29χρονη από τη Συρία: «Προτιμώ τον πόλεμο από το ρατσισμό στην Ελλάδα»

29χρονη από τη Συρία: «Προτιμώ τον πόλεμο από το ρατσισμό στην Ελλάδα» Facebook Twitter
Φωτο Αρχείου
65

Τη μαρτυρία της καταθέτει στην ιστοσελίδα 1againstracism.gr, της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες η 29χρονη Ζιχάν από τη Συρία. Μητέρα έξι παιδιών αναγκάστηκε λόγω του πολέμου να ξεριζωθεί από τον τόπο της και να έρθει στην Ελλάδα, για την οποία είχε πληροφορίες ότι οι άνθρωποι είναι καλοί και φιλόξενοι. Μετά την περιπέτεια της και την εχθρότητα που αντιμετώπισε, η Ζιχάν, δηλώνει τώρα ότι προτιμά τον πόλεμο από την Ελλάδα. «Ξεφύγαμε απ” τον πόλεμο και το θάνατο, για να ζήσουμε αυτό;", αναρωτιέται χαρακτηριστικά.

.  

Η 29χρονη περιγράφει την «εμπειρία» της στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ:

«Μέσα από συγκρούσεις και κακουχίες, ταξίδευε για εβδομάδες αναζητώντας ασφάλεια. Φτάνοντας στον προορισμό της, γνώρισε από αδιαφορία μέχρι ρατσισμό. Η ιστορία της συμπυκνώνει το δράμα των Σύρων προσφύγων. Όμως η ίδια δεν το βάζει κάτω. Αγωνίζεται, επιμένει, διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, επιβιώνοντας μέρα τη μέρα σε ένα επικίνδυνο παρόν.

«Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια αγγλικών. Όμως εγώ παράτησα το σχολείο μετά το γυμνάσιο για την παντρειά» διηγείται χαμογελαστή η 29χρονη Ζιχάν, χαϊδεύοντας το κεφάλι του μικρότερου από τα έξι παιδιά της – της τετράχρονης Λουλού. «Ο άντρας μου ήταν φωτορεπόρτερ και μέναμε στο Καμισλί, στα βορειοανατολικά σύνορα της Συρίας, με το Ιράκ και την Τουρκία. Είχαμε τρία μαγαζιά, χωράφια… Ζούσαμε καλά» αναπολεί.

«Όλα ξεκίνησαν με τις αντικαθεστωτικές πορείες και σύντομα ακολούθησε η ακρίβεια. Ό,τι έκανε στην αγορά ένα ευρώ, πλέον το έβρισκες με δύο. Σιγά σιγά, άρχισαν οι εκρήξεις, οι βόμβες στα σχολεία κι οι πυροβολισμοί στο πλήθος εν ψυχρώ. Απ’ τη σφαγή σε ένα διπλανό χωριό κανείς δεν ξέρει πόσοι έπεσαν νεκροί. Ο άντρας μου φωτογράφιζε τις πορείες, μέχρι που τον συνέλαβαν και μπήκε φυλακή» διηγείται με σπασμένη φωνή η Ζιχάν. Όταν τα πράγματα χειροτέρεψαν, ήταν ο γαμπρός της εκείνος που τους προέτρεψε να φύγουν παράνομα προς την Τουρκία. Άλλωστε μες στον πόλεμο πώς να βγάλεις διαβατήριο;

«Ήταν Σεπτέμβρης του 2012 και τα σύνορα κοντά στην πόλη μου ήταν κλειστά» συνεχίζει. «Έτσι, έπρεπε να διανύσουμε τα 400 χλμ. μέχρι το Χαλέπι, ώστε να φύγουμε από το πέρασμα Μπαμπ Ελ Χάουα. Για τους επτά μας δεν ζήτησαν πολλά χρήματα – δώσαμε περίπου 600 ευρώ για να διασχίσουμε τα σύνορα. Τα χρήματα όμως που ξοδέψαμε για να πάμε από τη μια πόλη στην άλλη ήταν πολύ περισσότερα. Αποφεύγαμε τον κεντρικό δρόμο και κάναμε τη διαδρομή πρώτα με το αυτοκίνητο, μετά με τα πόδια, μετά πάλι με αυτοκίνητο… Παντού είχε οδοφράγματα και μπλόκα, στα οποία έπρεπε να πληρώσουμε για να μας αφήσουν να φύγουμε. Κάποιες φορές μας πυροβολούσαν. Ήμουν μόνη με τα έξι παιδιά μου».

Το πέρασμα στην Ευρώπη

Από την πόλη Ρεϊχανλί, η οικογένεια βρέθηκε στη Σμύρνη. Στόχος της ήταν να περάσει απέναντι, σε μια άλλη Ελλάδα από εκείνη που γνώρισε τελικά.

«Δεν ξέραμε κανέναν εδώ, όμως οι πληροφορίες που είχαμε ήταν πως η Ελλάδα είναι καλή», εξηγεί η Ζιχάν. «Πως είναι φιλόξενη και οι άνθρωποι θα μας βοηθήσουν να βρούμε σπίτι και σχολείο για τα μικρά. Περίμενα να είναι πολύ όμορφα, πραγματική Ευρώπη. Περίμενα ότι θα λυθεί το πρόβλημα με τα χαρτιά από την πρώτη μέρα κι ότι θα αλλάξει η ζωή μου. Ότι φεύγω απ’ τον πόλεμο και θα πάω στον παράδεισο. Ότι εκεί εκτιμούν τις γυναίκες και τα παιδιά».

Σε συνεννόηση με τους διακινητές, η Ζιχάν περίμενε ένα μήνα μέχρι να φτιάξει ο καιρός και να κάνει το ταξίδι. Στο μεταξύ, έμενε σε ένα δώμα που της είχε βρει κάποιος μακρινός συγγενής σε μια ταράτσα. «Πληρώσαμε 10.000 ευρώ για το ταξίδι. Μας είπαν ότι θα γίνει με ένα μεγάλο καράβι και θα κρατήσει 40 λεπτά. Μια μέρα, μας πήραν με αυτοκίνητα και μας κατέβασαν σε ένα λιμάνι. Όταν είδα το φουσκωτό που μας περίμενε, τρελάθηκα. Τους είπα ότι δεν μπαίνουμε εδώ, γιατί είναι σίγουρο ότι θα πνιγούμε. Μου είπαν ότι, αν δοκιμάσουμε να γυρίσουμε πίσω, θα μας πυροβολήσουν».

Στο φουσκωτό βρίσκονταν 30 άτομα – όλοι Σύροι, άντρες, γυναίκες και παιδιά. «Συνολικά, μείναμε στο νερό για οχτώ ώρες. Η θάλασσα είχε φουσκώσει επικίνδυνα. Όταν όμως μας είδαν οι Έλληνες, μας έκαναν νόημα να γυρίσουμε πίσω. Εμείς μείναμε στο ίδιο σημείο. Άρχισε να έχει πολύ κύμα και με τα δύο μου χέρια σήκωσα το μικρό μου κοριτσάκι στον αέρα. Κάποια στιγμή πήγε να μου γλιστρήσει και να αναποδογυρίσει όλη η βάρκα. Τα κύματα έμπαιναν μέσα της και είχε αρχίσει να βυθίζεται. Τότε, οι Έλληνες μας πήραν. Μαζί μου είχα δύο μικρές βαλίτσες και μία τσάντα ώμου. Στη μια βαλίτσα βρίσκονταν τα τελευταία μου χρήματα – 6.000 ευρώ. Μέσα στην αναταραχή ωστόσο, έχασα ό,τι είχα και δεν είχα».

«Φτάσαμε στο Αγαθονήσι» συνεχίζει η Ζιχάν. «Μείναμε τρεις ημέρες φυλακή, με τα ρούχα μας ακόμα βρεγμένα. Το χαρτί που μας έδωσαν ήταν χαρτί απέλασης. Μας έβαλαν στο πλοίο και μας κατέβασαν στη Σάμο. Κι εκεί ξαναβρεθήκαμε στα κρατητήρια. Αφού μας άφησαν να φύγουμε, κοιμόμασταν στην παραλία για δυο μέρες. Φυσούσε πάρα πολύ κι ήμουν αναγκασμένη να χτυπάω τις πόρτες και να ζητάω φαγητό για τα παιδιά. Η αστυνομία είπε ότι όποιος δεν έχει 35 ευρώ, δεν ανεβαίνει στο καράβι για Πειραιά. Ευτυχώς, μου έδωσαν τα χρήματα οι άλλοι Σύροι που βρίσκονταν μαζί μου».

Μια αθηναϊκή ιστορία

 

«Στον Πειραιά, τρεις νέοι από τη Συρία με ρώτησαν πού θα πάω. Τους είπα ότι δεν ξέρω κανένα και ότι δεν έχω καθόλου χρήματα. Κι έτσι, με πήραν μαζί τους. Μέναμε σε ένα υπόγειο 20 άτομα, μέχρι να βρούμε κάποιον να μας βοηθήσει. Μια μέρα μας πέταξαν όλους μαζί στο δρόμο, κάτω απ’ τη βροχή. Μέχρι σήμερα, έχουμε αλλάξει πέντε σπίτια. Αυτό που μένω τώρα, το νοικιάζει ένας άλλος Σύριος νεαρός, ο οποίος με είδε με τα παιδιά και μου πρότεινε να με φιλοξενήσει. Από ντροπή και σεβασμό ωστόσο, εκείνος δεν έρχεται καθόλου. Μου μίλησαν και μια άλλη γυναίκα, που μου είπαν ότι βοηθά. Τελικά είναι κι αυτή μια χήρα πρόσφυγας, που της στέλνει λεφτά ο αδελφός της από τη Νορβηγία».

«Για φαγητό, πηγαίνω στις λαϊκές και μαζεύω ό,τι περισσέψει» συνεχίζει η Ζιχάν. «Εγώ, που είχα μια καλή ζωή, πηγαίνω στην εκκλησία και μου δίνουν συσσίτιο! Κάποιοι άλλοι Σύροι μου φέρνουνε κουβέρτες. Εν τω μεταξύ, ο άντρας μου δεν ξέρω που βρίσκεται. Το τηλέφωνο στους συγγενείς μας κοστίζει και δεν υπάρχουν γραμμές…»

«Η κοινωνία μάς φέρεται εχθρικά» προσθέτει με απογοήτευση. «Όταν ακούνε τα παιδιά μου να μιλάνε ξένη γλώσσα, τα διώχνουν για να πάνε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Στη λαϊκή τις προάλλες, μια γυναίκα έπιασε την κόρη μου και άρχισε να την σπρώχνει. Τι διαφορά έχουμε εμείς για να μας αντιμετωπίζουν έτσι; Αυτοί δεν πέρασαν δυσκολίες, δεν πέρασαν πολέμους; Γιατί μας κάνουν αυτά που μας κάνουν; Εχθές είχα φωνάξει δύο νεαρούς απ’ τη Συρία για να φτιάξουν το πλυντήριο του σπιτιού. Τη στιγμή που έμπαιναν στην πολυκατοικία μου, πέρασαν αστυνομικοί και τους συνέλαβαν. Η μεγάλη μου κόρη κατέβηκε να δει τι γίνεται. Παραλίγο να τη συλλάβουν και αυτή. Έκλαιγα όλο το βράδυ. Αν μου πειράξουν τα παιδιά, κι έγκλημα κάνω».

«Έχω σκεφτεί μέχρι και να γυρίσω στον πόλεμο» καταλήγει η Ζιχάν. «Τον προτιμώ απ” την Ελλάδα. Σκέφτομαι να πουλήσω ό,τι έχω και δεν έχω στη Συρία, μόνο και μόνο για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά μου, να σπουδάσουν και να πάρουν καλά πτυχία. Ξεφύγαμε απ” τον πόλεμο και το θάνατο, για να ζήσουμε αυτό;»

65

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Νίκος Πλακιάς καταγγέλλει το ΑΠΘ που δεν απένειμε τον τίτλο σπουδών στην Κέλλυ Πορφυρίδου

Ελλάδα / «Η ντροπή του πανεπιστημίου»: Ο Νίκος Πλακιάς ξεσπά για τον πρύτανη και τη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ

Είχαν ειδοποιήσει τους γονείς της Κέλλυς Πορφυρίδου να παραλάβουν τιμητικά τον τίτλο σπουδών του κοριτσιού που δολοφονήθηκε στα Τέμπη αλλά ανασκεύασαν την απόφασή τους και αρνήθηκαν χωρίς να ειδοποιήσουν την οικογένεια
LIFO NEWSROOM

σχόλια

8 σχόλια
καλά είστε με τα καλά σας όλοι εσείς που σχολιάζετε; ντροπή! έχετε ιδέα ότι αυτή η γυναίκα αν συλληφθεί, με τους υπάρχοντες νόμους θα πρέπει να μείνει το λιγότερο 12 μήνες, σε άθλιες συνθήκες κρατητηρίου, με ελάχιστο φαγητό, χωρίς καμία παροχή, ενώ είναι πρόσφυγας και θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ως τέτοια; και να ήθελε να επιστρέψει στη συρία, αυτή τη στιγμή δεν είναι σε θέση να το κάνει. νομικά δεν επιτρέπεται να την απελάσουν εκεί. έπειτα θα αφεθεί και έπειτα θα ξανα συλληφθεί και αυτό θα γίνεται μέχρι να μπορούν να την απελάσουν. εκτός και αν βρει δικηγόρο, να του τα σκάσει, γιατί και το κόκκινο χαρτί θέλει το λάδωμα του- ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για τέτοιες περιπτώσεις. δεν πετάω τη σκούφια μου με όλους τους οικονομικούς μετανάστες που έχουμε, αλλά δεν θα τα βάλω και με τους πρόσφυγες.
1ον Άνθρωπος ο οποίος αιτείται άσυλο σε μία χώρα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ. Είναι σταλήθεια τόσο δύσκολο να το καταλάβετε αυτό;2ον Για να διαβάσει κανείς το κείμενο, το φόβο και την ανασφάλεια αυτής της γυναίκας, και να γράψει κάποια από τα παραπάνω σχόλεια πρέπει να είναι σαδιστής.
Χαίρομαι, που υπάρχει μια εφημερίδα όπως η Lifo, που κάνει τέτοια θέματα. Ομολογώ πως είναι ένα άρθρο που μου προξένησε ανάμικτα συναισθήματα. Εν αρχή οφείλω να τονίσω πως αυτή είναι η εξομολόγηση μιας γυναίκας που παρανόμως βρέθηκε στη χώρα μας. Κανείς, όταν δεν είναι μόνος του στο κόσμο και επιλέγει τέτοιου είδους "μετακινήσεις" οφείλει ν΄αναγνωρίζει τις συνέπειες, πως θα είναι ανασφάλιστος, χωρίς προστασία από το κράτος κτλ. Ταυτόχρονα επιλέγει να στηριχθεί σε φημες για τη συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτών. Ισως να μην είναι φήμες. Ας αναλογιστούμε όλοι τους εαυτούς μας πέντε χρόνια πριν. Ποσο εύκολα μπορούσαμε να δώσουμε χρήματα σε όσους μας ζητούσαν είτε στο δρόμο, είτε στο τραίνο κτλ, πόσο εύκολα μπορούσαμε να φροντίσουμε και άλλους πέρα από τις οικογένειές μας και τους εαυτούς μας. Είναι γεγονός πως πια ελάχιστοι είναι αυτοί που συνεχίζουν και το κάνουν, όχι γιατί από ενα κράτος ουμανιστών μετατραπήκαμε σε κράτος αναλγησίας, αλλά γιατί πια δεν μας "παίρνει". Αλλωστε πάντα ως πολίτες βοηθούσαμε, ποτέ ως κράτος. Δεν υπεραμύνομαι ούτε τη δική μου αλήθεια ούτε της κοπέλας, ίσως η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση. Αλλά θα πρέπει κανείς να ευχαριστεί το κράτος που έστω και παρανόμως, της επιτρέπει να μείνει.
καμία σχέση με την πραγματικότητα. η κοπέλα είναι πρόσφυγας. που σημαίνει ότι θα έπρεπε να μπορεί να πάρει άδεια παραμονής, εφ' όσον κατάφερε, όποιες διαδικασίες και αν ακολούθησε- σ' ένα πόλεμο, ποτέ δεν είναι νόμιμες. στην πραγματικότητα αυτή τη γυναίκα μπορούν να τη συλλάβουν οποιαδήποτε στιγμή γουστάρουν.δεν θα αρχίσω να λέω "πως θα αισθανόσουν αν εμείς είχαμε πόλεμο και ήσουν στη θέση της, πως θα αισθανόσουν", γιατί προφανώς το έχεις σκεφτεί και σε ικανοποιεί η ιδέα να σου φέρονται με τέτοιο τρόπο, επειδή δεν είχες την τύχη να γεννηθείς σε μια ευρωπαϊκή πόλη.
el_libertad_or 7.3.2013 | 19:42 Πηγή: www.lifo.gr"Εν αρχή οφείλω να τονίσω πως αυτή είναι η εξομολόγηση μιας γυναίκας που παρανόμως βρέθηκε στη χώρα μας."_____________Κάνεις λάθος από την αρχή, προφανώς παρασύρθηκες. Και το λυπηρό είναι ότι χαρακτηρίζοντας αυτή τη γυναίκα παράνομη (και δικαιολογώντας έτσι έμμεσα την όποια κακομεταχείριση της), αθωώνεις τους ανίκανους πολιτικούς που ψηφίζαμε με συντριπτικά ποσοστά τα "καλά" χρόνια όλοι μας και οι οποίοι -εκτός των άλλων- είναι και υπεύθυνοι για τη μη διαχείριση του προβλήματος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.Η κυρία ΔΕΝ είναι παράνομη:1. Η Ελλάδα από τη δεκαετία του '50 ακόμα, σε εποχές επίσης δύσκολες, έχει υπογράψει τη συνθήκη της Γενεύης για τους Πρόσφυγες, 2. Διατηρεί γραφείο στην ΑΘήνα της Υπ. Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες από την ίδια εποχή ακόμα νομίζω3. Είναι μέλος σε αναρίθμητους διεθνούς οργανισμούς και συνθήκες ΕΙΔΙΚΑ για την προστασία αυτών των ανθρώπων4. Και φυσικά εντελώς ανεύθυνα σε ανύποπτο χρόνο τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ υπέγραψαν το Δουβλίνο ΙΙ που τους εγκλωβίζει, χωρίς δικαιώματα ή προστασία, κυριολεκτικά στους δρόμους της ΑΘήνας, μέχρι την εξέταση του αιτήματός τους (το οποίο λόγω της κλασικής ανοργανωσιάς μας κάνει χρόνια)5. Η Ελλάδα ως χώρα, μάλιστα, έχει καταδικαστεί από το ΕΔΑΔ (2011, MSS vs Belgium & Greece) για απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση πρόσφυγα για την μεταχείριση που επιφυλάσσει σε ανθρώπους σαν την κυρία του άρθρου. Προσοχή! Όχι για κάποια πράξη κάποιου υπαλλήλου, αλλά ως κράτος. Προσωπικά ντρέπομαι για αυτό. Αλλά αυτό δε το ακούς να σου το λένε και πολύ συχνά οι πολιτικοί σου. Τους βολεύει να βαράς το σαμάρι άλλωστε.6. Όλα τα παραπάνω φάνηκαν και με τα στατιστικά της απαράδεκτης επιχείρησης Ξένιος Ζευς. Αλήθεια, δε σου έκανε εντύπωση που με τόσους "λαθρομετανάστες", αποδείχτηκε πως τελικά ούτε ο 1 στους 10 ήταν παράνομα στη χώρα (2012); http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&lang=%27..%27&perform=view&id=23510&Itemid=1012&lang=Παρά την ευρεία αντίληψη για τους ανθρώπους αυτούς, λοιπόν, και πέρα από ανθρωπιστικές ή συναισθηματικές επικλήσεις, αν κάποιος είναι παράνομος στην παραπάνω ιστορία, μάλλον δεν είναι η κυρία και τα παιδάκια της, αλλά το Ελληνικό κράτος, δλδ εμείς.ΝτοκιμαντέρDublin's Trap - with Greek subtitles(Η παγίδα τους Δουβλίνου)http://vimeo.com/52562757
Παιδιά συνέλθετε. Μιλάμε για γυναίκα πρόσφυγα με έξη παιδιά και άντρα στη φυλακή.Διαβάστε και την αντιμετώπιση που βρήκαν οι Σμυρνιές πριν 91 χρόνια σ'αυτήν την πόλη και αλλού. Εκτός απο την απειλή σύλληψης, τα υπόλοιπα μοιάζουν πολύ.
έτσι είναι, σε κράτη με πολιτικό καθεστώς και νόμους, έχεις ν' αντιμετωπίσεις γραφειοκρατία, αλλά δε νομιμοποιείται να σε κυνηγήσει κανείς για το γεγονός ότι είσαι γυναίκα ή ότι έχεις την τάδε θρησκεία. εκεί όπου το καθεστώς και οι νόμοι είναι θρησκευτικοί, μπορεί να σου παρέχουν τροφή και στέγη ή οτιδήποτε άλλο χρειάζεσαι για να ζεις, αλλά άμα δε σου αρέσει και αναζητήσεις κάτι άλλο, ποινικοποιείσαι. διαλέγεις και παίρνεις.
Θα πρεπει να ξερεις οτι, ως τωρα τουλαχιστον, η ζωη των γυναικων στη Συρια ειναι πολυ καλυτερη ποιοτικα απο αλλω χωρων με παρομοια κουλτουρα. Καμια σχση μεΣ. Αραβια. Στη Συρια η γυναικα εχει δικαιωματα και δεν ειναι υποχρεωμενη να κυκλοφορει με καλυμμενο προσωπο και σωμα, εκτος σν το θελει.
Τι σχόλια είναι αυτά από μερικούς;Αυτή είναι η συμπεριφορά μας απέναντι σε πρόσφυγες που χάσαν τα πάντα; Πάντα έτσι είμασταν ή τώρα που μας έκοψαν την σύνταξη γίναμε φουκαράδες, τσιγκούνηδες μισάνθρωποι;Έτσι συμπεριφέρθηκαν οι προ-παππούδες μας στους Πόντιους και τους Αρμένιους; Για αυτές τις αξίες θα παλέψουμε;Ψάξτε όσες δικαιολογίες θέλετε (μας παίρνουν δουλειές, βιάζουν τις γυναίκες μας, χέζουν στα παρτέρια μας) αλλά στο τέλος οι απανθρωποι είστε εσείς.
Δυστυχώς έτσι ακριβώς συμπεριφέρθηκαν οι παππούδες κάποιων στους παππούδες μας που ήρθαν από Σμύρνη, Αϊβαλί, Πόντο, Κουρί. "Πρόσφηγκες" τους έλεγαν και "παστρικούς" επειδή ακόμη και στην φτώχεια τους ήθελαν να είναι καθαροί. Υπήρχε ακόμη και ο διχασμός "αυτοχθόνων" και "ετεροχθόνων" για τα πολιτικά δικαιώματα που κράτησε μέχρι τον Β' Π.Π.
Όχι, είσαι λάθος. Παρότι ένας παρατηρητής διαπιστώνει το ρατσισμό όταν πρόκειται για ένα ξένο κράτος όπως η Ελλάδα για σένα (και έχεις απόλυτο δίκιο να το επισημαίνεις) δεν μπορείς στο μέρος τους στη Συρία να δίνεις άφεση αμαρτιών. Γιατί η επίθεση κατά ομοεθνών είναι και αυτός ρατσισμός. Ή όχι; Ή έχεις την ψευδαίσθηση ότι όταν χειρίζεσαι ένα ΑΚ-47 σε κάνει ίσο με τον άλλο; Ίσο ναι, σε κάνει όταν και ο άλλος έχει ένα ίδιο όπλο. Όταν όμως στην πέφτουν με F-16 και MIG-23 τότε βιώνεις το ρατσισμό σε όλο του το μεγαλείο. Και μάλιστα από ομοεθνείς σου! Έτσι είναι. Ο ρατσισμός και η βία είναι κατακριτέα είτε είναι Ελληνικά, είτε Συριακά. Είναι όμως εύκολο να κατηγορείς ένα ξένο κράτος και μάλιστα στο σύνολό του, πόσο δε μάλιστα όταν ο λαός δοκιμάζεται από ανέχεια. Και να γενικεύεις αυτό ακριβώς που κατηγορείς. Όταν μάλιστα αυτό το κράτος έχει παραδοσιακά συμβάλει στη φιλία των δύο λαών και είναι το ΜΟΝΟ δυτικό κράτος, φίλα προσκείμενο προς τον χειμαζόμενο Συριακό λαό. Άρα το σχόλιο είναι τουλάχιστον ατυχές.
> Γιατί η επίθεση κατά ομοεθνών είναι και αυτός ρατσισμός. Ή όχι;Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους… «Βία» η μείωση του μισθού, «ρατσισμός» ο εμφύλιος πόλεμος. Να μην πούμε για τον «φασισμό».
δεν νομίζω η ίδια αυτή γυναίκα να διαφωνεί μαζί σου ότι βιώνει το ρατσισμό και στη χώρα της ακόμη. Το θέμα είναι ότι ανάγκαστηκε για τα παιδιά της να φύγει απο την πατρίδα της για ένα καλύτερο μέλλον μακριά απο τον πόλεμο. Κ ποια μάνα δε θα το θελε αυτό; Το ότη άλλα της είπαν και άλλα βρήκε μπροστά της είναι γεγονός. Ρατσισμός σαφώς υπάρχει παντού. ΤΟ θεμα πιστεύω είναι πως όταν είσαι μακριά απο τους δικούς σου, απο τη χώρα σου, σίγουρα νιώθεις πιο ευάλωτος απο ποτέ και οι κίνδυνοι για τη μάχη της επιβίωσης είναι πολύ μεγαλύτεροι. Ήρθε στην Ελλάδα κ μιλάει για ρατσισμό. Το ίδιο θα συνέβαινε κ αν πήγαινε σε όποια άλλη χώρα της Ευρώπης. π.χ. ήρθα στην Ιταλία και βιώνω τον ρατσισμό.
Δεν υπάρχει παντού ο ίδιος ρατσισμός. Δε νομίζω ότι σε άλλες χωρες της Ευρώπης κατεβαίνουν υποψήφιοι βουλευτες άνθρωποι που λένε να κάνουμε τους μετανάστες σαπούνι για τα αυτοκίνητα και τα πεζοδρόμια.
Έχω ζήσει στο Λίβανο, έχω γνωρίσει και πολλούς Σύριους, όλοι τους πάντα έκαναν σαν τρελοί από τη χαρά τους όταν μάθαιναν ότι είμαι Έλληνας. "Χαγιέτε" και "Άχι" (αδελφέ μου) ήταν οι συνηθισμένες τους προσφωνήσεις όταν μου μιλούσαν (ακόμα και αυτοί που μου ήταν μέχρι πριν 5 λεπτά άγνωστοι). Δεν ξέρω τί σκοπούς ακριβώς εξυπηρετεί η συγκεκριμένη κατάθεση (και δεν θα μου έκανε εντύπωση και αν ήταν εντελώς χαλκευμένη). Οι πρόσφυγες από Συρία καταλήγουν σε καταυλισμούς εκείθεν των τουρκο-συριακών συνόρων, όπου μένουν σε μια συριακή περιοχή που εκλάπη από τους Τούρκους (Ισκεντερούν -Αλεξανδρέττα), κοιμούνται σε τσαντίρια εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης, τρώγοντας την ξηρά τροφή της Ερυθράς Ημισελήνου. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος άν εκεί περνάνε καλύτερα (αν ίσχυε όντως, θα έμεναν όλοι εκεί, και μάλιστα δωρεάν).Ως προς το διά ταύτα, η Συρία έχει πάνω από 20 εκ. κατοίκους και οι μισοί τουλάχιστον είναι εκτεθειμένοι στους κινδύνους του εμφυλίου πολέμου. Τί ακριβώς σημαίνει ότι "οι πρόσφυγες δεν είναι παράνομοι" και ότι "πρέπει να τους χορηγείται αυτομάτως άσυλο"; Η Ελλάδα είναι η πλησιέστερη στη Συρία ευρωπαϊκή χώρα και πρακτικά το μοναδικό σημείο εισόδου των προσφύγων στο χώρο Schengen. Τί σημαίνει αυτό; Σκεφτείτε καλά φιλάνθρωποι του καναπέ. Εάν έρθουν 100 χιλ. πρόσφυγες θα τους χορηγήσουμε άσυλο; Εάν έρθουν 500 χιλ. θα τους χορηγήσουμε άσυλο; Εάν έρθουν 5 εκ. τους θα χορηγήσουμε άσυλο; Ποιός είναι αυτός που θα κρίνει από ποιό σημείο και μετά θα πρέπει να πάψουμε να είμαστε "φιλάνθρωποι"; Έστω ότι η γυναίκα του άρθρου λαμβάνει άδεια παραμονής. Λύνει αυτό κανένα πρόβλημα; Τί θα τρώει αυτή και τα 6 παιδιά της; Που θα μένει;Όλοι αυτοί που ανέξοδα παριστάνουν τους μεγαλόθυμους και μεγαλόψυχους, μπορούν (άν εννοούν αυτά που λένε) να δουλέψουν στο Στρατό Σωτηρίας, την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εθελοντισμού ή τους Εθελοντές των Ηνωμένων Εθνών (www.unv.org). Φυσικά, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις - δεν πρόκειται να το κάνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι από τις τελευταίες διεθνώς στον εθελοντισμό. Έτσι είναι ο Έλληνας: Παρτάκιας που όμως κουνάει το δάχτυλο νουθετώντας τους άλλους.Γνωρίζω προκαταβολικά τις ενστάσεις: Είμαι άκαρδος, τα λέω αυτά γιατί δεν μου έχει τύχει προσωπική δυστυχία (πού το ξέρετε;), κτλ. Υπενθυμίζω μόνο ότι α) "Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού", αυτού που μπορείς να κάνεις (και όχι αυτού που φαντασιώνεσαι, χωρίς να έχεις σκεφτεί απολύτως καμία παράμετρο του προβλήματος) και β) Γι' αυτό υπάρχουν οι διεθνείς οργανισμοί, διότι ακριβώς καμία χώρα από μόνη της δεν μπορεί να βοηθήσει σε τέτοιου μεγέθους ανθρωπιστικές καταστροφές. Φιλανθρωπία ασκείται σε προσωπικό/ομαδικό επίπεδο με τη βοήθεια όσων έχουν ανάγκη (με το κέρμα που θα δώσεις στο ζητιάνο ή τα λεφτά που θα καταθέσεις για το καραβάνι ειρήνης). Φιλανθρωπία ασκείται σε εθνικό επίπεδο με την έκτακτη ανθρωπιστική βοήθεια που χορηγείται σε όσες χώρες έχουν πληγεί από καταστροφή (και η χώρα μας πάντα σπεύδει να βοηθήσει χώρες μακρινές, όπως η Αϊτή, ή χώρες με τις οποίες δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις, όπως η Τουρκία). Επίσης, χορηγείται μέσω της διεθνούς αναπτυξιακής βοήθειας, και η Ελλαδίτσα μας (με όλα τα κουσούρια της) χάρη στη σταθερή οικονομική υποστήριξη που παρέχει σε φτωχά κράτη, κατάφερε να είναι μια από τις 23, μόνον, χώρες που ανήκουν στη Development Assistance Committee, ειδική Επιτροπή του ΟΟΣΑ για κράτη που ξοδεύουν σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ τους για αναπτυξιακή βοήθεια. Όλα αυτά μήτε τα ξέρουν, μήτε και θέλουν να τα γνωρίζουν οι φιλάνθρωποι της πολυθρόνας/επαναστάτες του πληκτρολογίου, γιατί, προφανώς, τους χαλάνε την μόστρα.