ανούσια ή τουλάχιστον έτσι τα βρίσκω εγώ. Δεν τα λέει, δηλαδή, για να κρύψει κάτι.
Δεν ξέρω πια τι να κάνω και πώς να αντιμετωπίσω αυτά που λέει. Πολλές φορές οι ιστορίες της μου φαίνονται του ματς, δεν ξέρω τι να πιστέψω και τι όχι πια, και μάλιστα όταν πάω να αμφισβητήσω κάτι μου λέει "μα την Παναγία, έτσι έγινε" ή εκνευρίζεται που δεν την πιστεύω και θεωρεί πως πιστεύω ότι είναι τρελή. Πολλές φορές μπερδεύεται και μπουρδουκλώνεται στα ψέμματά της τόσο που κι εγώ αποπροσανατολίζομαι κι απ τις πολλές πληροφορίες δεν θυμάμαι τι είπε πως ειναι αλήθεια και τι όχι.
Το ξέρω πως υπάρχει η αντίστοιχη διαταραχή (μυθομανία). Πώς να διαχειριστώ την όλη φάση και πώς να αντιδράσω όταν ξέρω ότι λέει ψέμματα;
Πολλά φιλιά και καλό καλοκαίρι
-Τούφα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εξαρτάται από το πόσο καλή φίλη την θεωρείς και πόσο πολύ σε ενδιαφέρει να κρατήσεις αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή σου. Λες «πολύ καλή» αλλά τι σημαίνει αυτό; Εσύ ξέρεις. Τα παθολογικά ψέματα είναι περίπλοκο θέμα, και μπορεί τώρα να μην σε επηρεάζουν, αλλά δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί αυτό και πώς μπορεί τελικά να σε μπλέξει. Επίσης, αν ελπίζεις στο να βελτιωθεί, αυτό θα πάρει καιρό και μόνο αν το παραδεχτεί, αποφασίσει να το αλλάξει, και μετά κάνει τεράστια προσπάθεια.
Δεν είναι ένα χαρακτηριστικό που εμφανίζεται έτσι από μόνο του, χωρίς άλλα στοιχεία χαρακτήρα που το υποστηρίζουν. Δεν είναι δική σου δουλειά να τα ερευνήσεις, φυσικά, αλλά σου το λέω για να ξέρεις ότι δεν είναι απλώς ψέματα. Είναι ένα ολόκληρο οικοδόμημα που είναι ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας της. Αν σε ενδιαφέρει να την έχεις στη ζωή σου (δεν μας λες τίποτα άλλο για το τι άνθρωπος είναι, οπότε δεν ξέρω), πρέπει κάποτε να κάνετε μια δύσκολη συζήτηση και να της πεις ότι ξέρεις πότε λέει ψέματα, ότι φαίνεται, και να τη ρωτήσεις για ποιο λόγο πιστεύει ότι το κάνει. Δεν θα είναι εύκολη κουβέντα, προσπάθησε να είσαι ήρεμη και προσεχτική. Είναι πιθανό να αντιδράσει απότομα, μπορεί όμως και να την ανακουφίσει τελικά μια τέτοια κουβέντα. Κατά τη γνώμη μου δεν θα ήταν κακή ιδέα να της προτείνεις να αντιμετωπίσει αυτό το θέμα με ψυχολόγο.
__________________
2.
Αγαπητή Αμπά,
Σ' ευχαριστούμε για την ψύχραιμη και αντικειμενική ματιά σου, μέσω των μηνυμάτων που απαντάς. Προσωπικά μ' έχεις βοηθήσει με τις κρίσεις σου -όπως και πολύ κόσμο φαντάζομαι, αφού η δεξαμενή των ανθρώπινων προβλημάτων δεν είναι απύθμενη και όλοι μας λίγο-πολύ μπορούμε να κάνουμε relate με αρκετά μηνύματα. Σε διαβάζω καθημερινά τρώγοντας συνήθως σαλάτα (2 υγιεινές συνήθειες in one shot).
Με αφορμή την απάντηση 4 στις 19.6.2017, έχω εκνευριστεί κι εγώ με την αδιακρισία / θράσος κάποιων ανθρώπων. Είναι συγκεκριμένος ο τύπος των ανθρώπων που είναι παρεμβατικοί και αδιάκριτοι και νομίζω ότι γίνεται αντιληπτός άμεσα και ενστικτωδώς. Είναι κάτι που νιώθεις, πότε ο άλλος σε ρωτάει προσωπικές ερωτήσεις επειδή το φέρνει η κουβέντα ή από ενδιαφέρον ή τέλος πάντων σε ουδέτερο κλίμα (απαντώντας σε αντίστοιχες δικές σου ερωτήσεις), και πότε ο άλλος απορροφά σαν σφουγγάρι οτιδήποτε εκστομίσεις, προκειμένου να συλλέξει πληροφορίες για σένα και να εμπλουτίσει τη βάση δεδομένων του. Μου έχει συμβεί άτομο να με γνωρίζει ελάχιστα και να με ρωτάει απανωτά, στο πλαίσιο βραδινής εξόδου, για την εμπειρία μου στον επαγγελματικό μου χώρο (όπου βρισκόταν κι ο ίδιος παλιότερα) και να ζητάει κουτσομπολιά σε δήθεν χαλαρό κλίμα. Ή να με ρωτάνε για την προσωπική μου ζωή και να μου πετάνε μπηχτές για το αν μου αρέσει ο ένας ή ο άλλος κοινός γνωστός. Ή μου έτυχε πρόσφατα, άτομο που -δυστυχώς- μου άρεσε στην αρχή και φλερτάραμε για ένα διάστημα, να αρχίσει παράλληλα να φλερτάρει με άλλη (κατανοητό)· αφού όμως εγώ απομακρύνθηκα αποδεχόμενη αυτή την επιλογή, εκείνος προσπάθησε να το παίξει άνετος και κουλ: ερχόταν να με αγκαλιάσει ξαφνικά στο 'φιλικό', μου πέταγε υπονοούμενα, μέχρι που σε κοινή έξοδο -αφότου φλέρταρε όλο το βράδυ με την άλλη κοπέλα- μου ζήτησε να τον φιλοξενήσω το βράδυ σπίτι μου για να μην παίρνει ταξί (παρά το σαφές όχι που έλαβε ως απάντηση, μου έκανε εντύπωση το εξαρχής θράσος του να ρωτήσει κάτι τέτοιο).
Εγώ από τη φύση μου έχω το εξής γνώρισμα: ανοίγομαι σε άτομα που νιώθω ότι μπορώ να εμπιστευτώ, όταν όμως αισθάνομαι ότι ο άλλος είναι κακοπροαίρετος κλείνομαι στο καβούκι μου και προσπαθώ να απαντώ όσο πιο περί ανέμων και υδάτων γίνεται. Αυτό που με ενοχλεί όμως, είναι ότι τη διακριτικότητά / υποχωρητικότητά μου αυτοί οι κακοπροαίρετοι θέλουν να την εκμεταλλευτούν. Θα ήθελα να αλλάξω το γεγονός ότι δεν τους βάζω με περισσότερο θάρρος / θράσος ή με κάποιο ειρωνικό σχόλιο στη θέση τους (που το θαυμάζω σε αυτούς που το κάνουν για να περιφρουρήσουν την ιδιωτικότητά τους). Γιατί ρε γαμώτο οι αδιάκριτοι και οι θρασείς σε πιάνουν εξ απήνης, και αν δεν είσαι συνηθισμένος σε αυτό τον παρεμβατικό τρόπο σκέψης και πράξης, δεν μπορείς να ανταποκριθείς 100% για να προφυλαχθείς.
Έχω δύο ερωτήματα: πρώτον, πώς μπορείς να περιφρουρήσεις τον εαυτό σου από την αδιακρισία και να θέσεις τα όριά σου παγερά, με τρόπο που οι άλλοι να μην τολμούν να σε ενοχλούν έτσι? Και δεύτερον, γιατί κάποιοι άνθρωποι θέλουν να τεστάρουν τα όρια των άλλων? Για να νιώσουν επιβεβαίωση τσεκάροντας την επιρροή τους, ίσως? Δεν είναι όλοι έτσι όμως – πολλοί άνθρωποι όταν νιώσουν ότι ένα θέμα συζήτησης ή μια κατάσταση ζορίζουν τον άλλον, οπισθοχωρούν και αφήνουν το ζήτημα να πέσει κάτω.
May the force be with you, Αμπά.
Joy
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Νομίζω ότι άθελα σου κάνεις μια παραδοχή που δεν καταλαβαίνεις: ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δική σου λογική, που σημαίνει ότι καταλαβαίνουν ακριβώς τι κάνουν όταν είναι αδιάκριτοι ή αγενείς, και το κάνουν γιατί έχουν έναν σαφή στόχο. Όμως στην ερώτηση περιγράφεις διάφορες συμπεριφορές που εξηγούνται με διαφορετικούς τρόπους. Οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν τον ίδιο κώδικα που έχεις εσύ, ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο σχετικά με το τι είναι αποδεκτό, τι είναι αγενές, και ποια είναι τα όρια για ειρηνική συνύπαρξη. Έτσι, οι αδιακρισία και η αγένεια μπορεί να προέρχεται από πολλές πηγές: μπορεί να βέβαια σκέτη επιθετικότητα (άνθρωποι που εσκεμμένα θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις άσχημα), μπορεί να είναι όμως και ναρκισσισμός, μπορεί να είναι εγωιστική αγωνία για δικό τους θέμα που καμία σχέση δεν έχει με εσένα (όπως το «πόσα λεφτά βγάζεις»), μπορεί να πρόκειται για ανθρώπους που λένε όλα τους τα προσωπικά σε αγνώστους, και δεν καταλαβαίνουν με τίποτα ότι οι άλλοι δεν είναι έτσι. Άλλοι έχουν σοβαρό πρόβλημα κοινωνικοποίησης, άλλοι θέλουν τόσο πολύ να δέσουν με κάποιον και να κάνουν φίλους που νομίζουν ότι έτσι θα έρθουν πιο κοντά με τον συνομιλητή τους. Οπότε, επειδή ο καθένας που μας πλησιάζει έχει τα δικά του κίνητρα για να κάνει μια αδιάκριτη ερώτηση ή παρέμβαση ή σχόλιο, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να έχεις αυτή την «παγερή όψη» για να τους αποτρέψεις. Θα έπρεπε να φοράς πανοπλία που θα απέτρεπε οποιαδήποτε ανθρώπινη επαφή. Δεν είναι δικό σου το θέμα για να το ελέγξεις, είναι δικό τους, και δικές τους οι προβολές που κάνουν πάνω σου όταν γίνονται αδιάκριτοι.
Η περιφρούρηση γίνεται με την απάντηση σου, με την αντίδραση σου. Το κλειδί σε αυτό για μένα είναι να μην νιώθεις ότι είναι δική σου υποχρέωση να τους κάνεις να νιώθουν καλά με την αντίδρασή σου. Δεν χρειάζεται να βρίσκεις τρόπο ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι είναι αδιάκριτοι. Μπορείς να το λες ευθέως. Μπορείς να μη λες απολύτως τίποτα. Μπορείς να το γυρνάς στην τρέλα ή στην πλάκα. Σίγουρα δεν χρειάζεται να πεις την αλήθεια, και ακόμη πιο σίγουρα δεν χρειάζεται να πεις ψέματα σε περίπτωση που νιώσεις ότι η αλήθεια σε εκθέτει (με τρόπο που δίνει ικανοποίηση σε αυτόν που ρωτάει). Επειδή αυτοί οι άνθρωποι αγνοούν τις κοινωνικές συμβάσεις (φαίνεται από τις ερωτήσεις τους), πολλές φορές δεν θίγονται από την μη-απάντηση ή από την αγενή απάντηση. Δεν ιδρώνει το αυτί τους με τον τρόπο που ιδρώνει το δικό σου, οπότε μην προσπαθείς να είσαι «ευγενική». Τσάμπα κόπος.
__________________
3.
Πες μου Α μπα μου, ΠΩΣ να εκπαιδεύσω το αγόρι μου ότι τα λερωμένα ρούχα πάνε στο καλάθι για πλύσιμο και όχι μποξεράκι & κάλτσες στο πάτωμα και ρούχα στο καναπέ?? Έχω βαρεθεί να μιλώ με γλυκό τρόπο, να εξηγώ πόσο απλό είναι και στο τέλος να τα μαζεύω εγώ. Με βγάζει εκτός εαυτού αυτή η συνήθεια και ενώ ταιριάζουμε σε όλα και περνάμε πολύ καλά, αυτό με κάνει να θέλω να του ρίξω μπουνιά. Σε μια συζήτηση με μια συνάδελφο σήμερα (παντρεμένη αρκετά χρόνια) μου λέει απλά συνήθισε το γιατί δε θα αλλάξει ποτέ, σχεδόν όλοι οι άντρες το ίδιο κάνουν. Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. P.S Το να τα αφήσω πεταμένα για μέρες το δοκίμασα και το μόνο που κατάφερα ήταν να νευριάζω εγώ.
-γυναίκα σε απόγνωση
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Καταρχάς δεν κάνουν όλοι οι άντρες το ίδιο, άσε που υπάρχουν και γυναίκες τέτοιες, και γενικά αυτό δεν είναι επιχείρημα. Αν είναι έτσι, να αλλάξουν.
Για να αλλάξει κάποιος τέτοια συμπεριφορά, πρέπει να καταλάβει ότι αν δεν την αλλάξει θα υπάρξουν συνέπειες, αλλά δυστυχώς αν δεν ζήσει τις συνέπειες, δεν θα αλλάξει. Είμαστε πάρα πολύ επίμονο είδος όταν είναι να προστατεύσουμε την άνεση μας. Προτείνω το εξής. Πες του, μια φορά, αλλά πάρα πολύ σοβαρά, ότι αν ξαναδείς λερωμένο σώβρακο και κάλτσες στο πάτωμα αντί για το καλάθι με τα άπλυτα, θα βρεθούν στα σκουπίδια. Μετά, πρέπει να κάνεις την απειλή σου πραγματικότητα.
(Τα ρούχα στον καναπέ πες ότι τα πέταξες, αλλά φύλαξε τα κάπου μέχρι να συντονιστεί).
__________________
4.
Εχω νευριασει πολύ.
Υπαρχει ενα ατομο το οποιο δεν μπορω να αποφυγω και διαρκως ξυνεται για καβγα. Θα πει κατι να τσιμπησω και για ποτε συρομαι σε καβγαδες ομηρικους με το εν λογω ατομο ουτε που το παιρνω χΑ,μπα-ρι.
Τι να κανω να φοραω ωτοασπιδες?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ανάλυσε τον εαυτό σου και όχι τον άλλον. Γιατί τσιμπάς με αυτά που σου λέει; Ποιος είναι ο κάλος που σου πατάει; Θέλεις να έχεις την τελευταία λέξη; Θέλεις να έχεις πάντα δίκιο; Αυτή την αδυναμία πρέπει να σκεφτείς πώς θα χειριστείς.
__________________
5.
Αγαπητή Αμπά,
Είμαι κοπέλα, 32 ετών, άσχετη (χαχαχα αστειάκι για να σπάσει ο πάγος! "χωρίς σχέση" εννοοούσα) που γενικά προσπαθεί να ζει τη ζωή της όσο πιο πολύ μπορεί κοντά στο χαρακτήρα της.
Δεν είχα πολλά προβλήματα ποτέ, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει το εξής: από τη στιγμή που πέρασα τα 30, όλος ο κοινωνικός περίγυρος μου, από φίλους μέχρι νέες γνωριμίες, έχει βαλθεί να ασχολείται με την ηλικία μου.(όχι οι γονείς μου - και θα ήθελα να το αναφέρω αυτό προς τιμήν τους)
Να προσθέσω εδώ πως μικροδείχνω αρκετά, οπότε στην αρχή με νομίζουν μικρή, μετά κάτι δεν βγαίνει στους υπολογισμούς με όσα λέω, και πετάνε την ερώτηση ακολουθώντας πάντα με "πωπωπωπω και δε σου φαίνεται καθόλου/αλήθεια/απίστευτο/κτλ".
Αυτό το άκουγα πάντα, αλλά τώρα έχει αρχίσει να συνοδεύεται και με τα γνωστά "αθώα" σχόλια του μέχρι πότε μια γυναίκα μπορεί να βρει σύντροφο, πως μπορώ και συμπεριφέρομαι σαν φοιτήτρια ακόμα, και άλλα παρόμοια.
Δε με ενοχλούσαν, αλλά έχω αρχίσει να τα ακούω τόσο συχνά και επαναλαμβανόμενα που νομίζω έχει αρχίσει να μου γίνεται πλύση εγκεφάλου.
Ντρέπομαι που στο γράφω αλλά έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει τον καθρέφτη και να σκέφτεται με ανακούφιση πως δεν έχω ρυτίδες ακόμα, ή εντάξει έχω κάποια χρόνια μέχρι τα 37 να βρω κάποιον κ εγώ, και άλλες βλακείες.
Κοινώς έχω αρχίσει να αγχώνομαι, να θέλω να αποφεύγω τελείως να λέω την ηλικία μου (την οποία και σκέφτομαι αρκετά συχνά) και να γίνομαι ένας άνθρωπος που δε μου αρέσει και δεν αναγνωρίζω.
Πάντα προσπαθούσα να μην κινούμαι με βάση τα κοινωνικά πρέπει. Δε σου κρύβω ότι αυτό δεν ήταν ποτέ εύκολο αλλά παρατηρώ ότι ειδικά τώρα έχει αρχίσει να μου φαίνεται Γολγοθάς.
Γιατί θέλουν να με τρομοκρατήσουν όλοι; Αισθάνομαι μια κακοποίηση πίσω από τα ηλικιακά σχόλια "θαυμασμού" και νιώθω να με επηρεάζουν όλο και περισσότερο.
Τι να κάνω; Πώς να το σταματήσω;
- άλλη-μια-αναγνώστρια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν μπορείς να το σταματήσεις. Λες να μπορείς να σταματήσεις την υποτίμηση των γυναικών όσο μεγαλώνουν και την παγκόσμια «αλήθεια» ότι ο στόχος της είναι να γίνει σύζυγος και μάνα με τις δικές σου δυνάμεις; Μόνο να εξοπλιστείς μπορείς. Χρειάζεσαι δύναμη για να το αντιμετωπίσεις, και η δύναμη έρχεται με τη γνώση. Η γνώση που σου λείπει, γιατί φαίνεται σα να σε βρήκε απροετοίμαστη, είναι ο τεράστιος μηχανισμός που βρίσκεται πίσω από το αξίωμα «μετά τα τριάντα αρχίζει η κατρακύλα, η μόνη διέξοδος για να μην γίνεις παρίας είναι να παντρευτείς και να γίνεις μάνα».
Όμως, αν τα ακούς πια τόσο συχνά που έχεις φτάσει σε σημείο να κρύβεις ότι είσαι 32, τότε νομίζω ότι κυκλοφορείς σε κύκλους που δεν σου ταιριάζουν. Για τους συγγενείς δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Όμως οι φίλοι σου είναι σίγουρα οι φίλοι που θέλεις; Γιατί από αυτούς τους φίλους προκύπτουν και οι νέες γνωριμίες που σου λένε τα ίδια. Η πίεση μόλις γίνει μια γυναίκα τριάντα είναι μια πραγματικότητα, αλλά δεν χρειάζεται και να τη ρουφήξεις με το καλαμάκι. Υπάρχουν πολλοί κύκλοι με πολύ διαφορετικές αντιλήψεις. Ψάξε το λίγο.
__________________
6.
Γεια σου Λένα, αναγνώστριες και αναγνώστες,
έχει τύχει να πέσετε πάνω σε αυτό;
καμιά φορά φτάνουν ερωτήσεις από ανθρώπους που ψάχνουν βιβλία που θα τους βοηθήσουν στην περίπτωση τους
Σαυτο το σαιτ υπαρχει ακριβως αυτο: Τι θα μπορούσες να διαβασεις αν ερωτευεσαι το λαθος ανθρωπο ή τι θα μπορουσες να διαβασεις αν σου λειπει η αυτοπεποίηθηση ή αν θέλεις να γινεις πιο περιπετειωδης ή αν σου φαινεται οτι δεν μπορεις να αναλυσεις την αγαπη οτι η αγαπη δεν εξηγειται ή ακόμη τι να διαβασεις αν η ποπ κουλτουρα καποιες φορες σου προκαλει θλιψη
δεν ειναι καταπληκτικη ιδεα;
- Κωνσταντίνος
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι καταπληκτική ιδέα, και επειδή έχουν φτάσει πολλές τέτοιες ερωτήσεις, παιδιά, δείτε το.
_________________
7.
Αγαπητή Α,μπα καλησπέρα. Έχω χωρίσει εδώ και 2μιση χρόνια με την πρώτη μου σχέση, λόγω φυσικής φθοράς. Έκτοτε εκείνη προχώρησε (είναι εδώ και 2 χρόνια σε σχέση με έναν αρκετά μεγαλύτερο της). Εγώ σιγά σιγά προχώρησα σε άλλους τομείς της ζωής μου (δίαιτα, δούλεψα, άρχισα να περνάω περισσότερα μαθήματα στη σχολή) αλλά στα συναισθηματικά δεν υπάρχει καμία αξιοσημείωτη εξέλιξη πέραν από καναδυό αποτυχημένα ραντεβού και δυο φάσεις. Μου πήρε αρκετό καιρό να σταματήσω να στεναχωριέμαι για το χωρισμό μας και ακόμα δεν έχω αποβάλλει πλήρως τον πολύ έντονο θυμό που αισθάνομαι. Την αντιμετωπίζω με μια ανταγωνιστικότητα, ίσως επειδή αισθάνομαι την ανόητη ανάγκη να της μπω στο μάτι και να της δείξω ότι <<εκείνη χάνει>>. Πρόσφατα έμαθα πως φεύγει για μεταπτυχιακό στην Αγγλία και νοιώθω τη στεναχώρια μου αλλά και το θυμό μου να επανέρχονται. Αρκετές φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου να της μπήγει τις φωνές, προφανώς επειδή αισθάνομαι αδικημένος από την όλη ιστορία. Φταίει μόνο ο εγωισμός μου ή μήπως είναι και κάτι άλλο;
-Κωστής
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο θυμός σου νομίζω ότι δείχνει ότι δεν έχεις επεξεργαστεί αυτό που έχει συμβεί σε αυτή τη σχέση. Ο θυμός καλύπτει άλλα συναισθήματα που αποφεύγεις να σκεφτείς, επειδή είναι πιο ντροπιαστικά. Δεν λήγουν οι σχέσεις λόγω «φυσικής φθοράς». Τι θα πει αυτό; Κάποιος πληγώθηκε, μάλλον και οι δύο πληγώθηκαν, δεν λύνονται αυτά τα πράγματα αποστειρωμένα. Λες ας πούμε ότι νιώθεις αδικημένος. Ποια ήταν η δίκαιη κατάληξη δηλαδή, και τι δεν έγινε σύμφωνα με το Δίκαιο; Και μόνο αυτό αρκεί για να παραδεχτείς ότι δεν ήταν σκέτο ζήτημα «φυσικής φθοράς».
Μην φοβάσαι να νιώσεις αρνητικά συναισθήματα που σε κάνουν να μοιάζεις αδύναμος στα μάτια σου. Δεν είναι ο θυμός, ούτε η επιθετικότητα απάντηση σε όσα αποφεύγεις να δεις με ειλικρίνεια. Δεν χρειάζεται να είσαι πάντα δυνατός, ούτε να είσαι συνέχεια ο κερδισμένος. Όχι μόνο δεν χρειάζεται, αλλά δεν γίνεται. Δεν είναι διαγωνισμός η ζωή. Σταμάτα να βλέπεις την εξέλιξη με όρους «προχώρησε» και «προχώρησα», χωρίσατε, και ο καθένας συνέχισε τη ζωή του, δεν θα βγει μετάλλιο για τον νικητή, δεν υπάρχει νικητής. Όταν διαλύεται μια σχέση, και οι δύο χάνουν κάτι. Δες τι έχασες εσύ, τι προσδοκίες είχες, τι λάθη έκανες, χρειάζεται ενδοσκόπηση, αυτοκριτική, ψυχραιμία και αγάπη προς τον εαυτό σου. Όσο θυμώνεις, να ξέρεις ότι καλύπτεις κάτι άλλο. Όταν το άλλο αρχίσει να ξεπροβάλλει (ντροπή, ζήλεια, αίσθηση κατωτερότητας) μην το λογοκρίνεις. Σκέψου το, ζήσε το, ανάλυσε το, και σιγά σιγά, θα το ξεπεράσεις.
_________________
7.1
Αγαπητή Λένα,
ήθελα καιρό να σου γράψω αυτό το μικρό μήνυμα για να σ'ευχαριστήσω.
Έχω να διαβάσω πολύ καιρό τη στήλη σου η οποία υπήρξε καθοριστική για ένα διάστημα της ζωής μου κι υπήρξε καταλύτης στην απόφασή μου να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία, μαζί με τις κρίσεις άγχους βέβαια και τις λιποθυμίες στο μετρό. Όμως εσύ, η στήλη σου και οι συνεχείς σου προτροπές σε κόσμο που είχε προβλήματα με τα οποία μπορούσα να ταυτιστώ με βοηθήσατε να απενοχοποιήσω την ψυχοθεραπευτική μέθοδο. Η ψυχοθεραπεία είναι ότι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου τα επόμενα χρόνια και τα χρήματα που έχω δώσει σε αυτή έχοντας στερηθεί πολλά πράγματα, η καλύτερη "επένδυση" των τελευταίων χρόνων. Γιατί μπορεί να μην έχω χρήματα για να πάω γυμναστήριο ή να αγοράσω καινούργια ρούχα αλλά έμαθα να αγαπάω τον εαυτό μου-καλύτερα μαθαίνω γιατί έχω χρόνο ακόμα-όπως είναι. Έχω πολύ δρόμο ακόμα, αλλά έχω αρχίσει να φροντίζω τον εαυτό μου και να δείχνω δειλά εμπιστοσύνη ότι τα καλύτερα μπορούν να συμβούν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έμαθα να απολαμβάνω την καθημερινότητα μου και να είμαι ήρεμη. Τα ευχαριστώ δεν αρκούν, συνέχισε να γράφεις τη στήλη σου απλά. Αν θα δημοσίευσεις αυτό το μήνυμα να είναι για τον εξής λόγο για να πω στους αναγνώστες σου : "Μιλήστε, ψάξτε τον εαυτό σας, μην έχετε taboo, αξίζετε πολλά".
Μία φίλη
σχόλια