ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 15 χρονων και εχω απαίσια δοντια. Η μητερα μου ειναι ανεργη ενω ο μισθός του πατερα μου δεν φτανει ουτε για τη συντήρηση μας. Παντα νιωθω αβολα οταν γελαω και πιστεψτε με γελαω συχνα γιατι παρολο που εχω τετοια δοντια πότε δεν μένω αγέλαστη. Οι άνθρωποι γυρω μου προσπαθούν να με κανουν να πιστεψω πως δεν ειναι χαλια αλλα εγω το καταλαβαίνω καθε φορα που γελαω και με κοιτουν περιεργα. Απο μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να ονειρεύομαι το μελλον με ωραια δόντια και παντα εχω την κρυφη ελπίδα στο μυαλό μου πως καποτε θα βαλω σιδερακια.... οσο περνάει ο καιρος ομως απελπιζομαι ολο και περισσότερο. Και το χειρότερο ειναι οτι σε καποιες φασεις που οι γονείς μου ψάχνουν για χαμηλες τιμες ή ακομα και δωρεαν σε σχολές οπως ακούγεται, εγω χαίρομαι και πιστεύω πως επιτέλους το όνειρο μου θα γινει πραγματικότητα αλλα μολις μου λενε οτι τελικα δεν γινεται η απογοήτευση ειναι ακομα πιο μεγαλη. Και αυτο ειναι χειρότερο.... νιωθω πολυ ασχημα και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι : γιατι εγω? Γιατι ολοι οι άνθρωποι γύρω μου (και κυρίως οι φιλοι μου στο σχολείο ) να εχουν υπεροχα δοντια κι εγω οχι? Πραγματικά νιωθω απαίσια. Ουτε φωτογραφίες δεν μπορώ να βγω και αυτο ειναι αδικία γιατι -εγω τουλάχιστον πιστεύω - εχω γενικα ωραιο πρόσωπο. Αλλα μαλλον ποτε δεν θα μαθω ποσο όμορφη θα ημουν αν ειχα τα καταλληλα δοντια.... καταλαβαίνω απόλυτα ολους οσους λενε τον "πονο" τους σχετικά με αυτο το θεμα και αντίθετα πληγώνομαι και ζηλεύω οταν κάποιος τελικά καταφέρνει να απαλλαχθει απο τα ασχημα δοντια και να βαλει σιδερακια ενω εγω οχι....τι να κανω πια δεν αντέχω.... πραγματικη "ημερα ελευθερίας" για εμενα θα ειναι η ημερα -που αν ποτέ βάλω σιδερακια-τα βγαλω και δω το υπέροχο χαμόγελο στον καθρέφτη που τοσο λαχταρώ...και θα ειναι δικο μου. Αυτη τη "ελευθερία" λαχταρώ πώς και πώς γιατι του χαρακτήρα μου (και σαν παιδί που ειμαι) ειναι η πλακα και η βλακεια με τους φιλους μου... τοτε θα μπορω να κανω τα παντα με τους φίλους μου χωρις να νοωθβ αβολα, σαν τερας θα λεγα, κι αυτοι να με κοιτουν....Αυτα ειχα να πω...Ευχαριστώ