Το πιο αποτελεσματικό πράγμα για μένα μέχρι τώρα ήταν το διάβασμα. Μ΄έναν τρόπο νιώθω ότι αποδιώχνω τον εαυτό μου απ' την επίμονη ομφαλοσκόπηση και νιώθω ότι τα εγκεφαλικά μου κύτταρα δεν πάνε τελείως άπατα. Επιπλέον, προτιμώ συνήθως την λογοτεχνία μιας και μου παρέχει τη δυνατότητα να ξεφεύγω απ' τη ζωή μου και τα προβλήματα και να βλέπω και λίγο πιο πέρα από τη μύτη μου. (Υ.Γ. Επίσης, με βοηθάει και σαν προθέρμανση για ζητήματα μελέτης που αποτελούν μορφή αγγαρείας για τα γούστα μου.) Αυτό συνήθως είναι το πρώτο βήμα που κάνω, καθώς μου προσφέρει απόλαυση αλλά καμιά φορά αυξάνει και την οξύτητα της σκέψης μου. Μετά χρειάζομαι να νιώσω δημιουργική και ικανή, οπότε προσπαθώ να καταπιαστώ με κάτι. Έστω και μικρό, το πιο σπάνιο είναι ας πούμε να μαγειρέψω, χρειάζεται όμως να κάνω κάτι γιατί η αδράνεια -στην οποία μπορώ να παραδοθώ πολύ εύκολα όταν νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου-να ζωγραφίσω, να βοηθήσω; (Μπορείς να γραφτείς και κάπου εθελοντικά ή να μπεις σε καμιά ομάδα θεατρική π.χ.). Όταν λοιπόν, αρχίζω να ενεργώ και να κρίνω τον εαυτό μου απ' το τι καταφέρνω, αναθεωρώ ενδεχομένως και τις προσδοκίες που έχω από μένα προκειμένου να είναι πιο συμβατές με την πραγματικότητα. Όλο αυτό δεν είναι πάντα εύκολο και καμιά φορά καθυστερώ πάρα πολύ την ανάκαμψη μιας κι έχω σιχαθεί να νιώθω ότι εν τέλει κάνω κύκλους και ποιος ο λόγος να σηκωθώ όταν θα ξαναπέσω; Υ.Γ.1 Παράλληλα μ' αυτά συνήθως προσπαθώ να με προσέξω λίγο παραπάνω, χωρίς να με καταπιέζω με προγράμματα υπερβολικά καθώς ξέρω ότι είμαι πολύ αγχώδες άτομο και όλο αυτό με ξαναγυρνάει στην αδράνεια και την αναβλητικότητα, η οποία έχει τις ρίζες της στην αίσθηση της αποτυχίας κι ανικανότητας. Ξέρω γιατί αν με ξεφλουδίσω νιώθω ανεπαρκής, ξέρω σε ποιο σημείο έχει να κάνει με το παρελθόν το οποίο δεν αλλάζει και πόσο με τα τωρινά δεδομένα της ζωής μου. Ξέρω ότι καμιά φορά παραλογίζομαι και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι έχει έρθει ο καιρός να ξανασυστηθώ με τον εαυτό μου όταν φτάσω στο τέλμα που περιγράφεις. Ίσως το πιο δύσκολο απ' όλα είναι και κάποια μορφή δράσης. Δεν φτάνουν τα λόγια (« είσαι αξιαγάπητη» όταν δεν μου φέρομαι σαν σε ένα αξιαγάπητο πλάσμα ή «είσαι ικανή να καταφέρεις πολλά»όταν δεν μου προσφέρω με την αδράνεια τη δυνατότητα να καταφέρω πολλά). Βέβαια, καμιά φορά πελαγώνουμε τόσο που ίσως χρειαζόμαστε εξωτερική βοήθεια και πολύ θάρρος για να τολμήσουμε για να την ζητήσουμε. :) Υ.Γ.2 Ο καθένας βρίσκει τις δικές του άμυνες που λειτουργούν προκειμένου να δυναμώσει. Στις μόνες που έχω ενστάσεις είναι αυτές που στρέφονται ενάντια στους άλλους γιατί είναι ζημιογόνες. Ακόμη και η εξάρτηση απ' την γνώμη των άλλων είναι επικίνδυνη ενίοτε για μας τους ίδιους. Όπως ελπίζω να καταλαβαίνεις, η κάθε περίπτωση θέλει τον δικό του χειρισμό. Βρες τι λειτουργεί για σένα και κάθε φορά ίσως ανακαλύπτεις και καλύτερο τρόπο.
23.9.2017 | 20:32
ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ
Καλησπέρα. Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πως έχω χάσει την πίστη μου.Και όταν λέω την πίστη μου,εννοώ την πίστη σε εμένα,στον εαυτό μου,ότι μπορώ να τα καταφέρω...Αυτή την αίσθηση ότι έχεις φτερά και μπορείς να πετάξεις,ότι μπορείς να τα καταφέρεις κτλ... Τι να κάνω? Αισθάνομαι αποδυναμωμένη...Εσείς τι κάνετε όταν περνάτε παρόμοιες φάσεις?Πώς μπορώ να ελπίζω ξανά?Είμαι 27 χρονών.
1