Ο Γιάννης Φλωρινιώτης γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1940 στην Φλώρινα.
Ποτέ στην καριέρα μου δεν είχα μάνατζερ. Θεωρώ τον εαυτό μου ήρωα, γιατί ξεκίνησα από μια μικρή εταιρεία κι έγινα το είδωλο της Ελλάδος κι αυτό δεν μου το συγχωρήσανε ποτέ, αφού οι εταιρείες χαλούσαν τότε εκατομμύρια για να φτιάξουν το ίματζ κάποιου καλλιτέχνη. Μόνος μου έτρεχα, όλα εγώ τα έκανα και κατάφερα να γίνω το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο
Τον πατέρα μου τον έχασα όταν ήμουν 6 ετών. Η μάνα μου δε μπορούσε να μας συντηρήσει και μπήκαμε σε ορφανοτροφείο, το ένα μάλιστα παιδί τό'δωσε σε άλλη οικογένεια για υιοθεσία. Ως μεγαλύτερος, η μόνη μου έννοια ήταν πως θα βγω από κει μέσα, να τακτοποιηθώ και να μαζέψω όλα τα αδέρφια μου. Πράγματι, όταν βγήκα από το ορφανοτροφείο, ξεκίνησα καριέρα και γύρισα από την Αμερική, έψαξα, βρήκα τον αδερφό μου και ένωσα όλα τα αδέρφια μου.
Κάθε Κυριακή μας πηγαίναν εκκλησία με το ορφανοτροφείο. Μια μέρα λειτουργούσε ο Δεσπότης. Τον είδα με τα πετράδια, τα στρας, έλαμπε και είπα ''Παναγία μου, Δεσπότης θέλω να γίνω''! (γέλια) Και ήθελα να γινόμουν παπάς ή Δεσπότης, αλλά ευτυχώς στο ορφανοτροφείο τραγουδούσα στη χορωδία κι έλαμπα κι εκεί κι όλοι με συμπαθούσαν και μ' αγαπούσαν.
Όταν βγήκα να πρωτοτραγουδήσω φορούσα ένα άσπρο παντελόνι πλύνε – βάλε, ώσπου κάθισε η μάνα μου και μου έπλεξε μια μπλούζα και της είπα ''Βάλε και λίγο χρώμα μέσα''. Ήθελα κόκκινο, ένα τριαντάφυλλο απάνω, κάτι να ξεχωρίζει. Κάτι που δε θα ξεχάσω είναι ότι στο ξεκίνημα μου με γνώρισε μια γυναίκα που δούλευε σε οίκο ανοχής. Έβλεπα ότι έβγαινα όλο με τα ίδια κι τα ίδια και πήγε και μου ψώνισε παπούτσια, ρούχα, ρολόι...
Λέγανε τα συνηθισμένα για την εμφάνισή μου, ξέρεις τώρα, αλλά εγώ αδιαφορούσα. Στην αρχή στενοχωριόμουν, κλεινόμουν μέχρι και στην τουαλέτα κι έκλαιγα όταν με πρόσβελνε κανείς απ' το κοινό, αλλά μετά είπα ''Ρε δε χέζονται όλοι;'', αφού αυτό έκανα κι αυτό άρεσε στον κόσμο. Και σήμερα δέχομαι ρατσισμό, τα ίδια λένε, αλλά εμένα μου άρεσε αυτό από τότε, δε μπορούσα να φορέσω κάτι απλό.
Βασικά βγαίνω ένα βράδυ στην πίστα να τραγουδήσω και βλέπω – παπ – τον Χατζιδάκι στο πρώτο τραπέζι! (χαμογελάει) Λέω ''Τώρα τι κάνω; Θα φρίξει ο άνθρωπος μ' αυτά που τραγουδάω και θα σηκωθεί να φύγει''. Έβαλα τα δυνατά μου κι έλεγα να τελειώσω, να πάω στο καμαρίνι μου ν' αλλάξω και μετά απ' την παρέα του να τον γνωρίσω. Ο Χατζιδάκις παραδόξως δεν κοιτούσε τα μπαλέτα. Είχε στρέψει αλλού το κεφάλι, άκουγε μόνο με τεντωμένο τ' αυτί (κάνει την κίνηση) και κοιτούσε αλλού. Έλεγα ''Πω, πω, με σνομπάρει''.
Πάω στο καμαρίνι, λέω του αμπιγιέρ μου ''φτιάξε με γρήγορα, χτένισε με να πάω απ' τον Χατζιδάκι μη φύγει'' κι εκείνη την ώρα χτυπάει η πόρτα στο καμαρίνι και – τσουπ – μπαίνει ο Χατζιδάκις: ''Γεια σας, κύριε Φλωρινιώτη, συγχαρητήρια, είσαστε πολύ καλός και να σας πω την αλήθεια, χωρίς να παρεξηγηθώ, με φέραν εδώ με το σκεπτικό Πάμε να γελάσουμε''. Συνέχισε: ''Να σας πω κάτι; Δεν είδα ούτε σόου, ούτε μπαλέτα, εγώ άκουσα τη φωνή σας! Είσαι πολύ μεγάλος τραγουδιστής και άσ'τους να λένε! Κι επειδή όλοι είναι ξερόλες, θαρθείς να σου κάνω μια εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα''!
Πολεμήθηκα πολύ κι από εταιρείες κι από συναδέλφους. Μια φορά πήγα στην ΕΡΤ με τραγούδι υποψήφιο για την Eurovision. Μπαίνω μέσα και μου μεταφέρουν ότι κάποιος τεχνικός είπε: ''Θαρθεί τώρα αυτός ο μαλάκας ο Φλωρινιώτης με τα λαμέ του''. Δεν λέω τίποτα, τραγουδάω το κομμάτι και φυσικά η κάμερα δεν έδειχνε εμένα αλλά τα μπούτια μιας χορεύτριας. Τους την έφερα όμως! Λέω έτσι είστε; Βγήκα με κανονικό κοστούμι και παπιόν. Πάω και πιάνω τον τότε Γενικό της ΕΡΤ, Χόνδρος λεγόταν νομίζω: ''Έχω παράπονο, δεν είμαι ικανοποιημένος, γιατί κάποιος αυτό κι αυτό''...Τον φωνάζει μπροστά μου και τον ξεφτίλισε. ''Μην ξαναμιλήσεις έτσι για τον κύριο Φλωρινιώτη και για κανέναν καλλιτέχνη''.
Ωραίο είναι να νιώθουν έλξη και τα δύο φύλα για σένα. Εγώ τους μπέρδευα όλους. Έρχονταν γυναίκες στο μαγαζί, τις αγκάλιαζα, τις φιλούσα. Έρχονταν άντρες, τα ίδια! Με ρωτάγαν ''Καλά, φιλάς και άντρες και γυναίκες; Τελικά τι ρόλο βαράς;'' ''Μυστήριο'' απαντούσα ''λύστε το μόνοι σας''.
Όταν παντρεύτηκα, εκεί πάθανε όλοι αυτοί το μεγάλο χτύπημα! Λέγανε ''Τι έγινε τώρα αυτός, μια με τα λαμέ και μια με τη γυναικάρα;'' Γιατί, ξέρεις, η γυναίκα μου ήταν και απ' τις πιο όμορφες μεσ'στην Αθήνα, βγαίναμε και παθαίναν πλάκα όλοι. Κούκλα, πανέμορφη! Η πιο όμορφη γυναίκα καλλιτέχνη λέγανε όλοι. Τη γνώρισα όταν ήταν 15, την παντρεύτηκα στα 16. Της είπα ''Φαίνεσαι καλό παιδί, εγώ δεν είμαι για γάμους, αλλά μου κάνεις γιατί θέλω να κάνω οικογένεια. Με τον τρόπο σου κάνε με να σ'αγαπήσω, αλλά να, ξέρεις, εγώ έχω κάνει αυτό, έχω κάνει εκείνο και σ'τα λέω καλύτερα από τώρα για να μην τα μάθεις μετά από άλλους''...
Όταν ήμουν παιδάκι υπήρχαν κάτι πουλάκια σε κλουβί που τους έριχνες μια δεκάρα και σου βγάζαν χαρτάκι με τα μελλούμενα. Μια μέρα σε μένα έτυχε το εξής χαρτάκι: Θα πολεμηθείς πολύ, θα γίνεις Μέγας μια μέρα και θα πεθάνεις 84 ετών. Όλα τα άλλα γίναν, γιατί να μη γίνει και τ' αλλο; Άρα δεν έχω να ανησυχώ, την αράζω, δουλεύω και περιμένω
*Τα λόγια του Φλωρινώτη προέρχονται απ' την μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στο LIFO.gr και τον Αντώνη Μποσκοϊτη.
