ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν την ειχα προσεξει τα δυο πρωτα χρονια του λυκειου. Την ηξερα, αλλα για εμενα ηταν μια πολυ κοινη κοπελα, ενας φιλος μου τοτε το θυμαμαι που ελεγε αυτη η κοπελα δεν ειναι 16 δεν ειναι 17 εχει ηλικια απροσδιοριστη δεν την καταλαβαινεις. Μα εγω δεν του εδινα σημασια παντα ετσι μιλουσε ειχε λιγη τρελα μεσα του η ετσι το επαιζε δεν ξερω. Μετα ηρθε η τριτη λυκειου, αρχισαμε να μιλαμε αρκετα, να την προσεχω καλυτερα. Ειχε ενα γοητευτικο χαμογελο, μου μιλουσε χαμηλοφωνα και γελουσε δυνατα. Τα ματια της ηταν καστανα μα ειχε ενα βλεμμα μυστηριο. Μαλλια καρε κοντα και μακρυ λαιμο. Ηταν συνηθισμενη θα ελεγε κανεις μα οσο την προσεχες ολο και ποιο ιδιαιτερη την εβρισκες. Μα ισως το πιο ομορφο πραγμα πανω της ηταν το μυαλο της. Ηταν παραξενη οσο τη γνωριζα καλυτερα. Διαβαζε πολυ ιστορια και φιλοσοφια αν και αγαπουσε τα μαθηματικα και τη χημεια. Ηταν ειλικρινης χωρις να γινει ποτε αγενης. Ηταν αυστηρη με τον εαυτο της και σκληρη, ακρως λογικη αλλα εβγαζε εναν συναισθηματισμο που τον συναντουσες σπανια. Αγαπουσε το κοκκινο κρασι, τετοια γευση ειχαν τα χειλια της οταν ηρθαν εστω και για λιγο για επαφη με τα δικα μου. Φορουσε παντα ενα υπεροχο αρωμα που σε μεθουσε. Οχι δεν ηταν ιδανικη, μα με καταλαβαινε οταν εγω δεν καταλαβαινα εμενα, με εκανε να βλεπω τα πραγματα ξεκαθαρα. Μα εγω φοβηθηκα και καθε φορα την απομακρυνα. Τοτε νομιζα πως ηταν ενας εφηβικος ενθουσιασμος πως την ειχα θεοποιησει και ας ειχε τυχει να τη δω σε περιεργες φασεις της. Και μετα απο 8 χρονια καθε τοσο κανει βολτες στο μυαλο μου. Δεν ξερω που ειναι, δεν ξερω αν μπορω να τη βρω. Δεν ξερω αν θελω να τη βρω γιατι πολυ απλα ισως να μην ειναι ετσι, ισως να ειναι ετσι και να νιωσω τοσα πολλα και να μην ειναι εκεινη διαθεσιμη. Πολυ απλα δεν ξερω.