ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 34 ετών και ζω με αναπηρία. Στα 23 ειχα ενα τροχαιο ατυχημα οταν οδηγουσα μηχανακι. Το αποτελεσμα μετα απο μηνες στο νοσοκομειο να ακρωτηριαστει πληρως το αριστερο μου χερι και το δεξι να σωζεται ομως με καποιους κινητικους περιρισμους μετα απο πολυ προσπαθεια των γιατρων. Απο τοτε η ζωη μου άλλαξε ριζικα κυριως απο τον τροπο που θα επρεπε να χειριστω καποια πραγματα στην προσωπικη μου ζωη και στην καθημερινοτητα. Δεν φοραω τεχνητο χερι ειναι κατι που δεν με βολεψε ποτε . Φυσικα δεν οδηγαω πια μηχανακι αν και μου λειπει πολυ όμως με τα χρονια πετυχα να μπορω να μεκατκινουμαι με δικο μου αυτοκινητο φυσικα ειδικα διαμορφωμενο για την περιπτωση μου. Γενικα τωρα εχω επανελθει, δεν εχω χασει το κουραγιο μου, αγωνιζομαι καθημερινα λιγο [αρπανω βεβαια απο τους υπολοιπους ανθρωπους που εχουν δεδομενη την χρηση των ανω ακρων τους. Ευτυχως δουλευω στον αδερφο μου σε γραφειο μεσιτικο κιετσι ειμαι πολυ τυχερος στα επαγγελματικα γιατι δεν εχω ταλαιπωρηθει να βρω δουλεια πραγμα που θαταν αρκετα δυσκολο για την περιπτωση μου γιατι πριν το ατυχημα ημουν μαραγκος σε επιπλα σπιτιου κουζινας κτλ οποτε και δεν μπορουσα να συνεχισω αυτο το επαγγελμα. Το προβλημα μου ειναι οι σχεσεις μου. ιδίως μετα το ατυχημα ειχα μονο δυο και αυτες δεν κρατησαν πολυ. Ισως και λογω της καταστασης μου. Ισως να φταιγα κιεγω γιατι εμεις οι αναπηροι γινομαστε και παραξενοι πολλες φορες. Εχω ομως γνωρισει μια κοπελα τον τελευταιο καιρο πηγαινοντας να της δειξω ενα σπιτι που την ενδιεφερε και πραγματικα δεν εχω ξανανιωσει ετσι. Δεν ξερω τι αισθανεται εκεινη για μενα αλλα δεν ξερω πως να το χειριστω. Οταν με πρωτοειδε κοντοσταθηκε λιγο κοιταζοντας με απορια και εστιαζοντας στο μανικι της μπλουζας μου και στη συνεχεια στον χαιρετισμο μας διαπιστωσε και τον περιορισμο κινησεων του αλλου χεριου. Ειναι κατι εμφανες και δεν κρυβεται. Επειδη εχω χιουμορ της ειπα ότι το επαθα στον πολεμο και κατι τετοια και γελαγε! Εγω το εχω συνιθισει αυτο γιατι γινεται συχνα π.χ οταν πηγαινω για μπανιο στη θαλασσα τα βλεμματα επανω μου ειναι πολυ πιο ενοχλητικα. Οταν της εξηγησα τι πραγματικα μου ειχε συμβει ο τροπος που μου μιλησε το χαμογελο που μου αφησε εδειξε οτι ξεπερναει τετοιες καταστασεις. Θέλω τοσο πολυ να την παρω τηλεφωνο για καφε και φοβαμαι μην τα κανω χειροτερα. Δεν ξερω αν εχει σχεση δεν ξερω τιποτα. Απο την άλλη αν οντως γινει κατι δεν θελω ο περιγυρος της οταν το μαθει να την κανουν να αισθανθει μειονεκτικα που επελεξε εναν ανθρωπο σαν κιμενα γιατι εχω χασει παλι κοπελα ετσι και φοβαμαι μην ξαναγινει. Φαινεται οτι περιβαλλεται απο καλο κυκλο και μπορει να εχει οποιον θελει. Μεσα απο την δουλεια της και φυσικα απο το σπιτι που της εδειξα το διαπιστωσα αυτο. Πάντως αισθανομαι υπεροχα χωρις καν να την εχω διπλα μου! Μακαρι να γινει κατι καλο βρε παιδια! Το εχω τοσο αναγκη...