__________________
1.
Καλησπέρα Άμπα,
Όταν τελειώνεις μια σχέση μετά από 5 χρόνια γιατί αυτή δεν είναι ακόμα σίγουρη για σένα μετά από τόσον καιρό και δε θέλει ακόμα να σκέφτεται για την κοινή σας μελλοντική ζωή, είσαι υπερβολικός/βιαστικός ή απλά ρεαλιστής για το ότι δε σε ήθελε αρκετά;
- Λογικός
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ορθώς αποχώρησες φίλε μου, και το ψευδώνυμο σου αντανακλά την πραγματικότητα. Μη σου πω και ότι πολύ περίμενες. Καλή τύχη στη συνέχεια και πολλές ευχές.
__________________
2.
Γειά σας γειά σας.. λοιπόν αγαπημένη μου Α μπα.. το κυριότερο ερώτημά μου είναι είμαι υπερβολική; και εξηγώ.. είμαι 22 χρονών έχοντας μία πρωινή δουλεία γραφείου και το αγόρι μου ίδιας ηλικίας δουλεύει βράδια.. Θεωρώ ότι επειδή είχα την τύχη να βάλω σε τάξη την ζωή μου σε αυτόν τον τομέα τουλάχιστον και να έχω μία μόνιμη δουλειά στο αντικείμενο μου από τόσο μικρή ηλικία έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω κάποια πράγματα.. όπως για παράδειγμα το ότι δεν μου αρέσει ο άνθρωπος που είναι μαζί μου να τριγυρνάει κάθε μέρα στα μπαράκια μέχρι το πρωί.. εντάξει δεν λέω δεν είναι επιλογή του καθώς οι ώρες που σχολάει δεν του επιτρέπουν να βγαίνει νωρίς και να γυρνάει νωρίς και ούτε μπορώ να το απαγορεύσω είναι μικρός ακόμα δεν έχει κάποια υποχρέωση στο σπίτι για να πρέπει να γυρίσει.. όταν όμως εγώ τα δέχομαι όλα αυτά και το μόνο που ζητάω είναι να ξέρω που βρίσκεται και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και κάποιες φορές η απάντηση που παίρνω είναι "είχα άλλα στο κεφάλι μου και ξέχασα να σου πω ότι σχόλασα και βγήκα", εγώ φταίω; εμένα μου ακούγεται σαν να μου λέει είχα άλλα στο κεφάλι μου και δεν σε σκέφτηκα(ή μήπως δεν μου φαίνεται και είναι ξεκάθαρα έτσι; ) είναι υπερβολικό το να μην θέλω να νομίζω ότι είναι στην δουλειά και κουράζεται ενώ εκείνος έχει ήδη φύγει και είναι κάπου αλλού έξω; Μία άλλη ατάκα είναι το "ποιό είναι το πρόβλημα θα σου το έλεγα αύριο" ή όταν εσύ είχες κάνει αυτό πριν 1,5 χρόνο ήταν καλά ; ( κάτι το οποίο τον ρίχνει πολύ στα μάτια μου ως άντρα) . Επίσης να εξηγήσω το ποιό είναι το πρόβλημα μου στο να μου το πει αύριο και όχι εκείνη την ώρα.. Δυστυχώς μένουμε σε μικρή πόλη και πολλές φορές έχει τύχει να μου πουν την επόμενη μέρα το πρωί που εκείνος προφανώς θα κοιμάται "ο δικός σου ήταν εχτές εκεί " και εγώ να κουνάω το κεφάλι γιατί υποτίθεται το ήξερα.. Δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης γιατί κι εκείνος πάντα εκεί το γυρνάει του τύπου" ναι ήμουν με γκόμενα γιαυτό δεν σου το είπα" έχει να κάνει με το ότι δεν τον ενδιαφέρει τι με πειράζει δεν με σκέφτεται ΠΌΣΟ ΔΎΣΚΟΛΟ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ 3 ΔΕΥΤΕΡOΛΕΠΤΑ ΝΑ ΣΤΕΊΛΕΙΣ ΈΝΑ ΜΉΝΥΜΑ; έχω και κάποια προβλήματα ύπνου και όταν είναι όλα μέλι γάλα μου λέει αν δεν μπορείς να κοιμηθείς στείλε μου και όταν θέλει να βγει και έχει κλείσει το κινητό του από μπαταρία (εντάξει δύο φορές έχει γίνει αυτό) κι εγώ ψάχνω να τον βρω μου λέει την επόμενη μέρα "δεν φταίω εγώ που δεν μπορείς να κοιμηθείς, χτες έκλεισε το κινητό μου από μπαταρία εγώ σχόλασα και βγήκα μετά και σου έστειλα όταν πήγα σπίτι"(χωρίς να αναφέρω ότι ήμουν έξω πριν και όχι στην δουλειά)
συγγνώμη που σε ζάλισα .. as always too much..
- something better
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι αρκετά απλό. Δεν σου στέλνει μήνυμα να σου πει ότι θα βγει επειδή ξέρει ότι δεν σου αρέσει που βγαίνει. Για την ακρίβεια, ξέρει ότι τον κρίνεις ως επιπόλαιο και ανώριμο επειδή του αρέσουν τα μπαρς, οπότε προσπαθεί να αποφύγει τη συνάντηση με τη βουβή αποδοκιμασία. Δεν ζητάς να σου πει πού είναι για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Θέλεις να ελέγχεις γιατί δεν σου αρέσει αυτό που κάνει.
Δεν βλέπω να έχετε μέλλον, αγαπητή φίλη, αν συνεχίσετε και οι δύο έτσι. Θέλετε αρκετά διαφορετικά πράγματα αυτή την περίοδο, και δεν θέλω να σε στενοχωρήσω κι άλλο, αλλά δεν υπάρχει κάτι περίεργο στο να θέλει ένας 22χρονος να ξενυχτάει στα μπαρ. Δεν χρειάζεται να αλλάξει κάτι ο φίλος σου, και σίγουρα δεν θα το αλλάξει για κάποιον άλλον. Δεν είσαι υπερβολική. Απλώς θέλετε άλλα πράγματα.
__________________
3.
Αγαπητή Α,μπα,
Βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω ένα άτομο το οποίο συνέχεια με ειρωνεύεται και με μειώνει. Δεν είναι φίλη μου, είναι γνωστή μου απλά δεν μπορώ να αποφύγω την φυσική της παρουσία αναγκαστικά σε κάποιες περιπτώσεις. Έχω προσπαθήσει το "κάνω ότι δεν ακούω", το "προσπαθώ να αντιμετωπίσω την ειρωνία με χιούμορ" ή "κάνω οτι δεν κατάλαβα". Σε όλες τις περιπτώσεις όμως αυτή χαίρεται που δεν απαντάω και συνεχίζει, γιατί μάλλον υποθέτει ότι είμαι αδύναμη (ή χαζή?) να απαντήσω. Μόνο μια φορά βγήκα εκτός εαυτού που της μίλησα με έντονο τόνο φωνής για τον τρόπο της και έπιασε μόνο εκείνη τη στιγμή και για τον επόμενο περίπου μήνα. Αν και είχε ηρεμήσει, τώρα βλέπω να ξαναπαίρνει θάρρος. Δεν θέλω να απαντάω με ειρωνία γιατί δεν μου βγαίνει φυσικά όπως αυτηνής, και την φορά εκείνη που το έκανα μετά ένιωθα σαν τέρας που κάνει τα ίδια. Κάνω ό,τι μπορώ για να την αποφύγω απλά σε κάποιες στιγμές (περίπου 1 φορά την εβδομαδα) αναγκαστικά βρισκόμαστε στον ίδιο χωρο -αυτό δεν μπορεί να αλλάξει δυστυχώς, αλλιώς δεν θα την ξαναβλεπα ποτέ αν ήταν στο χερι μου. Δεν λείπει ποτέ η μπηχτή ή το "ευχάριστο" σχόλιο. Σίγουρα έχει κάποιο θέμα κατωτερότητας για να μειώνει συνεχώς τους άλλους (δεν το κάνει μόνο σε μένα, δεν έχω ακούσει ποτέ καλό λόγο απο το στόμα της) αλλά πραγματικά έχω μείνει από ιδέες για το πως να την αντιμετωπίσω κάθε φορά που βρίσκεται στον ίδιο χώρο.
- απεγνωσμένη ετών 18
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εξαρτάται από το τι σχέση έχετε και γιατί βρισκόσαστε μια φορά την εβδομάδα. Οι εναλλακτικές που έχεις είναι συνάρτηση πολλών κοινωνικών παραγόντων. Θα τελειώσει κάποτε αυτή η εβδομαδιαία συνάντηση; Μπορείς να γυρνάς την πλάτη; Να πηγαίνεις σε άλλο χώρο; Μπορείς να της βάλεις τις φωνές μπροστά σε άλλους; Μπορείς να παραπονεθείς σε κάποιον άλλον; Δεν λες αρκετά.
Αν είναι σίγουρο, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι δεν μπορείς να την αποφύγεις περισσότερο, τότε δυστυχώς θα πρέπει μια φορά το μήνα να της μιλάς με έντονο τόνο για να μαζεύεται ξανά. Τι να κάνουμε. Υπάρχουν και αυτοί.
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα, μετά από τόσα χρόνια στο ρόλο της αναγνώστριας, ε δεν άντεξα, είπα θα ρωτήσω κι εγώ και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Πριν 12 χρόνια, τελειώνοντας το πολυτεχνείο, βρίσκω δουλειά σε τεχνικό γραφείο κι αρχίζω να κινούμαι σε πολεοδομίες και συναφείς δημόσιες υπηρεσίες στην μικρή επαρχιακή πόλη όπου ζω. Στις υπηρεσίες συναντάς πολλούς συναδέλφους, οπότε τσεκάρω ένα γοητευτικό αγόρι-συνάδελφο και λέω ¨Ώπα, εμένα αυτός μου αρέσει¨. Ας περάσω στο fast forward, το αγόρι είχε σχέση, εγώ ήμουν ντροπαλή δεν του είχα μιλήσει ποτέ κι ας μου άρεσε κι ας τον έβλεπα πολύ συχνά λόγω κοινού επαγγέλματος, μέχρι που μετά από κάποια χρόνια, συναντιόμαστε σε κοινή παρέα -ήταν χωρισμένος εκείνο το διάστημα-, μιλάμε για πρώτη φορά, γίνεται κάτι μεταξύ μας και μετά εξαφανίζεται κι από τι έμαθα τα ξαναβρήκε με τη σχέση του (άνοιξε πέτρα για να μπω, εγώ). Συνεχίσαμε να συναντιόμαστε συχνά –είπαμε ίδιο επάγγελμα-αλλά μετά από κάποιους μήνες το ξεπέρασα ( ο έρωτας με έρωτα περνάει). Περνάνε περίπου 8 χρόνια, αυτός είχε παντρευτεί τη σχέση του, είχε κάνει και 2 παιδιά, και πριν 2μισυ χρόνια κυκλοφορεί στο χώρο οτι χώρισε και παράλληλα αντιλαμβάνομαι ότι γίνεται πιο εγκάρδιος στη χαιρετούρα του από το τυπικό γεια που λέγαμε τόσα χρόνια. Μέχρι που με πετυχαίνει σε μια έξοδό μου (μόλις 3 μήνες από το χωρισμό του) και με προσεγγίζει. Ε δεδομένου ότι είχε τον τίτλο του πρώτου μου crush στον επαγγελματικό μου χώρο, ενέδωσα. Αρχίζουμε να βγαίνουμε, να περνάμε καλά, όλοι να μας αντιμετωπίζουν σα ζευγάρι, να μένει σπίτι μου, να περνάμε μέρες και μέρες μαζί. Μετά από ερώτησή μου, μου είπε ότι με είχε παρατηρήσει από την πρώτη φορά που με είδε στην πολεοδομία, περιμένοντας και οι δυο σε μια ουρά ( καταλαβαίνεις ότι πάω να του δώσω μια καρμική εσάνς). Δεν είχαμε πει τίποτα για το μεταξύ μας, ήθελα να το πάμε χαλαρά, αφού κι αυτός μόλις είχε χωρίσει και δεν είχα πρόβλημα να το ονοματίσω αφού εγώ ένιωθα καλά σε αυτό που ήμουν κι έβλεπα ότι ο άνθρωπος που ήταν δίπλα μου με νοιαζόταν, δεν ήθελε να με στενοχωρεί, με ζήλευε, αλλά έχοντας πέσει εγώ στη λούμπα της χαλαρής φάσης, απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι, να ξεστομίσω ότι τον είχα ερωτευτεί γιατί προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήμουν ακόμη στην αρχικά χαλαρή κατάσταση. ΄Ήμασταν μαζί ενάμισυ χρόνο, μέχρι που εγώ άρχισα να μη νιώθω καλά και να θέλω περισσότερα (δηλαδή σχέση, να είναι ο σύντροφός μου και όχι απλά ο εραστής μου με πινελιές ρομαντζάδας). Το πάλεψα μέσα μου περίπου 3 μήνες και μετά είπα οκ φτάνει, δεν είμαι πλέον καλά, τέλος. Εκείνος δεν το περίμενε και δεν το ήθελε, είχαμε κλάμματα (από τη δική μου πλευρά) αγκαλιές ασφυκτικές ( από τη δική του πλευρά) να του λέω φύγε και να μην φεύγει από το σπίτι μου (τελικά έφυγε). Σε λίγες μέρες κλείνουμε ένα χρόνο χωρισμού, εγώ όταν τον βλέπω (και τον βλέπω συχνά λόγω του επαγγέλματος) είμαι ψυχρή κι απότομη ενώ αυτός έχει τη συμπεριφορά που είχε και όταν ήμασταν μαζί. Θα με φωνάξει από μακριά για να με χαιρετήσει, θα μου κορνάρει στο δρόμο μέχρι να τον δω και να αναγκαστώ να τον χαιρετήσω, αν υπάρχει άδεια θέση δίπλα μου, θα έρθει και θα κάτσει, όπου και να στέκομαι θα έρθει να μου μιλήσει και να με χαιρετήσει. Για πολλούς μήνες αυτή η συμπεριφορά του με χαλούσε γιατί θεωρούσα ότι καταλαβαίνει ότι εγώ δεν τον έχω ξεπεράσει ακόμη και γι' αυτό μου το παίζει κουλ. Επειδή είμαστε μικρή κοινωνία, για μένα όλοι νομίζουν ότι μετά το χωρισμό μας έχω ξανανιώσει και ότι κάνω τη ζωή μου. Ταξίδια, εξόδους, παρέες κλπ. Πριν λίγες μέρες μια φίλη μου μου είπε ότι τον συνάντησε σε κοινή παρέα, είχε μεθύσει και τη ρωτούσε για μένα, αν είμαι μόνη μου, αν περνάω καλά κι έβριζε κάτι άτομα (αρσενικού φύλου) με τα οποία είχα βγει φώτο στο fb. Η αλήθεια μου είναι ότι δεν τον έχω ξεπεράσει ακόμη. Το ένστικτό μου μου λέει πως ακόμη τον ενδιαφέρω. Και το ερώτημά μου είναι: Υπάρχει περίπτωση όντως να θέλει να ξαναείμαστε μαζί και να τον κωλώνει η δική μου συμπεριφορά (οπότε θα γίνω ένας αστικός μύθος τύπου –έχω μια φίλη που ο πρώην της όντως τη γούσταρε αλλά φοβόταν να της μιλήσει ενώ ήθελε να τα ξαναβρούν γιατί αυτή ήταν ψυχρή μαζί του), οπότε να μαλακώσω λιγάκι ή απλά είναι γάιδαρος /πολύ κουλ και συμπεριφέρεται έτσι χωρίς να σημαίνει ότι με θέλει πίσω. Ντάξει γάιδαρος, βαριά λέξη το παραδέχομαι.....
- Όσο_ζω_ελπίζω
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πολύ αμφιβάλλω. Και λόγω γενικότερης φιλοσοφίας, αλλά και για την δική σου ιστορία. Ο λόγος είαι ο εξής: όταν ήθελε κάτι, ήξερε μια χαρά πώς να το διεκδικήσει, και καθόλου δεν τον απασχόλησε ότι είχε χωρίσει πριν από τρεις μήνες. Το πιο πιθανό είναι ότι προσπαθεί να σε κάνει να γυρίσεις υπό τους δικούς του όρους.
Το καλύτερο είναι να εξηγηθείς. Θα γλιτώσεις μήνες ταλαιπωρίας. Πες του την αλήθεια, ότι προσπαθείς να τον ξεπεράσεις γιατί δεν θέλετε τα ίδια πράγματα, και να σε αφήσει ήσυχη. Αν μηδενιστεί η δική του ελπίδα (γιατί και αυτός, όσο ζει, ελπίζει, όχι μόνο εσύ), θα δεις τι πιθανότητες έχει η δική σου. Και αν έχουμε πέσει και οι δύο έξω και πρόκειται να γίνεις ο επόμενος αστικός μύθος, σε θερμοπαρακαλώ να με ειδοποιήσεις για να γίνεις η γνωστή που...
__________________
5.
Αγαπητή α μπα καλησπέρα, ήθελα την γνώμη σου σε κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και καιρό. Πέρσι άρχισε να μου αρέσει ένα παιδί από το γραφείο. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι αυτή τη φορά θα τα κατάφερνα. Οπότε έκανα ό,τι μπορούσα προκειμένου να του δείξω το ενδιαφέρον μου (σε λογικά πλαίσια) και να τον κάνω να ενδιαφερθεί κι εκείνος. Μάλιστα, έφτασα στο σημείο να του ζητήσω εγώ πρώτη να βγούμε. Όταν βγήκαμε ήρθαμε λίγο πιο κοντά, αλλά μετά γύρισε και μου είπε ότι τελικά δεν του βγαίνει και να μείνουμε φίλοι. Το δέχτηκα. Είπα να συμπεριφερθώ ώριμα και να συνεχίσουμε έτσι. Μάλιστα τον ευχαρίστησα κιόλας που ήταν τόσο ξεκάθαρος απέναντί μου (;). Για να του δείξω ότι είχα αφήσει πίσω την απόρριψη, του έλεγα κάθε φορά που ήταν να βγούμε με τα παιδιά από το γραφείο. Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια "ναι ναι, βεβαίως". Και πάντα το ακύρωνε. Δεν ήρθε ποτέ. Μάλιστα κάποια στιγμή που του είχα πει και είχε απαντήσει το ίδιο, όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά τον είδαμε με μια παρέα σε άλλη καφετέρια πιο δίπλα. Είχε φτάσει στο σημείο να μου λέει, "την τάδε μέρα μην κανονίσεις κάτι, για να βγούμε όλοι μαζί". Και ποτέ μα ποτέ δεν έστελνε. Μόνο ερχόταν που και που με ένα κακόμοιρο ύφος και με ρωτούσε αν είμαι εντάξει, εννοώντας μετά την απόρριψη. Και ρωτάω, τώρα που θα γυρίσουμε πάλι στο γραφείο, πώς πρέπει να είμαι απέναντί του; Η διαγωγή μου, μου προστάζει ευγενική και να αδιαφορώ. Η ψυχή μου όμως θέλει να τον βρίσω όπως δεν έχω βρίσει ποτέ άνθρωπο. Να μην τον ξαναδώ μπροστά μου, γιατί εκείνος με έκανε να πέσω τόσο χαμηλά και να νιώσω τόσο λίγη και αδιάφορη. Πες μου σε παρακαλώ την άποψή σου.
- Μαργαρίτα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μαργαρίτα, με τον εαυτό σου πρέπει να τα βρεις και όχι με αυτόν. Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να κάνεις τίποτα. Για να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει και γιατί έπεσες χαμηλά, κατά τη γνώμη σου. Έφαγες ξώφαλτση χυλόπιτα χωρίς να έχει γίνει κάτι, που είναι η πιο χλιαρή από όλες. Μετά πολύ ορθά σκέφτηκες ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει κάτι στην φιλική σας σχέση, μόνο που αυτός δεν μπορούσε να το κάνει. Αυτός έπεσε χαμηλά, όχι εσύ. Αυτός που ακυρώνει αθετεί τον λόγο του, όχι αυτός που κάνει τη πρόσκληση. Το μόνο λάθος που έκανες είναι ότι συνέχισες τις προσκλήσεις, αλλά αυτό είναι πραγματικά ήσσονος σημασίας. Σταμάτα το, είναι εύκολο. Φανερά δεν γίνεται να ξαναγίνετε φίλοι, τουλάχιστον όχι ακόμα.
Σκέψου λίγο όμως τη φράση «αυτή τη φορά θα τα κατάφερνα». Αυτό είναι η πηγή όλων των κακών. Δεν εξαρτάται από τον χειρισμό σου αν θα αρέσεις σε κάποιον. Δεν είναι ικανότητα. Δεν είναι προσωπική αποτυχία η χυλόπιτα. Είναι πολύ σημαντικό να δεις το φλερτ ως ανώδυνη διασκέδαση που σπάνια βγάζει κάπου.
__________________
6.
Είμαι με το αγόρι μου σχεδόν 1 χρόνο. Είμαι 23 και δεν είχα ποτέ ξανα σχέση. Μόνο σύντομες συναναστροφές Είναι η πρωτη φορά που νιώθω ότι καποιος με γνωρίζει πιο καλά. Νιώθω όμορφη ακόμα και όταν είμαι αξύριστη με γυαλιά και αβαφτη. Δεν φανταζομουν ποτέ ότι μπορεί να είμαι τόσο καλά με τον εαυτό μου χωρίς να κάνω τίποτα απολύτως. Δεν είναι ότι το κάνω παντα, γενικά μου αρέσει να με περιποιούμαι, αλλά όταν δεν το κάνω νιώθω ακόμα όμορφη και ελκυστική. Σε αυτό σίγουρα έχει βοηθήσει και το αγόρι. Νιώθω μεγάλη συναισθηματική ασφάλεια μέσα στη σχέση, λαμβάνω φροντίδα και προσοχη. Το σεξ είναι πιο αληθινο και πιο επικεντρωμένο σε μένα σε σχέση με τις προηγούμενες εμπειρίες. Επίσης ξέρω πως δεν είμαι ερωτευμένη. Ουτε ξέρω άμα είναι και αυτός. Τον σκέφτομαι με τρόπο τρυφερό ο οποίος γεννά κάτι ερωτικό. Όμως δεν με διεγείρει στον βαθμό που θα ήθελα. (Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω το σεξ μαζί του) Εν κατακλείδι ίσως να νιώθω ότι η σχέση κινδυνεύει να γίνει κάπως μηχανική και χωρίς να μου προκαλεί συγκίνηση. Από την άλλη οι προηγούμενες ερωτικές επιλογές που με συγκινούσαν σχεδόν παν
τα δεν λειτουργούσαν επειδή, όπως βλέπω τώρα, πίστευα ότι ταίριαζα με άτομα που δεν ταιριαζα. Νιώθω ότι η τωρινή επιλογή είναι διαφορετική από τις άλλες και σίγουρα πιο ταιριαστή σε αυτό που θέλω. Μου λείπει όμως αυτή η ερωτική έξαψη που έχω νιώσει κατά καιρούς . Δεν μου λείπει όλο το πακέτο των προηγούμενων καταστάσεων, μου λείπει συγκεκριμένα ο ερωτικός ενθουσιασμός. Νιώθω λίγο σαν την Σεβεριν από το βιβλίο/ ταινία "η ωραία της ημέρας" που η πρωταγωνίστρια όσο πιο πολύ αγαπούσε τον άντρα της άλλο τόσο δεν μπορούσε να κάνει σεξ μαζί του και προτιμούσε να πηγαίνει σε οίκο ανοχής για να εκπληρώνει τις φαντασιώσεις της. Θα μπορέσω να ταιριάξω τον ερωτικό ενθουσιασμό με την συναισθηματική ασφάλεια και ικανοποίηση κάποια στιγμή; είναι η γνώση του εαυτού που θα οδηγήσει σε μια τέτοια επιλογή; θα ήθελα πολύ να έκανες έναν σχολιασμό.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Χρειάζεται ανάλυση αυτό που λες, δηλαδή ειδικό, γιατί είναι πολύ μεγάλη κουβέντα το τι σημαίνει για εσένα ο «ερωτικός ενθουσιασμός». Μπορεί να τον έχεις ταυτίσει με την απόρριψη, με την μη διαθεσιμότητα. Οι χυλόπιτες είναι μερικές φορές ιδιαίτερα διεγερτικές. Από την άλλη, μπορεί απλώς να μην ταιριάζεις σωματικά με τον τωρινό σου φίλο. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις μόνη σου, δεν μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος που δεν είναι η δουλειά του να βοηθάει ανθρώπους σε τέτοιο επίπεδο.
_________________
7.
Αγαπητη Αμπα,
Ειμαι η Στελλα, 40 ετων, ανυπαντρη, χωρις παιδια. Στη ζωη μου εχω κανει πολλες σχεσεις, καποιες μικροτερες, καποιες μακροχρονιες, one night stands, εχω ζησει σε 3 διαφορετικες ηπειρους, σε πολλες διαφορετικες χωρες λογω εργασιας (ειμαι καθηγητρια Αγγλικων). Ολα αυτα τα λεω για να δωσω μια πολυ εστω μικρη ιδεα της ζωης μου, ειναι μια ζωη γεματη, ειμαι -για τα δικα μου δεδομενα-, χορτασμενη και στα ερωτικα και στα επαγγελματικα. Πλεον ζω μονιμα στη Φινλανδια, σε μια μικρη κωμοπολη στα Βορεια, οπου διδασκω Αγγλικα σε ενα μικρο σχολειο. Τη δουλεια μου την αγαπαω πολυ, λατρευω το μερος που ζω, μου πανε οι ανθρωποι και γενικα, μου ταιριαζει πολυ εδω το κλιμα. Ποτε δεν ηθελα να παντρευτω, δε με ενδιεφερε το θεμα γαμος, ηθελα να περναω καλα. Επισης, ποτε δεν ηθελα (και ουτε θελω) παιδια και δεν εκανα συνειδητα.
Και ερχομαστε στο θεμα μας. Το καλοκαιρι που παω Ελλαδα για διακοπες και για να δω φιλους/συγγενεις κτλ, στο πατρικο μου ειναι λες και εχουμε κηδεια. "Στα 40 εφτασες, ουτε παντρευτηκες, ουτε εγγονι ειδαμε, τι θα γινει; Θα πεθανεις μονη σου και θα σε φανε οι λυκοι εκει πανω". Αυτα ακουω σε καθημερινη βαση, οσο ειμαι εκει και οποτε μιλαμε στο Skype οταν φευγω. Εγω εχω αποστασιοποιησει πλεον τον εαυτο μου και δε με επηρρεαζει. (Εχω κανει πολλη δουλεια με τον ψυχολογο για αυτο και το καταφερα) Περναω ομορφα στις διακοπες μου, βλεπω οσους θελω να δω, κανω τα μπανια μου και γυρναω στη βαση μου. Δε μπορω ομως να βλεπω τους γονεις μου να μαραζωνουν ετσι και να στεναχωριουνται. Μπορω θεωρεις να κανω κατι; Τι να τους πω για να καταλαβουν οτι ειμαι πραγματικα ευτυχισμενη οπως ειμαι, με τη ζωη που εχω φτιαξει για τον εαυτο μου και να μπορεσουν να ειναι και αυτοι ευτυχισμενοι για μενα; Τους αγαπαω πολυ και δε θελω να τους βλεπω ετσι. Ευχαριστω πολυ.
- Στελλα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Βρε Στέλλα, αν έκανες πολλή δουλειά με ψυχολόγο και αν έχεις αποστασιοποιηθεί και δεν σε πειράζει, πώς γίνεται να λες στην επόμενη πρόταση πόσο πολύ σε πειράζει; Χρειάζεται και άλλη δουλειά, για να καταφέρεις να κάνεις κτήμα σου την πραγματικότητα ότι δεν είσαι υπεύθυνη για την ευτυχία των γονιών σου. Αν «μαραζώνουν» επειδή δεν έχεις το ίδιο όραμα ευτυχίας με αυτούς, δικό τους το πρόβλημα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μην το κάνεις δικό σου γιατί όσο χρόνια και αν περάσουν, θέλουμε πάντα να είμαστε «καλά παιδιά» για να μας πούνε μπράβο οι γονείς μας, αλλά είναι λιγότερο συχνό αυτό από όσο θα θέλαμε. Δεν μπορείς να τους κάνεις να καταλάβουν. Το κατά πόσο μπορούν να είναι ευτυχισμένοι για εσένα είναι δική τους ικανότητα (ή έλλειψη αυτής). Εσύ πρέπει να καταλάβεις ότι μόνο τον εαυτό σου ορίζεις. Όσο λιγότερο ζητάς την αποδοχή τους, τόσο πιο πιθανό είναι να βρεθείτε σε μια πιο υγιή ισορροπία. Ελπίζω να μην έχεις σταματήσει τη θεραπεία. Αν ναι, συνέχισε την.
σχόλια