__________________
1.
Καλησπέρα σε όλους.
Αρχικά να πω Α,μπα πως έχω περάσει πολλές ώρες διαβάζοντάς σε και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω. Έτσι, ήρθε η ώρα να σου ξαναστείλω τον δικό μου προβληματισμό μιας και δεν είχα πάρει κάποια απάντηση.
Είμαι πλέον τελειόφοιτος στην σχολή μου, και ενώ έχω κάποια σχέδια για το τι να κάνω , δεν μπορώ να τα εφαρμόσω. Στο μυαλό μου είναι όλα μπερδεμένα. Θα ήθελα πολύ να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην Αθήνα. Το πρόβλημα είναι ότι, όντας σε μονογονεϊκή οικογένεια, ο πατέρας μου δεν μπορεί να με στηρίξει οικονομικά. Έτσι, πρέπει να δουλέψω μόνος μου και να μαζέψω τουλάχιστον τα χρήματα για τα δίδακτρα. Έχω στείλει κάποια βιογραφικά στην Αθήνα σε ,μάλλον, σοβαρές δουλειές, και περιμένω απαντήσεις. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρω πως να το πω στον πατέρα μου ότι ψάχνω στην Αθήνα , μιας και ο ίδιος δείχνειι πάντα μια απαισιοδοξία για το αν θα τα καταφέρω ή όχι. Βέβαια, το κυριότερο είναι το εξσυνέχεια, αν τα έχω καταφέρει μέχρι εκεί, αν χάσω την δουλειά; Τι θα κάνω με το σπίτι;
Θέλω απλά μια κατεύθυνση. Είναι εφικτό να το καταφέρω αυτό ή ούτε να το σκέφτομαι; Και αν μπορώ πως πρέπει να το χειριστώ; Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσω;
Σε παρακαλώ απάντησε μου και δώσε μου τα φώτα σου.
Ευχαριστώ πάντως για τον χρόνο που αφιέρωσες.ής: Βρίσκω κάποια δουλειά, πάω Αθήνα, βρίσκω και σπίτι. Για να ενοικιάσω το σπίτι θα χρειάζομαι τουλάχιστον 300 ευρώ, και μέχρι να πληρωθώ από την δουλειά εκείνη θα έχω και άλλα έξοδα. Πώς θα ξεκινήσω λοιπόν ; Και στην συνέχεια, αν τα έχω καταφέρει μέχρι εκεί, αν χάσω την δουλειά; Τι θα κάνω με το σπίτι;
Θέλω απλά μια κατεύθυνση. Είναι εφικτό να το καταφέρω αυτό ή ούτε να το σκέφτομαι; Και αν μπορώ πως πρέπει να το χειριστώ; Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσω;
Σε παρακαλώ απάντησε μου και δώσε μου τα φώτα σου.
Ευχαριστώ πάντως για τον χρόνο που αφιέρωσες.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι δεν χρειάζεται να πεις τίποτα στον πατέρα σου μέχρι να βρεις τι θα κάνεις, ούτε χρειάζεσαι την ευλογία του, ούτε έχει σημασία αν είναι απαισιόδοξος ή όχι. Νομίζω ότι το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να μαζέψεις λεφτά εκεί που είσαι. Μετά να βρεις ένα μεταπτυχιακό που μπορεί να γίνει με παράλληλη δουλειά. Μετά να βρεις δουλειά, και μετά να βρεις συγκάτοικο.
Πριν κάνεις οτιδήποτε όμως, σκέψου για ποιο λόγο θέλεις να κάνεις μεταπτυχιακό. Δεν είναι κακό να ζητάς τη γνώση για τη γνώση, κακό είναι να έχεις προσδοκίες από κάτι που τελικά, είναι αρκετά κοινό. Υπάρχει πολύς κόσμος με μεταπτυχιακό που δεν τον βοήθησε σε τίποτα, και ξόδεψε χρήμα και χρόνο χωρίς αντίκρισμα. Δεν είναι όλα τα μεταπτυχιακά ίδια. Κάνε καλή έρευνα πριν δεσμευτείς.
__________________
2.
Αγαπητή Αμπα, γεια σου, ελπίζω να είσαι καλά. Είμαι σχεδόν τρία χρόνια με μία κοπέλα, εγώ 30, αυτή 37. Στην αρχή ενώ μου άρεσε πολύ προσπάθησα να μην ξεκινήσω καν την σχέση, λόγω της διαφοράς ηλικίας, όμως μετά από δική της επιμονή και επειδή φυσικά κι εμένα μου άρεσε πολύ, το προχωρήσαμε. Μέσα στον πρώτο χρόνο άρχισε κάποιες νύξεις για παιδί. Της εξήγησα ότι εγώ δεν θέλω και της είπα ότι εφόσον θέλουμε διαφορετικά πράγματα, καλύτερα να χωρίσουμε. Δεν ήθελε με τίποτα και μου είπε ότι αρκεί να είμαστε μαζί. Στην συνέχεια άρχισε να με πιέζει να συγκατοικήσουμε κανονικά γιατί μένω μεν συνέχεια στο σπίτι της, αλλά δεν έχω φύγει τελείως από το πατρικό μου. Της είπα ότι χρειάζομαι και το χώρο και τον χρόνο μου κι οτι πιέζομαι και της είπα πάλι να χωρίσουμε. Πάλι δεν ήθελε. Δεν ξέρω τι να κάνω γιατί και την αγαπάω και μου είναι πολύ δύσκολο να χωρίσω, αλλά νιώθω και πίεση και φθορά στην καθημερινότητα αυτής της σχέσης. Εν τω μεταξύ, από όσο ξέρω συνήθως όταν κάποιος θέλει το κάτι παραπάνω από τον άλλο και δεν το παίρνει, τότε αυτός χωρίζει. Εδώ και δεν θέλει να χωρίσουμε και παράλληλα νιώθω αυτά που θέλει να με πιέζουν και έχω άγχος ότι της τρώω το χρόνο και γι αυτό της προτείνω να χωρίσουμε ενώ αυτό με πονάει πολύ. Ειλικρινά είμαι πολύ μπερδεμένος, κάθε γνώμη και οπτική θα είναι πολύ βοηθητική!!
- Κοκκινολαιμης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όταν θέλεις να χωρίσεις, δεν χρειάζεται να «θέλει» και ο άλλος. Αρκεί να θέλεις εσύ. Δεν είναι δικαιολογία, ούτε εξήγηση το «δεν θέλει». Επίσης, δεν σε συμφέρει να περιμένεις να κάνει ο άλλος αυτό που είναι το σωστό, όταν ξέρεις ποιο είναι αυτό, ειδικά όταν δεν χρειάζεσαι την συγκατάθεση του για να το κάνεις. Καταλαβαίνω την πρώτη φορά που επέστρεψες, γιατί σε ξεγέλασε λέγοντας ότι της αρκεί να είσαστε μαζί. Προφανώς, δεν της αρκεί να είσαστε μαζί όπως θέλεις εσύ να είσαστε. Όμως γύρισες πίσω δυο φορές. Ξέρεις τι μήνυμα δίνει αυτό; Ότι δεν εννοείς αυτά που λες. Η δεύτερη φορά δεν δικαιολογείται, κοκκινολαίμη. Οι χωρισμοί πονάνε πάντα, ακόμα και όταν είμαστε εμείς που πρέπει να τους πυροδοτήσουμε.
Φυσικά έχει ευθύνη και αυτή και τα λοιπά, αλλά δεν γίνεται να ζούμε την ζωή μας περιμένοντας να αναλάβουν οι άλλοι τις ευθύνες τους για λογαριασμό μας, γιατί καήκαμε. Δεν έστειλε αυτή την ερώτηση, αν την είχε στείλει πίστεψε με θα ήταν ανάλογη η απάντηση. Αφού ρωτάς εσύ, η ευθύνη που σου αντιστοιχεί είναι να ξεκαθαρίσεις άλλη μια φορά την θέση σου και αν δεν καταλαβαίνει, ή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, πρέπει να καταπιείς το πικρό ποτήρι και να χωρίσεις. Οριστικά. Σα να το εννοείς. Χωρίς να περιμένεις να δεις αν αυτή «θέλει» ή «δεν θέλει». Επειδή δεν θέλετε τα ίδια πράγματα.
__________________
3.
Πάντα διαβάζω την στήλη, ποτέ δεν έχω γράψει όμως. Και να που ήρθε η ώρα. Είμαι 34 χρονών σε σχέση και συγκατοίκηση εδώ και 4 χρόνια. Πριν ενα χρόνο αποφασίσαμε οτι θέλουμε να κάνουμε παιδί και μετα από καποιους μήνες το παιδάκι ήρθε. Τωρα που γραφω είμαι 5 μηνών έγκυος. Δουλευω σαν ελ. επαγγελματίας (μισθωτή μεν με μλοκάκι δε) που σημαινει οτι οταν θα σταματήσω να δουλευω θα σταματήσω να πληρώνομαι και θα πληρώνω κανονικά τις εισφορές μου. Χθες έλεγα στον φίλο μου το άγχος μου για την περίοδο αυτή που δεν θα δουλέυω σε σχέση πάντα με τα οικονομικά (το άγχος προκύπτει επειδή θα είναι η πρώτη φορα μετά από 13 χρόνια που θα σταματήσω να δουλευω και θα σταματησουν να μπαίνουν λεφτά κάθε μήνα στον λογαριασμό μου).
Γενικά έχω κάποια λεφτά στην άκρη, τόσα ώστε να μπορώ να ζήσω κανα χρόνο χωρίς δουλειά. Η απάντηση λοιπόν του φίλου μου στο άγχος μου ήταν οτι έχω λεφτά στην άκρη να μπορώ να συνεισφέρω 200-300 ευρώ το μήνα (περίπου όσα είναι τα έξοδα του σπιτιού για μένα τώρα), οπότε όλα καλά! Δεν έιπα τπτ γιατι ήθελα να το σκεφτώ, ΟΜΩΣ, η απάντηση που περίμενα ήταν οτι "μη φοβασαι εγω είμαι εδώ και όλα θα πάνε καλά". Το παιδί είναι και των 2 μας και πιστευω οτι με όλα αυτα που περνάει μια γυναικα (εγκυμοσύνη, τοκετός, ξενύχτια κτλ) το μόνο πράγμα που μπορεί να παρέχει ο πατέρας, τουλάχιστον για την αρχή, είναι το αίσθημα μιας γενικότερης ασφάλειας (και οικονομική εννοείται). Αυτό που σκέφτομαι συνέχεια είναι, δηλαδή αν δεν έιχα λεφτά στην άκρη θα με άφηνε να πεινάσω; όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και στο ότι όοολο το σπίτι το έχουν φτιάξει οι δικοί μου γονείς ενώ οι δικοί του δε μας έχουν πάρει ούτε ένα σκαμπό. Οικονομικά οι γονείς του αλλα και ο ίδιος παίρνουν τα διπλάσια από τους γονείς μου και από μένα αντίστοιχα. Είμαι κάπου παράλογη;
- Δέτη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θα ήταν καλύτερο να τα είχατε συζητήσει και να τα είχες σκεφτεί όλα αυτά πριν μείνεις έγκυος.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στην διαχείριση των οικονομικών ενός ζευγαριού. Ό,τι αποφασίσει ένα ζευγάρι, αν είναι και οι δύο εντάξει με τη συνεννόηση, είναι σωστό. Το «αν δεν είχα λεφτά στην άκρη τι θα γινόταν» δεν έχει νόημα, γιατί έχεις λεφτά στην άκρη. Εφόσον υπάρχουν λεφτά, και εφόσον είσαστε μαζί σε αυτό, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν έχει σημασία από ποια τσέπη βγαίνουν. Ο φίλος σου/άντρας σου απάντησε σε κάποιο άγχος που εξέφρασες. Δεν ήταν η απάντηση που ήθελες, αλλά εσύ πιστεύεις ότι σε άλλη περίπτωση θα σε άφηνε να πεινάσεις; Τότε μήπως έχετε πιο σοβαρά προβλήματα από αυτό;
Όπως φαίνεται, έχεις κάποια ανομολόγητα στην άκρη σχετικά με το σπίτι και τα έξοδα που έγιναν και την οικονομική διαφορά που έχουν οι δύο οικογένειες που δεν έχεις τολμήσει να ανακινήσεις. Η συζήτηση για τα λεφτά που έχεις στην άκρη πιστεύω ότι ήταν μόνο αφορμή για διάφορα που σκέφτεσαι και δεν έχεις πει. Και πάλι, θα ήταν καλύτερα αν αυτά τα είχατε λύσει πριν μείνεις έγκυος, γιατί ναι, μια εγκυμοσύνη όταν δεν υπάρχει κρατική πρόνοια βάζει μια γυναίκα σε ευάλωτη θέση και μπορεί να βρεθεί εξαρτημένη από τον άντρα/πατέρα του παιδιού της για ένα διάστημα. Οπότε, πριν γεννηθεί το παιδί ακόμα, νομίζω ότι πρέπει να πεις αυτά που σκέφτεσαι. Πες του ποια απάντηση περίμενες από αυτόν. Υπάρχει περίπτωση να έχετε παρεξηγηθεί μεταξύ σας. Υπάρχει περίπτωση επίσης να έχεις διάφορα δεδομένα στο μυαλό σου, που αυτός δεν έχει. Πάντως, μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι το σπίτι είναι δικό σου και μόνο δικό σου, και αν δεν έχετε παντρευτεί, αυτός είναι στην ουσία φιλοξενούμενος. Γιατί να επενδύσει σε ένα σπίτι στο οποίο δεν έχει κανένα ουσιαστικό δικαίωμα; Μπορεί να έχει κι αυτός διάφορα που δεν έχει τολμήσει ακόμα να σου πει.
__________________
4.
Λοιπόν ψάχνω για δουλειά. Δηλαδή έχω δουλειά, αλλά ψάχνω για κατι καλύτερο απο οικονομικής αποψης αλλα και από άποψη τοποθεσίας γιατί με τρώνε τα χιλιόμετρα κάθε μέρα.
Με καλούν για συνέντευξη από εταιρεία συμβούλων εργασίας για εργασία στο αντικείμενό μου, την τάδε μέρα στις 14:00. Στις 13:55 χτυπάω το κουδούνι στο χώρο συνέντευξης μου ανοίγουν και μου λένε να καθίσω. Στις 14:30 ακόμα κάθομαι. Να σημειώσω οτι για να παω στη συνέντευξη έχω φύγει από την νυν εργασία μου στην οποία πρέπει να επιστρέψω γιατί το ωράριό μου είναι 9-5.
Σηκώνομαι λέω πως δεν μπορώ να περιμένω άλλο, καθώς το ραντεβού μου ήταν στις δύο, ευχαριστώ και γεια σας. Και φεύγω. Οταν με κάλεσαν ανέφερα οτι εργαζομαι 9-5, αυτοί που μου κλείσανε τη συνεντευξη το ήξεραν, περίμενα μισή ώρα και δεν εμφανιστηκε κανενας. Μήπως είμαι υπερβολική; έπρεπε να περιμενω και άλλο; πόσο; αν εγω τους έστηνα μισή ώρα τι εντυπωση υποψήφιου εργαζόμενου θα έδινα (Ξερω...ασυνεπή) έπρεπε να δώσω σε εκείνους την ευκαιρία; Είμαι εξαιρετικά συνεπής ανθρωπος σε ραντεβού και ωράρια, σιχαίνομαι το fashionably late και δεν έχω αργησει ποτέ σε ραντεβου συνεντευξη ή εργασία (με δική μου ευθύνη ) αντίθετα πολυ συχνά κοβω βόλτες κατω απο γραφεια και σπιτια για να περάσει η ώρα γιατι έχω φτάσει νωρίτερα. Μήπως αντέδρασα υπερβολικά που έφυγα; αλλά από την άλλη την ωρα της συνέντευξης δεν τη διάλεξα εγώ αλλά εκείνοι γιατί "ήταν η μόνη διαθέσιμη" Ε αν ήταν η μόνη διαθέσιμη δεν έπρεπε και να με δεχτούν κανονικά;
Ακόμα και αν δεν εργαζόμουν, αποκλείεται να είχα άλλη συνεντευξη, ή να πάρω το παιδί μου απο το σχολείο ή να παω στον οδοντίατρο;
Έπρεπε να κάνω κάτι άλλο εκτός από να φύγω;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι άλλο, ναι. Το θέμα είναι ότι δεν ήθελες. Τώρα πάει η ευκαιρία, και δεν παίρνεις έξτρα πόντους για το ότι είχες δίκιο. Αυτό που θα μπορούσες να είχες κάνει είναι να ρωτήσεις αν υπάρχει λήξη στον ορίζοντα, γιατί δεν μπορείς να περιμένεις άλλο, και αν γίνεται να κανονίσετε ένα ραντεβού μια άλλη στιγμή. Φεύγοντας χωρίς να δώσεις ευκαιρία στον άλλον να διορθώσει το λάθος του, οδηγηθήκατε και οι δύο σε αδιέξοδο. Από την άλλη, όπως λες, αυτή είσαι, άρα έχει νόημα να συζητάμε πώς θα ήταν αν ήσουν κάποια άλλη;
__________________
5.
Με το αγόρι μου είμαστε μαζί 4 χρόνια και έχουμε χτίσει μια καλή σχέση, αλληλοεκτίμησης και σεβασμού. Εδώ και καιρό έκανε προσπάθειες να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία αλλά εδώ δεν ευδοκίμησαν και αποφάσισε να το κυνηγήσει για εξωτερικό. Η ευκαιρία λοιπόν του δόθηκε και αναχωρεί σε δύο μήνες, Μέχρι τώρα ήμουν πολύ υποστηρικτική και τον ενθάρρυνα να το κάνει, δυστυχώς όμως δεν είχαμε συζητήσει για το τι θα γίνει με εμάς τους δυο. Και εδώ ξεκινάει το 'δράμα', πριν από μένα το αγόρι μου είχε μια δύσκολη σχέση από απόσταση, η τότε κοπέλα του ενώ υποτίθεται ότι θα πήγαινε να τον βρει στην πόλη που ζούσε για να συγκατοικησουν δεν το κανε ποτέ και τον κεράτωσε και από πάνω. Είχε μια πρότερη τραυματική εμπειρία λοιπόν. Έτσι μου το ξεκαθάρισε ότι από τη στιγμή που θα φύγει δεν θα μαστε μαζί, αλλά δεν θα χουμε χωρίσει κιόλας γιατί λόγω υποχρεώσεων θα επιστρέφει και θα μένει σε μένα (αν εγω συμφωνώ φυσικά). Εγώ τον Σεπτέμβρη ξεκινάω ένα μεταπτυχιακό με σκεπτικό να κάνω διδακτορικό και μου πρότεινε μόλις τελειώσω από εδώ να κάνω μια προσπάθεια να τον ακολουθήσω. Και να η ερώτηση μου, πώς να κάνω ένα τόσο μεγάλο βήμα από τη στιγμή που δε θα μαστε μαζί, μιλάμε για ένα σχέδιο που αν υλοποιηθεί θα είναι σε 1,5 χρόνο από τώρα. Είναι εγωιστικό από μέρους μου να ζητήσω κάτι σαν 'εγγύηση' -ξέρω δεν υπάρχουν τέτοιες στις σχέσεις, αλλά μια κίνηση καλής θέλησης βρε αδερφέ. Θα μαστε ένα χρόνο ο καθένας τη ζωή του και μετά θα ξαναγίνουν όλα όπως πριν; Πως θα γίνει αυτό; Μήπως με χώρισε και όλα τα υπόλοιπα είναι φανφάρες για να του είναι πιο εύκολο; Και τελικά μήπως δεν έχουμε τη σχέση που νόμιζα;
- Εντονως προβληματισμενη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Επειδή είχε μια κακή εμπειρία στο παρελθόν δεν έχει δικαίωμα να βάζει άλλους τώρα σε αναμονή. Δεν έχει κερδίσει έξτρα πόντους γαϊδουροσύνης επειδή η προηγούμενη του τον κεράτωσε. Δεν υπάρχει το «δεν θα είμαστε μαζί αλλά και δεν θα έχουμε χωρίσει κι όλας». Τι θα πει αυτό; Μπορεί να το προσδιορίσει; Σημαίνει ότι θα έχετε ανοιχτή σχέση;
Δεν είναι εγωιστικό να ζητάς εγγύηση, αλλά αυτό δεν γίνεται. Αυτό που μπορείς να ζητήσεις όμως είναι αυτό που θέλεις. Τι θέλεις; Θέλεις να έχετε σχέση από μακριά; Θέλεις να χωρίσετε και να δείτε σε ενάμιση χρόνο πώς νιώθετε για τη σχέση σας; Μην αναρωτιέσαι τι κάνει αυτός, αναρωτήσου τι θέλεις εσύ, βάλτο σε λόγια, και διεκδίκησε το.
__________________
6.
Λενάκι μου,
Είμαι φανατική της στήλης σου αν και δεν μπορώ να πω ότι συμμετέχω σε σχόλια και είναι η 1η μου φορά που στέλνω. Ξέρω βέβαια ότι η ερώτηση μου είναι κάπως συνηθισμένη. Είμαι με έναν άνθρωπο (ας τον πούμε Κ) εδώ και 3 χρόνια περίπου, εγώ 27 και αυτός 33. Τα πρώτα 2 χρόνια η σχέση μας ήταν εξ αποστάσεως, εγώ Αθήνα και αυτός Θεσσαλονίκη (είναι και γέννημα θρέμμα από εκεί). Με τα πολλά και αφού είδαμε ότι θέλουμε κάτι παραπάνω από μία σχέση εξ αποστάσεως αποφασίζουμε να ψάξει δουλειά Αθήνα και να μείνουμε μαζί, μιας και εγώ δυσκολευόμουν πολύ να βρω δουλειά πάνω, όντας πολιτικός μηχανικός και με μόλις 1,5 χρόνο προϋπηρεσία. Πραγματικά στο θέμα συγκατοίκησης μπορώ να πω ότι πήγαιναν όλα καλά μέχρι που άρχισαν να εμφανίζονται κάποια προβλήματα. Τράκαραν το αμάξι του, μπλεξίματα με ασφαλιστικές και εμπειρογνώμονες και τελικά η λύση του ήταν να αφήσει την προσωρινή δουλειά που είχε εδώ, να πάει σε μία επίσης προσωρινή αλλά με καλύτερα χρήματα Θεσσαλονίκη για να πάει και το αμάξι στον δικό του μηχανικό γιατί όλοι λέει εδώ κάτω είναι άσχετοι και εκμεταλλευτές. Οκ το δέχομαι μεν με γκρίνια γιατί έκλεισε να φύγει ανήμερα τα γενέθλιά μου και χωρίς να σκεφτεί ότι έδινα και αγγλικά για proficiency και θα ήθελα τον άνθρωπό μου κοντά μου, ειδικά αφού είχε το περιθώριο να καθυστερήσει την αναχώρηση του. Μετά από απουσία 3 εβδομάδων επιστρέφει, μένει 1 εδώ και ξαναπάει επάνω για άλλες 2 γιατί είχε υποσχεθεί να βοηθήσει το πρώην αφεντικό του. Γυρίζει πάλι για 1 βδομάδα μέχρι να ανακαλύψουμε ότι για μία καθυστέρηση πληρωμής στην εφορία τον έβγαλαν από τη ρύθμιση με αποτέλεσμα το υπόλοιπο 3000€ να μείνει εκτός ρύθμισης και τρελάθηκε από το άγχος του. Τα παράτησε όλα και ανέβηκε πάλι πάνω να κάνει ένσταση και παρόλο που δεν έγινε δεκτή όλοι οι λογιστές τον καθησύχασαν ότι για τέτοιο ποσό και ειδικά αν βάζει έστω ενδεικτικά ένα μικρό ποσό κάθε μήνα δεν υπάρχει περίπτωση να τον ενοχλήσει ποτέ κανείς. Και η λύση του? Να ανέβει επάνω 3-4 μήνες να δουλέψει εντατικά στο πρώην αφεντικό του να βγάλει τα χρήματα να ξεχρεώσει και βλέπουμε και να ψάξει μετά πάλι εδώ. Ε και Λένα μου συμφώνησα αλλά τουλάχιστον να κοιτάει και εδώ για δουλειά και αν εμφανιστεί κάτι να δώσει όσα έχει μαζέψει και μετά να πληρώνει λίγα κάθε μήνα και συμφώνησε. Περιττό να σου πω ότι δεν το έκανε ποτέ. Είναι πάνω εδώ και ένα μήνα και ξέρω ότι δεν έχει στείλει ούτε 1 βιογραφικό, ότι δεν κοιτάει καν, στην αρχή αρχή μάλιστα τον κάλεσαν για συνέντευξη και την απέρριψε εννοείται. Κάθε φορά που πάω να συζητήσω το συγκεκριμένο θέμα τσακωνόμαστε γιατί λέει δεν καταλαβαίνω τη θέση του, γιατί λέει αυτός άφησε τα πάντα (φίλους, δουλειά) για να έρθει εδώ και εγώ δεν έχω κάνει τίποτα για αυτόν, αλλά Λενάκι μου με τρώει να μην ξέρω τι έχει σχεδιάσει στο μυαλό του να κάνει γιατί όλο αυτό όπως το παρουσιάζει είναι πολύ αβέβαιο δε σημαίνει δηλαδή ότι όταν αυτός θα έχει ξεχρεώσει μέσα σε 3 μήνες όλες οι δουλειές θα τον περιμένουν εδώ και θα τον πάρουν αμέσως. Οπότε θα έχουμε πάλι τα ίδια προβλήματα. Και η ερώτηση μου είναι: με πονάει πολύ που ο άνθρωπός μου είναι μακριά και μιλάμε ελάχιστα έως καθόλου μέσα στη μέρα γιατί δουλεύει και φτάνω σε σημείο να με πιάνουν τα κλάματα γιατί μου έτυχαν 1-2 προβλήματα σοβαρά (όπως ότι με έκλεψαν με την απειλή μαχαιριού) και να μην μπορώ να τον βρω ή να τον βρίσκω μετά από ώρες και σε αυτόν να δείχνω ότι είμαι καλά για να μην τσακωνόμαστε? Πώς να το διαχειριστώ μέσα μου να αισθανθώ λίγο καλύτερα και να έχω καλύτερη διάθεση? Οι βόλτες με φίλους βοηθάνε, αλλά τις υπόλοιπες ώρες πάλι τα ίδια. Θα με βοηθούσε αν ήξερα ότι ψάχνει εδώ και προσπαθεί να γυρίσει, αλλά δεν τολμάω να το αναφέρω πλέον.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν θα έλεγα ότι είναι συνηθισμένη η ερώτηση. Λυπάμαι πολύ για την τραυματική εμπειρία που είχες (που σε λήστεψαν με απειλή μαχαιριού). Όμως πρέπει να δεχτείς ότι είναι ξεκάθαρο ότι θεωρεί σπίτι του τη Θεσσαλονίκη και δεν μπορεί – δεν θέλει – να προσαρμοστεί στην Αθήνα. Εκεί στρέφεται σε κάθε δύσκολη στιγμή, σε όσα ξέρει εκεί, και όχι σε σένα. Είναι ώρα να δεχτείς ότι δεν θέλει να μείνει μαζί σου στην Αθήνα. Αν έχεις φτάσει σε σημείο να μην μπορείς να αναφέρεις πια το θέμα, νομίζω ότι η συζήτηση πρέπει να αλλάξει.
Μπορεί να είναι δύσκολο να βρεις δουλειά στη Θεσσαλονίκη, αλλά είσαι διατεθειμένη να το κάνεις; Η συζήτηση αυτή πρέπει να γίνει μαζί του. Πες του ότι βλέπεις ότι θέλει να μείνει στη Θεσσαλονίκη, οπότε τι μπορείτε να σχεδιάσετε από κοινού με αυτό το δεδομένο; Ή θεωρείς ότι η σχέση σας πήρε μια τροπή που την βάζει σε άλλο μονοπάτι; Εσύ ξέρεις, αλλά αυτή την συζήτηση δεν μπορείς να την αποφύγεις.
_________________
7.
Καλημερα αγαπητη Α μπα! Θα ηθελα να σου παρουσιασω τη δικη μου προβληματικη κατασταση και ελπιζω να τη δημοσιευσεις γιατι εκτιμω τον τροπο που απαντας με την τεραστια δοση λογικης και αντικειμενικοτητας σου.
Λοιπον, το προβλημα μου ειναι η σχεση μου με τους γονεις και τον αδερφο μου. Ο πατερας μου ειναι κλασσικος και πατροποαραδοτος. Ενω εξω στην κοινωνια ειναι αγαπητος, στην οικογενεια θεωρει εμενα και τη μητερα μου υποχειρια του καθως μας ζηταει να του κανουμε και την παραμικρη δουλεια απο το να του δεσουμε τα κορδονια, να του παρουμε τσιγαρα, να του εχουμε τα παντα στο χερι! τα παντα! Η μητερα μου δυσανασχετει, αλλα αποδεχεται την κατασταση. Εγω πολλες φορες αντιδρω και του λεω να τα κανει μονος του γιατι μπορει. Κι ετσι με θεωρουν αντιδραστικη.. χωρις λογο, οπως λενε. Ο αδερφος μου απο την αλλη ειναι στην κοσμαρα του. Ενω μενει με την κοπελα του φερνει ρουχα για σιδερωμα στη μητερα μου πολλα, εκεινη πηγαινει και του καθαριζει το σπιτι και γενικα εχει τις ιδιες απαιτησεις με τον πατερα μου απο αυτη. Η κοπελα του δουλευει και λεει πως δεν μπορει να τα καταφερει με τις δουλειες. Προχθες λοιπον ειχαμε μια οικογενειακη συζητηση και ειπα και στους δυο πως ειναι ντροπη να τα ζητανε ολα απο τη μαμα ετοιμα και πως πρεπει να αλλαξουν μυαλα γιατι εχει δικαιωμα κι εκεινη να ξεκουραζεται. Εκεινοι τοτε ξεσηκωθηκαν εναντιον μου και αφησαν να εννοηθει πως ειμαι κακια και πως ζηλευω που η μητερα βοηθαει τον αδερφο μου. Αλλα ρε Α μπα μου , εγω παντα σκεφτομουν τους δικους μου και τους αγαπουσα πολυ. Ηθελα να ειναι καλα γι' αυτο και δεν θελω να ταλαιπωρειται η μητερα μου. Εκεινη ειπε μπροστα τους πως της αρεσει να κανει τις δουλειες, ενω σε εμενα εχει πει πως εχει κουραστει.Το συμπερασμα που εβγαλα ειναι πως ο αδερφος μου μετραει περισσοτερο και κατι μεσα μου παγωσε απο τοτε. Μηπως ειμαι υπερβολικη; μηπως ζηλευω; μηπως απλως σκεφτομαι σαν θυμα; Νιωθω πολυ αδικημενη μιας κι εκεινος παντα απολαμβανε βοηθεια οικονομικη για αυτοκινητο, αρραβωνες παροτι οι δικοι μου ειναι στριμωγμενοι κλπ κλπ. Εγω με τα λιγοστα χρηματα που παιρνω προσπαθω να μην επιβαρυνω και να βοηθαω.. εκεινος τιποτα. Μαλλον ειμαι θυμα. Ιδου η απορια..
-Φωτεινη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είσαι θύμα μιας γενικότερης κατάστασης που ισχύει έτσι κι αλλιώς κοινωνικά, αλλά στην οικογένεια σου είναι νόμος. Δεν μετράει μόνο ο αδερφός σου περισσότερο. Οι άντρες μετράνε περισσότερο, και οι γυναίκες πρέπει να έχουν τον ρόλο της υπηρέτριας, της τροφού, και της προσωποποίησης της θυσίας. Αν δεν μπορείς να δεις τον τρόπο με τον οποίο οι οικογενειακές σας σχέσεις κουμπώνουν σε κάτι μεγαλύτερο από όλους εσάς, τότε θα αμφιβάλλεις για το αν είσαι «κακιά», «υπερβολική», και αν «ζηλεύεις».
Ταυτόχρονα, πρέπει να καταλάβεις ότι οι σχέσεις που σε αφορούν είναι οι δικές σου με κάθε μέλος της οικογένειας. Οι επιλογές της μητέρας σου είναι δικές της, και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τα εκατό χρόνια συμμόρφωσης σε ένα κατεστημένο που τελικά, υποστηρίζει. Θα ήταν ωραία αν μπορούσες να αφυπνίσεις την επανάσταση, αλλά χρειάζεται να ξέρεις ότι για να αλλάξει κανείς τη ζωή του, πρέπει να το θέλει. Ο πατέρας σου και ο αδερφός σου δεν σκοπεύουν να αλλάξουν γιατί βολεύονται, οπότε τι προσπαθείς να κάνεις; Μόνο τον εαυτό σου μπορείς να ορίσεις.
Οπότε, επανέρχομαι: θα καταλάβεις καλύτερα τι γίνεται όταν ενσωματώσεις την οικογενειακή σου ιστορία στο πλαίσιο που μοιάζει να μην συνειδητοποιείς. Το προσωπικό, και σε αυτή την περίπτωση, είναι πολιτικό.
σχόλια