ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από 2 χρονιά χωρισμού απο το πρωτο μου ερωτα, έχω προχωρήσει στη ζωή μου εχω τελειωσει τη σχολη μου και τη πρακτικη μου και έχω συνάψει καινουργια σχεση με έναν υπέροχο άνθρωπο εδώ και 1,5 χρόνο. Ειλικρινά είμαι ερωτευμένη μαζί του είναι πάνω από όλα φίλος μου, έξυπνος,με χιούμορ, τρυφερός και με σέβεται. Δηλαδή όλα όσα δεν είχε η πρώτη μου αγαπη (την οποία συναψα όταν ήμουν 18 πρώτο έτος στο πανεπιστημιο). Είχα έναν πολύ άσχημο χωρισμό από τη πρώτη μου αγαπη και στον τελευταίο χρόνο εγώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να τον κρατησω δίπλα μου και έπεσα πολύ χαμηλά και μετάνιωσα και πάτησα κάτω την αξιοπρέπεια μου και αμφισβήτησα ανθρώπους που πάντοτε με στηρίζουν και με αγαπούν και μετανιωσα και για αυτό. Με λίγα λόγια εξευτελιστηκα. Έπιασα πάτο. Και θύμωσα με εμένα που με καταντησα έτσι. Μέχρι που άκουσα τα χειρότερα λόγια που θα μπορούσε ποτέ να ακούσει γυναίκα στις καλοκαιρινές διακοπές με τον άνθρωπο της.Ακολουθεί χυδαιοτητα: "Δεν θέλω να είμαστε μαζί γιατί θελω να ζησω σεξουαλικές εμπειρίες με άλλες κοπέλες και εσύ μόνο δε μπορείς να μου προσφέρεις αυτή την ηδονή. Άσε που ποτέ δεν την έχω "παίξει" για σένα. Αλλά εγώ θα ήθελα να μείνουμε φίλοι και γιατί όχι και friends with benefits" Γυρίσαμε την επόμενη μέρα πίσω πήγαμε σπίτι του προσπαθούσα να ξεθολωσω και τον ρωτησα (ηρεμα)αν καταλάβαινε τι μου είπε? Αν εγω και όλες οι καλές μας στιγμές δεν σήμαιναν τίποτα απολύτως για αυτόν. Αν ήμουν απλώς το σίγουρο πήδημα το διασκεδαστικο κορίτσι που σε κάθε γιορτή γενεθλια ότι ήθελε οποτε το ήθελε για δύο χρόνια έτρεχε για αυτόν. Εκείνος ότι έκανε το έκανε από λύπηση δε ξέρω... Δε περίμενα απάντηση ήταν όλα ξεκάθαρα έφυγα σα το φάντασμα εκείνο το βράδυ. Δε του φωναξα ουτε λεπτο. Με κυνήγησε. Μπήκα στο λεωφορείο και μου έστειλε μήνυμα "έτσι φευγεις?" Αργότερα επειδή ημουν αρκετά ηλίθια του απάντησα. Περίμενα να τα πάρει όλα πίσω βλέπεις και να συνεχίσω μέσα στο ροζ μου σύννεφο να ζω. Τελικά απλά τον αφησα να μου σπαραξει τη καρδιά για μια ακόμη φορά.Και εγώ μετά από τόσο καιρό θυμάμαι ακόμη τον αριθμό του απ'έξω. Θυμάμαι τον πρώτο μας έρωτα το πρώτο μας βράδυ . Όλα τα γέλια και τις χαρές. Αλλά περισσότερο απ όλα εχω μια τεράστια πληγή που άφησα τον εαυτό μου να πεσει τόσο χαμηλά. Και ομως μεχρι και τώρα μετά από όλα αυτά με καίει το σημάδι αυτό κάθε φορά που τον βλέπω τυχαία ή μαθαίνω κάτι τυχαία για αυτόν. Είναι άδικο! Γιατί? Εκείνος ποτέ δε θα νιωσει έτσι. Ποτέ του δεν έχει πληγωθεί κατά αυτόν τον τρόπο. Του φερθηκα με όλη μου την αγάπη και τη στοργή. Δε ξέρω αν φταιει το γεγονός ότι μεγάλωσε με μια μάνα και ένα πατέρα χωρισμενους να ζουν στο ίδιο σπίτι να βριζονται όλη μέρα, αλλά εγώ δε το αξιζα αυτό. Περιμένεις από κάποιον που δεν έχει πάρει ποτέ του αγάπη οταν του τη δώσεις ξαφνικά (γιατί είμαι βεβαιη ότι την ενιωσε) να είναι έτοιμος να την εκτιμήσει και να τη φυλάξει σαν τα μάτια του.Θέλω να μπει μια τελεία. Θέλω να καταλάβει. Θέλω να νιώσει αυτό που μου κανε.Σ ευχαριστώ που το διάβασες.