ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είχα καταλάβει ότι έχω πρόβλημα να δημιουργήσω φιλικές σχέσεις μεχρι που για διαφορετικούς λόγους έπαψα να κάνω παρέα με τις δύο κολλητές μου.Δεν πίστευα πότε ότι θα είμαι μόνη μου τόσο καιρό...εντάξει περιστασιακά έκανα κάποιες φίλες αλλά όχι για πολύ και όχι ουσιαστικές φιλίες...Όταν έμεινα μόνη μου χωρίς τις φίλες μου είχα κάνει σχέση με ένα παιδί και δεν κατάλαβα στην αρχή πόσο πολύ θα με πονεσει αργότερα η μοναξιά....Δούλευα και εκείνη την περίοδο σχεδόν όλη μέρα δεν μου εμένε και πολύς χρόνος για σκέφτομαι ότι είμαι μόνη μου....Ήμουν καλά ψυχολογικά μεχρι που σταμάτησα από την δουλειά και ξαφνικά μένω σπιτι χωρίς δουλειά χωρίς φίλες...Άρχισα να αισθάνομαι πολύ μόνη μου...Η σχέση που είχα ήταν η μόνη μου διέξοδος είχα...Έτσι το έβλεπα τότε πολύ λανθασμένα βέβαια....Όσο εμένα μέσα τόσο πιο πολύ μεγάλωνε το πρόβλημα μου νόμιζα ότι αφου δεν έχω φιλους δεν αξίζω δεν είμαι αρκετά καλή...Άρχισα και έχω φοβίες,η αυτοπεποίθησή μου χάθηκε φοβόμουν να γνωρίσω νέα άτομα γιατι φοβόμουν ότι δεν με συμπαθησουν και δεν θα με θέλουν για φίλη τους...τα χρόνια πέρασαν και εγώ τα ίδια μόνη σαν το λεμόνι....Δεν είμαι πολύ εξωστρεφής μου είναι λίγο δύσκολο να προσεγγίσω κάποιον που δεν ξέρω αλλά μόλις γνωρίσω κάποιον λιγο καλύτερα χαλαρώνω και είμαι πια ο εαυτός μου...ποσο θελω να κανω φιλους να συζητάω με κάποιον τα προβλήματα μου να μοιράζομαι με κάποιον τις χαρές μου οσο μικρές και αν είναι να πάω για ένα καφέ σαν άνθρωπος καλά για ποτό έχω ξεχάσει πλέον πως είναι...γράφω όλα αυτά και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα αν με ρωτήσει κάποιος ποιο είναι το ποιο μεγάλο σου πρόβλημα θα απαντήσω η μοναξιά μου που με αγαπάει τόσο πολύ και δεν λέει να με αφήνει....Το πρόβλημα μου σε πολλούς φαντάζει αστείο και ανύπαρκτο ο περισσότερος κόσμος θεωρεί τόσο εύκολο τόσο φυσιολογικό να είναι περικυκλωμένος από φιλους πόσο ζηλεύω αυτή την ικανότητα μερικών ανθρώπων να κάνουν φιλους όπου και να βρίσκονται...πιο πολύ πονάει η μοναξιά μέσα στο πλήθος πάρα από όταν είσαι μόνος στο σπιτι.Πιο παλιά ντρεπόμουν τόσο πολύ να ξέρει ο κόσμος ότι είμαι μόνη ότι δεν έχω ούτε έναν φίλο οι μόνοι άνθρωποι που συναστρεφομουν ήταν πλέον μόνο οι δικοί μου οι οικογένεια μου...Με την μάνα μου πήγαινα κάμοια βόλτα αχ μανούλα αγαπημένη εσυ ήσουν και εσύ πάντα δίπλα μου.Ποσο έχω βαρεθεί αυτήν την κατάσταση από την μια έχω συνηθίσει βλέπεις είναι πολλά τα χρόνια της μοναξιάς το βλέπω πλέον σαν δεδομένο σαν την πραγματικότητα μου αλλά ώρες ώρες όλη αυτή η κατάσταση γίνεται ένας κόμπος στο λαιμό μου και με πνίγει....Τι ζητάω πια δεν ζητάω πολλά μια φίλη να εμπιστευτώ να αγαπήσω με όλη μου την καρδιά...Πιο πολύ με πονάει που έχω τόσα να δώσω αλλά δεν έχω κανέναν να τα δώσω....