__________________
1.
Αγαπητή Α, μπα,
Σ' ΑΓΑΠΩ. Για όλα τα όμορφα πράγματα που μας προσφέρεις. Έχω μια απορία, την οποία νομίζω θα με βοηθήσουν εξίσου με σένα οι σχολιαστές, γιατί μάλλον χρειάζεται τη γνώμη μπόλικου σοβαρού κόσμου.
Αρχίζω με το ιστορικό. Έχω σπαστική κολίτιδα. Για όσους δεν ξέρουν, είναι χρόνια δυσλειτουργική πάθηση του εντέρου, η οποία όμως δεν είναι άμεσα επικίνδυνη για τη υγεία. Ουσιαστικά σου κάνει απλώς τη ζωή δύσκολη (πόνοι, διάρροιες στα καλά καθούμενα, πολύ φούσκωμα, απαγορευμένες τροφές κλπ). Αρκετά δύσκολη θα έλεγα. Α, επίσης επιδεινώνεται με τις στρεσογόνους καταστάσεις. Παρόλο που με διατροφή και φαρμακευτική αγωγή τα συμπτώματα αντιμετωπίζονται κάπως αποτελεσματικά, όταν κάποια περίοδος έχει έντονο στρες, γίνεται πάλι χαμός. Ξανά μανά αγωγή, ξανά μανά ακόμα πιο συντηρητική διατροφή, υπομονή, αγάπη στοργή και προδέρμ. Το έχω από τα 16, είμαι 22, μέχρι τα 20 με ταλαιπωρούσε πολύ, από εκεί και μετά τα πράγματα είναι καλύτερα, αφού συμβουλεύτηκα γιατρό. Το πρόβλημα μου ουσιαστικά είναι σχεδόν λυμένο. Α, να σημειώσω ότι από τα 18 μου και για τα επόμενα δύο χρόνια είχα μόνιμο παθολογικό άγχος, το οποίο με πολύ δουλειά έχω πλέον ξεπεράσει. Δηλαδή δεν νιώθω μονίμως αγχωμένη πλέον, μόνο σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις. Είναι λίγο σαν να έχει αλλάξει μορφή το άγχος μου, μάλλον. Δηλαδή όταν συμβαίνει κάτι εξαιρετικά απρόοπτο, είναι σαν να περνάω έναν μικρούλη πανικό για κανένα πεντάλεπτο και μετά το αντιμετωπίζω ψύχραιμα. Δεν θολώνω, ή κάτι τέτοιο, απλά με πιάνει αυτό το σκίρτημα. Το οποίο πλέον για κάποιο λόγο έχει αρχίσει να συνδέεται αυτόματα με πόνο στη κοιλιά, επιτόπου. Και συμβαίνει με όλα εκείνα τα πράγματα που σου δημιουργούν αυτό το σκίρτημα, όπως η έντονη χαρά, η ανυπομονησία για κάτι καλό, η ακόμα και ο έρωτας, ή η θέα του αντικειμένου του πόθου μου και νιώθω πώς θα παλαβώσω, στο λέω αλήθεια Α, μπα μουυυυυ. Όταν ήμουν μικρή και είχα τέτοιο θέμα, όταν ερωτευόμουν ξαφνικά τα ξεχνούσα όλα, περνούσαν όλα και ήμουν περδίκι, χαρούμενη και ευτυχισμένη, και ας μη πετύχαινε το παραμύθι στο τέλος. Τώρα στέλνω μήνυμα και όταν βλέπω ότι έσκασε απάντηση είναι σαν να μου σκάει κάποιος μια μπουνιά επιτόπου και με πιάνει η κοιλιά μου. Ή βλέπω unexpected μήνυμα και πάλι το ίδιο και μου κρατάει καμιά μέρα η ταλαιπωρία. Ρε παιδιά, το παθαίνετε κι άλλοι αυτό, ή είμαι η μόνη που όταν ερωτεύεται πρέπει να πάρει το γιατρό αγκαζέ; Καλά σίγουρα το παθαίνετε κι άλλοι, απλά ρωτάω να δω αν είμαστε πολλοί και πόσοι.
Ρε Λένα μου τώρα υποπτεύομαι και το άλλο. Ότι μάλλον έχουν πέσει πολύ οι συναισθηματικές μου αντοχές γι αυτό και στρεσάρομαι τόσο. Εσύ τι λες; Μήπως να πάρω το γιατρό και να πάμε παρέα στο ψυχολόγο να σωθώ;
Σε ευχαριστώ <3
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
<3
Δεν χρειάζεται να πάρεις αγκαζέ τον γιατρό για να πάτε παρέα, μπορείς, και μάλλον πρέπει, να πας μόνη σου στον ψυχολόγο, μήπως του τα πεις πιο ξεκάθαρα, γιατί εδώ σε ξεκινάς από ένα «ουσιαστικά λυμένο πρόβλημα» για να καταλήξεις στο ότι έχεις ακριβώς αυτό το πρόβλημα που δηλώνεις ότι έχεις λύσει.
__________________
2.
Ντρέπομαι. Κοιτάω το τηλέφωνο και περιμένω να χτυπησει να μου πει τι; ότι αποφάσισε να χωρίσει γιατί; για μενα; μπράβο μου, συγχαρητήρια και εις ανώτερα. Μόλις έμαθα ότι είναι παντρεμένος το τελείωσα. Εκλαιγε, ναι είναι ερωτευμένος, ναι ειναι δυστυχισμένος, ναι συγγνώμες και; Δεν πρέπει να χωρίσει γιατί αν δεν τον είχε ταρακουνήσει η παρουσία μου μαλλον δεν θα το έκανε ποτε. Οποτε -αν γινόταν που δεν θα γινει ας μη γελιομαστε- θα ημουν η αιτια. Και να πάρει το ρισκο για μία που δεν ξερει καν τόσο καλά και το μέλλον αυτής της κινησης είναι αβεβαιο; αποκλειεται. Αλλωστε δεν θέλω να είμαι εγω ο λογος. Δεν θέλω να πάρω την ευθύνη, τις τύψεις και το βάρος αυτο. Ήδη νιώθω αρκετά σκατα. Σα δεν ντρεπομαι. Οχι γιατί έκανα κάτι -αφου δεν ήξερα τοτε- ντρεπομαι για τις σκέψεις που κάνω τώρα που ξερω. Σκέψεις ενάντια στη λογική κ την ηθική μου. Θέλω απο τη μια να τα βρει με τη γυναίκα του και να είναι καλά και από την άλλη θέλω να χτυπήσει το τηλεφωνο. Ντροπη μου!! Εξαφανίστηκα απο αυτον γιατί το μυαλο μου εχει τα ηνια κ εκει ευτυχως κυριαρχει η ηθική κ η λογική. Αλλά η καρδιά μου με σκοτώνει όχι μόνο γιατί σοκαριστηκα που γκρεμίστηκαν όλα μου τα σχέδια και όνειρα αλλά γιατί ντρέπομαι τόσο που ελπίζω σε κάτι που δεν πρεπει να ελπιζω!! Ντρεπομαι..
Και μέχρι τώρα πολύ χαζοχαρούμενα πίστευα ότι η μόνη βιώσιμη ηθική είναι να κάνεις αυτό που θελεις. Γι'αυτόν μπορει να είναι ετσι, για μένα είναι να κάνω αυτο που πρεπει.
- Η άλλη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αλήθεια πίστευες ότι η μόνη βιώσιμη ηθική είναι να κάνεις αυτό που θέλεις; Τότε ορθώς η ζωή σου έστειλε αυτό το παζλ. Για τα υπόλοιπα έχω να πω, αφού ερώτηση δεν κάνεις, ότι δεν θα χώριζε για σένα, αν χώριζε. Θα χώριζε επειδή το ήθελε. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα χωρίσει, και ας τον ταρακούνησε η παρουσία σου, γιατί δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα, ανάποδα πάνε. Αν θέλεις να χωρίσεις, πάντα βρίσκεις «αυτόν που θα σε ταρακουνήσει». Οπότε μπορείς τουλάχιστον να απελευθερωθείς από αυτές τις σκέψεις, δεν είσαι εσύ η αιτία που αυτός απατάει τη γυναίκα του, είσαι η εκδήλωση αυτής του της επιθυμίας. Αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάποια άλλη.
__________________
3.
Ενώ για τις συνεντεύξεις δουλειάς (γραφείου συνήθως αλλά και άλλες, πρόβλημα δεν έχω, λεφτά δεν έχω) έχω δυο "στολές", μία χειμερινή, μία καλοκαιρινή, που φοράω πάντα με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας θα έλεγα (δηλ να μου δώσουν τη δουλειά), αυτό όμως που δεν ξέρω ποτέ πώς να χειριστώ είναι η τσάντα μου. Όταν μπαίνω στο χώρο της συνέντευξης, πάντα σκανάρω πρώτα να δω πιθανά μέρη που μπορώ να την αφήσω. Το πιο σύνηθες είναι ο χώρος να έχει γραφείο και μια ή δύο καρέκλες προς μεριάς μου, σαν επίσκεψη σε ιατρείο φαντάσου. Έχω δοκιμάσει να την κρεμάσω στην καρέκλα (αλλά οι καρέκλες σε γραφείο δεν είναι σαν καφενείου, είναι κάπως στρογγυλεμένες συνήθως στην άκρη οπότε πάρτην την τσάντα στο πάτωμα -ρεζίλι!-), στην καρέκλα δίπλα μου στριμωγμένες κι οι δυο (γελοίο), στα πόδια μου ξαπλωμένη (σα γιαγιούλα σε εκκλησία), στο πάτωμα (καλά, όχι), στο γραφείο επάνω (σαν το boss στο Τhe devil wears prada ένα πράμα αισθάνομαι), σε διπλανή καρέκλα αν υπάρχει (σα να κάνουμε συνέντευξη εγώ κι η τσάντα μου ταυτόχρονα). Έχεις καμιά συμβουλή;
- Μαριάννα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο απαγορευτικό να την ακουμπήσεις στο πάτωμα δίπλα σου. Τι έχει το πάτωμα του γραφείου; Εκεί πατάνε και οι σόλες των παπουτσιών σου (και σε πολύ χειρότερα σημεία). Τι τα κάνεις όταν μπαίνεις σπίτι; Κάπου τα βάζεις. Βάλε εκεί και την τσάντα. Πάνω στο τραπέζι για μένα δεν μπαίνει μεγάλη τσάντα έτσι κι αλλιώς, εκτός από τα βραδινά τσαντάκια που δεν πιάνουν χώρο.
Τέλος πάντων, επειδή ξέρω πολλές που δεν αντέχουν στην ιδέα να ακουμπήσουν την τσάντα κάτω σε εσωτερικό χώρο (δεν λέω να την ακουμπήσεις στο πεζοδρόμιο), προτείνω να κάθεσαι λίγο πιο μπροστά στην καρέκλα και να την βάζεις πίσω σου.
__________________
4.
Αγαπητή Αμπα,
Είμαι 33 ετών και όλες οι φίλες μου έχουν παιδιά. Τις αγαπώ όλες πολύ και χαίρομαι γι αυτές, και τα παιδάκια τους τα αγαπώ και θέλω να τα ζω από κοντά που μεγαλώνουν –και το κάνω- αλλά δεν μπορώ να κάνω παρέα μόνο με ζευγάρια με παιδιά. Εκ των πραγμάτων όταν βγαίνουμε με τα παιδιά τους δεν τους βλέπω στην ουσία, γιατί τα παιδιά είναι μικρά –όλα κάτω από 6 ετών- και ζητούν όπως είναι φυσικό διαρκώς προσοχή. Όταν τους επισκέπτομαι στα σπίτια τους πάλι το ίδιο... Επιπλέον δεν μιλάμε για τίποτ' άλλο πέρα απ τα παιδιά. Όταν συζητάω κάτι για μένα είναι πάντα εν συντομία γιατί όπως προείπα τα μικρά παιδιά θέλουν τους γονείς συνεχώς από πάνω τους. Εννοείται πως θέλω να μαθαίνω τα πράγματα που τις απασχολούν αλλά θέλω να μιλάω και για τη δική μου ζωή που είναι τελείως διαφορετική και βλέπω πως δεν υπάρχει χρόνος από μέρους τους για κάτι τέτοιο. Και εννοείται πως περνάω και χρόνο με τα παιδάκια τους, παίζουμε μαζί, θέλω να τα βλέπω αλλά, νιώθω άσχημα που το λέω,......όχι συνέχεια. Να μη μιλήσω για τις διακοπές.... Το καταλαβαίνω να μην έχουν να αφήσουν κάπου τα παιδιά ή και να μην θέλουν, αλλά κι εγώ έχω ανάγκη άλλα πράγματα, και ιδίως στις διακοπές θέλω να τις περνώ με άτομα που μου δίνουν σημασία αν μη τι άλλο.... Εν ολίγοις έχω μείνει χωρίς παρέα – για την φάση που είμαι τώρα που περιλαμβάνει μπαρότσαρκες κλπ. Πώς κάνει κανείς καινούριους φίλους στα 33; Θέλω να πω πως όλοι λίγο πολύ στα 30κάτι έχουν ήδη παρέες και δεν μπορώ ν αρχίσω να κολλάω σε ήδη υπάρουσες παρέες....Επίσης τα άτομα που γνωρίζω απ τη δουλειά ή το γυμναστήριο είναι γνωστοί...δεν μπορώ επειδή έχουμε βγει 3 φορές για ποτό μετά τη δουλειά να τους πω πάμε 3ημερο κάπου! Επιπλέον θα ήθελα πολύ να βλέπω και τις φίλες που ήδη έχω, αλλά όχι μόνο με τα παιδιά τους. Πώς λες σ έναν άνθρωπο θέλω να βγούμε ή να πάμε μια εκδρομή αλλά χωρίς παιδιά; Λέγεται κάτι τέτοιο; Δεν είναι λίγο αγενές; Δεν είναι πως δεν θέλω τα παιδάκια τους αλλά δεν είμαι σ αυτή τη φάση και νιώθω πως έχω χάσει τις φίλες μου....
Θα χαρώ πολύ να διαβάσω την απάντησή σου. Η στήλη σου είναι υπέροχη και η άποψή σου πάντα to the point και διαφωτιστική.
Φιλιά,
Σερενάτα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον να πάει τριήμερο διακοπές χωρίς τα παιδιά του, και όχι μόνο επειδή είναι αγένεια. Μπορεί απλά να μη θέλει να αποχωριστεί το παιδί του για τρεις μέρες. Ίσως μπορείς να υπονοήσεις το ενδεχόμενο να πάτε μαζί για ένα ποτό χωρίς το παιδί, να τα πείτε όπως παλιά, αλλά αν δεν το έχουν πει από μόνες τους ως επιθυμία είναι κάπως αμφίβολο να το δεχτούν. Μην ξεχνάς και την πίεση που δέχονται οι γυναίκες να είναι πάντα δίπλα στα παιδιά τους. Μερικές μπορεί να το θέλουν αλλά να μην τολμούν να το εκφράσουν. Να σου πω πώς θα το καταλάβεις: πες τους ότι θα μπορούσες να κρατήσεις εσύ το παιδί για να πάνε μια βόλτα. Από την απάντηση θα καταλάβεις (και ελπίζω να μπορείς να κρατήσεις παιδί, γιατί μπορεί να δεχτούν).
Για το ουσιαστικό πρόβλημα τώρα: η ζωή των φιλενάδων σου για την ώρα είναι διαφορετική. Θα επανέλθουν αν θελήσουν, αλλά όσο εσύ θέλεις παρέα για αυτά που θέλεις, μην τα ζητάς από αυτούς που δεν μπορούν να τα δώσουν. Στα 30κάτι κάνεις φίλους ακριβώς όπως έκανες και πριν τα τριάντα. Γνωρίζεσαι με κάποιον, πας για ποτό, αν ταιριάζεις προτείνεις και άλλες εξόδους, και αν έρθεις πιο κοντά, αβίαστα και ωραία, η ιδέα για τριήμερο θα προκύψει από μόνη της. Το πρόβλημα με όσους λένε ότι μετά από κάποια ηλικία δεν κάνεις φίλους είναι ότι ψάχνουν αγωνιωδώς φίλους μόλις καταλάβουν ότι δεν έχουν παρέα να κάνουν αυτά που έκαναν πάντα. Πρέπει να είσαι συνέχεια ανοιχτή για νέες φιλίες, και όχι μόνο όταν νιώθεις ότι ξέμεινες.
__________________
5.
Γεια σου, Λενα μου!
Εισαι καταπληκτικη, γι' αυτό και χρειαζομαι τα φωτα σου!
Μετανιώνω συχνα για λαθη του παρελθοντος κρινοντας τον εαυτο μου πολύ αυστηρα. Κυριως για ανθρώπους που εβαλα στη ζωη μου και το μετανιωσα, ενώ αναγνωρίζω το "μαθημα" που μου εδωσαν. Δε βλεπω την ολη κατασταση σαν μαθησιακη εμπειρια, αλλα σα χασιμο πολυτιμου χρονου που θα μπορουσε να αξιοποιηθεί διαφορετικα. Τι να κανω για να τα δω με άλλο ματι;
-συγγνωμη για το ατονο κειμενο
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να συνειδητοποιήσεις το νόημα της παροιμίας «στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα». Αυτά που σκέφτεσαι τώρα, σε δέκα χρόνια αφελή θα σου φαίνονται. Δεν γεννιόμαστε με μυαλό πενηντάχρονου. Χάσιμο χρόνου θα ήταν μόνο αν συνεχίζεις να κάνεις τα ίδια λάθη περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.
__________________
6.
Αγαπητή αμπα,
Σε διαβαζω πολυυ καιρο τωρα και οφειλω να ομολογήσω οτι μου αρεσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και πολλές φορές δίνεις συμβουλές που θα έδινα και εγώ σε φιλη μου..
Σου εχω στείλει και παλιότερα θεμα που με ενοχλούσε αλλά δυστυχώς δεν το δημοσίευσες.
Αυτή τη φορά ελπίζω να είμαι πιο τυχερή!
Το πρόβλημα μου αυτή τη περίοδο θα σου ακουστεί σαν κοινότυπη δικαιολογία αλλά πιστεύω ότι είναι γεγονός.
Δεν εχω χρόνο.
Και εξηγώ..
Είμαι φοιτήτρια στο εξωτερικό, σε πολύ απαιτητική σχολή.
Για μένα είναι το δεύτερο πτυχίο(ειμαι26,εχω σπουδάσει και στην Ελλάδα) και βλέπω διάφορα στην αφομοίωση των γνώσεων σε σχέση με παλιότερα. Αυτό είναι απο μονο του κουραστικό.
Δεν έχω χρόνο να μαγειρέψω "σωστά" σχεδόν ποτέ και πολλές φορές επιλέγω την γρήγορη λύση,φαστ φουντ.
Δεν προλαβαίνω να παω γυμναστήριο καθώς εχω μαθήματα ως αργά το απόγευμα(ακομη και Σάββατα) και όταν γυρνάω σπίτι εχω πονοκέφαλο αφου το πρωτο μάθημα αρχίζει εφταμιση,οχτω το πρωι.
Εχω συχνά τεστ στα οποία καταβάλω πολλαπλάσια προσπάθεια απο παλιά για να ανταποκριθώ και εχω ενα μόνιμο άγχος.
Στην προηγούμενη σχολή μου εμενα στο πατρικό μου και ολα τα του σπιτιου τα έκανε η μαμά μου, αρα είχα μονο το διάβασμα. Και αυτό σε περίοδο εξεταστικής.
Έτρωγα πιο σωστά, είχα ελεύθερο χρόνο, ζούσα πιο χαλαρή φοιτητική ζωή.
Δυστυχώς το πτυχίο δεν ήταν αρκετό για να εχω επαγγελματική αποκατάσταση και ψάχνοντας τρόπο να το βελτιώσω(μεταπτυχιακά, γλώσσες) κατέληξα στο να κάνω μια άλλη σχολή με επαγγελματική αποκατάσταση.
Δεν είναι ότι μετανιώνω την επιλογή μου να φύγω για να σπουδάσω κάτι άλλο.. το αγαπώ αυτό που κάνω, είναι η δουλειά των ονείρων μου.
Θα ήθελα την γνώμη σου για το τι μπορεί να αλλάξει κυρίως.. τι θα έκανες εσυ για να βελτιώσεις την καθημερινότητα σου για το υπόλοιπο των σπουδών που προβλέπεται μεγάλο.....
Σε φιλώ,
- Τρέχω και δεν φτάνω
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πόσο μεγάλο δηλαδή; Τα πτυχία κρατάνε τέσσερα χρόνια, άντε πέντε. Αν πούμε ότι είσαι στο πρώτο έτος, έχεις το πολύ τέσσερα. Μπορείς να σφίξεις τα δόντια για τέσσερα χρόνια μέχρι να πάρεις το πτυχίο, ελπίζοντας ότι στην πορεία θα μπεις καλύτερα στο νόημα. Δεν ξέρω αν υπάρχει διαφορά στην «αφομοίωση», μπορεί πολύ απλά αυτή η σχολή να είναι πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Ξέρεις, δεν είναι τυχαίο που η προηγούμενη σχολή δεν σου έδινε ευκαιρία επαγγελματικής αποκατάστασης και η καινούρια σου δίνει. Για την δουλειά των ονείρων σου θα κάνεις θυσίες, και αυτή μπορεί να είναι η πρώτη σε μια σειρά από θυσίες.
Πώς να το πω; Είσαι κάπως καλομαθημένη. Δεν έχει τη μαμά να φροντίζει το νοικοκυριό η πλειοψηφία των φοιτητών. Πάρα πολλοί φορτώνονται χρέη στην πλάτη τους για να πληρώσουν δίδακτρα ενώ παράλληλα δουλεύουν. Μπορείς να μαγειρεύεις τις Κυριακές και να παίρνεις τάπερ. Πάρε ποδήλατο για να γυμνάζεσαι και στις μετακινήσεις. Η ζωή χρειάζεται ευελιξία.
_________________
7.
Αγαπητη αμπα, σκεφτομαι συνέχεια κάποιον στον οποιο έχω μιλήσει μία φορά πριν απο μία εβδομαδα. Δεν τον εβγαλα από το μυαλό μου μεχρι την επομενη φορα που τον είδα και ξαναμιλήσαμε. Γίνεται να τσιμπηθείς με κάποιον που ουσιαστικα δεν γνωρίζεις; Δεν το παθαίνω καθόλου ευκολα και καθολου συχνά! Τι ορισμό να δώσω; Είναι δυνατόν να είμαι ερωτευμένη μ αυτό το ατομο; Ή είναι απλος ενθουσιασμός; μπορείς να με βοηθήσεις να διαλευκάνω πως να καταλάβω τι απο τα δύο είναι?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Χρειάζεται; Βάλτο κάτω από την ομπρέλα της καψούρας για να είσαι μέσα. Ναι, φυσικά και γίνεται να τσιμπηθείς με κάποιον που δεν γνωρίζεις. Όσο λιγότερο τον γνωρίζεις τόσο πιο εύκολο το τσίμπημα. Αλλά για να σε διευκολύνω λίγο, ούτε έρωτας, ούτε ενθουσιασμός είναι. Σεξουαλική επιθυμία νιώθεις. Μαγικό πράγμα. Δεν χρειάζεται να το βαφτίσεις έρωτα για να το καθαγιάσεις. Καλό βόλι.
σχόλια