ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχουμε σχεση πανω απο ενα χρονο. Δουλευε 6 χρονια στην οικογενειακη επιχειρηση κ δεν του ειχαν δωσει ποτε ουτε ενα ευρω. Οι γονεις του τον αντιμετωπιζουν σαν εργατη κ μονο. Του εκαναν σκηνη ακομα κ οταν ηθελε να παμε για καφε. Γενικα εχουν γινει πολλα ακραια σκηνικα... Καποια στιγμη "ξυπνησε" κ μου ελεγε οτι αν εβρισκε δουλεια θα εφευγε απ το σπιτι του. Του βρηκα δουλεια κ τους τελευταιους τρεις μηνες μενουμε μαζι στο σπιτι μου. Οι γονεις του τον παιρνουν τηλ κ του λενε να πηγαινει να δουλευει κ σ αυτους οταν σχολαει, χωρις αποδοχες φυσικα. Δεν τον εχουν ρωτησει ποτε πως τα περναει, αν εχει να φαει. Ο ιδιος μου εχει εκμυστηρευτει οτι τον ενοχλει πολυ το γεγονος οτι οι γονεις του αδιαφορουν πληρως γι αυτον απ την στιγμη που εφυγε απ την δουλεια τους. Κ οτι αν δεν ειχε κ εμενα δεν θα τα ειχε καταφερει ποτε. Αυτους τους 3 μηνες δεν εχει πληρωσει ουτε ενα λογαριασμο, δεν εχει δωσει ουτε ενα ευρω κυριολεκτικα για σουπερ μαρκετ. Προς το παρον, αυτο δεν μ ενοχλουσε. Το θεμα ειναι οτι ενω δουλευει τις μισες ωρες απο εμενα, δεν κανει την παραμικρη δουλεια στο σπιτι. Πως γινεται να δουλευει γι αυτους τους ανθρωπους κ να μην συνεισφερει με κανενα τροπο στο σπιτι που μενουμε μαζι? Για ακομα μια φορα, οταν τον πηραν τηλ οι δικοι του, πηγε για δουλεια χωρις να με ρωτησει αν θελω να κανουμε κατι μαζι σαν ζευγαρι, ενω ηξερε οτι δεν δουλευω. Κ σαν να μην εφταναν ολα αυτα, τον πηρα τηλ, μου το εκλεισε κ δεν με πηρε ποτε πισω...Καθε φορα που παει σ αυτους, γινεται αλλος ανθρωπος, ξεχναει ακομα κ οτι υπαρχω. Νιωθω προδομενη εως κ αηδια. Νιωθω οργη κ δεν ξερω αν θα μπορεσω να ελεγξω τα συναισθηματα μου οταν γυρισει σπιτι. Νιωθω προδομενη. Πως να διαχειριστω αυτην τη κατασταση;;;