Έχω ταλαιπωρηθεί κι εγώ και σε καταλαβαίνω. Είχα δευτερογενή υπογονιμότητα, αλλά όλα ξεπεράστηκαν όταν έφυγα για εξωτερικό και σταμάτησα να ασχολούμαι με το θέμα. Με ένοιαζε μόνο πως θα προσαρμοζόταν το μεγάλο μου παιδί και ξέχασα εντελώς το θέμα. Υπομονή και ψάξε να βρεις ένα τρόπο να χαλαρώνεις. Σου εύχομαι ολόψυχα να γίνεις σύντομα μανούλα.
30.10.2017 | 15:30
Υπομονή... Και ελπίδα...
Εδω και ενα χρόνο προσπάθεια για παιδακι. Χωρίς κανένα προβληματικο ιστορικο και οι δυο. Εγω 29, ο άντρας μου 39. Ξεκινησαμε χαλαρά προσπάθεια, μετα απο 2 χρόνια γαμου και αψηφώντας καθε επίμονη προτροπή "καλης διάθεσης" περι του να "κάνουμε αμέσως παιδι". Πρωτα ζήσαμε κάποια πράγματα που θέλαμε και εδω κ ενα χρόνο προσπαθούμε. Ανεπιτυχως όμως. Η ψυχολογία μου επηρεασμένη. Ο άντρας μου πιο αισιόδοξος, θεωρεί οτι απλα ετυχε να μην έρθει ακομη και προσπαθεί να με ενθαρρύνει συνέχεια. Εντούτοις κλείσαμε αυτη την εβδομάδα υπέρηχο και κολποσκοπηση. Καθώς επισης και τις σχετικές ανδρολογικες, απο την αλλη. Ξεκινησα να αθλουμαι ξανα επειτα απο αποχη 3 χρονων, λογω απαιτησεων της προηγούμενης μου δουλειάς και ορισμενων αλλων). Γενικα δεν εκανα ποτε καταχρησεις, δεν ξενυχταω, δεν πινω, δεν καπνίζω, οσο μπορω προσέχω τη διατροφή μου, κανω ο,τι μπορω. Ο αντρας μου επίσης (παλιότερα ασχολουταν με αθλητισμό).Να σημειωσω πως ορισμενες καταστάσεις οπως η ανεργια μου καθως και η αξαφνη απωλεια ενος απο τους γονείς μου και προβλήματα που μου δημιουργησαν καποιοι κακοβουλοι συγγενείς, με εκαναν να παρω 10 κιλα, να εχω πολυ αγχος και εφιάλτες τα τελευταία 2 χρόνια. Φοβάμαι μην με επηρεαζουν ολα αυτα σε τέτοιο σημείο που να μη μπορω να συλλαβω. Το θέμα ειναι οτι λατρευα ανέκαθεν τα παιδιά (το αντικείμενο μου ειναι δασκάλα και το επέλεξα επειδή τα αγαπω πολυ). Αραγε θα τα καταφέρουμε;Θεε μου, σε παρακαλώ να μην δείξουν κατι ασχημο αυτές οι εξετάσεις. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ...
3
