Δεν είναι εύκολο να αναμετρηθείς με άτομα από τα οποία σε χωρίζει ένα σεβαστό ηλικιακό χάσμα, ειδικά αν δεν είσαι εξοικειωμένος και εξασκημένος με παιδιά, ανίψια, βαφτιστήρια. Υπήρχαν στιγμές στη συζήτησή μου με αυτά τα έξι δεκαπεντάχρονα, με τα οποία επισκέφθηκα ένα βράδυ Παρασκευής το Mall του Αμαρουσίου, που πραγματικά δεν καταλάβαινα τι μου έλεγαν και αναγκαζόμουν να διακόπτω για να ζητώ επεξηγήσεις – όχι γιατί δεν έχω επαφή με τη νεανική κουλτούρα, όχι γιατί τα παιδιά δεν μιλούσαν σωστά, όχι γιατί το gap ανάμεσά μας είναι τεράστιο –είμαι 30 και είναι 15–, αλλά γιατί είναι αναπόφευκτη η «άλλη γλώσσα» που αρχίζεις να μιλάς όσο απομακρύνεσαι ηλικιακά από τα sweet fifteen και την εφηβεία γενικότερα.
Επίσης, τα δεκαπεντάχρονα είναι Σφίγγες. Θέλει τρόπο και μαεστρία για να σε εμπιστευτούν και να σου αφήσουν μια χαραμάδα να πάρεις μάτι στον απίστευτο κόσμο τους. Εγώ έκανα το λάθος και ξεκίνησα την κουβέντα μας ρωτώντας τα ποιο είναι το αγαπημένο τους μάθημα στο σχολείο και τι θέλουν να γίνουν «όταν μεγαλώσουν». Πανωλεθρία! Πέρασε ώρα για να τα κερδίσω, να λυθούν και να αρχίσουν να μου μιλάνε για πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα της γενιάς τους, της Generation Z – για το τέλος της ουσιαστικά, καθώς η συγκεκριμένη δημογραφική ομάδα ετοιμάζεται να δώσει τη θέση της στην επόμενη γενιά, όπως είχε συμβεί με τους millennials που προηγήθηκαν. Η Generation Z καλύπτει τα άτομα που έχουν γεννηθεί από τα μέσα των '90s ως τα μέσα των '00s, οπότε μιλάμε για τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στο Ιnternet, αλλά μπορεί να πρόλαβαν και να έχουν αμυδρές μνήμες από εποχές πριν από αυτό.
Τα σημερινά δεκαπεντάχρονα της Αθήνας θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε τη «γενιά των malls», αφού ήταν σχεδόν αγέννητα όταν άνοιξε τις πύλες του το The Mall Athens, το 2005. Ίσα που θυμούνται ποιοι ήταν οι emos, η πρώτη μεγάλη υποκουλτούρα που γεννήθηκε και γαλουχήθηκε μέσα σε αυτό το εμπορικό κέντρο. Εν τω μεταξύ εγώ, ως πρωτοετής φοιτητής στην Πάτρα, ακόμα θυμάμαι την υστερία που είχε πιάσει φίλο και συμφοιτητή Μαρουσιώτη να παρευρεθεί στα εγκαίνια του Mall, πόσο τεράστιο μου το περιέγραφε και πόσο πολύ το περίμεναν ο ίδιος και όλοι του οι φίλοι. Το συγκεκριμένο mall υπήρξε σίγουρα ορόσημο για την Αθήνα, παρότι εμπορικά κέντρα υπήρχαν από πολύ παλιά σε πολλές περιοχές (και κάποια από αυτά ακόμα φυτοζωούν στη Γλυφάδα ή στην Κηφισιά). Επίσης, του The Mall Athens είχε προηγηθεί το θρυλικό, επίσης μαρουσιώτικο, Village Centre στη Φραγκοκλησιάς, που δεν υπάρχει πια, καθώς και το τεράστιο Village Shopping & More (πρώην Village Entertainment Park) στου Ρέντη. Το The Mall Athens όμως ανακατένειμε όχι μόνο την πίτα της αγοράς όλων των βορείων προαστίων αλλά οδήγησε και σε μια έκρηξη δημιουργίας εμπορικών κέντρων που όμοιά της δεν είχε ξαναγίνει, καθώς καθιέρωσε μια και καλή την τάση να συγκεντρώνονται πολλαπλές δραστηριότητες (μαγαζιά, εστίαση, κινηματογράφος, διασκέδαση) σε έναν χώρο, κάτι που σε όλες τις μεγάλες μητροπόλεις του εξωτερικού κυριαρχούσε εδώ και δεκαετίες.
Ο μέσος όρος ηλικίας στην οποία τα μέλη της παρέας μας απέκτησαν το πρώτο τους κινητό ήταν τα 10. Facebook έχουν όλοι – και ομόφωνα μου λένε πως το θεωρούν το πιο ξεπερασμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, με το οποίο ασχολούνται πλέον ελάχιστα.
Η έκρηξη των malls στην Αθήνα δεν επηρέασε λοιπόν μόνο τις τοπικές αγορές, ισοπεδώνοντας σε πολλές περιπτώσεις τα συνοικιακά εμπορικά καταστήματα, αλλά παράλληλα καθόρισε τις συνήθειες και την ανθρωπογεωγραφία μιας ολόκληρης γενιάς παιδιών. Αυτή η ηλικιακή ομάδα, μέλη της οποίας είναι οι συνομιλητές μου, όχι απλώς γεννήθηκε και μεγαλώνει μέσα στο Ιnternet, παίζοντας στα δάχτυλα την τεχνολογία, αλλά η ειδοποιός διαφορά της από την υπόλοιπη Generation Z είναι ότι η ζωή τους κινείται μέσα στα social media (καθώς και μέσα στην έκρηξη της οικονομικής κρίσης).
Για τις ανάγκες του συγκεκριμένου άρθρου, πάντως, καθώς εστίασα στα άτομα που συχνάζουν και ξημεροβραδιάζονται στο συγκεκριμένο mall των βορείων προαστίων, μίλησα με παιδιά καθόλα «καλοαναθρεμμένα», που φοιτούν μάλιστα σε γνωστό ιδιωτικό σχολείο. Μιλάμε για 6 παιδιά με 6 iPhones, 6 συνδρομές στο Netflix και 5 συνδρομές σε Spotify ή Apple Music (τον έναν, που συνειδητά δεν έχει, οι άλλοι πέντε τον πείραζαν και τον χαρακτήριζαν «παράνομο»). Σαφώς, λοιπόν, όλα τα παρακάτω δεν μπορούν να θεωρηθούν απολύτως ενδεικτικά για όλους τους εφήβους της Αθήνας αλλά σίγουρα αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό τις τάσεις, τις μόδες και τις συνήθειες μιας σεβαστής μερίδας τους, ανεξαρτήτως εισοδήματος των γονέων.
Πρώτη ώρα Αρχαία
Ο Φίλιππος, ο Αποστόλης, ο Χάρης, ο Δημήτρης, η Ισιδώρα και η Αριάδνη είναι όλοι μαθητές της Γ' Γυμνασίου και γνωρίζονται μεταξύ τους εδώ και αρκετά χρόνια. Από την παρέα των έξι μαθητών, στην οποία, όπως μου λένε χαριτολογώντας, υπάρχουν εκπρόσωποι όλου του σχολικού «φάσματος» (πολύ καλοί μαθητές, μέτριοι μαθητές και μαθητές «τουρίστες»), οι τέσσερις δηλώνουν απερίφραστα ότι το χειρότερό τους μάθημα είναι τα Αρχαία. Όταν τους ρωτώ γιατί έχουν τόση απέχθεια για τα Αρχαία, αναφέρουν χωρίς δεύτερη σκέψη ότι δεν καταλαβαίνουν τη χρησιμότητα ενός τόσο δύσκολου μαθήματος, ότι στην ουσία διδάσκονται σε μεγάλη συχνότητα κάτι που απαιτεί κόπο, χωρίς κανείς να τους εξηγεί το γιατί. Στην επόμενη ερώτηση περί επαγγελματικής σταδιοδρομίας, οι μισοί είναι μαγκωμένοι. O Χάρης ξέρει από τα 15 ότι θέλει να σπουδάσει Βusiness Αdministration στην Αγγλία, εκεί όπου σπούδασε και η αδερφή του, η Ισιδώρα επίσης γνωρίζει ότι θέλει να ακολουθήσει τον τομέα της Διοίκησης Επιχειρήσεων και η Αριάδνη θέλει να γίνει κτηνίατρος, μια και το αγαπημένο της μάθημα είναι η Βιολογία. Δεν περίμενα κάτι περισσότερο στη χώρα όπου ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι ανύπαρκτος. Πάντως, στην κλασική ερώτηση «τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου» (η συνάντηση έγινε την παραμονή) ήξεραν όλοι να μου απαντήσουν, και μάλιστα έχουν κι άποψη: «Όλοι οι άλλοι λαοί γιορτάζουν συνήθως το τέλος των πολέμων, εμείς είμαστε τρελοί και γιορτάζουμε την αρχή». Η Αριάδνη, που είναι η καλύτερη μαθήτρια της τάξης τους, γνωρίζει απ' έξω όλα τα κόμματα που βρίσκονται στη σημερινή Βουλή, ενώ ο Αποστόλης ξέρει να μου πει επίσης ότι υπουργός Παιδείας είναι ο Γαβρόγλου.
Γιατί στο Mall (και πού αλλού;)
Σινεμά, μαγαζιά για ψώνια, φαγητό: το τρίπτυχο που προσελκύει τα παιδιά στο Μall, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι αναζητώντας το λόγο που τα σημερινά παιδιά αρέσκονται να ξημεροβραδιάζονται τόσο πολλές ώρες σε έναν μεγάλο, αλλά πεπερασμένης έκτασης και «κλειστό» χώρο, κατάλαβα πως οι αιτίες είναι μάλλον σχετικά απλές: ό,τι θέλει να κάνει ένας δεκαπεντάχρονος, ό,τι τον ενδιαφέρει (εκτός από τα σπορ και τα ομαδικά αθλήματα, αλλά αυτά είναι ειδική κατηγορία) υπάρχει σε μεγάλη κλίμακα σε ένα mall. Αυτά που τις προηγούμενες δεκαετίες έβρισκαν στην «αλάνα» και μετέπειτα στις πλατείες, στις σχολικές πιάτσες, στα μπιλιαρδάδικα, στα ουφάδικα και στις μεγάλες αλυσίδες γνωστών ταχυφαγείων στα Εξάρχεια, στην Κηφισιά, στο Μαρούσι, στο Περιστέρι, στην πλατεία Μαβίλη, στην Αγία Παρασκευή και στη Νέα Σμύρνη, ανάλογα με το background, τον τόπο διαμονής και τη φυλή που ανήκε ο κάθε μαθητής, τώρα τα βρίσκουν συγκεντρωμένα όλα εκεί. «Είναι all day long η φάση, θα κάνουμε βόλτα στα μαγαζιά, είτε θέλουμε να ψωνίσουμε είτε όχι, θα φάμε κάτι, μετά θα πάμε για καφέ, θα δούμε ταινία, μπορεί να ξαναφάμε ή να πάμε για bowling» μου λένε. Έτσι μπορεί να περάσουν όλο τους το Σάββατο και κατά τη διάρκεια της ημέρας θα πετύχουν φίλους, συμμαθητές και γνωστούς, καθώς οι παρέες θα εναλλάσσονται σε ένα συνεχές mingling: με άλλους θα πάνε το πρωί, με άλλους θα συνεχίσουν τη μέρα τους και με άλλους θα καταλήξουν το βράδυ, οι μεγάλες παρέες σπάνε και δυάδες και τριάδες ενώνονται – πάντως, η ώρα περνά χωρίς να το καταλάβουν. Αλλά και οι μαμάδες νιώθουν ασφάλεια, γνωρίζοντας ότι τα παιδιά τους είναι συγκεντρωμένα εκεί, όπως θα μου επιβεβαιώσει αργότερα η Αριέττα, η μητέρα της Ισιδώρας. Το μπάτζετ των παιδιών δεν είναι απαραίτητα υψηλό για όλες τις παραπάνω δραστηριότητες: διατείνονται ότι και με 10 ευρώ μπορούν να περάσουν όλη τη μέρα τους στο Mall, εφόσον δεν έχουν σκοπό να ψωνίσουν – αν και ο μέσος όρος που ξοδεύουν σε τέτοιες πολύωρες επιδρομές είναι τα 20 ευρώ.
Κηφισιά, Γλυφάδα, Ερυθραία, είναι οι πιάτσες που συμπληρώνουν τις επιλογές της συγκεκριμένης παρέας, αλλά συχνά θα βρεθούν και στο κέντρο, στα Friday's στο Κολωνάκι, στο Hard Rock Café, στα Starbucks, στο 360 και στο A for Athens στο Μοναστηράκι, αλλά όταν η έξοδός τους είναι στο κέντρο συνήθως η επιβεβλημένη ώρα επιστροφής είναι νωρίτερα απ' ό,τι όταν επιλέγουν το Mall. «Πολλές φορές κάνουμε απλώς βόλτα και αράζουμε στην πλατεία Κολωνακίου ή στο Μοναστηράκι, δεν είναι ανάγκη να καθίσουμε σε κάποιο μαγαζί. Η Παρασκευή το βράδυ βολεύει πολύ για το κέντρο, επειδή έχουμε αρκετό χρόνο για να επιστρέψουμε με τα ΜΜΜ που λειτουργούν ως αργά. Συχνά κάνουμε sleepovers ο ένας στον άλλο και σπάνια πλέον θα αναλάβουν οι γονείς μας να μας γυρίσουν σπίτι – δεν προλαβαίνουν επειδή δουλεύουν όλη μέρα. Αν χρειαστεί, θα πάρουμε Uber που είναι φτηνό και θα μοιραστούμε τη διαδρομή» περιγράφουν. Η Ομόνοια και τα Εξάρχεια, πάντως, είναι οι περιοχές που οι γονείς τους τούς έχουν απαγορεύσει να πλησιάζουν – αν και προφανώς αυτό έχει να κάνει με τις παρέες τους, αφού μου επιβεβαιώνουν πως και οι ίδιοι δεν έχουν λόγο να βρεθούν εκεί. Η τιμωρία που συνήθως επιβάλλεται, αν αργήσουν πολύ να επιστρέψουν, είναι περιορισμός εξόδου ή κατάσχεση κινητού – όλοι συμφωνούν πως το δεύτερο είναι πολύ πιο σκληρό!
Τα δίκτυα και το Ίντερνετ
Ο μέσος όρος ηλικίας στην οποία τα μέλη της παρέας μας απέκτησαν το πρώτο τους κινητό ήταν τα 10. Facebook έχουν όλοι – και ομόφωνα μου λένε πως το θεωρούν το πιο ξεπερασμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, με το οποίο ασχολούνται πλέον ελάχιστα. Instagram και Snapchat είναι τα δύο social media που έρχονται πρώτα στις προτιμήσεις τους. «Ψιλοϋποχρεωτικά έχουμε "φίλους" τους γονείς μας στο Facebook. Τα περισσότερα περίεργα περιστατικά που έχουμε ακούσει ξεκινούν από το Facebook. Όλοι θέλαμε από μικρή ηλικία να φτιάξουμε προφίλ, οι γονείς μας δεν μας άφηναν και από ένα σημείο κι έπειτα στραφήκαμε αλλού. Τα υπόλοιπα μας καλύπτουν πλήρως. Το Facebook δεν είναι τόσο πρακτικό, έχει πολλά πράγματα που δεν μας ενδιαφέρουν. Το Instagram είναι πολύ πιο απλό». Για browsing θα χαζέψουν πολύ στα διάφορα online stores που τους αρέσουν – το online shopping είναι πιο δημοφιλές παρά ποτέ για την ηλικία τους. YouTube και Netflix τα χρησιμοποιούν καθημερινά από τα κινητά τους, τις φωτογραφίες τους τις επεξεργάζονται με VSCO, αν και συνήθως τις τραβάνε κατευθείαν μέσα από την κάμερα του Snapchat, ακολουθούν πιστά πολλούς –ξένους κυρίως– YouTubers και για τις σχολικές τους εργασίες θα συμβουλευτούν τη Wikipedia.
Το bullying
Ένα συμπέρασμα στο οποίο δεν περίμενα καθόλου να καταλήξω είναι ότι ο σχολικός εκφοβισμός, ο ίδιος ο όρος και ο τρόπος χρήσης του έχουν γίνει κάπως «καραμέλα» στο στόμα τόσο των γονέων όσο κυρίως των εκπαιδευτικών. «Μπορεί να με δουν να σκουντάω τον κολλητό μου ή να του κάνω κεφαλοκλείδωμα και αμέσως θα συμπεράνουν ότι του κάνω bullying. Δεν είναι έτσι όμως, δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν ποια ακριβώς είναι η σχέση μας, τι κώδικες έχουμε μεταξύ μας» περιγράφει ο Αποστόλης για την κατάχρηση της λέξης. Πώς αντιλαμβάνονται οι ίδιοι το bullying όμως; «Η διαφορά είναι όταν το παιδί που το δέχεται έχει θέμα με αυτό. Στο σχολείο μας είναι κυρίως λεκτικό, με χαρακτηρισμούς. Μπορεί τα παιδιά που το υφίστανται να είναι πιο αντικοινωνικά, να μην έχουν πολλούς φίλους, να έχουν θέματα με την εμφάνισή τους, να διαβάζουν πολύ, να είναι καινούργια στο σχολείο. Πολλά λέγονται για πλάκα, αλλά κάποιους τους πειράζουν. Έχουμε ακούσει χιλιάδες ομιλίες γι' αυτό το θέμα, αλλά δεν αλλάζει κάτι». Για τα αγόρια, ο πιο εύκολος χαρακτηρισμός είναι, διαχρονικά, το «γκέι», το «αδερφή», και ρωτώ πώς προκύπτει μια σχετική επίθεση σήμερα στο σχολικό περιβάλλον. «Δικό τους συμπέρασμα είναι, έχουμε παιδιά που δέχονται τέτοιες επιθέσεις. Συνήθως όμως κι εκείνα με τη σειρά τους "κράζουν", οπότε γίνονται αντιπαθή». Κλασική αμυντική συμπεριφορά, καταλήγω. Από τα όσα λένε τα παιδιά μεταξύ τους γι' αυτό το θέμα, αναφέροντας συγκεκριμένα ονόματα και παραδείγματα από το σχολικό τους περιβάλλον, για τα οποία ζητώ να μάθω περισσότερα, ώστε να εξαγάγω κάποια γενικά συμπεράσματα, καταλαβαίνω ότι ο πάλαι ποτέ μιμητισμός καλά κρατεί. Όσα παιδιά τολμούν να μην ακολουθούν τους κανόνες που τίθενται άτυπα από τον περίγυρό τους (κανόνες ντυσίματος, συμπεριφοράς, συνηθειών και κανόνες που ορίζει η οικονομική άνεση στα πιο ελίτ σχολεία – οι συνομιλητές μου στέκονται ιδιαίτερα σε αυτό) γίνονται αυτόματα εύκολοι στόχοι. Ποιοι είναι όμως αυτοί οι κανόνες σήμερα;
Εφηβικός μιμητισμός 2017
«Αυτό που ακούμε πολύ δεν το λες ακριβώς μουσική, ας το πούμε trap». Όταν τους ζητώ να μου προσδιορίσουν τι ακριβώς είναι το όντως πολύ δημοφιλές στις ηλικίες trap, η Ισιδώρα εξηγεί «όταν ένα κομμάτι έχει περισσότερο drop παρά λόγια» και ο Χάρης συμπληρώνει «κάτι σαν το χιπ-χοπ» με ύφος επεξηγηματικό, ότι «να, τώρα, σ' το κάνω νιανιά». Είναι η πρώτη στιγμή στη συζήτηση που αρχίζω να νιώθω ισχυρό το gap ανάμεσά μας και ίσως η πρώτη στιγμή που η κουβέντα για τα παιδιά αρχίζει να γίνεται πραγματικά ενδιαφέρουσα. Μετά συνεχίζουν, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους για πλάκα ονόματα Ελλήνων μουσικών που δεν έχω ξανακούσει, κι έχοντας αντιληφθεί αμέσως ότι μπαίνουμε σε μονοπάτια που «με έχουν» με άνεση. «Εγώ ακούω και ροκ, Queen, Bon Jovi, Scorpions, Red Hot, Guns n Roses, Arctic Monkeys, Black Keys» λέει ο Χάρης κι εκεί κάπως αναθαρρώ, σκεπτόμενος ότι εδώ έχει πέσει «χέρι» από γονείς ή μεγαλύτερα αδέρφια. Πάντως, σιχαίνονται τα λαϊκά και τον Παντελίδη.
«Στην τηλεόραση βλέπουμε μόνο αγώνες, άντε και κανένα "Survivor" πέρσι, που από ένα σημείο και μετά όμως το βαρεθήκαμε». Εννοείται πως τα δεκαπεντάχρονα επικεντρώνουν τον τηλεοπτικό τους χρόνο σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στις ξένες σειρές. «Pretty Little Liars», «Prison Break» (να σε ποιους απευθυνόταν η πρόσφατη αναβίωση της σειράς, σκέφτομαι), «How I met your mother», «Riverdale» και όλη η εποποιία της DC και της Marvel είναι μερικοί από τους τίτλους που μου αναφέρουν. «Marvel ή DC περισσότερο;» ρωτάω για να λάβω σε χορωδία την ομόφωνη (και δίκαιη) απάντηση: «DC σειρές και Marvel ταινίες». Τα δεκαπεντάχρονα δεν μπορείς να τα κοροϊδέψεις πουθενά. Όλα τα παραπάνω τα βλέπουν με αγγλικούς υπότιτλους γιατί «τους εκνευρίζει η μετάφραση των ελληνικών, είναι τραγική!».
Και όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση, το στυλ, τα ντυσίματα που κυριαρχούν; Κι εδώ έχουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα να μου αναφέρουν: οι σκέιτερ με ψηλή κάλτσα και Vans. Όλες οι σκεϊτάδικες μάρκες, π.χ. τα τύπου Thrasher, χωρίς απαραίτητα να κάνουν σκέιτ αυτοί που τα φοράνε. Τα Abercrombie, τα Hollister (από corners, γιατί δεν έχουμε επίσημο κατάστημα στην Ελλάδα, ή από το online shop τους), ακόμα και τα πανάκριβα Supreme. Το μαλλί «μπόμπα», δηλαδή το κούρεμα με την «ψιλή» που «το κάνουν πολλοί και σε κανέναν δεν πηγαίνει». Τα σκουλαρίκι στον λοβό του αυτιού, στην έλικα ή στον τράγο, ή συνδυασμοί αυτών, ενώ στα κορίτσια κυρίως το septum στη μύτη, «σαν ταύρος». Το ξύρισμα μέρους των φρυδιών.
Όλα τα παραπάνω μού ήταν λίγο έως πολύ γνωστά, αλλά εκεί που «κάηκα» εντελώς ήταν όταν άκουσα για τα κολιέ «Minas». Τρία από τα έξι παιδιά φορούν ασημένια μενταγιόν από έναν συγκεκριμένο σχεδιαστή κοσμημάτων, που, όπως μου λένε, είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στον κύκλο τους – και πανάκριβα. Τα βγάζουν περήφανα για να μου δείξουν την υπογραφή του σχεδιαστή και το χαρακτηριστικό κούμπωμα, αναφέροντας ότι οι μπουτίκ των Minas βρίσκονται στην Κηφισιά και στη Μύκονο. «Προτιμούν να πάρουν μόνο ένα τέτοιο και τίποτε άλλο, αλλά να είναι αυθεντικό, από ένα brand που αγαπούν όλοι οι συνομήλικοί τους, παρά να έχουν πάρα πολλά αξεσουάρ από διαφορετικά brands» θα μου εξηγήσει αργότερα η μαμά Αριέττα.
Τι είναι «κάγκουρας» σήμερα;
Εδώ ξεσπαθώνουμε. Τους ρωτώ διστακτικά, «υπάρχουν ακόμα κάγκουρες» για να ακούσω μια γαλαρία να φωνάζει «ουυυυυυ»! Ανέκαθεν η έννοια του «κάγκουρα» και της «καγκουριάς» προκαλούσε μια γοητεία με τον ορισμό και τα χαρακτηριστικά της, τα οποία αλλάζουν και προσαρμόζονται από γενιά σε γενιά, διατηρώντας ωστόσο αναλλοίωτη την ουσία. Εδώ τα παιδιά αρχίζουν μανιωδώς να ψάχνουν εικόνες από γνωστούς τους στο Instagram ή να μου δείχνουν άτομα που περνούν έξω από το εστιατόριο όπου καθόμαστε. «Αυτό είναι κάγκουρας, αυτό που περνάει τώρα! Καγκουριά είναι η δυνατή μουσική από πειραγμένα αυτοκίνητα, με αλλαγμένα ηχεία και εξάτμιση, τα ματ Smart με neon φώτα, αλλαγμένες ζάντες και μουσική Παντελίδη στη διαπασών». Στην ηλικία τους όμως; «Καπέλο και γυαλί Arnette που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ, το μαλλί μπόμπα που σου είπαμε πριν, το μουσάκι goatee, οι χαμηλοκάβαλες φόρμες με όλο το εσώρουχο έξω, απαραιτήτως Calvin Klein, οι ζακετούλες με τις ρίγες, τα αθλητικά μποτάκια Air Force ή Jordan, τα αμάνικα φανελάκια, το να ακούς Φι Βήτα Σίγμα και άλλα τέτοια συγκροτήματα ελληνικού ραπ – και να φοράς συνέχεια μπλούζες από lives τους». Επίσης, διαχρονικά, οτιδήποτε είναι «μαϊμού», τα fake brands, ισοδυναμεί με καγκουριά. «Μπορείς όμως να είσαι κάγκουρας και με κανονικά ρούχα, το θέμα είναι η συμπεριφορά. Δες αυτόν εδώ έχει πώς ποζάρει. Έχει φτιάξει "καλλιτεχνικό" nickname στο Instagram επειδή δεν γουστάρει να βάλει το όνομά του. Δεν είναι καγκουριά αυτό; Και οι σκληροπυρηνικοί σκεϊτάδες που κουβαλάνε παντού το σκέιτ και ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο είναι κάγκουρες».
Μια άλλη γλώσσα
Λέξεις και φράσεις που δεν είχα ξανακούσει
Μαχίμι = μάχιμος
Μπέσα = τσαμπέ
Νιώθω γαλήνη = Είμαι καλά
Τέπο = ποτέ
Μπλέκο = κομπλέ
Πάμε σέντρα = Πάμε για ξύλο
Τα εμπορικά κέντρα της Αττικής
Athenian Capitol (3ης Σεπτεμβρίου & Ιουλιανού)
Athens Heart (Πειραιώς, Ταύρος)
Athens Metro Mall (Βουλιαγμένης, Άγ. Δημήτριος)
Athens Millennium Mall (Υμηττού, Παγκράτι)
Avenue (Κηφισίας, Μαρούσι)
Factory Outlet (Αεροδρόμιο & Νέο Φάληρο)
Golden Hall (Κηφισίας, Μαρούσι)
McArthurGlen (Σπάτα)
River West (Λ. Κηφισού, Αιγάλεω)
The Mall Athens (Νεραντζιώτισσα)
Village Shopping & More (Θηβών, Ρέντη)
West Plaza (Ασπρόπυργος)
Ευχαριστούμε θερμά το GBK - Gourmet Burger Kitchen στο The Mall Athens για τη φιλοξενία.
Όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στο ρεπορτάζ και τη φωτογράφιση έχουν λάβει έγγραφη άδεια από τους γονείς ή τους κηδεμόνες τους. Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση των φωτογραφιών.
