Με τους γονείς μου αλλά και τα αδέρφια μου, ποτέ δεν είχαμε τόσο εκδηλωτικές σχέσεις. Έτσι είμαστε σαν οικογένεια, πολύ τυπικοί χωρίς πολλές αγκαλιές και φιλιά. Μία χειραψία και ένα φιλί (όχι πάντα), τίποτε άλλο. Απλά θέλω να πω, ότι δεν είμαστε σαν τις άλλες οικογένειες που βλέπω πως υπάρχει μία ζεστασιά στην μεταξύ τους σχέση. Οπότε και εγώ μεγάλωσα κάπως έτσι. Όσο και να ήθελα να αγκαλιάσω σφιχτά ένα πρόσωπο, ποτέ δεν μου έβγαινε, αισθανόμουν λιγάκι άβολα.Θυμάμαι την πρώτη φορά που με αγκάλιασε πολύ σφιχτά ένας άνθρωπος. Ήταν μία κοπέλα. Τότε θα ήμουν γύρω στα 20 -είμαι 29. Η κίνηση αυτή έδειχνε για εμένα ότι ήταν -και είναι, ένας πολύ ζεστός άνθρωπος με πραγματικό ενδιαφέρον προς το άτομό μου αλλά και τους γύρω της. Θυμάμαι τότε, μου είχαν κοπεί τα πόδια. Πρώτη φορά αισθάνθηκα έτσι. Με είχε χώσει μέσα στην αγκαλιά της. Τα δικά μου χέρια, είχαν μείνει απ' έξω, στον αέρα. Σαν να μην γνώριζα ποια θα έπρεπε να είναι η δική μου κίνηση. Και πράγματι, δεν ήξερα. Την αγκαλιάζω -αγγίζοντας τις παλάμες μου στην μέση της, αλλά όχι σφιχτά όσο κι αν το ήθελα. Έκτοτε, δεν έχω ξανανιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα.
30.8.2017 | 21:33
Αγκαλιά..
Ποσο δυνατό συναίσθημα μπορεί να σου δώσει μια αγκαλιά..; μια σφιχτή αγκαλιά... Και μόνο στην ιδεα νιώθω ότι μου έχουν κοπεί τα γόνατα
2
