__________________
1.
Α μπα, γιατί κάποιοι άνθρωπο είναι τόσο κομπλεξικοί και τι μπορείς να κάνεις για να μη σε "ρίχνουν" με τα σχόλιά τους; Και εξηγώ...
όταν έδωσα πανελλήνιες είχα την ατυχία (ή την τύχη- όπως το θες παρ' το), να μην περάσω στο τμήμα που ήθελα. Αντί να ξαναδώσω πανελλήνιες αποφάσισα να πάω στο αντίστοιχο τμήμα ενός καλού Πανεπιστημίου στο εξωτερικό (γενικά οι βαθμοί μου ήταν πολύ καλοί, απλά όχι τόσο καλοί ώστε να μου εξασφαλίσουν τα μόρια για ένα δημοφιλές τμήμα). Τέσσερα χρόνια μετά, και ύστερα από ατελείωτες ώρες διαβάσματος, ατελείωτες μέρες στα εργαστήρια και ταυτόχρονης εργασίας όποτε μπορούσα για να συντηρούμαι, λαμβάνω το πολυπόθητο πτυχίο και γεμάτη χαρά ξεκινάω το Μεταπτυχιακό. Εκεί ξεκινάει και ο εφιάλτης μου. Γιατί εκεί Α,μπα μου, γνωρίζω παιδιά που τελείωσαν αντίστοιχα τμήματα στην Ελλάδα και 2-3 από δαύτους νομίζουν ότι με αυτό τους το κατόρθωμα έπιασαν τον Πάπα απο τα.. χμχμχ...! Και τι δεν άκουσα Α μπα μου, οτι εδώ τα πτυχία δίνονται πιο εύκολα, ότι εδώ αγόρασα το πτυχίο μου (παρόλο που δεν πλήρωνα καν δίδακτρα- fuck logic), ότι και αυτοί αν είχαν πλούσιους γονείς όπως εγώ (ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) θα ακολουθούσαν τον "εύκολο" δρόμο, ότι στην ουσία δεν ξέρω ούτε τα μισά που ξέρουν αυτοί. Ολα αυτά τα άκουσα την πρώτη μέρα που τους συνάντησα- πριν καν δουν εργασίες μου ή κάνουν μια συζήτηση επιστημονικού περιεχομένου μαζί μου! Εν πάση απαντήσεις που μου ερχόντουσαν στο μυαλό εκείνη τη στιγμή και αποφάσισα απλά να μη δώσω στα συγκεκριμένα άτομα παραπάνω σημασία εκείνο το χρόνο- αν και για πρώτη φορά στη ζωή μου αμφέβαλλα για την αξία μου!!
Έλα όμως που μόλις έμαθα πως ο ένας από αυτούς θα ξεκινήσει μαζί μου διδακτορικό, στο ίδιο εργαστήριο, σε 2 εβδομάδες (ναι εγώ που τα βρήκα όλα εύκολα στη ζωή μου και εκείνος ο μικρός Αϊνστάιν που έβγαλε τη Μεγάλη του Γένους καταλήξαμε στα ίδια). Τι κάνουμε τώρα Α μπα μου; Πώς αγνοώ έναν άνθρωπο που τις ελάχιστες φορές που μιλήσαμε με γέμισε με αμφιβολίες για την αξία μου; Πώς μένω συγκεντρωμένη στη δουλειά μου εάν φοβάμαι να κάνω και το παραμικρό λάθος για να μην με μειώσουν; Πώς περνάνε 4 χρόνια αγνοώντας έναν συνάδελφό σου στην ουσία;
ΥΓ. Δεν παίζει να αλλάξω εργαστήριο για το διδακτορικό μου- αυτός ο καθηγητής ήταν στο ραντάρ μου από όταν ήμουν στο πρώτο πτυχίο!!
-Τσιχλόφουσκα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σιγά μην αλλάξεις διδακτορικό επειδή δεν συμπαθείς τον διπλανό σου. Ποιος ξέρει ποιον διπλανό θα έχεις στο επόμενο διδακτορικό; Και δεν θα έλεγα ότι ο διπλανός σου στο γραφείο είναι ακριβώς συνάδελφος. Άσε που μπορεί και να μην κάθεται δίπλα σου τελικά. Ίσως να γίνει συνεργάτης, αλλά δεν διεκδικείτε την ίδια θέση. Υπάρχει χώρος και για τους δύο. Οπότε δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα αν συνεχίσεις να τον αντιπαθείς για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Μπορεί μάλιστα να σου δώσει αφορμή για να τον αντιπαθήσεις ακόμη περισσότερο.
Και τώρα στο πρόβλημα. Αυτά που σου είπε είναι η γνώμη του, και φαντάζομαι ξέρεις το σχετικό ρητό για τις γνώμες. Οι γνώμες των άλλων μας είναι γενικώς αδιάφορες (σε νοιάζει τι πιστεύει για το πρωτοσέλιδο της σημερινής εφημερίδας;), εκτός και αν χτυπάνε κάτι μέσα μας που πονάει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όντως κάτι χτύπησε, γιατί όπως και μόνη σου λες, με αφορμή αυτά τα σχόλια άρχισες να αμφιβάλλεις για τις ικανότητες σου. Και εδώ είναι που πρέπει να προσέξεις.
Αν κάνεις διδακτορικό, σε περιμένουν πολύ πιο αυστηρά σχόλια και ενίοτε πολύ πιο στοχευμένα από τις γενικούρες που άκουσες τώρα, και θα είναι από ανώτερους σου, ίσως και από ανθρώπους που θαυμάζεις και θέλεις να σε παραδεχτούν. Τι θα κάνεις τότε; Θα αμφιβάλλεις κάθε φορά από την αρχή; Γιατί κάνεις διδακτορικό; Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, μπράβο δεν θα σου πει κανείς, και θα παλεύεις συνέχεια με το άγνωστο, και εκεί να δεις αμφιβολίες που θα σε πιάσουν. Πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου γιατί ξεκίνησες αυτό που ξεκίνησες και πού θέλεις να φτάσεις, γιατί θα έρθουν δύσκολες μέρες. Αν σε ταρακουνούν αυτά τα σχόλια, τότε δεν είσαι αρκετά προετοιμασμένη για την ακαδημαϊκή κοινότητα και τις πρακτικές της.
Αν δεν μπορούσες, δεν θα βρισκόσουν εκεί που είσαι. Δεν έχεις πάρει τη θέση κανενός. Θα φανεί ποιος είναι τι, αλλά έχετε ακόμα πολλά χρόνια μπροστά σας μέχρι τότε. Μέχρι να έρθει εκείνη τη μέρα, τα μάτια σου στον στόχο.
__________________
2.
Βρε αμπα μου εχω μια απορια.Πως γινεται να αρεσεις στην αλλη ,να μιλατε πολυ και το μονο που θελει απο σενα ειναι μια φαση και τελος?
-Προβληματισμενος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σου έχει τύχει να θέλεις να τσιμπήσεις ένα λαχταριστό μεζεδάκι, αλλά να μην έχεις όρεξη να διαλέξεις εστιατόριο, να κλείσεις ραντεβού, να βρεις να παρκάρεις, να δεις το μενού για να αποφασίσεις, να αντιμετωπίσεις το ενδεχόμενο να είναι αγενής ο σερβιτόρος, να είναι μάπα το φαγητό, και να πληρώσεις και πολλά; Ειδικά αν έχεις δει πρώτα το σάιτ του εστιατορίου και δεν είναι ακριβώς το στυλ σου;
Ε, αυτό.
__________________
3.
Αγαπητή Αμπα, είμαι αφοσιωμενη φαν σου. Πριν 3 χρόνια χωρισα όντας έγκυος με πολύ άσχημο τρόπο. Ελεύθερη και επίσημα πια, Μόνη μαμά θα ήθελα να σε ρωτήσω αν όπως μου λένε όλοι είναι καιρός να προχωρήσω? Πως προχωράς όταν έχεις βιώσει και εναν δυνατό έρωτα και μετέπειτα άσχημες καταστάσεις? Πως προχωράς όταν φοβάσαι πως θ απορριφθείς λόγω της οικογενειακής σου κατάστασης? Άντε και προχωράς πότε όταν δεν έχεις προσωπικό χρόνο... Είμαι υπερβολική όπως μου λένε κατά καιρούς? (Υ.Γ. τον πρωην τον έχω ήδη ξεπεράσει δεν τίθεται τέτοιο θέμα)
-Μόνη σαν το λεμόνι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή φίλη, έχει προχωρήσει κόσμος και μετά από ανίατες αρρώστιες, από θανάτους, ακόμα και από λιμούς, πολέμους και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το επιχείρημα μου δεν είναι ότι υπάρχουν και χειρότερα, αλλά ότι δεν μπορείς να φέρεις το «δεν γίνεται» ως αντεπιχείρημα. Το κοινό που είχαν όλοι αυτοί είναι ότι ήθελαν να προχωρήσουν, το ήθελαν πάρα πολύ, με όλο τους το είναι. Μπορεί να μην είσαι έτοιμη. Δεν υπάρχει λόγος να πιέζεσαι αν δεν νιώθεις έτοιμη. Και δεν χρειάζεται να βιαστείς να πεις ότι τον ξεπέρασες, ειδικά αν ένα από τα επιχειρήματα σου είναι ότι βίωσες έναν δυνατό έρωτα. Το άσχημο τέλος πώς το κουμπώνεις στον δυνατό έρωτα;
Ας δούμε και λίγο πιο κριτικά την παρότρυνση «να προχωρήσεις». Όλοι αυτοί εννοούν «να παντρευτείς». Δεν εννοούν «να γκομενίσεις σα να μην υπάρχει αύριο. Μπορεί να θέλεις να παντρευτείς, ή όχι, αλλά έτσι κι αλλιώς, δεν μπορείς να πας από το στάτους σινγκλ με μικρό παιδί σε σούπερ δεσμευμένη μέσα σε μια γνωριμία. Δυσκολεύεσαι να εκτεθείς, και είναι φυσιολογικό. Χρειάζεται να περάσεις αρκετά στάδια μέχρι να νιώσεις πάλι αρκετά περίεργη ώστε να δοκιμάσεις μια σχέση. Μέχρι τότε κάνε πολύ πιο ανώδυνες κινήσεις, όπως καφέδες, γνωριμίες, τηλέφωνα, ραντεβού. Όχι με άντρες. Με φίλες, με παρέες. Πρώτα πρέπει να γίνεις κοινωνική. Να μάθεις ποια είναι τα μπαρ της μόδας, τα ντυσίματα της μόδας, τις σειρές της τηλεόρασης. Πρώτα μπες στη ζωή. Μετά βλέπεις.
__________________
4.
Καλησπέρα,
Μάλλον θα βγει μεγάλο το ποστ προσπαθώντας να εξηγήσω την κατάσταση. Λοιπόν είμαι 38. Από τα 18 δουλεύω χωρίς να έχω σταματήσει παράλληλα με τις σπουδές μου... οι πρώτες δουλειές ήταν δουλειές ίσα για να βγάζω λεφτά να μπορώ να είμαι ανεξάρτητη. Γενικά αφού μου άρεσε να βγαίνω, να πίνω και να ταξιδεύω θεώρησα σωστό να μην επιβαρύνω τους δικούς μου... από τα 23 άρχισα να δουλεύω με βάση αυτά που σπούδαζα εκείνη την περίοδο.. έχω 3 πτυχία (μην με ρωτήσεις τι και γιατί μάλλον ήμουν ανήσυχο πνεύμα) αυτές οι δουλειές ήταν όλες με θέση καλή και κυρίως με πολλές ευθύνες. Τρέλα ωράρια (18ωρες τουλάχιστον). Αλλά μου άρεσε. Την έβρισκα με αυτό το στρες. Και επίσης μου άρεσε που μπορούσα να είμαι αυτόνομη δλδ να ζω μόνη μου οικονομικά ανεξάρτητη. Στην τελευταία μου δουλειά όντας 4 χρόνια εκεί σε θέση πολύ υπεύθυνη έμεινα έγκυος. Με τον σύντροφο μου αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερα να τον ακολουθήσω στο εξωτερικό όπου και έμενε (Δανία). Χώρα που παρέχει τα πάντα στην μητέρα και το παιδί. Πάρκα παιδικοί σταθμοί επιδόματα κτλ κτλ. Αλλά και γενικά καλή ποιότητα ζωής. Η απόφαση ήταν κυρίως δίκη μου γιατί αφού έμεινα έγκυος σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου... ξαφνικά τα πάντα άρχισαν να περιστρέφονται γύρω από το θέμα μητρότητα. Ήθελα και θέλω εννοείται να κάνω τα πάντα για να είναι το παιδί μου ευτυχισμένο. Οπως όλοι άλλωστε. Να μην στα πολυλογώ όντως εδώ και έναν χρόνο βρίσκομαι με τον σύντροφο μου και το μωρό μας μαζί στο εξωτερικό. Για την χώρα δεν έχω να πω τίποτα. Και μόνο που μου δίνει την ευκαιρία (απλόχερα) να ζήσω εδώ με άνεση αρκεί. Με τον σύντροφο μου τα πάμε πολύ καλά με τα πάνω και τα κάτω που μπορεί να έχει ο πρώτος καιρός ενός μωρού. Αλλά γελάμε πολύ καταλαβαινόμαστε και είμαστε ευτυχισμένοι... θα μου πεις τώρα τι θέλει αυτή εδώ περα και μας τα πριζει... το πρόβλημα μου είναι ότι έχοντας περάσει την μισή ζωή μου δουλεύοντας μου λείπει απελπιστικά η δουλειά. Και νιώθω τύψεις απέναντι στο παιδί μου. Περνάω παρα πολύ όμορφα μαζι του, μπορώ να πω ότι δεν βαριέμαι κιολας (που να προλάβω άλλωστε), είναι το φιλαράκι μου και με έχει αλλάξει προς το καλύτερο... δεν μπορώ να διανοηθώ την ζωή μου χωρίς αυτόν. Βλέποντας τον καθημερινά να μεγαλώνει και να κατακτά πράγματα με πιάνω να χαμογελάω σαν την χαζή. Αλλα παράλληλα μου λείπει η δουλειά. η αλήθεια είναι ότι οικονομικά έως ο μικρός να φτάσει τα 3 και να πάει σε παιδικό, δεν χρειάζεται να δουλεύω. Δεν πνιγόμαστε στα λεφτά αλλά με οικονομία την βγάζουμε. Είχα αρχικά πάρει την απόφαση να μεγαλώσω το παιδί εγώ και μετά να ψάξω εργασία... όμως μετά από έναν χρόνο νιώθω ότι πιεζομαι... επίσης η κοινωνικοποίηση μου εδώ είναι μόνο οι μαμάδες στα πάρκα... δεν λέω αν και όχι πολύ ανοιχτός άνθρωπος, έχω κάνει έναν κύκλο με 1-2 που λέμε καμία κουβέντα... αλλά προς το παρόν οι κουβέντες είναι τι ώρα κοιμήθηκε το παιδί αν έφαγε αν έκανε κακακια... αυτό το καταλαβαίνω. Δεν είναι φίλες μου να λέμε άλλα, μπορεί μελλοντικά ποιος ξέρει. Αυτό που σκέφτομαι με την δουλειά είναι ότι ok στην Ελλάδα έβρισκα με άνεση δουλειά και μετά από πολύ κόπο / προσπάθεια κατάφερνα να ανέβω και να πετύχω ό,τι ήθελα. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος αλλά και λογικός... ποια δουλειά θα θέλει μια μητέρα 40 ετών με 3 χρόνια εργασιακή αποχή που επιπρόσθετα είναι και ξένη; όση εμπειρία και αν έχω το πράγμα γίνεται δύσκολο. Από την άλλη αν βρω δουλειά ο μικρός θα πάει βρεφικό. Το συζήτησα με 2 ανθρώπους. Με τον σύντροφο μου και τον παιδίατρο. Ο ένας μου είπε ότι σαφώς θα προτιμούσε το μωρό να μεγαλώσει με την μητέρα του έως τον παιδικό αλλά σίγουρα αν η μητέρα δεν καταπιέζεται... ο παιδίατρος από την άλλη ήταν πέρα για πέρα ξεκάθαρος. Το παιδί έως την ηλικία των 3 έχει ανάγκη την μαμά και τον μπαμπά. Αν δουλεύουν τότε την γιαγιά και τον παππού, αν δεν μπορούν ούτε αυτοί (και δυστυχώς δεν μπορούν), μια γυναίκα στο σπίτι (εδώ δυσκολεύομαι αρκετά στην ιδέα και η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος εμπιστοσύνης) και άφησε τον βρεφικό σαν ύστατη αναγκαία λύση. Δεν ξέρω τι να κάνω. Τρέμω στην ιδέα ότι μετά από χρόνια μπορεί να χρεώσω κάτι στην τωρινή κατάσταση. Όπως επίσης στενοχωριέμαι για κάτι προσωπικό να βάζω σε 2η μοίρα το παιδί. Να σημειώσω ότι η κοινωνικοποίηση του βρίσκεται σε πολύ καλά επίπεδα αφού κάθε μέρα θα περάσουμε 2-3 ώρες παρέα με αλλα παιδάκια στο πάρκο η στις βρεφικές βιβλιοθήκες. Μια ακόμα πλευρά του "προβλήματος" αλλά δευτερεύουσα στην παρούσα φάση, είναι ότι ενώ τόσα χρόνια ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη τώρα δεν είμαι. Δεν "αναγκάζομαι" να ζητάω λεφτά γιατί εχοντας κάρτα μπορώ και κινούμαι. Οκ είμαστε πλέον μια οικογένεια όπως μου λέει ο σύντροφος μου και ο καθένας προσφέρει με τον τρόπο του. Αλλά δεν νιώθω άνετα πχ να πάω μια μέρα στα μαγαζια και να ξοδέψω λεφτά για την πάρτη μου. Μπορεί να σου φανεί αστείο αλλά δεν είναι... μπορεί να φανεί ευτελές το παράδειγμα αλλά έτσι θέλω να δείξω ότι αν και έχω το ελεύθερο να κάνω ότι θέλω με τον λογαριασμό μας μην δουλεύοντας δεν μου πάει η καρδιά να το κάνω. Δεν έχω ποτέ ξοδέψει λεφτά που δεν έχω δουλέψει. Δεν κατακρίνω το αντίθετο, αλλά εγώ δεν το έχω βιώσει. Όλα στο μυαλό θα μου πεις είναι και ισως πρέπει να ξεκολλήσω. Ισως τελικά απλά να φταίει που έτσι έχω συνηθίσει τόσα χρόνια. Προφανώς και το θέμα με το παιδί μας έρχεται πρώτο. Σε αυτό θα προτιμούσα να βγάλω μια άκρη. Ξέρω ότι η απόφαση είναι καθαρά προσωπική. Απλά θα ήθελα την γνώμη σου και των σχολιαστών ειδικά των μαμάδων. θα επέλεγες να μείνεις στο σπίτι για αλλα 2 χρόνια να μεγαλώσεις τον μικρό με κίνδυνο μετά να μην βρίσκεις δουλειά η θα τον έστελνες στον βρεφικό και θα ξεκιναγες να ψάχνεις εργασία;
Υς: εννοείται ότι το πρόβλημα για μένα ξεκινάει από το γεγονός ότι έχω την επιλογή να κάτσω στο σπίτι. Αν δεν την είχα για τον χι ψι λόγο θα γύρναγα στην δουλειά και τελείωσε και η κουβέντα. Όπως γίνεται με την πλειοψηφία των μαμάδων πλέον. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και σου εύχομαι καλή συνέχεια.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ναι, η απόφαση είναι προσωπική. Η δική μου άποψη είναι ότι καλή μαμά είναι η ισορροπημένη μαμά. Όσο πιο καλά είσαι με τον εαυτό σου, τόσο περισσότερα μπορείς να προσφέρεις στο παιδί. Ο χρόνος από μόνος του δεν λέει κάτι, αν η μητέρα δεν έχει κέφια ή όρεξη να επικοινωνήσει, να τραγουδήσει, να παίξει, να διασκεδάσει μαζί με το παιδί της. Όσο για τον παιδίατρο, η άποψη μου είναι ότι οι γιατροί είναι παράγωγα της κοινωνίας που τους ανέθρεψε και η τάση τους είναι προς τον συντηρητισμό, κάτι χρήσιμο για το επάγγελμα τους, αλλά όχι για τις κοινωνικές τους ευαισθησίες. Στη Δανία τον παίρνει να λέει τέτοια επειδή υπάρχει κοινωνική πρόνοια (αν έχει τόση ανάγκη και τη μαμά και τον μπαμπά κάθε παιδί μέχρι τα τρία, τι γίνεται που ο μπαμπάς πάει στη δουλειά; Έχουν μόνιμη έλλειψη πατέρα τα Δανάκια;) Στην Αμερική που δεν υπάρχει άδεια μητρότητας οι μανάδες πάνε στη δουλειά ενάμιση μήνα μετά τη γέννα και κανένας παιδίατρος δεν λέει τέτοια. Με αυτό θέλω να πω ότι το τι έχει ανάγκη ένα παιδί (εκτός από αγάπη και ασφάλεια) και μέχρι πότε, είναι πολύ συχνά κοινωνική κατασκευή. Οπότε, επανέρχομαι στην αφετηρία: η απόφαση είναι προσωπική και δεν χρειάζεται να είσαι τρομερά πετυχημένη στη δουλειά για να δικαιολογήσεις ότι θέλεις να δουλέψεις, όπως δεν χρειάζεται να δικαιολογηθείς αν θέλεις να φροντίζεις το παιδί μέχρι να πάει φαντάρος.
Καταλαβαίνω τις τύψεις που αντιμετωπίζεις αλλά εύχομαι σιγά σιγά να έρθει μια εποχή που οι γυναίκες δεν θα θεωρούνται αποκλειστικά υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών και όλοι θα συμφωνήσουμε ότι η δεμένη οικογένεια είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από την πλήρη παραίτηση ενός ανθρώπου από την προηγούμενη του ζωή. Δεν είμαστε τροφοσυλλέκτες εδώ και αρκετά χρόνια, οπότε και οι αγκυλώσεις για την ανατροφή των παιδιών πρέπει κάποτε να προσαρμοστούν αναλόγως.
__________________
5.
Προέρχομαι από μια σχετικά δεμένη οικογένεια όπου ζούμε όλοι μαζί σε μια πολυκατοικία , με την μία μου αδελφή είμασταν πολυ δεμένες περνούσαμε πολλές ώρες μαζί και με τις οικογένειες μας τα παιδιά μας τους συζύγους μας. Όπου μια μέρα άλλαξαν όλα ο άντρα της μου είπε ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου! Έχασα την γη κάτω από τα πόδια πέρασα πολλές μέρες μην χωρίς να ξέρω πως να το αντιμετωπίσω όλες αυτές αυτός συνεχώς με ενοχλούσε λέγοντας μου την μία Συγγνώμη και την άλλη να κάνουμε κάτι να του περάσει! του είπα πως αυτό είναι άρρωστο και ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα να το κάνει αυτό να μου καταστρέφει έτσι την ζωή και ότι αν δεν μιλήσει στην αδερφή μου θα το κάνω εγώ. Δύο μέρες μετά βρήκα το κουράγιο να της το πω. όπου μου είπε ότι το ήξερε ήδη και πως κάνω έτσι γιαυτό! τις είχε πει ψέματα Ότι ήταν μεθυσμένος και είπε ότι είπε και εκείνη την βόλεψε όπως φαίνεται εγώ βασανιζόμουν και εκείνη το ήξερε και έκανε σαν να μην είχε συμβεί κάτι !!μετά από αυτή την συζήτηση μίλησα στο άντρα μου για όλο αυτό. Προσπαθώ δύο χρόνια μετά να αναλύσω τι νιώθω με την αδερφή μου λέμε ένα γεια τα τυπικά αυτό δεν τον έχω συναντήσει ακόμα και ας ζούμε δίπλα δίπλα! νιώθω ένα κενό που έχω χάσει την αδερφή μου αλλά και πολύ θυμό η ερώτηση μου είναι νομίζεις ότι υπάρχει λύση υπάρχει γυρισμός?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είχε δικαίωμα να σου καταστρέψει τη ζωή, αλλά δυστυχώς του το έδωσε η αδερφή σου. Δεν μπορώ να προβλέψω αν υπάρχει γυρισμός, και δεν εξαρτάται από σένα. Εσύ έκανες ό,τι μπορούσες, και ήταν το σωστό. Η αδερφή σου αναγκάστηκε να πάρει θέση: αν πίστευε εσένα, θα έπρεπε κάπως να το διαχειριστεί αυτό που συμβαίνει. Παριστάνοντας ότι δεν έγινε αυτό που έγινε, είναι σε θέση να συνεχίσει τον γάμο της – κακήν κακώς. Το ότι θυσίασε την σχέση που έχει μαζί σου σημαίνει ότι ξέρει τι έγινε, αλλά προτιμάει να το σπρώξει κάτω από το χαλί. Αν κάποτε αποφασίσει να το αντιμετωπίσει, μπορεί να γυρίσει πίσω.
__________________
6.
Ειμαι παντρεμενος με εναν πολυ γλυκο ανθρωπο που ομως της εκανα τη ζωη πατινι.Εφυγα απο το σπιτι και την πληγωσα.Μετα απο τρεις μηνες μετανιωσα και της μιλησα.Ο θυμος ειναι απιστευτος δεν μπορει να τον διαχειριστει και εχει σωματοποιηθει.Περασαν δυο χρονια. Για τους ανθρωπους στη δουλεια ειμαστε μαζι.Ειμαστε στον ιδιο χωρο εργασιας.Μου λεει οτι το παλευει.οαλευει.Οταν παω να συζητησουμε βγαζει επιθεση και μπορει να ανεβασει πιεση.Της εχει σωματοποιηθει.Δεν μιλαγε ποτε.Τα κραταγε μεσα της.Πολυ κλειστος ανθρωπος.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μάλιστα. Η ερώτηση ποια είναι;
_________________
7.
Α μπα,
Αυτό που θα σου πω δεν μου έχει ξανασυμβεί γενικά.Γνώρισα ένα παιδί τους τελευταιους μηνες και σιγα σιγα αρχισαμε να κανουμε παρεα.Να μιλαμε ολο κ περισσοτερο,να ανοιγόμαστε ολο και περισσοτερο και να δημιουργείται ενα δεσιμο πια(Και οι δυο γυρω στα 30 btw).Δεν μου ανεφερε ποτε ότι είχε κοπελα (ειναι καποια χρονια μαζι), καποια στιγμη εγω το μαθα και του το πα ουσιαστικα.Μου ειπε οτι δεν ετυχε και ενιωθε βλακας να το πεταξει απο ενα σημειο κ μετα, οτι θα φαινοταν ακυρο.Αλλα και τοτε παλι δεν ηταν μερος των συζητησεων μας γενικα.Προσφατα λοιπον περασαν μια κριση κ με την πρωτη ευκαιρια ηρθε και με βρηκε.Βγηκαμε για ποτο και φιληθηκαμε στο τελος.Ναι ειναι δεδομενο πια δεν το χω απορια, του αρεσω, μου αρεσει.Με την επικοινωνια που εχουμε το συζητησαμε και το αφησαμε εκει μεχρι να δουμε πως θα παει με την σχεση τουΤεσπα τελικα αυτοι τα ξαναβρηκαν γιατι λεει δεν νιωθει πως του χει τελειωσει, οτι ειναι μια σχεση που τον ικανοποιει.Απο τοτε περναμε και μεις τις φασεις μας.Δυο ατομα που βλεπουν και ερωτικα ο ενας τον αλλον περαν του φιλικου, με κεινον να εχει την σοβαρη σχεση.Ε εγιναν λιγο περιπλοκα τα πραγματα μετα το φιλι οπως και να το κανουμε.Τσακωθηκαμε καποια στιγμη και τον εβλεπα οτι ηταν καπως που ξεκοψαμε.Οτι "πιεζοταν" που ημασταν ετσι και δν του μιλουσα.Λογω χημειας το στρωσαμε κ τωρα κανουμε παλι παρεα, ανακουφισμενοι και οι δυο γιατι αρεσει κ στους δυο η παρεα μας.Πως γίνεται? Αν εισαι σε μια σχεση οπου ολα ειναι οκ και σε καλυπτει πως γινεται να εισαι ετσι με μια αλλη κοπελα? Δεν νομιζω οτι ξερει η αλλη καν το γεγονος οτι κανουμε τοσο παρεα ή μαλλον οτι υπάρχω.Στις συζητησεις μας δν λεμε καθολου τι κανει ο καθενας μας στα ερωτικα μας.Δεν με βλεπει απλα σαν μια "ωραια γκομενα".Αποζητάει τν παρέα μου, δεν θελει να ξεκοψουμε, θελει να μιλαμε.Μας λεμε "φιλους" αλλα υπαρχει κατι στην ατμοσφαιρα, το βλεπεις στα αγγιγματα, σε καποια βλεμματα κ.οκ.Εγω στην θεση του ολο αυτο θα το παιρνα σαν καμπανακι οτι δεν με καλυπτει η σχεση μου, ωρα να προχωρησω. Αν αφου τα ξαναβρηκανε και επαιρνε τις αποστασεις του απο μενα θα το πιστευα ολο αυτό για την σχεση, αλλα οχι η παρεα συνεχιζεται κανονικα.Πως γινεται ολο αυτο? Πραγματικα δεν ειμαστε φιλοι οτι και να λεμε.
-Κάποια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ρωτάς πώς γίνεται, λες και είναι δύσκολο να μην είσαι μονογαμικός. Ε, είναι πολύ εύκολο. Είναι πιο εύκολο από το ανάποδο. Η μονογαμία είναι κάτι που μάθαμε με κόπο, δεν είναι κάτι που μας βγήκε αβίαστα. Για να επικρατήσει χρειάστηκαν πολλοί αιώνες με απειλές και τιμωρίες και νόμους και θάνατο και φυλακίσεις – και όλα αυτά κυρίως για τις γυναίκες. Εσύ τώρα που έχεις ενσωματώσει όλα αυτά και τα θεωρείς φυσικά και δεδομένα, πιστεύεις ότι το αυτονόητο είναι να διαλέγεις πάντα ΕΝΑΝ για ερωτικό παρτενέρ, και αν θέλεις δεύτερο κάτι δεν πάει καλά, και κάπως πρέπει να εξηγηθεί. Αυτός ως άντρας, έχει περισσότερη ελευθερία από σένα, και το παλεύει, αλλά και όχι τόση ώστε να το τολμήσει, γιατί η άλλη γυναίκα από την άλλη πλευρά έχει τις ίδιες απόψεις με σένα και το ξέρει. Οπότε, αντί να κάνει το βήμα με κίνδυνο να μείνει ρέστος, προσπαθεί να έχει όσο πιο πολλά μπορεί, που είναι μια μόνιμη σχέση και ένα ανεβαστικό φλερτ.
Σε αυτή τη ανάρτηση του α μπα έγινε ένας ωραίος διάλογος στα σχόλια για ακριβώς αυτό το θέμα μεταξύ Ατέρμονης Ανίας και you kouf me. Προτείνω να τον διαβάσεις.
σχόλια