ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εάν παρατηρούσε κανείς την ζωή μου θα έλεγε πως ζούσα σε ένα ροζ συννεφάκι. Στεναχώρια δεν με άγγιξε 35 χρόνια, εκτός από τον καρκίνο που χτύπησε τον μπαμπά μου πριν από πέντε χρόνια ενώ ήμουν έγκυος στην μεγάλη μου κόρη. Στενούς συγγενείς δεν είχα χάσει, πέρα από τον ένα παππού στα 9 μου χρόνια και τον άλλο στα 18, αλλά ζούσε μακριά και έτσι απλά στεναχωρήθηκα από το γεγονός. Δεν ένιωσα απώλεια. Αυτές τις μέρες ζω την απώλεια. Έχασα τον μπαμπά μου πριν από 3 μερες. Όχι από τον καρκίνο. Αυτόν τον είχε νικήσει. Τον έχασα από άσχετη αιτία, που όμως λόγω του καρκίνου που πέρασε δεν θα μπορούσε ποτέ να τον συνεφέρουν. Η ζωή μου άλλαξε από την μια στιγμή στην άλλη. Είχα τρελή αδυναμία στον μπαμπά μου. Η μεγάλη μου η κόρη του είχε αδυναμία. Εκείνος, ζώντας με τρεις γυναίκες στο σπίτι, μας είχε κακομαθημένες. Μας φρόντιζε και μας αγαπούσε. Μας πρόσεχε. Της μάνας μου της συμπεριφερόταν σαν να είναι βασίλισσα. Κι εκείνη τον αγαπούσε και τον πρόσεχε. Ήταν η ζωή της. Και τώρα προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Εγώ στα 35 μου να προσπαθώ να ξεπεράσω τον χαμό του νέου, μόνο 59 ήταν, πατέρα μου. Θα μου λείψει και ξέρω ότι θα λείψει και στις κόρες μου. Πριγκίπισσες τις είχε και τις δύο. Και πρέπει να βρω τον τρόπο να τους πω ότι ο παππούς έφυγε.... Σ' αγαπάω μπαμπά!!! Ξέρω ότι θα μας προσεχείς κι από κει που είσαι τώρα! Καλή αντάμωση!!