Δηλαδή όποτε εσύ δεν γουστάρεις τις παρενέργειες από τα κατασταλτικά και «τινάζεις την μπάνκα στον αέρα» όπως λες (το επιλέγεις απ' όσο καταλαβαίνω), πρέπει να τρέξουν όλοι ξοπίσω σου...Έξυπνος και μορφωμένος και γράφεις εργασίες για πλάκα λες. Μάθε λοιπόν να συγκρατείσαι και περισσότερο τώρα που ξέρεις το πρόβλημά σου, μπορείς - αφού μπορείς τόσα άλλα. Θα βοηθήσει να κερδίσεις σεβασμό για τον αγώνα σου.Γίνομαι αυστηρός έχοντας ως έναυσμα ότι δεν ήρθαν τ' αδέλφια σου κι ο πατέρας σου. Ίσως βλέπουν αυτό που είχα δει κι εγώ σε αντίστοιχη εμπειρία, όπου πίσω απ' την ψυχική ασθένεια κρυβόταν ένας κακομαθημένος κι απαιτητικός άνευ λόγου άνθρωπος. Η ψυχική του κατάσταση βελτιώθηκε κατακόρυφα όταν, πολύ άτσαλα η αλήθεια, τέθηκε προ των ευθυνών του.Αν κάνω λάθος, είμαι ένας ανώνυμος μαλάκας, neverrmind.
10.9.2017 | 22:37
.............................
Είμαι 31 ετών και διπολικός, διεγνωσμένος εδώ και 12 χρόνια. Πριν δυο μέρες βγήκα από το Ψυχιατρείο κατόπιν τρίτης ακούσιας νοσηλίας μου, κατόπιν εισαγελικής παραγγελίας από τους γονείς μου. Δεν τους κρατάω κακία. Δυστυχώς είχαν δίκιο. Έκοψα τη φαρμακευτική αγωγή κι έφυγα προς τη μανία με τέρμα γκάζια και αυτή την αίσθηση παντοδυναμίας που μπορούν να την καταλάβουν μόνο "οι τρελλοί" της πάθησής μου. Την πάθηση την ξέρω πια καλά και υπάρχουν περίοδοι που την αντιμετωπίζω και άλλες που δε γουστάρω τις παρενέργειες από τα κατασταλτικά και "τινάζω την μπάνκα στον αέρα". Ζω μόνος, είμαι απόλυτα λειτουργικός, όταν είμαι καλά. όταν αρχίζω και φεύγω όμως τα κάνω όλα πουτ@ν@. Παρατάω τη δουλειά, κλείνω το γραφείο, κάνω φειγβολάν τα χρήματα που έχω μαζέψει και τρελλαίνω τους γύρω μου. Έτσι απολύθηκα από 2 δουλειές πριν ανοίξω τη δική μου, χώρισα από τον παιδικό μου έρωτα, μετά από 8 χρόνια (είχε δίκιο που δεν με άντεχε) και κατά καιρούς έχω φέρει στα όρια τη στενή οικογένειά μου. Η τελευταία σχέση μου φρίκαρε όταν έμαθε ότι είμαι στο Ψυχιατρείο και εξαφανίστηκε. Δεν γνώριζε ότι είμαι διπολικός θεωρούσε ότι έχω ιδιορρυθμία, ότι είμαι φευγάτος τύπος (κι εγώ δεν της είχα εξηγήσει). Γιατί γράφω και που θέλω να καταλήξω. 30 μέρες στο Ψυχιατρείο και πλην της μάνας μου δεν ήρθε κανείς να με επισκεφθεί (αδέλφια, πατέρας, φίλοι, γνωστοί, συνεργάτες, η σχέση μου). Όλοι έκαναν πως δεν ξέρουν , δεν καταλαβαίνουν , πως είναι καλύτερα για μένα και διάφορες σκληρόκαρδες δικαιολογίες. Δεν τρέχει τίποτα. Όταν συνέλθω σιγά-σιγά θα αρχίσουν και πάλι να με πλησιάζουν, θα βγουν από τις φωλιές τους σαν τα σκουλίκια μετά τη βροχή. Άλλος για να τον δανείσω παρέα, άλλος για να τον δανείσω λεφτά, άλλη για να την δανείσω σεξ, άλλοι για να τους γράψω καμιά εργασία, κανά μεταπτυχιακό δωρεάν έτσι γιατί γουστάρω και μου έρχεται εύκολο να ξεπετάξω μια εργασία που θα έκανα μήνες να την γράψουν-τους την κάνω δώρο-το κάνω σα χόμπι να περνάω τα βράδια μου όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ (ναι είμαι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με διδακτορικό, αλλά αυτή η κωλοασθένεια δεν με αφήνει να δουλέψω όπως θα μπορούσα) και μετά να χωθούν στην ασφάλεια της υγείας τους. Ας είναι.Είναι όλοι τους λίγοι, κακώς περιμένω το παραπάνω από αυτούς, έστω κι αν ποτέ δεν τους το έχω ζητήσει λόγω περηφάνιας.
8
