__________________
1.
Μήπως ξέρεις να μου πεις τι ακριβώς έχουν κάνει στη Lindsay Lohan οι γονείς της; Γιατί πάντα διαβάζω σχόλια ότι οι γονείς της την "κατέστρεψαν" αλλά δεν έχω βρει καθόλου λεπτομέρειες που να το διευκρινίζουν.
-Συνοπτικά
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πώς θυμήθηκες την Λίντσεϊ; Από το κλαμπ που άνοιξε στην Αθήνα, από την παρουσία της στη Μύκονο, ή από τον ασπασμό στο Ισλάμ;
H κατηγορία προς τους γονείς, συνοπτικά, είναι ότι την ξεζούμισαν από παιδί για να βγάλουν οι ίδιοι λεφτά και να τα ξοδέψουν σε πλαστικές και σολάριουμ. Επίσης, πήραν διαζύγιο με τον λιγότερο ευπρεπή τρόπο που γίνεται, και την εξέθεσαν σε κατανάλωση αλκοόλ, ναρκωτικών, και αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς. Αν δεις μερικές φωτογραφίες των γονιών από τις χρυσές εποχές της Λίντσεϊ, θα καταλάβεις, μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, οπότε αν δεις πολλές, θα είναι σα να έχεις διαβάσει πάρα πολλά για το θέμα. Μου φαίνεται περίεργο που δεν βρήκες λεπτομέρειες, γιατί αν γκουγκλάρεις lohan parents abuse θα βρεις ένα σωρό λήμματα.
__________________
2.
Αγαπημένη μου Α Μπα να σου ζήσει και να ειναι πάντα γερό και ευτυχισμένο ! <3
Χρειαζομαι μια μικρή βοήθεια για να κατανοήσω το "γεννήθηκα αντρας/γυναίκα, αλλά πάντα αισθανομουν γυναικα/αντρας", μιας και ειναι τοσο επικαιρο αυτες τις μερες. Πριν πέσουν οι αναγνώστες να με φάνε, να επισημάνω οτι στηρίζω (και εμπρακτα) την LGBTQ κοινότητα και θεωρώ αναφαίρετο,θεμελιώδες δικαίωμα του καθενός να απολαμβάνει τον έρωτα όπως ακριβώς θελει. (Αν και συναναστρέφομαι με ακτιβιστές, φοβαμαι λιγο να εκφράσω τη δυσκολία κατανοησης μου, γιατί κακά τα ψεμματα δεν ειναι ευκολο για ολους να καταλαβουν πότε καποιος ρωτάει για να μαθει και πότε κατακρίνει, ναι, ακομα και στον κύκλο των ακτιβιστων). Στο προκείμενο: Δεν μπορώ να καταλάβω ποια ειναι εκεινα τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά που κανουν καποι@ να αισθανεται γυναίκα ή αντρας. Πχ, στην προσπάθεια μου να καταλαβω, διαβασα μια συνεντευξη ενός αγοριου που έκανε επεμβαση αλλαγής φυλου επειδή από μικρός αισθανόταν κορίτσι, λεγοντας οτι "ηταν πιο συναισθηματικός απο τα υπόλοιπα αγόρια και οτι ενιωθε προστατευτικά για τα παιδιά και τα μωρά". Ναι, αλλά γιατί να θεωρούμε προνόμιο των γυναικών να ειναι συναισθηματικές και να εχουν μητρικό ενστικτο? Ξερω πολλους πατεραδες π κανουν για 10 μαναδες. Γενικά, επειδή στηρίζω και την ισότητα των φύλων, δεν δεχομαι ότι καποια στοιχεία του χαρακτήρα υπάρχουν στο πρώτο ή στο δεύτερο ή στο τρίτο φύλο αποκλειστικά. Συνεπώς, μηπως η λύση ειναι να αγαπήσουμε εμας και το σώμα μας και οχι να δηλώνουμε καποιο συγκεκριμένο φύλο ή να αλλάζουμε το φύλο μας? Μήπως υπάρχουν βιολογικά στοιχεία που καθορίζουν το τι φύλο αισθανόμαστε ότι ειμαστε και μου διαφεύγουν? Μήπως εχεις κατι να μου προτείνεις για να διαβάσω?
- Κουταλιτσα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν έχω να σου προτείνω κάτι για να διαβάσεις, γιατί δεν έχω διαβάσει κάτι εξειδικευμένο πέρα από τις ειδήσεις και τα ρεπορτάζ και ό,τι περνάει από τα καθημερινά σκρολαρίσματα, διότι οι μαρτυρίες των ανθρώπων που λένε ότι αισθάνονται όπως αισθάνονται μου αρκούν. Ούτε εγώ καταλαβαίνω. Πώς να το καταλάβω; Είναι μια διαφορετική εμπειρία, πέρα από τις δικές μου, όπως άπειρες ανθρώπινες εμπειρίες. Η αποδοχή δεν έρχεται μόνο από την κατανόηση. Η αποδοχή είναι απαραίτητη ακριβώς τότε, όταν δεν καταλαβαίνουμε. Η αποδοχή έχει την εξής προϋπόθεση: καταπατάται κάποιο ανθρώπινο δικαίωμα με αυτό που δεν καταλαβαίνω; Αν όχι, δεν χρειάζεται να το καταλάβω. Αν θεωρείς προϋπόθεση να καταλάβεις κάτι για να το δεχτείς, τότε είναι σα να θεωρείς ότι πρέπει να περάσει ο άλλος έγκριση βάσει των δικών σου εμπειριών, που δεν είναι ποτέ αρκετά πλατιές ώστε να συμπεριλάβουν όλες τις παραλλαγές της ανθρωπότητας.
Λες ότι στηρίζεις το δικαίωμα του καθένα να βιώνει τον έρωτα όπως θέλει, αλλά και από αυτή τη δήλωση και μόνο φαίνεται ότι λίγο χάνεις την κατεύθυνση. Δεν είναι ζήτημα σεξουαλικού προσανατολισμού η ταύτιση με ένα φύλο. Δεν νιώθει ένα αγόρι ότι είναι κορίτσι επειδή ερωτεύεται αγόρια. Για το κατά πόσο αυτό είναι θέμα βιολογίας ή όχι, η απάντηση είναι ίδια όπως στην ερώτηση «γεννιόμαστε ή γινόμαστε». Και τα δύο, μάλλον, αλλά ακόμα δεν έχουμε απόδειξη για τίποτα από τα δύο.
(και σε ευχαριστώ πολύ!)
__________________
3.
Καλημέρα, σε χαιρετώ από την Αθήνα, μια κρύα μάλλον μέρα του Οκτωβρίου. Έχω κουραστεί α μπα μου.
Έχω μια φίλη, φουλ στη γκρίνια και το άγχος, με μια αρνητική προδιάθεση προς την ζωή, χωρίς αρκετή αυτογνωσία για τον εαυτό της, κάτι που την κάνει να αγχώνεται συνέχεια για τα πάντα, ακόμη και όχι τόσο σημαντικά θέματα, όπως το πώς της μίλησε κάποιος και τι θα σκέφτεται τώρα αυτός για αυτήν. Τις σκέψεις όμως αυτές τις περνάει και σε μένα δυστυχώς, πρώτον ψάχνοντας συνεχώς επιβεβαίωση για τις πράξεις της και δεύτερον, όταν γίνεται κάτι κακό (πχ. άργησε να πάει κάπου γιατί δεν χτύπησε το ξυπνητήρι, ή δεν τα πήγε τόσο καλά σε μια εξέταση στη σχολή της), ζητάει από μένα να την υποστηρίζω συνεχώς. ΄
Να αναφέρω πως γίνεται αυτό. Μου λέει ξέρω γω κάτι που έγινε, απαντάω εγώ, πως δεν είναι τόσο σοβαρό και δεν χρειάζεται να ανησυχεί τόσο πολύ, με επιχειρήματα, προτείνω λύσεις κτλ. Μετά όμως λέει κάτι του στυλ ''πες μου κάτι να με υποστηρίξεις/ να με κάνεις να νιώσω καλύτερα κτλ'' με ένα παραπονιάρικο ύφος. Και άλλες φορές λέει επίσης κάτι του στυλ: ''δε ξέρεις να υποστηρίζεις κόσμο/ όλο με αγχώνεις''. Και τότε δε ξέρω τι να πω.
Της έχω εξηγήσει - μάλλον ανεπιτυχώς - πως δεν ξέρω να λέω γλυκόλογα και υποστηρικτικές κουβέντες. Στο σπίτι μου κανένας δεν το έκανε, και ότι κατάφερα ως τώρα, δεν άκουγα από κανέναν motivational talks και λοιπά. Επίσης, δεν μου αρέσει να λέω πράγματα που δεν εννοώ, ειδικά σε κάποιον που θεωρητικά θα έπρεπε να είμαι ειλικρινής μαζί του.
Κακή διατύπωση της ερώτησης, αλλά βρε συ Α μπα μου, φταίω εγώ, είμαι κακιά φίλη; αλλά κουράστηκα να παίζω τον ψυχολόγο, δεδομένου ότι και εγώ έχω δικές μου σκοτούρες. Να τονίσω μια φορά έλεγα πράγματα προσωπικά μου, και αυτό που γύρισε και μου είπε ήταν ότι την έκανα να αισθανθεί χειρότερα και την άγχωσα.
Δεύτερον, μήπως αποτελεί κακό σημάδι - αλλά της δικιάς μου προσωπικότητας - το γεγονός ότι το φαινόμενο αυτό γίνεται εδώ και κάμποσους μήνες, και γω δεν αντιδράω; Έχω παρατηρήσει πως καταπίνω αρκετά πράγματα, και μετά όταν έχω φορτώσει αρκετά, τότε τα λέω στον άλλον.
Κάτι τελευταίο, τον τελευταίο καιρό, έχω παρατηρήσει πως δεν νιώθω τόσο άνετα μαζί της πλέον, σαν να αυτοπεριορίζομαι σε αυτά που λέω (λέει συνεχώς να μην την αγχώνω, να μην μιλάω τόσο δυνατά, να μην πετάω κάποια αστεία - όχι ότι είναι ρατσιστικά/ σεξιστικά ή κάτι άλλο, αλλά έχουν σχέση ξέρω γω με τον θάνατο ή το σεξ.) Επίσης, έχω την αίσθηση πως με αντιλαμβάνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο ενώ εγώ έχω αλλάξει. Και δεν το έχει πάρει χαμπάρι και νιώθω πως με εγκλωβίζει στην παλιά μου εκδοχή.
Μήπως ήρθε η ώρα να δοθεί ένα τέλος σε αυτήν την φιλία;
(συγγνώμη για το σεντόνι)
- μπερδεμένη, αγανακτισμένη κακιά φίλη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι απολαυστικό το ανάγνωσμα. Ξεκινάς με το πρόβλημα, και γράφοντας το, καταλήγεις μόνη σου στην απάντηση. Δεν θα μπορούσα να απαντήσω καλύτερα. Ξέρεις πολύ καλά τι συμβαίνει, και αυτό θα μπορούσε να το καταλάβει και κάποιος άλλος, αλλά μόνο εσύ ξέρεις αν θέλεις να λήξει η φιλία αυτή. Η φιλίες δεν είναι μεταξύ το on/off. Αν νιώθεις απόσταση, πάρε την απόσταση που αντιστοιχεί σε αυτό που νιώθεις. Αν νιώθεις δηλαδή ότι έχει κάποια καλά στοιχεία που εκτιμάς και δεν θα ήθελες να χάσεις, επικεντρώσου σε αυτά, και αραίωσε τις συναναστροφές στα υπόλοιπα.
__________________
4.
Είμαι 23 χρονών γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ελλάδα. Είμαι Ελληνίδα αλλα η καταγωγή μου ειναι από την Αλβανία. Έχω μεγαλο κόμπλεξ με αυτό το θέμα. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν την πραγματική καταγωγή μου μόνο οι πολύ κοντινές μου φίλες που είμαστε από μικρές μαζί. Όσο για τις σχέσεις μου...τα είχα με ενα παιδί 4μιση χρόνια και δεν του είχα πει την αληθεία..όσπου μετα από 3 χρόνια σχέσης του το λέω....δεν μου είπε κάτι πάνω σ αυτό το μόνο να μην νιώθω κόμπλεξ...αλλα χωρίσαμε για άσχετους λόγους. Τώρα ειμαι με ένα παιδί αδερφός μίας φίλης μου που δεν ξέρουν την πραγματική καταγωγή μου...με γνωριζουν οι γονείς του κτλ ειναι καλοι ανθρωποι αλλα εγω έχω το κόμπλεξ μου!!! πως θα το ξεπεράσω;; για τους Αλβανούς ακουγονται τα χειρότερα...εγω ειμαι υπερηφανη για τους γονείς μου. Το παιδί που είμαστε μαζί μου λεει τα καλύτερα για την οικογενεία μου χωρίσ να τους γνωρίζει βλέποντας εμένα σαν άνθρωπο...θέλω να του μιλήσω δεν μαρεσει να λέω ψεμματα... φοβαμαι την αντίδραση του γιατι τον θέλω στην ζωή μου.
-Μαρία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μαρία, ως δις μετανάστρια, που δεν γεννήθηκε καν στη χώρα που ζει αλλά είναι μετανάστρια φουλ, σου λέω ότι το κόμπλεξ είναι δικό σου και μόνη σου το συντηρείς και είναι πραγματικά πέρα από τα λογικά όρια. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει ρατσισμός, δεν είμαι αφελής. Αλλά το «ακούγονται τα χειρότερα για τους Αλβανούς» είναι α) λίγο 90's ατάκα, εδώ και πολλά χρόνια υπάρχουν μετανάστες από άλλες χώρες που τραβάνε τους ρατσιστές περισσότερο και β) πού ακούγονται δηλαδή; Νομίζω κυρίως αντηχούν στο κεφάλι σου.
Να είσαι περήφανη για τους γονείς σου, όχι παρόλο που είναι Αλβανοί, απλώς επειδή είναι οι γονείς σου. Δεν ξέρω πόσο ρόλο έχουν παίξει στην δημιουργία αυτού του κόμπλεξ, αλλά πρέπει να ψάξεις και να βρεις τη ρίζα και να το ξεριζώσεις. Ρατσιστές θα υπάρχουν παντού, πάντα, και αν δεν ήσουν με καταγωγή από την Αλβανία, αν έχεις την (α)κατάλληλη κοσμοθεωρία, πάντα θα βρίσκεις τρόπους να έχεις κόμπλεξ: με το ύψος, τα κιλά, τη μύτη, τον τρόπο που προφέρεις το σίγμα, για οτιδήποτε, πραγματικά. Καταλαβαίνω τον δισταγμό σου γιατί ο ρατσισμός υπάρχει παντού, και εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά αν φτάνεις σε σημείο να το κρύβεις με τόσο κόπο και να σου δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους ανθρώπους, πλέον το χρησιμοποιείς ενώ σε βασανίζει, ή ακριβώς επειδή σε βασανίζει. Δεν είναι τυχαίο που σε προβληματίζει ιδιαίτερα στις ερωτικές σου σχέσεις. Τι σκοπεύεις να κάνεις; Να το κρατήσεις όσο ζεις, ή να κάνεις εξίσου δύσκολη δουλειά, που είναι να το αντιμετωπίσεις;
__________________
5.
Αγαπητή Α, Μπα,θα σου πώ και την δικιά μου ιστορία. Είμαι σε μια σχέση εδώ και 2 χρόνια, εγώ 25 χρονών και αυτός 26.Τον αγαπάω με αγαπάει και νοιαζόμαστε πολύ ο ένας για τον άλλο. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα...Όταν είμαστε μαζί αν δεν μιλάω εγώ αυτός δεν μιλάει σχεδόν καθόλου. Οκ δεν είναι τόσο κοινωνικός όσο εγώ, θα έλεγα ότι γενικά είναι ντροπαλός αλλά πως γίνεται να μην μπορεί να συζητήσει μαζί μου??Που υποτίθεται ότι με αγαπάει και μπορεί να μιλήσει μαζί μου για το οτιδήποτε? Πολλές φορές σταματάω να μιλάω απλά για να δώ αν θα πει κάτι και αυτός τίποτα.
Και αυτή η απόλυτη ησυχία, η σιωπή του με κάνει να νευριάζω και να χαλιέμαι μαζί του. Δεν με νοιάζει τα θα συζητήσουμε απλά να πούμε κάτι!!Έστω για τον καιρό, για την πολιτική ή και για κουτσομπολιό. Κάτι τελοσπάντων!!Γενικά όταν είμαστε μαζί ενώ νιώθω όμορφα που είναι μαζί μου ΒΑΡΙΕΜΑΙ παααρα πολύ..Και καταλήγω στο τέλος να θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο με τους φίλους μου ή με την οικογένεια μου. Γιατί αυτοί θα συζητήσουν μαζί μου, θα πούνε κάτι έστω και αν μιλάμε για χαζομάρες, θα με κάνουν να γελάσω, θα με κάνουν να κλάψω, να νευριάσω με κάτι πoυ δεν συμφωνώ...Θα συζητάμε!!!!Μαζί τους μπορώ να συζητησω, να επικοινωνήσω.Το έχω συζητήσει πολλές φορές μαζί του και αυτός μου λέει αφού δεν έχω κάτι να πώ. Αν και ξέρει ότι με ενοχλεί και με χαλάει δεν κάνεί τίποτα για αυτό γιατί απλά δεν το βρίσκει σημαντικό.Πως γίνεται η επικοινωνία να μην είναι σημαντική?
Η επικοινωνία σε μια σχέση για εμένα είναι πολύ σημαντική..Τι να κάνω?Αγαπητή Α, Μπα μπορείς να αγαπάς και κάποιον και ταυτόχρονα να τον βαριέσαι?Δεν ξέρω τι να κάνω....
Να μείνω ή να φύγω?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το «δεν έχω κάτι να πω» δεν είναι ντροπαλοσύνη. Ντροπαλοσύνη είναι «έχω κάτι να πω, αλλά ντρέπομαι». Και αυτοί που δεν έχουν κάτι να πουν, δεν έχουν κάτι μέσα στο κεφάλι τους, ώστε να νιώθουν την ανάγκη να το πουν. Οπότε, αναρωτιέμαι: αν δεν επικοινωνείτε, πώς ξέρεις ότι ο ένας αγαπάει τον άλλον και τον νοιάζεται; Πώς έφτασες σε σημείο να λες ότι τον αγαπάς; Τι θα πει «νιώθω όμορφα όταν είναι μαζί μου;» (σα να είναι κατοικίδιο;) Πώς πέρασαν δύο χρόνια χωρίς επικοινωνία; Ή ήταν αλλιώς πιο πριν; Ή μιλάει όταν είναι και άλλοι μπροστά;
__________________
6.
Στο ταξί που είναι πρέπον να καθόμαστε; Πίσω σαν την Άννα Γουίντορ με το σωφέρ της ή στη θέση του συνοδηγού σαν το Μπο δίπλα στο Λουκ στο "Στρατηγό Λι";
- The Fast and the Furious
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κατά τη γνώμη μου πρέπει να τηρούνται οι αποστάσεις και ως προς τον πελάτη, αλλά και ως προς τον οδηγό. Αν κάποιος από τους δύο θελήσει να διαβεί αυτό το φράγμα, θα πρέπει να γίνει μέσω της γλώσσας και με προσοχή. Αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να μεταβούμε υπερβολικά γρήγορα από το «πού πάμε» στις σεξουαλικές φαντασιώσεις του καθένα.
_________________
7.
Αμπά μου,
Η δική μου ιστορία έχει ως εξής: ερωτευμένη από τα 17 μέχρι σήμερα (που είμαι 34) με τον ίδιο άνθρωπο. Φυσικά το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε μαζί. Στα 17 μας είχαμε μια πλατωνική σχέση, η οποία έληξε με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς μελοδραματισμούς, καθώς όπως λέει και το τραγούδι ήμαστε "absolute beginners". Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα αφού βρισκόμασταν σε κοινή παρέα και καταλήξαμε να είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Τα χρόνια περνούσαν και εμείς και οι δύο κάναμε αποτυχημένες και μικρές σχέσεις και πλέον έχουμε καταλήξει να είμαστε μόνοι μας εδώ και καιρό. Όσοι δε μας γνωρίζουν πιστεύουν πως είμαστε ζευγάρι και όσοι μας γνωρίζουν μας πειράζουν για αυτό. Και ο δύο είμαστε διακριτικοί και χαμογελάμε αμήχανα, άλλοτε το διακωμωδούμε. Το αρχικό πρόβλημά μας –από πάντα- είναι ότι είμαστε και οι δύο πολύ ντροπαλοί, οπότε ανοιχτά δεν κάνουμε πια συζητήσεις.
Μόνο πριν περίπου 7 χρόνια, μια περίοδος κατά την οποία βγαίναμε πολύ μόνοι μας και είχαμε έρθει πιο κοντά μου εκμυστηρεύτηκε τα συναισθήματά του, αλλά άμεσα τα αρνήθηκε στέλνοντας μου αυτό το κομμάτι (https://www.youtube.com/watch?v=fMKfat9St_g), το οποίο εν ολίγοις λέει πώς σε αγαπώ σαν αν είσαι δικιά μου, αλλά σέβομαι αυτή την λεπτή γραμμή φιλίας και έρωτα. Το πήρα απόφαση κι εγώ και βάζοντας πάνω απ' όλα την αξιοπρέπεια μου δεν ξαναέκανα λόγο για τίποτα μεταξύ μας. Εδώ να σημειώσω ότι πριν από αυτή την περίοδο είχε κάνει σχέση με μια κοπέλα από την παρέα η οποία τον πολιόρκησε πολύ, αλλά δε διήρκεσε και υποπτεύομαι ότι δεν ήθελε να προχωρήσουμε για να μην δώσουμε δικαιώματα.
Όμως τα χρόνια πέρασαν. Τα συναισθήματά μου δεν αλλάζουν όσο και να προσπαθώ. Σπάνια βγαίνω με άλλους άντρες και πιο σπάνια νιώθω ότι κάποιος από αυτούς θα με κάλυπτε. Και κάποτε κάποιος από αυτούς που με τραβάει, για κάποιο λόγο –που δεν εξαρτάται από εμένα- δεν ευδοκιμεί.
Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πολύ ότι αυτή η κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Ένα βράδυ που είχαμε βγει οι δυο μας, μου μίλησε για τον προβληματισμό του για ένα φίλο του που έχει φιλικές επαφές με την πρώην του και ενώ κάνουν πολλή παρέα και τα βρίσκουν σαν φίλοι γιατί δεν είναι ξανά μαζί. Αρχικά σκέφτηκα ότι ήταν αναφορά σε εμάς, όμως δεν έχει δείξει με τη στάση του ότι το θέμα μας τον απασχολεί.
Αν και παλιότερα η ρομαντική μου διάθεση με παράσερνε και πίστευα ότι κάποια στιγμή θα είμαστε μαζί, τώρα πια πιστεύω ότι και ο ίδιος δε θέλει. Όμως γιατί συντηρεί αυτή την κατάσταση δεν ξέρω αν θα το μάθω ποτέ. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι ο καιρός πέρασε, εκείνος είναι κομμάτι της ζωής μου, αλλά ποτέ δε θα είναι το κομμάτι που θα ήθελα. Είναι άραγε φρόνιμο μετά από τόσα χρόνια να κόψω κάθε επικοινωνία μαζί του; Πιστεύω πώς ίσως με βοηθήσει να πάω παρακάτω όσο και αν με πονέσει. Σε περίπτωση που μου προτείνεις να του μιλήσω, νομίζω δεν έχει νόημα να του πω όσα γράφω εδώ διότι πιστεύω ότι θα μου ξαναπεί ότι σέβεται τη «λεπτή γραμμή» κι εγώ δεν είμαι άνθρωπος που επιμένει και προφανώς δεν ξέρω να διεκδικώ ειδικά όταν ο άλλος έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του.
Εκτιμώ πολύ την άποψή σου και θα ήθελα να τη διαβάσω...
Σε φιλώ,
Absolute Βeginner
-κάτι_έμεινε_στη_μέση
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αχ. Με έπιασε λίγο η ψυχή μου με αυτό που διάβασα, και συγχώρεσε με, αλλά το τραγούδι που διάλεξε να σου στείλει για να περάσει το μήνυμα ήταν ένα απαραίτητο ανακουφιστικό χιουμοριστικό διάλειμμα (μην διστάσετε να πατήσετε στο λινκ).
Η ιστορία σου, όμως, δεν είναι καθόλου αστεία. Για να ξεκινήσω από το τέλος, είναι όχι μόνο φρόνιμο να ξεκόψεις κάθε επικοινωνία, είναι απαραίτητο, και έχει αργήσει μια δεκαετία τουλάχιστον.
Όχι, δεν χρειάζεται να σου πει γιατί δεν θέλει να είναι μαζί σου για να το πάρεις απόφαση να προχωρήσεις. Δεν είναι αυτός υπεύθυνος για σένα. Το ερώτημα δεν είναι τι θέλει και τι δεν θέλει αυτός. Το ερώτημα είναι πάντα, μα πάντα, ποιος είναι ο δικός σου ρόλος σε αυτή την ιστορία, και γιατί επιμένεις σε μια προφανώς αδιέξοδη κατάσταση εδώ και τόσα χρόνια, πολλά χρόνια, υπερβολικά πολλά χρόνια, χρόοονια και χρόνια που δεν θα πάρεις πίσω. Αραδιάζεις την μια δικαιολογία μετά την άλλη, και είναι όλες σαθρές. Δεν τα χαλάσατε στα 17 επειδή ήσασταν αρχάριοι. Υπάρχουν παραδείγματα ζευγαριών που έμειναν μαζί από έφηβοι. Αυτοί δεν ήταν αρχάριοι; Και αν ήσασταν, τι σας εμπόδισε να τα ξαναφτιάξετε, εδώ και τόοοοσα χρόνια; Η 'ντροπαλοσύνη'; Οι ντροπαλοί δεν κάνουν ολοκληρωμένες, ισότιμες σχέσεις, λες; Και γιατί δεν βρήκες 'καλύτερο'; Καλύτερο από τι; Αυτόν τον γνώρισες σύντομα στα 17, τώρα δεν ξέρεις πώς θα ήσασταν μαζί, μόνο υποθέσεις κάνεις, και έχεις εξιδανικεύσει τόσο πολύ την φαντασίωση, που αποφεύγεις την πραγματικότητα, δυστυχώς με τεράστια επιτυχία. Λες να εξηγεί αυτή η δέσμευση την αδυναμία να βρεις άλλον; Δεν βλέπεις πώς ακόμα και παντρεμένοι βρίσκουν δεύτερες, ενίοτε και τρίτες, σχέσεις; Αυτοί πώς το κάνουν; Η απάντηση είναι ότι θέλουν να το κάνουν. Εσύ δεν θέλεις. Δεν θέλεις να βρεις άλλον. Δεν θέλεις να προχωρήσεις.
Τουλάχιστον, μέχρι τώρα. Ελπίζω ολόψυχα να εννοείς όσα λες στο τέλος. Πρέπει να ξεκόψεις, και να ξεκινήσεις ένα νέο κεφάλαιο. Ναι, θα χάσεις ένα κομμάτι της ζωής σου, αλλά πρέπει να το χάσεις, και όταν γίνει αυτό, να είσαι προετοιμασμένη να περάσεις ακόμα πιο δύσκολα, γιατί θα ζοριστείς να δεχτείς αυτό που έκανες στον εαυτό σου τόσα χρόνια. Σου προτείνω να πας σε ψυχολόγο. Θα το περάσεις πιο ανώδυνα και με απείρως μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας. Ευτυχώς έχεις ακόμα χρόνο, αλλά μην επαναπαύεσαι σε αυτό. Όσος και να είναι, θα τελειώσει.
σχόλια