__________________
1.
Η σύνοψη αυτής της ερώτησης είναι :"Δεν ξέρω τι να κάνω με το Μήτσο",οπότε αναγνωριζω κάθε λόγο να πάει τρας καν,αλλά είμαι χρόνια φανατική αναγνώστρια και μετά τα φιλοσοφικά και ψυχολογικά ερωτήματα είπα να κάνω κι ένα πιο προσωπικό.Είμαι 25 είναι 34,και πιο ανώριμος από πράσινη μπανάνα. Συγκεκριμένα είναι ακριβώς ο τραυματισμένος συμπλεγματικός τύπος που περιέγραφε ως συνάδερφο μια κοπέλα σε πρόσφατη ερώτηση, αυτός που κάνει διαρκώς edgy, προβοκατόρικες και εναντιωματικές δηλώσεις για τους λόγους που τόσο ευστοχα περιέγραψες. Κατά τα άλλα είναι ένα βαθιά συναισθηματικό, ευαίσθητο, υπεύθυνο και στην πράξη καλόκαρδο wouldnt hurt a fly (όταν δεν εμπλέκεται εκδίκηση που γίνεται το υπερβολικό θηρίο που θα περιμενε κανείς απ τις δηλώσεις του) άτομο που ταίζει γατάκια,σε γεμίζει χρήσιμα και άχρηστα gadget από φροντίδα και ψοφάει για τρυφερότητα(makes2ofus).Για παράδειγμα είχαμε έναν μέγιστο τσακωμό για το αν ο Τραμπ είναι χειρότερος από τη Χίλαρι (εγώ ήμουνα στο ναι) με αυτόν να επιμένει οτι είναι ακριβώς το ίδιο εφόσον και η Χίλαρι (και οποιοσδήποτε σε τέτοια θέση)δε θα βαζε βέτο να βομβαρδιστει ένας πλυθυσμός περιλαμβανομένων αμάχων υπό δεδομένη πίεση συμφερόντων. Ενώ το αναγνωρίζω αυτό και πάλι επέμενα οτι υπάρχει το καλύτερο και το χειρότερο και σε καποιες περιπτώσεις διαλέγεις το λιγότερο κακό,και έλεγα τα επιχειρήματά μου εναντίον του Τραμπ. Καταλήξαμε οτι 'αντιπροσωπεύω όλα αυτα που μισεί ,όλα όσα φταίνε σ αυτή τη χώρα,ότι δεν στέκει η λογική του 'λιγότερο κακού' και να μου τραγουδάει 'Τραμπ ολέ ολέ' Είναι ένας άνθρωπος που κράζει οτι δεν τρωγεται η χορτόπιτα ενώ εξαφανίζει το μισό ταψί, έχει άλυτα θέματα με την οικογένεια του αλλά προτιμά να μένει στο πατρικό και να βγάζει χαρτζηλίκι από την επισήμως φαλιρισμένη επιχείρησή του από το να ρισκάρει , να φορτωθεί νοίκι και ευθύνες για να αναζητήσει αμφίβολο μεροδούλι στον αδιαμφισβήτητα χτυπημένο απο κρίση και κορεσμό κλάδο του, ήταν άπειρο καιρό σε μια εξ αποστάσεως σχέση που ειχε πάει απ το χλιαρό στο υπό του 0 και ενώ είχε χωρίσει λεκτικά συνέχιζε να απαντάει σχεδόν μονολεκτικά σε καθημερινά μηνύματα για μήνες (μη ρωτήσετε πως το ξέρω περιλαμβάνει ομηρικούς καυγαδες στα όρια του χωρισμου άμα το καθημερινό buzz του'καλημερα' και 'καληνύχτα' απο την πρώην στο μεσετζερ ενώ κοιμόμασταν μαζί έως εντελώς κατακριτέο αλλά δηλωμένο μετά αλλαλαγμών μάλιστα privacy infringement εκ μερους μου) μέχρι να αγανακτήσει η άλλη πλευρά και να τραβηξει το τσιρότο. Κατά τα άλλα θεωρεί τον εαυτό του ιδεαλίστή και Α-συμβίβαστο μέχρι το μεδούλι.Στα suggestions δε οτι υπάρχει οποιοδήποτε χασμα στη θεωρία και την πράξη του ,ή τυχόν είναι κάπως ανώριμος απαντά οτι είναι μια χαρά ώριμος και έχει αυτογνωσία (το abuse που πέφτει σ αυτή τη λέξη από γνωστούς που πραγματικά δεν έχουν ιδέα τι τους γίνεται είναι εξωπραγματικό).Να μην περιμένω θαύματα και να τον αποδεχτώ όπως είναι (or not )ή να ποντάρω στο καλό που βλέπω μέσα του και ότι ίσως μπορέσουμε να βρούμε λίγη άκρη και πώς? βασικά δεν περιμένω απάντηση τύπου το α, ένα σχόλιο θα μου αρκούσε #τονε<3ομως
-και ψυχολογα παναθεμα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εγώ από την περιγραφή δεν θα τον άντεχα ούτε για καφέ ένα μεσημέρι, αλλά το δυστύχημα είναι ότι ούτε εσύ τον αντέχεις για καφέ για ένα μεσημέρι.
Μετά από όλα αυτά δεν καταλαβαίνω πώς καταλήγεις στο «τον αγαπώ όμως». Νομίζεις ότι αυτό το «όμως» είναι δικαιολογία; Για τι πράγμα; Για το ότι ψάχνεις τρυφερότητα με μανία, τόση μανία, που γαντζώνεσαι πάνω σε μια πιθανότητα 'μήπως αυτός αλλάξει, μήπως αρχίσω να τον αντέχω, μήπως τελικά πάρω αυτό που χρειάζομαι τόσο πολύ', επειδή φοβάσαι ότι αν φύγεις δεν θα έρθει ο επόμενος; Ο επόμενος όμως θα έρθει. Πάντα έρχεται. Και όχι επειδή είσαι 25, αλλά επειδή είσαι και 25 και υπομένεις τα κόμπλεξ ενός 34χρονου που δεν σκοπεύει να τα λύσει, ούτε καν να τα αντιμετωπίσει, ορθά κοφτά σου λέω ότι κάνεις χαζομάρες.
Αν με την υπογραφή εννοείς ότι είσαι κυριολεκτικά ψυχολόγα, θα ήθελα να σε ρωτήσω τι θα έλεγες σε έναν πελάτη σου που σε ρωτάει αν είναι καλή ιδέα να ποντάρει κάποιος «στο καλό που υπάρχει μέσα σε κάποιον άλλον», σα να επενδύει σε ορυχείο.
__________________
2.
Αυτός λέει εδω και χρονια πως εχει καταθλιψη - και δειχνει να γωριζει τα παντα για τα συμτωματα απ' εξω (σαν να τα εχει παπαγαλησει ας πουμε απο καποιο σαιτ ψυχολογιας )... παρ' ολα αυτα,δεν εχει διαγνωση απο ειδικο (αν και προσφατα ειπε πως θελει να παει σε καποιον για βοηθεια), ειναι τρομερα κοινωνικος σαν ατομο, βγαινει πολυ, παει γυμναστηριο- και φροντιζει παρα πολυ το σωμα του και σε γενικες γραμμες απλα οταν του πεις να βγειτε εξω να τα πειτε θα βρει καποια δικαιολογια ωστε να σε απομακρυνει απο κοντα του... αυτο το εκανε κ παλιοτερα- πριν χρονια± - οχι μονο μ' ενενα αλλα και με καποια αλλα ατομα , παρ' ολα αυτα αν καποια κοπελα τον ενδιαφερε ισως κ να εβγαινε μαζι της ή αν τον φωναζε καποιος πολυ κολλητος φιλος παλι εβγαινε μαζι του... και ξερω οτι συνεχιζει να βγαινει με κανα δυο κολλητους - για το αν βγαινει και με κοπελιτσες κλπ δεν ξερω...δεν ξερω ρε παιδια... για καποιο λογο δεν με πειθει... φαινεται οντως θλιμενος αλλα δε με πειθει και δεν ξερω μηπως κανω εγω κατι λαθος και δεν μπορω απλα να δω αυτο που λεει . γενικα αν τον ρωτησεις τι εχει ειναι τρομερα ανοιχτος στο να σου πει και σε γενικες γραμμες μιλαει ευκολα και σε ολους- λες και δεν εχει ανθρωπους να τον ακουσουν ενω λεει οτι εχει διωξει απο κοντα τους περισσοτερους και πως μισει τον εαυτο του. μα πως γινεται να μιλσεις τον εαυτο σου και να φροντιζεις τοσο πολυ την εικονα σου ; ...απο κοντα οταν τον δεις ειναι φασεις που μιλα για τον εαυτο του λυπημενα. γενικα κλαιγεται και αναρωτιεμαι τι και πως... κατα καιρους ειχα φιλους με καταθλιψη. δεν θυμαμαι κανεναν να φροντιζε τον εαυτο του και την εικονα του με αυτον τον τροπο και να εβγαινε τοσο πολυ. υπαρχει περιπτωση να λεει ψεματα...; πως θα το καταλαβω.; πως γινεται να λες οτι δεν κοιτας γυναικες και να εισαι ολα την ωρα μεσα στο φλερτ αν βρεις ευκαιρια και πως γινεται να λες οτι δε βγαινεις και με την πρωτη ευκαιρια τσουπ να βγαινεις εξω, να ξενυχτας και να γινεσαι στουπι...; με εχει μπερδεψει. να τον πιστεψω...; ειναι σημαντικος φίλος για μενα και δε θα΄θελα να τον αδικησω... θελω να τον βοηθησω αλλα ειναι στιγμες που πραγματικα αμφιβαλλω αν λεει αληθεια... φοβάμαι οτι δεν ειναι κατάθλιψη αλλά κάτι αλλό... δεν ξερω τι...στο ιντερνετ που ψαχνω δεν εχω βρει και πολλες απαντησεις.
.. να τον πιστεψω..; εχεις καμια ιδεα...; δεν ξέρω τι να κάνω ή που να ρωτησω- εχεις να προτεινεις κατι..; Υ.Γ Αμπά μου συγγνωμη για το σεντονι ευχαριστω για το χρόνο σου.
-frikarismeno kotopoulo
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν καταλαβαίνω ποιος είναι ο στόχος σου. Να καταλάβεις αν έχει κάνει σωστή διάγνωση για τον εαυτό του; Ποιος ξέρει, αλλά μάλλον όχι. Πόσοι είναι σε θέση να κάνουν σωστή διάγνωση για τον εαυτό τους; Και πες ότι έχει την ικανότητα, ή ότι δεν την έχει. Εσύ πιστεύεις ότι έχεις την ικανότητα να διαπιστώσεις τι από τα δύο συμβαίνει; Είσαι φίλος, δεν είσαι ο ψυχολόγος του. Ως φίλος είσαι κοντά, είσαι δίπλα, ακούς αν ο άλλος χρειάζεται ένα ακροατή, βοηθάς αν σου ζητηθεί βοήθεια. Διάγνωση δεν σου ζητήθηκε ακόμα.
Όταν κάποιος δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν σημαίνει ότι σου λέει ψέματα. Δεν χρειάζεται να χώσεις τις περιπτώσεις που δεν καταλαβαίνεις οπωσδήποτε σε ένα κουτάκι που καταλαβαίνεις. Αν θέλει να καταλάβει τον εαυτό σου, ας πάει σε ψυχολόγο. Σε αυτό μπορείς να βοηθήσεις, ενθαρρύνοντας.
__________________
3.
Γεια σου Α μπα,
Είμαι 36 και εδώ και 4 χρόνια δεν έχω καποια σταθερή σχέση -μόνο εφήμερες ιστορίες- μετα από μία πολύχρονη σχέση που είχα και τελείωσε. Η συντροφικοτητα είναι κατι που μου λείπει, ασχετως ηλικίας, -ο γαμος και η οικογενεια δεν με ενδιαφερει- απλά νιωθω οτι ειμαι αρκετο καιρο μόνη. Καινουριες γνωριμίες κάνω συχνά, βγαίνω συχνά, ξέρω αρκετό κόσμο, κατα καιρους θα γνωρίσω και κάποιον που μου αρέσει αλλα ποτέ δεν προχωράει η ιστορία και έτσι δεν έχει προκύψει κατι. Με εκνευρίζει όμως αυτή η νοοτροπία που έχουν πολλοι που αν είσαι μονος απο μια ηλικία και έπειτα, θεωρουν ότι κατι κάνεις λάθος εσύ, λες και ειναι κατι που μπορείς να το προσπαθήσεις, όπως μπορείς να προσπαθήσεις για άλλα πράγματα στη ζωή -καριερά, σπουδες, οικονομικά- ή είναι κατι που περνάει απόλυτα από το χερι σου. Μου λενε φίλες μου είτε ότι δεν προσπαθώ αρκετά είτε ότι στην πραγματικότητα δεν το θέλω. Τους λέω ότι δεν εξαρταται μονο από μένα, είναι και θεμα τύχης. Γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος νομίζει πως θα πατησεις ένα μαγικό κουμπί και θα εμφανιστεί ξαφνικά η τέλεια σχεση μπροστά σου; Ή μήπως εννοούν κατα βάθος ότι δεν συμβιβάζομαι με μία περίπτωση ό, τι να ναι, προκειμενου να μην ειμαι μονη, κατι που εγω σε καμια περίπτωση δεν θα εκανα;
-Ελένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά ναι, και αυτό μπορείς να το προσπαθήσεις όπως μπορείς να προσπαθήσεις και για άλλα πράγματα στη ζωή, όπως την καριέρα και τις σπουδές. Λες ότι για αυτό χρειάζεται τύχη – φυσικά και χρειάζεται. Όμως δεν χρειάζεται και για την καριέρα, για τις σπουδές; Τύχη χρειάζεται και για να βρεις παπούτσια σε εκπτώσεις στο νούμερο σου. Η εύρεση συντρόφου δεν είναι κάτι μεταφυσικό ή καρμικό που είτε συμβαίνει, είτε όχι. Πρέπει να το θέλεις, μέσα σε ρεαλιστικά πλαίσια, και πρέπει να το προσπαθείς. Μέσα σε μια πρόταση περιέγραψα κάτι αρκετά σύνθετο και δύσκολο να γίνει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται.
Ο κόσμος δεν νομίζει ότι θα πατήσεις ένα κουμπί και θα εμφανιστεί η τέλεια σχέση. Κανένας δε νομίζει κάτι τέτοιο. Σε συμφέρει να ακούσεις με προσοχή τις φίλες σου που σε ξέρουν, αντί να ισχυρίζεσαι ότι λένε πράγματα που ποτέ δεν σου είπαν. Όταν λέμε «να το θέλεις», εννοούμε να το θέλεις τόσο ώστε να είσαι σε θέση να ρισκάρεις, αλλά παίρνοντας υπολογισμένο ρίσκο. Είσαι 36. Ξέρεις ποια είσαι; Ξέρεις τι χρειάζεσαι; Ξέρεις να το αναγνωρίζεις; Ξέρεις πού θα μπορούσες να το βρεις;
Δεν θα σου πρότεινε κανείς να συμβιβαστείς με μια περίπτωση ό,τι να΄ναι, αλλά είναι πολύ σημαντικό να πατάς στα πόδια σου όταν λες «τέλεια σχέση». Η τέλεια σχέση για σένα πρέπει να είναι κάτι που είναι εφικτό. Αλλιώς το συμπέρασμα μπορεί να είναι ότι θέλεις, αλλά δεν έχεις ωριμάσει ακόμα για να ξέρεις τι είναι μέσα στα πλαίσια του εφικτού να θέλεις.
__________________
4.
Αγαπητή Αμπα,
Σε διαβάζω καιρό και αποφάσισα να γραψω και εγω. Ειμαι 32, πριν δυο χρονια γνωρισα καποιον. Στην ηλικια μου, ενας ανθρωπος πανεξυπνος αλλα ιδιορρυθμος. Μου ξεκαθαρισε οτι δεν κανει σχεση με μια γυναικα μονο και οτι παραλληλα εχει σεξουαλικες σχεσεις με αρκετες. Εγω θα ημουν επισης ελευθερη να κανω οτι θελω. Τον ερωτευτηκα, τον θαυμαζα και δεχτηκα την ιδορρυθμη αυτη σχεση, δεν με ενοχλουσε ιδιαιτερα αρκει να ενιωθα οτι ημουν σημαντικο κομματι του. Ειχαμε εντονη σεξουαλικη σχεση αλλα αρκετα βιαιη-απο τη μερια του. Εμενα μου εγινε εμμονη να με αγαπησει και ενιωθα οτι δεν του ειμαι αρκετη. Για να με αγαπησει, παρολο που ελεγε οτι με αγαπαει, ημουν ετοιμη να δεχτω οτι θελει. Αυτο σημαινε και αρκετη βια στη σεξουαλικη μας σχεση. Μπηκα σε ενα παιχνιδι υποταγης μαζι του, το οποιο ναι μεν μου αρεσε αλλα με φοβιζε. Αυτος επεμενε οτι δεν με φοβιζε απλα ειμαι εγωιστρια. Αρχισα να φοβαμαι να βρεθω μαζι του αλλα παντα πηγαινα. Στο μεταξυ οποτε παραπονιουμουν για κατι με ειρωνευοταν και ελεγε οτι κανω υστεριες λογω του χαρακτηρα μου. Μπηκα σε ενα τριπακι οπου αρχισα να νιωθω θυμα και να προσπαθω να τον κανω να με λυπηθει, να προσπαθω να του τραβηξω την προσοχη, να ζηλευω τις αλλες ενω πριν δεν ειχα προβλημα και να προσπαθω μονιμως να αποδειξω οτι αξιζει να με αγαπαει. Οσο το εκανα αυτο, με κατηγορουσε οτι κανω δραματα, οτι σκεφτομαι μονο τον εαυτο μου, οτι ειμαι απαισιος χαρακτηρας. Η βιαιη σεξουαλικη σχεση συνεχιζοταν και δεν μπορουσα να βγω. Εχω αρχισει να αμφιβαλλω για μενα, νιωθω οτι ειμαι απαισιος ανθρωπος, καθε φορα σκεφτομαι να μην πω αυτο που δεν πρεπει, ή οτι αν πω κατι ή αν πω οχι θα το παρει στραβα. Με κατηγορει οτι ειμαι ανικανη να κανω σχεση με αλλον ανθρωπο γιατι ειμαι εγωιστρια και οτι θελω να τον πληγωνω και δεν το καταλαβαινω. Εχω κανει μικρες επαναστασεις, πχ να ακυρωνω συναντησεις τελευταια στιγμη και να εξαφανιζομαι αλλα παντα επεστρεφα και ζητουσα συγγνωμη. Μετα φυσικα αυτη τη σταση τη χρησιμοποιουσε εναντιον μου. Οποτε παω να κανω συζητηση βγαινω χαμενη γιατι παιζει με τις αντιφασεις μου και μου τα φερνει ετσι ωστε να βγαινω αδικη. Παρεξηγει καθε προθεση και μου λεει οτι αν φερομουν σωστα θα ηταν και εκεινος καλος μαζι μου. Εκτος της σεξουαλικης μας σχεσης δεν ειναι βιαιος καθολου ομως δεν ειμαι σιγουρη πλεον οτι εχουμε και καποια σχεση εκτος αυτης. Ειμαι σιγουρη οτι εχω φταιξει, αλλα εχω χασει πια την πιστη σε μενα και νιωθω οτι ειμαι προβληματικη. Εκεινος δεν φταιει ποτε, θεωρει οτι ηταν αψογος και οτι εγω φταιω και αξιζω αυτη την συμπεριφορα. Δεν ξερω καν τι θελω και αν βγω το μετανιωνω στη στιγμη και σκεφτομαι οτι εγω φταιω και εχει δικιο. Τρελαινομαι στην ιδεα να φυγει αλλα δεν ξερω μεχρι που μπορω να φτασω και δεν αντεχω αλλο. Ακομα και τωρα που τα γραφω νιωθω οτι τον κατηγορω αδικα και ειμαι υπερβολικη. Τι θα με συμβουλευες;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θα σε συμβούλευα να πας το γρηγορότερο σε έναν ψυχολόγο γιατί δυσκολεύεσαι να θέσεις τα όρια σου και να προστατέψεις τον εαυτό σου σε σημείο που μπορεί να κινδυνεύεις. Ο άνθρωπος αυτός σε έχει υπό τον έλεγχο του, και η βία επεκτείνεται ξεκάθαρα εκτός του σεξ, και δεν το βλέπεις. Είναι πολύ ανησυχητικό που δεν καταλαβαίνεις ότι απαιτεί την ίδια υποταγή από σένα και εκτός κρεβατιού. Σε έχει κάνει να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, σε έχει κάνει να νιώθεις προβληματική, και νομίζεις ότι φταις και από πάνω. Βρίσκεσαι σε ένα εντελώς διαστρεβλωμένο σύμπαν, και δεν είναι ότι το έπαθες στα καλά καθούμενα. Κάτι είδε σε σένα που τον έκανε να καταλάβει ότι τον παίρνει να σου φέρεται έτσι, και αυτό το κάτι σου είναι ακόμα άγνωστο, και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο από όλα. Γι'αυτό, επιστρέφω στην αρχική συμβουλή. Πήγαινε το γρηγορότερο σε έναν ψυχολόγο. Αν καταφέρεις πριν από αυτό να απομακρυνθείς από αυτή την αυτοκαταστροφική σχέση θα ήταν ακόμα καλύτερα, αλλά πήγαινε έτσι κι αλλιώς, ακόμα και αν σου φαίνεται βουνό να φύγεις.
__________________
5.
Αγαπητή Α,μπα.
Ο ρόλος σου υπήρξε καθοριστικός, ή περισσότερο σωτήριος. Εκπλήσσομαι ευχάριστα με το πόσοι νιώθουμε τέτοια σωτηρία και αλλαγή με την επιρροή των απαντήσεων σου, γι' αυτό αρχίζω πρώτα με αυτό. Σε ευχαριστώ ειλικρινά, γιατί νομίζω πως αν δεν ήσουν εσύ θα ήμουν ένα χρόνο πίσω σε μία διαρκή μαυρίλα, χωρίς να (ανα)γνωρίζω τρόπο διαφυγής. Και πράγματι, όταν ένα θέμα δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα μας, στις σχέσεις μας με τον εαυτό μας και τους γύρω η μόνη λύση είναι ό,τι προτείνεις αδιάλλακτα (στερεοτυπικά σχεδόν) σε κόπι πέιστ. Ευχαριστώ για την ενημέρωση πρώτα και για την οξυδέρκεια, καθαρότητα και ακρίβεια των λεγόμενών σου. Ο λόγος σου έχει δύναμη και οι συλλογισμοί σου, ο τρόπος σκέψης σου πηγή έμπνευσης και πρότυπο αναζήτησης στην καθημερινότητα μου.
Ο λόγος που σου γράφω στηρίζεται στην ανάγκη να ακούσω την καθαρά προσωπική σου άποψη σε ένα ηθικό δίλημμα που με έχει ταλαιπωρήσει τους τελευταίους μήνες. Πριν 5 χρόνια, στα 17 μου, ερωτεύτηκα και έκανα την πρώτη σχέση μου με τον Λ, στα 19 του, η οποία έλαβε (οριστικό πια) τέλος πριν 2 χρόνια. Η θυελλώδης σχέση, η ψυχική και συναισθηματική ανισορροπία των 3 χρόνων που κράτησε, και η καταστροφική συνέπεια τους στην ψυχοσύνθεση μου τον πρώτο χρόνο του χωρισμού δεν είναι κομμάτι που με απασχολεί πια, οπότε προχωρώ στην ουσία. Κατά την διάρκεια εκείνης της σχέσης, υπήρξα φίλη με φίλους του Λ., με κάποιους πιο κοντά με άλλους καθαρά τυπικά στο να γνωρίζω την ύπαρξη τους. Και εδώ έρχεται ο Γ., φίλος του Λ., με τον οποίο δεν είχα καθόλου επαφές όσα χρόνια υπήρξα με τον Λ. Να αναφέρω εδώ πως λόγω περιοχής και δικής μου δουλειάς οι κοινωνικές συναναστροφές με όλα αυτά τα άτομα (συμπεριλαμβανομένου του Γ.) είναι αναπόφευκτες. Κάπως έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε μία ερωτική έλξη από μέρους μου προς τον Γ., η οποία εντεινόταν μέσα από συζητήσεις μας, από τυχαίες συναντήσεις, από βλέμματα και αγγίγματα, από κανονισμένες πια συναντήσεις (ας πιούμε τίποτα μετά την δουλειά) και από το εν συνεχεία επικοινωνιακό και πνευματικό ταίριασμα (φυσικά, εμπερικλείεται ο ενθουσιασμός και το πρωτόγνωρο που μεγαλοποιούν την επιθυμία). Πρόσφατα, έχοντας πια εξαντλήσει αποθέματα ηρεμίας και ικανότητας απόκρυψης των τόσων έντονων επιθυμιών μου, μέσα σε ένα πλαίσιο συνεχιζόμενων συναντήσεων και έχοντας λάβει εξίσου έντονα ερωτικά «σήματα» από μέρους του, εξέφρασα τα συναισθήματά μου, όπου υπήρξε ανταπόκριση και παρόμοιες επιθυμίες, με έντονο το ΑΛΛΑ της φιλίας του με τον Λ. Είναι σημαντικό να αναφέρω την τωρινή μου σχέση με τον Λ., η οποία βασίζεται σε τυχαίες συναντήσεις και μια φορά στο τόσο κανονισμένες σε ένα καθαρά φιλικό πλαίσιο από μεριάς μου (αμφισβητώ το δικό του), αλλά και σε συνεχή παρουσία σε δύσκολες περιόδους (πχ, η στήριξη μου στις περιόδους πανικού του). Το ερώτημα είναι ένα, και έχει τεθεί ήδη φαντάζομαι. Πόσο λάθος είναι η επιθυμία μου να φτιάξω κάτι ουσιαστικό με κολλητό του Λ. , δεδομένων των συνθηκών; Η επιθυμία αυτή αποτραβιέται, σβήνεται ή θα μείνει μέσα μου για πάντα; Πόσο λάθος είναι που θέλω να την ζήσω; Ευχαριστώ ξανά και συγνώμη για το ατελείωτο του μηνύματος.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχω γράψει και ξαναγράψει ότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν, εκτός αν δύο άνθρωποι συμφωνήσουν αμοιβαία ότι ο ένας ανήκει στον άλλον. Αν δεν υπάρχει αυτό το άγραφο ή γραπτό συμβόλαιο, δεν δέχομαι τίτλους κατοχής από κανέναν για κανέναν, και ούτε καταλαβαίνω, ούτε εγκρίνω τις απαιτήσεις όλων να θεωρούν δεδομένο ότι όλοι οι πρώην τους είναι no no εις τους αιώνες των αιώνων για όσους ξέρουν. Καταλαβαίνω την πίκρα, τη ζήλια, και γενικώς την γκρίνια για το θέμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν αξιώσεις.
Στην δική σου περίπτωση δε, η ερώτηση με στενοχωρεί ιδιαίτερα. Διότι η σχέση έχει λήξει προ πολλού, και μάλιστα σου έχει αφήσει και πολύ άσχημες αναμνήσεις, ενώ ο φίλος εμφανίστηκε μετά τη λήξη της. ο Λ δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω σου. Απολύτως κανένα.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω, και δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα, είναι το γιατί βγαίνεις φιλικά με κάποιον που πιστεύεις ότι δεν σε βλέπει φιλικά. Όσο δεν το ξεκαθαρίζεις, είναι πολύ μεγάλο λάθος, όπως και η συνεχής σου παρουσία στις δύσκολες του στιγμές (γιατί; Αν δεν είσαστε φίλοι, και αυτό λάθος είναι. Του δίνεις λάθος μήνυμα). ΑΥΤΟ είναι που θα σου δημιουργήσει προβλήματα αν προχωρήσεις με τον άλλον, και σε αυτό ο Λ θα έχει και δίκιο.
__________________
6.
Γεια σου Α μπα! Το ερωτημα ειναι νομιζω αρκετα συνηθισμενο αλλα εγω ακομα δεν εχω βρει την απαντηση. Μπορει βεβαια να μην την εχω καταλαβει ή ακομα χειροτερα να μη θελω. Το θεμα ειναι οτι ειμαι πολυ ομορφη κοπελα και αρκετα χαρισματικος και ταλαντουχος ανθρωπος. Ετσι τουλαχιστον μου λενε ολοι οσοι γνωριζουν εμενα και τις δουλειες μου. Δε θελω να το παιξω μετριοφρων αλλα εχω αρχισει να καταριεμαι τον εαυτο μου. Εδω και εναν χρονο δε με εχει φλερταρει κανεις ουτε εχει δειξει ενδιαφερον (εκτος απο τον πρωην μου που δεν πιανεται). Ουτε καν στις διακοπες οπου ολοι ειμαστε πιο ανετοι. Βγαινω με τις παρεες μου και ειμαι αρκετα κοινωνικη αλλα και παλι τιπιτα. Ποια ειναι η δικη σου εξηγηση; τι φταιει; Μηπως φταιει που δεν ασχολουμαι με σοσιαλ μιντια, σελφι και το στηθος μου δεν ειναι γωγω μαστροκωστα; που τα οπισθια μου δε μοιαζουν με της καρντασιαν και που δε φωτογραφιζομαι με βαμμενα φρυδια σε κυριλατα κλαμπ;Μηπως φταιει η εποχη μαςς;; Δυσκολος καιρος για ....;
-Μπακουριν
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Χμ, δεν θέλεις να το παίξεις μετριόφρων, και πράγματι, δεν το παίζεις μετριόφρων. Δεν χρειάζεται καταριέσαι τον εαυτό σου – μην φτάνουμε σε άκρα, παρακαλώ. Δεν είναι πολύ ένας χρόνος ανομβρίας, όσο όμορφη, χαρισματική και υπέροχη και αν είσαι. Σίγουρα δεν φταίει τίποτα από όλα αυτά που αναφέρεις, και η απόδειξη είναι ότι γύρω σου θα παρατηρείς διάφορες κοπέλες που δεν είναι τόσο όμορφες και χαρισματικές και ταλαντούχες όσο εσύ, και παρόλ'αυτά, και φλερτάρουν, και σχέσεις κάνουν
_________________
7.
Καλησπερα! Μου αρεσει η τετραγωνη λογικη που εχεις επανω στα πραγματα.
Στα 29 και οι δυο, σχεση 10 μηνων. Στους 3-4 μηνες ολα μελι-γαλα(κλασικη πορεια σχεσης, μετα τους 4-5 μηνες πεφτουν οι μασκες). Μελι γαλα εννοω οτι μεχρι και σε τυπου ρεβεγιον ηρθε στο σπιτι μου στους 2 μηνες πανω, παρολο το κλειστο της προσωπικοτητας του.. Μηνυματα γλυκα και τρυφερα,οχι τιποτα γελοιο, εδειχναν ενδιαφερον για το ατομο μου, μου μιλουσε για αυτον, για τις σκεψεις του και τους προβληματισμους του(σημαδια ενδιαφεροντος ετσι?) εγω λιγο συγκρατημενη στην αρχη(λογω του οτι μου αρεσε πολυ, για να μη τη πατησω). Αρχιζω και αφηνομαι και ερωτευομαι σιγα σιγα.
Στους 4 μηνες πανω, παρατηρω αλλαγη συμπεριφορας, αρχιζει και κλεινεται στον εαυτο του, δε μοιραζεται πλεον πραγματα μαζι μου. Ρωταω τι συμβαινει μια και δυο και τρεις, μετα απο πολλα ''τιποτα'' μου λεει οτι δεν ειναι σιγουρος αμα ταιριαζουμε, οτι μπορει να ειμαστε διαφορετικοι ανθρωποι με διαφορετικες αποψεις, μου λεει και καποια πραγματα για τον εαυτο του, οτι τα τελευταια χρονια ολα ειναι μια ευθεια γραμμη, δεν ενθουσιαζεται πλεον , δεν ειναι ουτε χαρουμενος ουτε στεναχωρημενος. Γενικα ειναι ενας πολυ ενδιαφερον και δραστηριος ανθρωπος, δασκαλος, αγαπη για τη φυση και τα βουνα, λιγομιλητος, προσπαθει να μετραει τα λογια του.( Να προσθεσω οτι δουλευει σκληρα, κανει πολλα πραγματα,αλλα χωρις να ξερω πως να το εξηγησω, προσπαθει να ειναι μετριοφρων, -αλλα πιστευω οτι δεν ειναι. Του εχουν ξεφυγει κουβεντες πανω σε συζητησεις μας τυπου να του εχω πει οτι θα ξυπνησω νωρις και μου απανταει ''γιατι, αφου δεν εχεις κατι σημαντικο να κανεις'', χωρις να ξερει τι εχω να κανω αυριο, ή πχ οτι ήμουν ολη μερα στη δουλεια και να απανταει '' ολη μερα εννοεις 9 με 2?'' ενω ημουν ολη μερα στη δουλεια τη συγκεκριμενη ημερα. Ή οτι του ειπα οτι εχασα ενα κιλο(εχω δυο τρια κιλα παραπανω) και μου λεει 'απο που?''. Αυτα τα παραδειγματα μου τα χει πει και νιωθω οτι του ξεφυγαν γτ μετα που μου τα ελεγε εβλεπα μια αμηχανια απο μερους του. Εν ολιγης, εχω την εντυπωση οτι εχει μεγαλη ιδεα για τον εαυτο του, το ξερει οτι εχει μεγαλη ιδεα για τον εαυτο του, και προσπαθει να το κρυψει. Εχω μια εντυπωση οτι υποτιμαει τους αλλους ανθρωπους?)
Εγω απο μεριας μου(εχω αρχισει να τον ερωτευομαι πολυ) να στεναχωριεμαι γιατι ενω μου τα λεει αυτα , μου λεει δε θελω να χωρισουμε,. Μου λεει οτι θελει να ξαναπροσπαθησουμε, περναμε πολυ καλα(παμε πολλες εκδρομες μαζι γενικα, αγαπαμε την ορειβασια και οι δυο) δειχνει παλι τρυφερος και οτι ενδιαφερεται, και παλι πριν απο ενα μηνα, παλι τα ιδια. Αλλαγη συμπεριφορας, τον ρωταω παλι τι συμβαινει, τα ιδια παλι. Δε ξερει αμα ταιριαζουμε, οτι εχουμε διαφορετικες αποψεις πανω στη ζωη(ενω δεν εχουμε ερθει ποτε σε καποια τρομερη αντιφαση για κατι.). Με ρωταει αμα εχω κερδισει κατι απο αυτη τη σχεση, του λεω ναι, τον ρωταω εσυ? μου λεει δεν ξερω. Μου λεει οτι ισως εχει αυτος το προβλημα. Μου λεει οτι δεν ξερει, οτι δε θελει να χωρισουμε ομως. Προσπαθω να το συζητησουμε και να τον βοηθησω παραπανω με ερωτησεις τυπου' γιατι πιστευεις οτι δε ταιριαζουμε'' και '' τι πιστευεις για μενα'' "γιατι εισαι μαζι μου'' χωρις να παιρνω καποιες ξεκαθαρες απαντησεις.( Να προσθεσω επισης, οτι τους φιλους του τους γνωρισα προσφατα, γενικα ενιωθα οτι ψιλοκρυβομασταν σα ζευγαρι,μενουμε και σε επαρχια).
Το ξεπερναμε(ξεπερναω?) και αυτο χωρις καποιες απαντησεις, παμε προσφατα ενα πολυ ωραιο διημερο με ενα φιλικο του ζευγαρι(πρωτη φορα συνεβει τετοια στενη επαφη με φιλους του. Πολυ γλυκος και τρυφερος, μου κρατησε και το χερι στο δρομο πρωτη φορα, με αγκαλιαζε μπροστα στο φιλο του). Γυρναμε απο την εκδρομη και με μ λεει οτι νιωθει οτι δεν ειμαι ο εαυτος μου μαζι του. Εγω σε αυτα τα σκηνικα να αμφιβαλλω για τον εαυτο μου, να μη νιωθω ''αρκετη'' για αυτον, και γενικα να μην ειμαι σε ηρεμια.
Παρουσιασα την αρνητικη πλευρα της καταστασης, υπαρχουν και πολλα καλα, πολλα βραδια αγκαλια και τρυφεροτητας και απο τις δυο πλευρες, μας αρεσει να κοιμομαστε μαζι και να χαιδευει ο ενας τον αλλο. ειμαστε και οι δυο σχετικα κλειστοι χαρακτηρες, απολαμβανουμε την ησυχια και την ηρεμια.
Υπαρχει μεγαλη περιπτωση να κανω καπου λαθος και να μη το καταλαβαινω( αν και οσες φορες τον εχω ρωτησει αμα κανω κατι λαθος η αμα δε φερομαι σωστα η απαντηση ειναι αρνητικη).
Δε με θελει αρκετα? Μηπως περιμενει να βρει κατι καλυτερο? Δεν ειμαι αρκετη για αυτον?Απλα δε του κανω? Γιατι δε μου λεει να χωρισουμε, ενω ειναι ενας ανθρωπος που αμα δε του αρεσει κατι, δε το κανει. Με εχει επηρεασει αρκετα αυτους τους μηνες η σχεση μου μαζι του απο πολλες πλευρες, Και απο ομορφες στιγμες, και στιγμες στεναχωριας, αγχους, αμφιβολιας για τον εαυτο μου. Ελπιζω να μπορεσεις να βγαλεις καποιο νοημα απο το λιγο που προσπαθησα να παρουσιασω τη κατασταση,
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μετά την ερώτηση 1 και 4, έχω να συμπληρώσω τα εξής.
Μετά τις κακοποιητικές σχέσεις με σωματική και λεκτική βία, οι πιο βλαβερές είναι αυτές ακριβώς:
Που σε κάνουν να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου.
Και αυτό, κακοποίηση είναι.
Δεν σου λέει να χωρίσετε γιατί σε έχει ακριβώς εκεί που θέλει. Είσαι κολλημένη πάνω του γιατί συνέχεια πασχίζεις να αποδείξεις ότι αξίζεις την αγάπη του. Είναι τόσο έντονη αυτή η προσπάθεια, που δεν έχεις την δύναμη να τον κρίνεις και να ανακαλύψεις ότι ούτε χαρισματικός, ούτε έξυπνος, ούτε τίποτα δεν είναι. Είναι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που καταφέρνει να κρατάει σχέσεις με το bullying.
σχόλια