_________________
1.
Με αφορμή τις σημερινές αναρτήσεις (30/10/2017) "bullies με προσωπεία", παρατηρώ με μεγάλη μου λύπη πως νέες, έξυπνες, όμορφες γυναίκες έχουν μπει σε κακοποιητικές σχέσεις. Και μολονότι αναγνωρίζουν τα σημάδια, εξακολουθούν να αναρωτιούνται, να αμφιβάλλουν και να προβληματίζονται για τους ίδιους τους εαυτούς τους, αντί να δώσουν μία μούντζα και να σηκωθούν να φύγουν τρέχοντας. Τί φταίει τελικά; Η ανάγκη για συντροφικότητα, για αποδοχή, για αγάπη, η ανασφάλεια εύρεσης κάποιου άλλου συντρόφου στη δύσκολη εποχή που ζούμε; Η γαλούχηση από το οικογενειακό περιβάλλον για ανοχή της προβληματικής ανδρικής συμπεριφοράς με καρτερικό τρόπο γιατί έτσι έκαναν και οι παλιές; Γιατί να υπάρχει τέτοια ανοχή από το γυναικείο φύλο; Παρατηρώ και άλλες κοπέλες στο φιλικό μου περιβάλλον-πραγματικά υπέροχες προσωπικότητες, καλά κορίτσια με όλη τη σημασία της λέξεως-που ανέχονται δύσκολες και περίπλοκες καταστάσεις στις σχέσεις τους. Και αναρωτιέμαι: μεγαλώνουν σε ένα ψυχικά υγιές περιβάλλον από γονείς που προσπάθησαν με όσους τρόπους μπορούσαν να τους δώσουν τα εφόδια για μια καλή και ισορροπημένη ζωή. Και ξαφνικά βρίσκεται στη ζωή τους ένας προβληματικός και κομπλεξικός άντρας που τα ανατρέπει όλα κι εκείνες προσπαθούν με χίλιους δύο τρόπους (ψυχολογική υποστήριξη κ.τ.λ.) να επανέλθουν στον παλιό καλό εαυτό τους. Πώς πρέπει, λοιπόν, να γαλουχηθεί ένα κορίτσι για να αποφύγει αυτές τις καταστάσεις στη μετέπειτα πορεία της ζωής της; Δεν είναι μία-δύο περιπτώσεις, Λένα μου, είναι πάρα πολλές κοπέλες που τα περνάνε όλα αυτά.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ό,τι και να κάνει ένα σετ γονέων, το μήνυμα από το υπόλοιπο σύμπαν είναι σαφές. Οι γυναίκες ολοκληρώνονται μέσα από τη μητρότητα. Ό,τι και να καταφέρουν, σπουδάσουν, ζωγραφίσουν, πουν, γράψουν, αν δεν κάνουν οικογένεια, είναι μισές. Όσα λεφτά και να βγάλει η Τζένιφερ Άνιστον, όποιον και να παντρευτεί, όση δόξα και φήμη και να έχει, τα ταμπλόιντ τη ρωτάνε γιατί δεν έχει παιδί.
Οι άντρες πάλι ολοκληρώνονται μέσα από το έργο τους. Αυτή η ανισορροπία, σε συνδυασμό με την ανισότητα στις αμοιβές στον χώρο εργασίας, συν την έλλειψη στήριξης προς τις μητέρες ως προς τις άδειες, τους παιδικούς σταθμούς και τα λοιπά, που τις κάνουν να εξαρτώνται για πολύ καιρό πλήρως από τους άντρες τους και την οικογένεια τους, συν την τεράστια καμπάνα του ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΧΡΟΝΟ, σαν τι αποτέλεσμα να είχε; Ξέρεις όλα αυτά, τα ξέρεις πολύ καλά, αλλά τα έχεις συνηθίσει τόσο πολύ, που όταν μια γυναίκα είναι σε μια κακή σχέση, αναρωτιέσαι τι της λείπει να πάρει απόφαση να σηκωθεί να φύγει. Η δυνατότητα επιλογών, είναι η απάντηση. Κάθονται γιατί φοβούνται ότι δεν θα προλάβουν κάνουν παιδί. Δεν έχεις ακούσει το "κάνε εσύ το παιδί και μετά χωρίζεις;" Το λένε γυναίκες σε γυναίκες. Στα πολύ σοβαρά.
__________________
2.
Σε συνέχεια της ερώτησης 3 της 30ης/10/2017 τί θεωρείς εσύ ότι μπορεί να κάνει κάποιος για να βρει μια σχέση; Δεν είναι ειρωνεία, απλά θέλω να καταλάβω πώς μπορεί να το προσπαθήσει. Εννοείς π.χ. βγαίνω και φλερτάρω, εκδηλώνω το ενδιαφέρον μου ή κάτι άλλο που δε μου περνάει από το μυαλό; Ευχαριστώ
-Βίκυ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ξαναδιάβασα την απάντηση και όπως βλέπω, το εξηγώ εκεί. Αν δεν το κατάλαβες, να το πω πιο απλά. Για να βρεις σχέση πρέπει να ξέρεις τι θέλεις για σένα, και όταν γνωρίζεις κόσμο, να καταλαβαίνεις τι έχουν από αυτά που θέλεις, τι όχι, και αν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά. Για να ξέρεις τι θέλεις για σένα πρέπει να ξέρεις τον εαυτό σου, και αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα, γιατί νομίζουμε ότι πρέπει να θέλουμε το Α και το Β όπως κυκλοφορεί στην αγορά, ενώ στην πραγματικότητα θέλουμε το Γ δίεση και το ΧΥ. Για να το κάνω ακόμη πιο απλά, μπορεί να νομίζεις ότι θέλεις έναν ψηλό καστανό με αρρενωπό πηγούνι και τα τατουάζ – όπως κυκλοφορεί στην αγορά η κυρίαρχη επιθυμία – αλλά τελικά αυτό που χρειάζεσαι μπορεί να είναι κάποιος που κάνει ψαροντούφεκο και φροντίζει αδέσποτα. Είμαστε πολύ κακοί στο να καταλαβαίνουμε τι θέλουμε γιατί τα ζευγάρια είναι 'κατάκτηση' οπότε μας ενδιαφέρει πάρα πολύ πώς φαινόμαστε στους έξω ως δυάδα. Τόσο πολύ, που δεν ξέρουμε τι αρμόζει στα κυβικά μας, και για να μην φανώ ψυχρή, δεν ξέρουμε τι μας κάνει ευτυχισμένους.
__________________
3.
Καλησπέρα, το πρόβλημα μου είναι το εξης. Είναι δυο συνάδερφοι που μου τρώνε το φαγητό. Δηλαδή, εγώ καθώς περνώ 11ώρες την ημέρα στη δουλειά, φέρνω τα μπισκοτακια μου, το ταπερακι μου, τα φρουτακια μου. Δεν ενοχλω κανενα.
Το έχουν μαθει αυτοί τόσα χρόνια και κάθε μέρα, έρχονται για ένα μπισκοτάκι, για μια μπανανίτσα για λίγο ψωμάκι.
Στην αρχή καλοπροαίρετα έδινα, μετά τα έκρυβα και έτρωγα στα κρυφά (έλεος δλδ που φτάσαμε), μετά κουράστηκα και έλεγα κάνω δίαιτα.
Για άδεια έλειψα 10 μέρες και μου τα έφαγαν όλα.
Τελικώς είπα σόρρυ αλλά υπολογίζω τα λεφτά μου και θέλω το φαγητό να μου φτάνει μέχρι τη Παρασκευή . Και τώρα με λένε παλιοτσιγκούνα που τι ζήτησαν ένα μπισκοτάκι, σιγά πιά το κακο! σιγα τα λεφτά που μου τρώνε.
Αυτοί δεν μου έχουν δώσει ούτε τσίχλα.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ;;;;ποιόν ήπιο τρόπο προσέγγισης προτείνεις για να μην με ενοχλήσουν ξάνα οι ζήτουλες;
-υπάλληλος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πρότεινε τους να βάζετε από κοινού ένα ποσό για να αγοράζετε τις μπανανίτσες και τα μπισκοτάκια και τα τυράκια της εβδομάδας. Θα σου πουν ναι και δεν θα κάνουν τίποτα, θα συνεχίσουν να σε λένε τσιγκούνα, αλλά κάθε φορά που θα ζητάνε κάτι θα τους λες «δεν έχω, να ξεκινήσουμε εκείνον τον κουμπαρά που σας έλεγα;»
Με τέτοιους ανθρώπους το τελευταίο που πρέπει να σε νοιάζει είναι αν θα σε παρεξηγήσουν. Αν δεν σε παρεξηγήσουν δεν γίνεται να εξηγήσουν στον εαυτό τους την συμπεριφορά τους. Αυτό δέξου το και σκέψου πώς θα γίνει να καταλάβουν ότι ο Ερυθρός Σταυρός του γραφείου έκλεισε.
__________________
4.
Λένα μου, έχω ρωτήσει όλο τον κόσμο για μια γνώμη αλλά μόνο η δική σου θα με βοηθήσει να απαντήσω στον εαυτό μου. Κορίτσι και αγόρι 30 και 31 ετών, αγαπημένοι και ερωτευμένοι, 1.5 χρόνο μαζί με κουβέντες για συγκατοίκηση και κοινή ζωή στο μέλλον. Κορίτσι χαίρεται που έχει βρει έναν άνθρωπο υποστηρικτικό και όχι κριτικό που τη δέχεται όπως είναι, το θεωρεί ανεκτίμητο. Κορίτσι έχει καλές σπουδές και πτυχία (αγόρι το ίδιο αλλά δεν είναι στο θέμα μας) και ενώ έχει επενδύσει πολύ στην καριέρα της με καλές εταιρείες στο βιογραφικό της, σε μια κρίση ηλικίας‚ βρίσκεται σε μια δουλειά οτι πρέπει για να γίνει μητέρα με παιδιά (χωρίς καν να συγκατοικούν ακόμα), καλός μισθός βέβαια αλλά χωρίς προκλήσεις, χωρίς εξέλιξη προσωπική και επαγγελματική. Και κάπου εκεί εμφανίζεται εταιρεία από τις τοπ στον τομέα(έστω Google), να της δίνει χρήματα, που δεν είχε φανταστεί οτι υπάρχουν στη Ελλάδα και αυτοκίνητο και μετοχές, να της προτείνει ρόλο που της φαίνεται ονειρεμένος και πάνω στην εξειδίκευσή της ΑΛΛΑ με ταξίδια στην Ευρώπη (περίπου 50% - δυο ημέρες τη βδομάδα, κάποιες μπορεί λιγότερο μπορεί και περισσότερο).
Βέβαια η εταιρεία δίνει ελπίδα κάποια στιγμή στο μέλλον εφόσον το θελήσει να αλλάξει ρόλο και να μείνει Ελλάδα, ελπίδα όχι βεβαιότητα προφανώς. Κορίτσι δεν μπορεί να αντισταθεί, νιώθει οτι δεν μπορεί να πει όχι. Πιάνει αγόρι της και του λέει οτι θέλει να το δοκιμάσει πριν το απορρίψει αλλά για εκείνη το πιο σημαντικό είναι να μη χαλάσει η σχέση τους και αν δε βρουν ισορροπίες κομμάτια να γίνει, θα ξαναψάξει δουλειά. Του προτείνει και να συγκατοικήσουν ώστε τον καιρό που θα είναι Ελλάδα να είναι μαζί. Αγόρι της λέει οτι θα την υποστηρίξει σε ό,τι απόφαση και να πάρει, οτι θέλει να το προσπαθήσουν ώστε να μην τους επηρεάσει και θα δείξει. Ακριβώς αυτό, "και θα δείξει". Της λέει να μη συγκατοικήσουν πριν ξεκινήσει στη δουλειά, να περάσουν 2-3 μήνες να βρουν ισορροπίες και μετά το βλέπουν αλλά οτι γενικά το θέλει κι αυτός. Και επειδή το κορίτσι είμαι εγώ σε ρωτάω με αγωνία, φέρομαι εγωιστικά? Έκανα κάποια επιλογή μεταξύ καριέρας και οικογένειας και δεν το κατάλαβα? Δε θέλω να τον χάσω ούτε να μείνω μόνη μου στη ζωή αγκαλιά με μια καριέρα αλλά τίθεται όντως δίλημμα? Δε θέλω καριέρα, θέλω οι 8 ή 10 ώρες την ημέρα να έχουν νόημα, όχι να τις σκοτώνω. Μια τέτοια επιλογή εκλαμβάνεται ακυρωτική για τον σύντροφο αν απαιτεί θυσίες? Αυτός δε θα απάνταγε ποτέ θετικά για να μη με επηρεάσει οπότε ρωτώντας τον δεν βγάζω άκρη. Και όχι, δεν καταλαβαίνω.
Υ.Γ: Για όλες τις γυναίκες με φιλοδοξίες, που βρίσκουν νόημα προσωπικό στη δουλειά, θέλω να προτείνω το βιβλίο της Sheryl Shanberg(CEE Facebook), Lean in. Με ενέπνευσε η με κατέστρεψε?
-karierista?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σε επηρέασε με έναν τρόπο που δεν αρμόζει στην περίπτωση σου. Μήπως ψάχνεις ένα πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει; Εγγυήσεις ότι θα μείνετε για πάντα μαζί δεν υπάρχουν είτε κάνεις αυτή τη δουλειά, είτε όχι. Το αγόρι σε στηρίζει στα πάντα και δεν έχει πετάξει ούτε καν υπονοούμενα ότι είναι δυσαρεστημένο με αυτό που θα κάνεις. Δεν βλέπω πώς προέκυψε τόσος προβληματισμός για δύο μέρες την εβδομάδα, άντε τρεις, άντε περιστασιακά τέσσερις. Δεν πας και στα καράβια. Αν ήσουν αεροσυνοδός δηλαδή τι θα γινόταν; Αν ήσουν γιατρός με εφημερίες; Νοσοκόμα σε γηροκομείο; Περιπτερού με νυχτερινή βάρδια; Μόνο αν ταξιδεύεις με μπίζνες κλας απειλείται μια σχέση;
__________________
5.
Αγαπητή Oh really,
Έχω και εγώ ένα πρόβλημα για το οποίο θα ήθελα τη γνώμη σου. Το κλασσικό ερώτημα: σχέση και πεθερικά. Είμαι σε σχέση 2 χρόνια περίπου με ένα παλικάρι και έχω παρατηρήσει κάτι που με προβληματίζει. Ενώ με εμένα ο σύντροφος μου είναι ο ορισμός του τρυφερού και γλυκομίλητου ανθρώπου, συζητήσιμος, ευγενικός, ήρεμος, όταν είναι με τους γονείς του βλέπω κυριολεκτικά άλλον άνθρωπο. Ευέξαπτος, κακομαθημένος, να τους φωνάζει, να τους μιλάει με άσχημο τρόπο, να είναι επιθετικός.
Η δικαιολογία του σε αυτό είναι ότι εγώ είμαι πολύ ήρεμος άνθρωπος, και ότι είναι αδύνατον να μαλώσει μαζί μου γιατί είμαι λογική και τον καταλαβαίνω, ενώ οι γονείς του τον εκμεταλλεύονται οικονομικά και συναισθηματικά, προσπαθούν να του επιβάλλουν πράγματα και να εμπλακούν στη ζωή του. Είναι αλήθεια όλα αυτά που λέει, αλλά εκτός όλων αυτών οι γονείς του τον σπούδασαν, του πήραν αυτοκίνητο, του παρείχαν πολλά αλλά τώρα που δεν έχουν πλέον χρήματα απαιτούν τα πάντα από αυτόν.
Και σε ρωτώ. Τι πιθανότητες δίνεις να κάνει τα ίδια και σε μένα; Να έρθει μία μέρα που θα διαφωνήσουμε και αντί να το συζητήσουμε όπως κάνουμε έως τώρα να μου πει «βούλωσ'το».
Αν και φοβάμαι την απάντησή σου θα ήθελα να την ακούσω.
Σ ευχαριστώ.
-dory
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σκέφτομαι αυτό που σκέφτεσαι, αλλά δίκη προθέσεων δεν μπορούμε να κάνουμε. Το πιο πιθανό είναι αυτό που φοβάσαι, αλλά υπάρχει μια πιθανότητα να ξέρει τι του συμβαίνει όταν είναι μαζί τους και να το έχει απορρίψει και να κάνει συνειδητή προσπάθεια να μην είναι αυτός ο άνθρωπος. Πάντως, αυτά που αναφέρεις ως προσφορά των γονέων είναι όλα γύρω από τα λεφτά. Επειδή ξόδεψαν γι'αυτόν, τώρα έχουν δικαίωμα να τον εκμεταλλεύονται συναισθηματικά, να του επιβάλλουν πράγματα και να μπλέκονται στη ζωή του; Δεν ξέρω. Πρέπει να ξεκαθαρίσεις καλύτερα μέσα σου τη δυναμική αυτής της σχέσης για να είσαι σίγουρη αν εξηγείται η εμφάνιση του άλλου ανθρώπου όταν είναι μαζί τους.
__________________
6.
Αγαπητή Α μπα,
διαβάζω συχνά τη στήλη σου και πραγματικά βρίσκω πολύ λογικές και ισορροπημένες τις απαντήσεις που δίνεις στους αναγνώστες σου. Έχω παρατηρήσει όμως ότι πολύ συχνά παραπέμπεις σε ψυχολόγο. Φυσικά, είναι το πιο σωστό και safe που μπορείς να κάνεις αφού ένας ειδικός περισσότερο καλό παρά κακό θα κάνει σε έναν προβληματισμένο άνθρωπο. Έχω σκεφτεί και εγώ να σου στείλω πολλές φορές όμως γνωρίζω την απάντηση ήδη και θα είναι, αδιαμφισβήτητα, να στραφώ στη γνώμη ενός ειδικού. Το θέμα είναι όμως πως δυστυχώς στους καιρούς που διανύουμε οι ψυχολόγοι είναι μεγάλη πολυτέλεια για τους περισσότερους. Το ίδιο συμβαίνει και σε εμένα. Παρ'ολ'αυτά εγώ δοκίμασα να απευθυνθώ σε ψυχολόγους του νοσοκομείου οι οποίοι σε δέχονται δωρεάν αλλά και σε ψυχολόγο ενός τοπικού ιδρύματος ψυχικής υγείας, επίσης χωρίς χρέωση. Προς κακή μου τύχη και οι δύο περιπτώσεις μόνο δυσαρέσκεια μου προκάλεσαν. Στην πρώτη περίπτωση επρόκειτο για άτομα ανειδίκευτα στα θέματα που ήθελα να θίξω καθώς τελικά ήταν κοινωνικοί λειτουργοί και μάλιστα μου ζήτησαν να πηγαίνω σε πολύ αραιά διαστήματα, ενώ εγώ είχα ανάγκη να μιλήσω, ίσως λόγω έντονης προσέλευσης κόσμου. Η δεύτερη περίπτωση ήταν μια πολύ μικρή κοπέλα με μηδέν επαγγελματισμό τοποθετημένη στη θέση αυτή για λίγους μήνες με κάποιο χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα. Περιττό να σου πω ότι απογοητεύτηκα ολωσδιόλου. Λεφτά για ιδιώτη ψυχολόγο δεν παίζουν. Επίσης γνωρίζω πολύ κόσμο που είναι στην ίδια θέση με εμένα και λόγω οικονομικής δυσπραγίας έχουν αμελήσει τον εαυτό τους. Ποιες είναι οι σκέψεις σου πάνω στο θέμα?
-Criss
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν φταίει το δωρεάν για την δυσαρέσκεια σου. Και αυτοί που πληρώνουν, δεν πετυχαίνουν την ιδανική θεραπευτική σχέση με την πρώτη, ούτε με τη δεύτερη, και απογοητεύονται επίσης. Η αναζήτηση του θεραπευτή που σου ταιριάζει είναι μέρος της θεραπείας σου. Δεν μου αρέσει η υπόνοια ότι δεν είναι καλοί στη δουλειά τους επειδή δεν πλήρωσες. Πληρώνουν όλοι οι Έλληνες με τους φόρους τους. Ακόμα και δίκιο να έχεις και να έπεσες πάνω σε κακές περιπτώσεις, καλοί και κακοί επαγγελματίες υπάρχουν πάντα και παντού. Ψάξε κι άλλο.
_________________
7.
Aμπα μου,
Θα σου μιλήσω κι εγώ για τη μητέρα μου.
Εγώ δεν έχω μία μητέρα παρεμβατική, που να μου επιβάλει τα θέλω της, να με χειραγωγεί, να μου περνάει υπόγεια το δικό της, να κάνει προβολές του εαυτού της πάνω μου. Δε με ανακρίνει, δε με ελέγχει, δεν γκρινιάζει όταν βγαίνω, όταν είμαι όλη μέρα ξαπλωμένη. Δουλεύω, αλλά με στηρίζει να βρω κάτι άλλο, καλύτερο, να μείνω και χωρίς δουλειά για να κάνω την τάδε εξάμηνη πρακτική που θα κάνει καλό στο βιογραφικό μου.
Εγώ έχω το πρόβλημα. Νιώθω ότι αδιαφορεί. Δε με ρωτάει τι κάνω, τι σκέφτομαι, πώς νιώθω. Δε με φροντίζει όταν είμαι άρρωστη, μπορεί απλά να χτυπήσει την πόρτα του δωματίου μου μετά από 8 ώρες που είμαι κλεισμένη για να με ρωτήσει αν θέλω κάτι. Όχι να μου φτιάξει βέβαια, απλά να μου το φέρει. Πρέπει να είμαι εμφανώς και για ώρα μέσα στα μούτρα για να με ρωτήσει αν έχω κάτι. Δεν επικοινωνούμε. Έρχεται σπίτι και βλέπει τη μία σειρά μετά την άλλη, ενώ παράλληλα ρίχνει πασιέντζες με τις ώρες. Νιώθω πως και να θέλω κάτι να της πω, θα την διακόψω απ' το σίριαλ.
Παράλληλα γκρινιάζει στους γύρω ότι δεν της ανοίγομαι. Μα δεν έχει κάνει ποτέ, καμία προσπάθεια να έρθουμε πιο κοντά. Με δική μου πρωτοβουλία θα κανονίσω να πάμε κάπου να φάμε, ένα σινεμά, να κάνουμε κάτι, και δεν είναι λίγες οι φορές που μου λέει θα δούμε και τελικά μου λέει "άστο, είμαι κουρασμένη, πονάει η κοιλιά μου(πάντα όταν είναι να πάει κάπου που δε θέλει)" και τελικά δε θα κάνουμε τίποτα.
Έχω σκεφτεί το ενδεχόμενο να έχει κατάθλιψη, αλλά γενικά είναι μέσα στην καλή χαρά. Όχι βέβαια ότι σημαίνει αυτό κάτι, αλλά δε μπορώ να πω ότι μου φαινεται να έχει πρόβλημα. Θα βγει με φίλους με ενθουσιασμό, στη δουλειά της είναι πολύ καλή, βγάζει λεφτά και την αγαπάει. Γενικά στην καθημερινότητά της όμως, είναι τεμπέλα. Και η αλήθεια είναι, ότι δεν ήθελε οικογένεια. Κατά λάθος έμεινε έγκυος, ποτέ δεν ήθελε να γίνει μαμά. Ας πούμε ένιωθε ότι είναι από άλλη πάστα. Και για να μην ηχήσει περίεργα η απουσία του πατέρα μου από την περιγραφή, να σου πω ότι είναι για μένα μαμά και μπαμπάς. Είναι πολύ αφοσιωμένος πατέρας και σύζυγος. Μαλώνει με τη μητέρα μου συχνά λόγω όλων αυτών των χαρακτηριστικών της, τα οποία εκείνη βελτιώνει όταν ο μπαμπάς είναι εδώ, αλλά όταν (πολύ συχνά) λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι, το σύστημα αδρανεί.
Οπότε με αυτό το παρασκήνιο, πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει άδικα. Θυμώνω που δεν είναι η κλασική μαμά που σκίζεται να μου φτιάξει ό,τι θέλω να φάω (γιατί να το κάνει;), που δεν κάνει δουλειές παρά μόνο όταν είναι πλέον επιτακτικό (ενώ εγώ δεν τη βοηθάω σχεδόν ποτέ-τρέχω βέβαια όλη μέρα, σε αντίθεση με τον μπαμπά που όταν είναι εδώ κάνει τις μισές δουλειές), που καπνίζει, που τρώει σαβούρες, που δε μπορώ να τη δω σαν πρότυπο. Είχες πει κάποτε ότι αυτό που μας ενοχλεί στους άλλους είναι κάτι που βλέπουμε στον εαυτό μας (Έσσε). Ίσως ισχύει. Παλεύω μόνιμα να μην τεμπελιάζω, να μη σαπίζω αλλά να κάνω κάτι.
Δεν ξέρω τι θέλω να ρωτήσω. Ίσως θα ήθελα να μου δώσεις μία πιο καθαρή προοπτική αυτών που σου έγραψα, γιατί εγώ νιώθω ότι έχω δίκιο και άδικο ταυτόχρονα. Ότι είμαι αυστηρή κριτής ενώ έχω μία-όπως την αποκαλούν οι φίλες μου-κουλ μαμά.
Είμαι 25 χρονών, αν έχει σημασία.
Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
- Η άλλη όψη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
To είπες πολύ ωραία, έχεις δίκιο και άδικο μαζί. Έχεις δίκιο ως εξής: λόγω του μπαράζ μητρικών προτύπων δεν έχεις αναπτύξει ακόμα την ικανότητα να δεχτείς ότι όταν οι γυναίκες γίνονται μητέρες δεν παθαίνουν ριστάρτ με νέο λογισμικό, αλλά εξακολουθούν να έχουν τα ελαττώματα και τα προτερήματα που είχαν πριν. Η εικόνα που έχεις για τη μαμά που σκίζεται να στύψει πορτοκάλια χωρίς να περιμένει τίποτα δεν υπάρχει. Οι μητέρες που σκίζονται με αυτόν τον τρόπο, κάτι ζητάνε από τα παιδιά τους, μια εμπειρία που ούτε υποψιάζεσαι, και μπορείς να πάρεις μια ιδέα αν διαβάσεις παλιότερα 'α μπα'. Η μητέρα που θρηνείς είναι μια μητέρα που έχεις μάθει να περιμένεις, και αν σου πω ότι αυτό που έχεις μάθει να περιμένεις είναι από τις διαφημίσεις για απορρυπαντικά, τότε ίσως καταλάβεις καλύτερα τι εννοώ.
Περιμένοντας την συμπεριφορά ενός αγίου προτύπου δεν ξέρω αν είσαι δίκαιη στην εκτίμηση του χαρακτήρα της. Δεν ξέρω δηλαδή αν υπάρχει κάποια αδιαφορία προς εσένα, ή αν δεν μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις τον τρόπο που σε αγαπάει. Δεν χρειάζεται να πάτε σινεμά για να έρθετε πιο κοντά, ούτε να κάνετε «πράγματα μαζί». Μου φαίνεται ότι κι αυτό από διαφημίσεις το έχεις ξεπατικώσει. Ζείτε στο ίδιο σπίτι. Οι ευκαιρίες είναι καθημερινές. Οι στιγμές σύνδεσης γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις, από βλέμματα, αγκαλιές, μικρές εξομολογήσεις. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι έμεινε κατά λάθος έγκυος, μπορεί να είναι αλήθεια ότι δεν ήθελε οικογένεια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα προτιμούσε να μην σε έχει στη ζωή της. Και πάλι νομίζω ότι μπαίνεις στην παγίδα της Μάνας προτύπου που ήθελε να κάνει παιδιά από το δημοτικό αλλά το έκανε μόνο όταν βρήκε τον κατάλληλο άντρα.
Αν δυσκολεύεσαι να της ανοιχτείς – γιατί αυτό τουλάχιστον πρέπει να το δεχτούμε ως δεδομένο – τότε κάνε της ερωτήσεις. Ρώτα τη για τη ζωή της. Ρώτα τη πώς ήταν πριν παντρευτεί, για τις παιδικές της φίλες. Συζήτησε μαζί της για να τη γνωρίσεις, γιατί όσο είναι αλήθεια ότι οι γονείς δεν ξέρουν τα παιδιά τους, άλλο τόσο ισχύει και το αντίθετο. Τα παιδιά – δηλαδή όλοι μας – είμαστε πάρα πολύ εγωκεντρικοί με τους γονείς μας. πιστεύουμε ότι ο ρόλος τους περιορίζεται στο να είναι γονείς μας. Δεν θέλουμε να ξέρουμε για την ζωή τους πριν, για τις ματαιώσεις τους, για τις απογοητεύσεις τους, θέλουμε να είναι πάντα ευτυχισμένοι επειδή έχουν εμάς – το κέντρο του κόσμου τους – τι άλλο θέλουν;
Πάντως σε συγχαίρω για το θάρρος σου να αναγνωρίσεις ότι της μοιάζεις. Νομίζω ότι αυτό και μόνο είναι μια καλή αφετηρία για να αρχίσετε να μιλάτε.
σχόλια