ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους. Διαβάζω εδώ μέσα αλλά και ακούω έξω συζητήσεις για άσχημες σχέσεις γονέων-παιδιών. Για γονείς που αντιπαθούν και πληγώνουν τα παιδιά τους, που τα κακομεταχειρίζονται. Αλλά και για παιδιά που κάνουν τα ίδια άσχημα πράγματα στους γονείς τους.Ως άνθρωπος που έχω χάσει τον πατέρα μου όταν ήμουν οχτώ χρονών και τη μητέρα μου όταν ήμουν είκοσι ενός ετών, έχω να πω ότι με θλίβουν πολύ αυτές οι ιστορίες. Οι γονείς μου ήταν υπέροχοι. Γιατί να μην υπάρχει αγάπη; Η ζωή είναι μια στιγμή, ένα φύσημα του ανέμου την παίρνει.Γονείς, μην κάνετε παιδιά μόνο για να γίνετε γονείς. Η μητρότητα και η πατρότητα. Δεν είναι απλές, αόριστες έννοιες αυτές. Θέλουν να τις στηρίξεις στην πράξη. Δεν είναι η χαριτωμενιά ''αχ, αυτό το πλασματάκι που μεγαλώνει μέσα μου!''. Αυτό το πλασματάκι θα βγει κάποια στιγμή κι έξω από το σώμα σου, αγαπητή μητέρα, και τότε καλείσαι να αποδείξεις ότι το αγαπάς.Το ίδιο κι εσύ, αγαπητέ πατέρα.Παιδιά, μην βασανίζετε τους γονείς σας. Να είστε καλοί. Πάντα να τους αγαπάτε. Κι όσο μεγαλώνουν, χρειάζονται όλο και περισσότερη φροντίδα. Μπορεί να γίνονται λίγο...ιδιότροποι. Να δέχεστε τις ιδιοτροπίες τους. Όλοι είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε την ιδιοτροπία από την κακία. Δεν αναφέρομαι σε τοξικούς γονείς, γονείς που δεν αγάπησαν ποτέ τα παιδιά τους. Από τέτοιου είδους γονείς, πρέπει να απομακρύνεστε.Κι εσείς γονείς πρέπει να απομακρύνεστε από παιδιά που σας κακομεταχειρίζονται.Είναι βαρύ το τίμημα της μοναξιάς, το ξέρω από πρώτο χέρι, αλλά η απελευθέρωση αξίζει.Προσπαθήστε όμως πρώτα (αν είναι εφικτό) να πλησιάσετε ο ένας τον άλλο.Αυτή την εξομολόγηση την έγραψα στη μνήμη της Ευαγγελίας Μ., της μαμάς μου. Πέθανε Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2005 στο νοσοκομείο, τέσσερις τα ξημερώματα. Σε δώδεκα μέρες κλείνουν δώδεκα χρόνια. Απίστευτο μου φαίνεται ακόμα.