ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίσαμε με δική μου απόφαση. Τα είχαμε 3 χρόνια, ήταν μια σχέση με αρκετή κατανόηση, εκπληκτικό παιδί και τον αγαπάω όσο δεν πάει. Όμως έκανε ένα λάθος στην αρχή της σχέσης, το οποίο ήταν ανθρώπινο και ξέρω πως ποτέ δεν ήθελε να με πληγώσει, αλλά το έκανε (δεν εξηγώ τι έγινε, γιατί είναι κάτι πολύ προσωπικό). Τον συγχώρεσα όμως γιατί έδειξε μετανιωμένος και η συμπεριφορά του ήταν άψογη, από τότε δεν μου έχει δώσει καμία αφορμή. Δεν το έχω ξεχάσει όμως. Τώρα που τα γράφω αυτά, είναι από αυτές τις στιγμές που είμαι στεναχωρημένη, άλλες φορές ούτε που το σκέφτομαι και δεν το θεωρώ σημαντικό...Όταν δημοσιευτεί η εξομολόγηση μπορεί να μου έχει περάσει, δηλαδή τρέλα.Δεν μπορώ πια, παραιτούμαι. Προσπάθησα αλήθεια, αλλά φτάνει. Είχα καιρό να το θυμηθώ, αλλά μου ήρθε φλασιά πάλι πριν κάνα μήνα και συνειδητοποίησα πως δεν το έχω ξεχάσει. Γι' αυτό χωρίσαμε. Πονάω τώρα, μου λείπει εννοείται αλλά τι να κάνω πια κι εγώ.. Έρχεται στο μυαλό μου, όχι συχνά ή τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό με παλιά, αλλά απ' την στιγμή που δεν έχει πάψει να μου περνάει σαν σκέψη λέω να ακούσω τον εαυτό μου και να φύγω.. Το ερώτημα είναι γιατί φεύγω μετά από 3 χρόνια..Δεν ξέρω, ίσως τώρα να συνειδητοποίησα ότι τόσο καιρό ήμουν σε μια άρνηση.. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, επίσης όταν γνωριστήκαμε ήμασταν μόλις 19..